โดนครูบังคับเยจนท้อง(2/2)

ผมจงใจเอาออกก่อนที่เค้าจะเสร็จ

"อื้ออ.....คนใจร้าย.....อะ....เอาออกทำมายง่าา"เด็กหนุ่มเริ่มงอแงเมื่อโดนแกล้งไม่ให้เสร็จ "ถ้าไม่เอาออกเธอก็แตกใส่เบาะรถสิ"ผมแกล้งทำเป็นพูดเหมือนว่าจะพอแค่นี้ ซึ่งนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องขึ้นขย่มผมเอง

"อ้าสสๆ.......อื้มมม.......อร้างงง.......จะเสร็จ......อ้าสสสส"เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่พ่นออกมาจากหนอนชาเขียวตัวเล็ก

"แฮก แฮก"เสียงหอบของคนเด็กกว่าดังขึ้นหลังจากที่เสร็จสมแล้ว

เป๊าะ เสียงของอวัยวะของทั้ง2หลุดจากกันซึ่งก็ทำให้คนอายุมากกว่าหงุดหงิดเล็กน้อยนี่เขาคิกที่จะเสร็จคนเดียวแล้วปล่อยให้ผมค้างอยู่แบบนี้หรอ หึ ว่าแล้วก็ดึงล่างบางของเด็กหนุ่มมาจ่อกับควยหลังจากนั้นก็กระแทกเข้าไปจนสุดลำ

"อื้มมม"เสียงครางของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่โดนกระแทกเข้ากับจุดเสียว

"ตรงนี้สินะที่จะทำให้เธอเสียวจนเสร็จอีกครั้งนึง"ผมค่อยๆซอยเข้าออกช้าๆไม่รีบร้อนอะไรแต่จังหวะก็หนักแน่นจนเด็กหนุ่มที่แทบจะไม่มีเสียงแล้วยังต้องครางออกมา

"อ้าสส....อื้มมม.....สะ...เสียว.....เสียงจังครับ.....ซี้ดดด.....อ่าาา" เสียงของเขาแหบมากจนผมต้องลดความเร็วลงแล้วหยิบน้ำให้เขากินก่อน ไม่อบ่างนั้นคงจะไม่มีเสียงไว้ครางชื่อผมต่อแน่

"อ่าาาา.......ซี้ดดด"คราวนี้เป็นเสียงครางของผมบ้างแล้วเพราะว่าใกล้จะแตกเต็มทน

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก

เสียงผมกระแทกแก่นกายเข้าออกสุดอีก3-4ครั้งก่อนเสร็จพร้อกับคนที่อยู่ใต้ร่างผมเวลานี้ ผมขยับเพื่อรีบน้ำออกจนหมดก่อนถอนตัวออกมาแล้วจัดการทำความสะอาดตัวเองแล้วก็คู่ร่วมกิจกรรมแล้วก็ปล่อยให้เค้าได้พักผ่อนไปส่วนผมก็พาเข้ากลับไปที่คอนโด

(แอบกระซิบก่อนว่านอ.อายุ20แล้วนะคะตอนนี้น้องอยู่ประมาณปี1ปี2ประมาณนี้ซึ่งการกระทำในเรื่องนี้ก็เป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรมมากๆโปรดใช้วิจรณาในการอ่านด้วยนะคะอ่านแค่พอสนุกคลายเคลียด เอ๊ะ หรือว่าจะเพิ่มความเคลียด ก็ติดตามต่อไปน้าาา)

9เดือนผ่านไป

ตอนนี้ผมอยู่ในห้องคลอดที่ปลอดเชื้อโรคและกำลังรอคุณหมอผ่าคลอดให้อยู่ ซึ่งเป็นเวลาที่ผมกลัวที่สุด ผมกลัวว่าถ้าเค้าเอาลูกไปแล้วผมจะอยู่ยังไง ผมควรทำไงดี ช่วงนี้ผมกำลังดร็อปเรียนอยู่เลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก

หลังจากที่คุณหมอบล็อกหลังเพื่อที่จะเตรียมผ่าคลอดแล้วนั้น ผมก็หลับตาพยายามไม่สนใจ เผื่อมันจะรู้สึกเจ็บน้อยลงเมื่อมีดผ่าตัดกรีดลงตรงผิวหนังทีละชั้นๆ ซึ่งถามว่ามันเจ็บไหม แน่นอนครับว่ามันไม่เจ็บเหมือนที่ผมคิด เพราะหมอเค้าทำการฉีดยาชาให้จนไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ยังไงผมก็ไม่กล้ามองอยู่ดีนั่นแหละ ผมกลัวว่าถ้ามองแช้วมันจะเจ็บขึ้นมาล่ะ

"แอ้~แอ้~"เสียงจ๋าของเด็กที่พึ่งเกิดนั้นร้องไห้ดังทั่วห้องคลอด นั่นแหละที่ทำให้ผมรู้ว่าคนที่มีค่าสำหรับคนเป็นแม่คือ"ลูก" หลังจากนี้ไปผมไม่ต้องกมีผู้ชายคนนั้นในชีวิตอีกเลยก็ได้ ต่อไปนี้คนที่สำคัญที่สุดคือ ลูก

ห่วงที่สุดคือ อนาคตของลูก

หลังจากที่เย็บแผลเสร็จพยายาลก็พาผมมาที่ห้องพักฟื้น ซึ่งผมชายคนนั้นก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขามองด้วยสายที่อ่านไม่ออก แต่ยังไงซะผมก็ไม่มีวันยอมหรอก เขาจะไม่มีวันได้เห็นหน้าลูก

"คุณครับ ไปซื้อผลไม้ให้หน่อยได้ไหม"ผมเอยบอกเค้าด้วยน้ำเสียงอ่อน เพราะเหนื่อยกับการอยู่ในห้องคลอดพอสมควร

"เอ่อ....."เขาลังเลอยู่สักพักหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเดินออกไป

ผ่านไปสักพักนางพยาบาลก็เข็นลูกสาวตัวเล็กของผมเข้ามา "แล้วคุณพ่อไปไหนแล้วหรอคะ.....ทำไม่ไม่รอเจอลูกเลย"นางพยาบาลถามขึ้นเมื่อไม่เห็นคนอายุเยอะก็ว่านั่งอยู่ตรงโซฟา

"ผมขอร้องนะครับ.....ถ้าเค้ามาถามหาลูกบอกว่าเด็กคนนั้นจากไปแล้วนะครับ"ผมตัดสินใจร้องขอกับนางพยาบาล "ทำไมคะ"เค้าคงจะงงนั่นแหละเพราะไม่มีใครเคยขอให้ทำแบบนี้

"ถ้าพ่อของเด็กคนนั้นรู้เค้าจะเอาลูกไปจากผม.....นะครับช่วยบอกตามที่ผมพูดเมื่อกี้นะ"ผมได้แต่ยกมือไหว้นางพยาบาลสาวเพื่อของให้ช่วย เพราะถ้าเธอไม่ช่วยผมคงไม่มีวันได้เจอลูกแน่ๆ

ในขณะที่เด็กหนุ่มคุยกับนางพยาบาลอยู่นั้น เขาคงไม่รู้ว่ามัคนกำลังยืนฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มของให้นางพยาบาลทั้งหมด เธอคิดที่จะเอาลูกหนีไปจากผมหรอ ผมยอมรับว่าตอนนั้นแค่ขู่เล่นๆไป เพราะผมชอบเธอจริงแต่ผมจีบคนไม่เป็นเลยตั้งใช้วิธีนี้ แต่ไม่คิดว่าเด็กน้อยคนนั้นจะเอาลูกหนีผมไป หึ ได้จะเอาแบบนี้ใช่ไหม เดียวผมเล่นกับเธอเอง

หลังจากที่นางพยาบาลเดินออกมาจากห้องแล้วผมก็ทำทีเป็นเดินเข้าไปในห้องทำเป็นว่าพึ่งกลับมาได้ไม่นาน "อะนี่....ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณเลยครับ"ผมว่าพลางแกะอาหารเสริมให้คุณแม่ที่พึ่งคลอดไม่นาน "แล้วลูกไปไหนหรอ"ผมแสร้งถาม

"เอ่อ.....ลูกเรา.....ฮึก.....ไม่อยู่แล้วครับ"น้ำตาที่ไหลออกมาดูก็รู้ว่าปลอม แต่ยังไงก็ชั่งไอกายคนนี้จะไม่ยอมให้ใครพลากลูกไปได้อีก "ไม่เป็นไรน้าา"เขากอดปลอบผม เหมือนจะเชื่อจริงๆว่าลูกไม่อยู่แล้ว ก็แหงสิผมเก่งด้านการแสดงแบบนี้อะ ใครเชื่อก็โง่ เอ้ย ไม่เชื่อก็โง่แล้ว

"งั้น......กินอะไรลองท้องก่อนนะ.....เสร็จแล้วจะได้กินยา"เขาว่าก่อนจะแกะโจ๊กหมูใส่ไข่ใส่ปลาท่องโก๋ของโปรดผม "คุณจำได้ด้วยหรอคับว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร"ผมลองถาม "จำได้สิ.....อะไรที่คุณชอบผมจำได้หมดนั่นแหละ.....ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ ทั้งความรู้สึก ความคิด การกระทำว่าคุณต้องการอะไร"เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะตักโจ๊กร้อนจ่อปากแล้วเป่าลมเพื่อคลายความร้อน ก่อนเอามาจ่อที่ปากผม

ง่ำ

ผมกินแล้วค่อยๆ ระเรียดชิมรสชาติของมัน พลางนึกถึงคำพูดของผู้ชายตรงหน้าด้วยว่าเขาหมายความว่าไงกันแน่ หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไป เขาคงไม่ทำอะไรอย่างที่ผมคิดหรอก ผมกินโจ๊กไปได้ครึ่งนึงก็บอกว่าอิ่มแล้วก่อนจะหันไปหยิบยาเค้าปากแล้วกลืนน้ำตามลงไป ก่อนที่จะพักผ่อน ส่วนผู้ชายคนนั้นเขาบอกว่าจะไปหาอะไรกินก่อน หลังจากนั้นผมเลยไม่ได้สนใจเค้าอีกเลย

"หึ.....แล้วคุณจะได้รู้ว่าการที่โดนคนที่รักพรากลูกไปมันเป็นยังไง"ผมเดินไปหานางพยาบาลพลางถามว่า "ลูกของนายณัฐวุฒิ ป้องกัน ตอนนี้พักอยู่ไหนครับ"มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาตัวเด็กเนื่องจากว่าเด็กที่เกิดส่วนใหญ่จะมีชื่อผู้เป็นพ่อติดอยู่ที่แขนเพื่อให้ไม่สลับกับคนอื่น

"คุณเป็น......อะไรกับเด็กคะ"นางพยาบาลถามตะกุกตะกัก "เป็นพ่อเด็กครับ"ผมตอบ "อะ.....เอ่อ....มะ.....ไม่มีเด็กชื่อนี้นะคะ"เสียงสั่นเครือบวกกับสายตาที่เลิกพลั่กทำให้รู้ว่ามีอะไรปิดบังอยู่

"บอกมาเถอะครับ.....ผมกับแม่เด็กคืนดีกันแล้ว.....ตอนนี้เค้าพักผมก็เลยขอออกมาดูหน้าลูก.....ให้ผมเจอลูกเถอะนะครับ"เสียงอ่อนเหมือนจะถอดใจ นางพยาบาลสาวจึงได้บอกว่า "ก็ได้ค่ะ.....เดี๋ยวชั้นพาคุณพ่อไปเองค่ะ"นางพยาบาลบาลสาวพูดก่อนจะเดินนำไป "ผมได้แต่มองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า "น่ะ.....นี่ลูกผมหรอ"น้ำตาแห่งความสุขไหลล้นออกมาคลอหน่วยตา ผมใช้จังหวะที่นางพยาบาลเผลอแล้วอุ้มเด็กออกไป "นี่คุณคะ!!!" นางพยาบาลตกใจสุดขีด มือไม้สั่นไปหมด

ทำไงดีเนี่ย จะตามออกไปก็ไม่ทันแล้ว สุดท้ายนางพยาบาลก็จำใจเดินไปบอกความจริงกับคุณแม่ ซึ่งก็ทำให้ร่างบางเข่าทรุด ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด พยายามติดต่อคนที่เอาลูกไป แต่ก็ไม่เป็นผล จนสุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เจอลูกอีกเลย เพราะแค่ไม่อยากให้ลูกๆด้มีพ่อแบบนั้นแท้ ทำไมมันถึงได้จบแบบนี้กัน ทำไม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***