โลกของโรบิน 𝟎𝟏:ครอบครัวโรบิน

ณ บ้านหลังเล็กแห่งหนึ่งในป่าใหญ่

ฮื้ม~

เช้าแล้วเหรอ....ไวชะมัด

เสียงชายหนุ่มผู้ขึ้นดังขึ้นอย่างงัวเงีย

โรบิน วิลสัน

`` ฮื้ม...ผ้าห่มหนักจริงๆ ฮะๆ ``

เขาขยี้ตาเบาๆก่อนพยายามดันผ้าห่มออกจากตัว

โรบิน วิลสัน

``แหม...ตัวใหญ่ซะป่าวจริงๆฉัน``

โรบิน เซน่า

`` อ้าว...หลานรักตื่นแล้วเหรอจ๊ะ``

หญิงสาวเดินเข้ามาแม้เธอจะอายุมากเเล้วแต่ความงดงามยังคงไม่แปรเปลี่ยน

โรบิน วิลสัน

``อรุณสวัสดิ์ครับมาดามโรบิน``

โรบิน เซน่า

``เจ้าหลานคนนี้นี่! เดี๋ยวก็ปั๊ดเหนี่ยวเลย``

โรบิน วิลสัน

``ฮ่าๆ ช่วยหน่อยสิครับ~``

โรบิน เซน่า

``จ้าๆ แปปนึงนะลูก``

เธอเดินไปเปิดม่าน ก่อนเจ้าไปช่วยดึงผ้าห่มออก

โรบิน วิลสัน

``...ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ผมคงเเข็งเเรงกว่านี้``

โรบิน เซน่า

``....หลานรัก ฟังยายนะถึงร่างกายของเจ้าจะอ่อนแอแต่เจ้า ไม่ได้อ่อนเเอ..จิตใจของเจ้ายังแข็งแรง หากเจ้าพบเจอคนที่รักเจ้าก็จะเหมือนคนอื่นนะ``

เธอนั่งลงข้างๆรอยยิ้มบางๆพร้อมมืออันอบอุ่น

เสียงอันละมุนเอ่ยขึ้น

โรบิน วิลสัน

``..ขอรับ เฮ้อ~ เเค่คิดว่าต้องเดินไปเรียนข้าก็เหนื่อยเเล้วขอรับ``

เจ้าหลานตัวโตกอดคุณยายพรางออดอ้อน

โรบิน เซน่า

``หึ ยายไม่ใจอ่อนลาให้หรอกนะ ``

โรบิน วิลสัน

``แต่หลานต้องไปเป็นเดือนเลยนะ! ยายไม่สงสารหลานเหรอ``

เขาบ่นด้วยน้ำเสียงเบาๆ

ก่อนจะถูกคุณยายผลักออก

โรบิน เซน่า

``จะสายแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวยายเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว``

โรบิน วิลสัน

``ครับครับ~``

เขาลุกขึ้นก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

โรบิน เซน่า

``เจ้าหลานคนนี้นี่..``

เธอส่ายหัวไปมา

โรบิน เซน่า

``เหมือนเจ้าไม่มีผิด...ลูกข้า``

เมื่อเก็บผ้าเเล้วจึงเดินลงไปเตรียมจัดโต๊ะต่อ

𝟏𝟓นาทีผ่านไป

โรบิน เซน่า

``ลงมาได้สักทีนะ``

โรบิน เซน่า

``เเต่งตัวเสียหล่อเหลา ที่โรงเรียนคงต้องมีหญิงสาวงามๆสินะ``

โรบิน วิลสัน

``ยายทำไมยังไม่ทานข้าวล่ะครับ``

โรบิน เซน่า

``ก็ต้องรอกินพร้อมหลานไง...จะไปตั้งนานครั้งสุดถ้ายที่จะได้กินด้วยกันแล้วนี่``

โรบิน เซน่า

``ทำไม เจอหน้ายายละกินไม่อร่อยรึ``

โรบิน วิลสัน

`` ไม่เลยครับๆ กินอร่อยขึ้นเยอะเลยต่างหาก``

เขาเดินไปหยิบน้ำชาวางให้คุณยายและตักข้าวให้กับเธอ

โรบิน เซน่า

``ขอบคุณนะจ๊ะ``

โรบิน วิลสัน

//ยกยิ้มเบาๆ

โรบิน เซน่า

``ถ้าหลานไปยายคงเหงาเเย่เลย``

โรบิน วิลสัน

``เหรอครับ ยายควรดีใจที่ไม่มีคนทำบ้ารรกนะฮะๆ``

โรบิน เซน่า

``...ไม่เลย ยายดีใจที่ยังรู้ว่าต้องมีห้องให้เก็บ..กินข้าวเถอะยายจะให้คุณริบไปส่งนะ``

โรบิน วิลสัน

``ยายไม่ส่งผมเหรอ``

โรบิน เซน่า

`` ยายส่งหน้าบ้านนะ``

โรบิน วิลสัน

`` อือ...เข้าใจแล้ว``

สองยายหลานนั่งทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข

โรบิน วิลสัน

{แม้เวลา15ปีที่อาศัยอยู่กับท่านจะยาวนานสำหรับคนอื่น แต่สำหรับหลานมันสั้นเหลือเกิน ``

โรเบล ริบ

ได้เวลาเดินทางแล้วค่ะ

โรบิน วิลสัน

``คุณริบ~ ``

โรเบล ริบ

มิต้องทำน้ำเสียงเช่นนั้นเลยนะคะ

โรบิน วิลสัน

``ไม่เอาน่า ถ้าผมไม่อยู่ดูแลคุณยายโรบิน เซน่าให้ดีๆนะครับ``

โรเบล ริบ

หึๆ นั่นก็หน้าที่ปกติของฉันนี่คะ

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะก่อนเดินเชิดหน้านำไป

โรบิน วิลสัน

``ผมจะตั้งใจเรียน!!!และกลับมาหายายนะครับ!!!!!!``

โรบิน เซน่า

`` บ๊ายบายจ่ะ~``

เเม้จะอยู่ใกล้เขาก็สังเกตได้ถึงน้ำตาของนาง

โรบิน วิลสัน

|คุณยายที่แสนดี|

โรบิน วิลสัน

|คุณยายที่ค่อยดูแล|

โรบิน วิลสัน

|ท่านดูแลตัวเองด้วยนะครับ|

เขาได้แต่เอ่ยในใจพรางโบกมือและยอมรับว่าต่อจากนี้ต้องดูแลตัวเองแล้ว

่

ผู้แต่ง:𝙈oon

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ