เพื่อนในความมืด

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

......................

คุณมีเพื่อนรึเปล่า...ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง...เธอสนิทกับฉันมาก..เธอให้ฉันได้ทุกอย่าง....เวลาที่ฉันเศร้าเธอก็มักจะเข้ามาปลอบประโลมฉัน..ฉันกับเธอเราพบกันเพราะพ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน..พวกเราทั้งสองนับได้ว่าโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก....เราสองคนมักจะงอนง้อกันตลอดบางครั้งความคิดก็ไม่ตรงกัน..แต่เธอก็ไม่เคยหนีหายไปไหนเธอมักจะอยู่กับฉันคอยให้กำลังใจฉัน..บางครั้งเวลาที่ฉันทำผิดเธอก็มักจะตักเตือนจนบางครั้งเธอกลายเป็นพ่อแม่ฉันไปแล้ว..แต่บางเวลาเธอจะเงียบหายไปเลย..จนบางครั้งฉันก็รู้สึกกลัววังเวงเคว้งคว้าง..ทำอะไรไม่ถูกเวลาที่ไม่มีเธอ..ฉันสับสนและควบคุมตัวเองไม่ได้..แต่พอฉันเป็นแบบนี้เธอก็มักจะเข้ามาปลอบใจฉัน..เวลาที่มีเธออยู่มันมีค่ามากจริงๆ..จนบางครั้ง..ฉันเองก็อยากจะให้เธออยู่กับฉันไปตลอดโดยที่ไม่พรากจากกัน..เธอเองก็อยากอยู่กับฉันเหมือนกัน..เวลาที่ฉันโดนคนอื่นหรือคนรอบตัวทำร้ายจิตใจเธอมักจะเข้ามากอดฉันไว้..และกล่อมฉันให้หลับ..โดยที่ฉันยังมีน้ำตา..เราสองคนสนิทกันมาก..มากจนไปมาหาสู่กันได้..พ่อแม่ของเราทั้งสองก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกเรามากนักเพราะพวกเขามัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน..จนพวกเราต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันมาตลอด....จนเราโตขึ้น..พวกเราก็เริ่มมีความคิดที่สวนทางกันและทะเลาะกัน..บางครั้งเหนื่อยท้อหมดหวังและอยากหายไป..แต่เธอก็กลับ..ให้กำลังใจฉัน...แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถมีตัวตนเหมือนกับคนทั่วไปได้ฉันเองก็รู้จักเธอดี..เธออยู่แต่ในความมืดเธออยู่แต่ในนั้นเธอชอบที่นั่นเธอชอบความเงียบและความสงบจนบางครั้งฉันก็อิจฉาที่เธออยู่ในนั้นได้อย่างสบายต่างจากฉันที่เอาแต่แบกรับทุกอย่างคาดหวังและผิดหวังถูกทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เธอกลับอยู่ในนั้นได้อย่างสบายใจไม่มีใครว่าร้ายเธอและทำอะไรเธอได้.......เธอเข้าใจฉันทุกอย่างและรู้จักฉันดีกว่าใครๆ..และเธอคนนั้นก็คือตัวฉัน..ตัวฉันที่พยายามปลอบตัวเองมาโดยตลอด....ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ยังลุกขึ้นกลับมาได้อีกครั้งอย่างกับว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น..เหนื่อยท้อกับชีวิตแต่สุดท้ายก็ยังอยู่..ยังมีชีวิตอยู่ต่อ..บางครั้งก็อยากจะหายไป..แค่หลับตาแล้วก็หายไป..

นั่นเป็นแค่เพียงจินตนาการหนึ่งที่อยากจะลองหายไปอยู่สักที่..ที่หนึ่งที่ไม่มีใครอยู่นอกจากตัวฉัน..ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ที่นั้นอยู่กับตัวฉันเอง....เหนื่อยไหม..ไม่มีใครเข้าใจฉันดีกว่าตัวฉันเอง..

ส่วนตัวเธอที่หายไปก็คือตัวฉัน..ที่มีรอยยิ้มที่สดใสร่าเริงสนุกสนาน..ตัวฉันในวัยเยาว์ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็สนุกสนานไปกับสิ่งที่ทำและยิ้มให้กับผู้คนมากมายไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ตามก็ไม่ได้รู้สึกอะไร..ดื้อด้านไม่เชื่อฟังชอบทำตามใจตัวเอง..ตัวเองต้องมาก่อน..จนบางครั้งทุกคนก็เบื่อฉัน..แต่ไม่..ฉันไม่สน..ในตอนนั้นฉันมีความฝันอันสวยงามไม่สนด้วยซ้ำว่าจะได้มันมาแบบไหน..จะได้มันมาหรือเปล่า..

แต่ไม่รู้ว่า..รอยยิ้มบนใบหน้าที่ยิ้มออกมาจากใจยิ้มให้กับทุกสิ่งตรงหน้านั้นหายไปตอนไหน..หายไปได้ยังไง....ฉันในตอนนี้ที่ยิ้มออกมาทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไร..ยิ้มออกมาทั้งๆที่ข้างในแทบแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีเหนื่อยและท้อถอย..แต่ก็ยังยิ้มออกมา

เหมือนกับว่าฉันกำลังเสแสร้ง..ปั้นใบขึ้นมาใหม่ใบหน้าที่มีรอยยิ้ม..รอยยิ้ม..ที่ทุกคนไม่รู้ว่ามันคือรอยยิ้มที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่..ฮ่าๆ....ทั้งๆที่ภายในใจแทบจะไม่เหลือซากความรู้สึกอะไร..แต่ก็ยังจะยิ้มให้กับทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า..แม้ว่าข้างในมันจะเบื่อหน่ายเอือมระอาไม่รู้สึกอะไรกับทุกอย่างตรงหน้าเลย....

มีเพียงเสียงเพลงที่คอยบรรเทาความรู้สึกที่เจ็บปวดได้ดี..ขอแค่มีที่..ที่เป็นเซฟโซนของตัวเอง..มีหนังสักเรื่องมีเพลงเพลย์ลิสต์ฟังวนทั้งคืนทั้งวันก็ยังได้..อยู่ในเซฟโซนของตัวเองไม่ต้องไปสุงสิงกับใครไม่มีใครเข้ามายุ่งกับเรา..เท่านี้ก็คงสบายใจไม่ต้องคิดอะไรมากให้เหนื่อยใจ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***