Blaze of Destiny - ตอนที่ 3: การพบเจอที่ไม่คาดฝัน

---

เปิดฉาก

ลมเย็นจากยอดเขาพัดแรงจนเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังคลอไปกับเสียงฝีเท้าของยุนซอกที่ย่ำไปบนดินและหินเล็กๆ ลานฝึกซ้อมเงียบสงัดหลังการฝึกอันหนักหน่วง แม้ความเหนื่อยล้าจะกัดกิน แต่สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

กำไลหนักที่ข้อมือดูเหมือนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับ ราวกับมันท้าทายความอดทนในทุกย่างก้าว

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง ฮวางซูปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ประดับมุมปาก “เจ้าสิ้นแรงแล้วรึไง?”

“ใครว่าล่ะ!” ยุนซอกสวนกลับทันที แม้ลมหายใจจะหอบถี่

ฮวางซูหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มเก็บก้อนหินขนาดใหญ่จากพื้นและโยนให้ยุนซอก “ถ้าคิดว่าแน่จริง ก็ลองเดินขึ้นเขาพร้อมก้อนนี้ดูสิ ข้าจะดูว่าเจ้าอึดแค่ไหน”

ยุนซอกยกหินขึ้นด้วยแรงที่เหลือ "อย่าดูถูกข้านัก ข้าจะพิสูจน์ให้ดู!"

---

การพบเจอที่ไม่คาดฝัน

ในป่ารกชื้นที่ล้อมรอบเส้นทางขึ้นเขา มวลอากาศเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้ไหวเบาๆ ผสมกับกลิ่นดินชื้นจากฝนที่ตกเมื่อวันก่อน ทำให้บรรยากาศทั้งสงบและน่าขนลุก

ขณะยุนซอกก้าวเดินพร้อมก้อนหิน เสียงหอนต่ำแทรกขึ้นจากระยะไกล มันสะท้อนก้องในหุบเขาจนยุนซอกหยุดนิ่ง

"เสียงอะไรน่ะ?" เขาพึมพำพลางหันมองรอบตัว

ทันใดนั้น สัตว์ขนาดใหญ่พุ่งออกจากพุ่มไม้ตรงหน้า มันมีขนสีเทาเข้ม ดวงตาเปล่งประกายราวกับนักล่าที่จับจ้องเหยื่อ ขนาดตัวของมันใหญ่กว่าสุนัขธรรมดามาก ที่คอของมันมีปลอกสีดำลายกรงเล็บเสือ

“นั่นมันตัวอะไร!” ยุนซอกร้องเสียงหลงถอยหลังอย่างระวังตัว

เสียงฝีเท้าของฮวางซูดังขึ้นจากด้านหลัง “เจ้าอย่าตื่นตกใจ มันคือโฮแร...สัตว์เลี้ยงของข้า”

“สัตว์เลี้ยง?” ยุนซอกมองมันด้วยความระแวง “มันดูเหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่า!”

โฮแรเดินเข้าใกล้ยุนซอกอย่างช้าๆ ท่าทางของมันสง่างาม แต่อึดอัดด้วยความกดดัน ยุนซอกสังเกตเห็นรอยแผลลึกตรงหูขวาของมัน

---

โฮแรกับรอยแผลปริศนา

“รอยนั้นมันอะไรกัน?” ยุนซอกถามทั้งที่ยังไม่วางใจกับสัตว์ตรงหน้า

ฮวางซูมองไปที่โฮแรด้วยสายตาที่อ่อนโยน “มันเป็นรอยที่ได้มาตอนมันยังเด็ก...จากการปกป้องข้า”

“จากอะไร?”

“หมี” ฮวางซูตอบเรียบๆ

ยุนซอกเลิกคิ้วด้วยความตกใจ “เจ้าพูดจริงรึ? หมียักษ์นั่นรึ?”

ฮวางซูพยักหน้า “ตอนนั้นข้ายังไม่มีพลังพอจะทำอะไรได้ มันบาดเจ็บหนัก แต่ก็ไม่เคยถอย มันต่อสู้เพื่อปกป้องข้าจนสุดกำลัง”

โฮแรที่เหมือนฟังอยู่หันมามองยุนซอก แววตาของมันนิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิ มันสะบัดหัว เผยให้เห็นรอยแผลชัดเจน ราวกับบอกว่า รอยนี้คือสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญ

“มันรอดมาได้อย่างไร?” ยุนซอกถามด้วยความสงสัย

“ข้าช่วยมันเท่าที่ทำได้ และมันก็ช่วยตัวมันเอง...” ฮวางซูถอนหายใจ “ตั้งแต่นั้นมา เราก็อยู่ด้วยกัน โฮแรไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยง แต่มันคือเพื่อนที่ข้าฝากชีวิตไว้”

---

ปมใหม่

ยุนซอกยังคงมองโฮแรด้วยความประหลาดใจ “เจ้าฝึกมันยังไงให้มันฟังคำสั่ง?”

ฮวางซูยิ้มจางๆ “เจ้าคิดว่าข้าควบคุมมันได้หรือ?”

คำพูดนั้นทำให้ยุนซอกขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร?”

ฮวางซูยิ้มก่อนจะตบไหล่โฮแร “มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าควบคุมได้ แต่มันเลือกที่จะอยู่กับข้า”

ยุนซอกนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำ “ข้าจะต้องเข้าใจเจ้าให้ได้...ทั้งเจ้าและโฮแร”

ฮวางซูหัวเราะเบาๆ “ก่อนอื่นก็เดินขึ้นเขาให้รอดก่อนเถอะ”

---

ตอนจบ

เมื่อยุนซอกเริ่มเดินต่อ โฮแรเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ แต่สายตาของมันเหมือนจับจ้องดูการกระทำทุกอย่าง ยุนซอกสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากเจ้าสัตว์ตัวนี้

เขารู้ดีว่าการฝึกครั้งนี้ไม่ใช่แค่บททดสอบของร่างกาย แต่มันคือบททดสอบจิตใจ ที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล