อะไรวะ

ในกรณีพวกเราได้เริ่มเดินเข้าใกล้ถ้ำแล้วครับและกลิ่นสนิมที่ตีเข้าจมูกอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมหายใจไม่ค่อยออก ยิ่งเข้าใจนะทำเรื่อยๆเท่าไหร่ผมยิ่งขนลุกมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนผมจะได้ยินเสียงกรีดร้องของใครบางคนนั่นแหละน่ากลัว ยิ่งเสียงกรีดร้องของใครบางคนยิ่งทำให้ผมกำพัดเหล็กที่อี้หยางยัดใส่มือมาให้ผมเเน่นขึ้น

แล้วตอนนี้เราก็ถึงหน้าถ้ำเรียบร้อยแล้วครับเอายังไงดีจะก้าวเข้าไปดีไหมหรือไม่ก้าว หลังจากนั้นพวกเขาทุกคนก็เดินเข้าไปแล้วครับแต่ผมก็ยังอยู่นะทำอยู่เหมือนเดิมก้าวสองถอยหลังสามสเต็ปบาสโลป เอ้าเพลงมา ถ้ามีเพลงเนี่ยมันส์เลยนะครับหยอกเล่น

"เอาวะเป็นไงเป็นกันจะอยู่หรือจะตายมันก็ขึ้นอยู่กับตรงนี้แหละว่ะ"หลังจากนั้นผมเลยตัดสินใจเดินตามพวกเขาเข้ามาในถ้ำ และที่ผมเห็นผมกลับถึงกับร้องเลยครับโอเลยครับ

"โออายเหี้ยเน้ มันช่างมืดส่ะเหลือเกิน"ผมมองไม่เห็นเลยครับมองไม่เห็นอะไรสักอย่างมืดตึ๊บเหมือนอยู่ๆก็ไฟดับกะทันหันนะครับไม่นานผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆเรื่อยๆแล้วก็จับมือผมไว้เฉย

"จับมือเข้าไว้ขอรับใต้เท้าแต่ท่านจะได้ไม่หายไปไหน"เสียงนี้มันคุ้นๆนะครับและใช่คุณองครักษ์แสนดีของผมนั่นเองเย้

"หลงซานเจ้ามองเห็นในที่มืดได้อย่างไร"เขาเลยถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นต้นสงสัยสงสัยมากเฮ้ยปกติคนมองไม่เห็นในที่มืดไม่ใช่หรอวะ

"ฮ่าๆพอดีกระผมมีพลังปราณนะขอรับ"อ้าวเฮ้ยไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า ได้ไงอ่ะโคตรขี้โกงทำไมพระเจ้าถึงไม่รักผมอ่ะ นี่เอาเปรียบกันชัดๆเลย ผมเสียเปรียบมากครับผมรับไม่ได้

"มัน op ถึงขนาดนั้นเลยหรอ"หลังจากที่ผมกล่าวไปทำให้หลงซานถึงกลับงง

"เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะขอรับ"หลงซานได้กล่าวขึ้น เพื่อขอให้ผู้เป็นนายของตนนั้นย้ำประโยคที่นายของเขาพูด

"เปล่าหรอกไม่มีอะไรเจ้าคิดไปเอง"หลังจากที่หลงซานได้อย่างนั้นเขาถึงกับชะงักและหยุดยืนทำให้ผู้เป็นนายเดินชนหลังของตนเอง

ตุ๊บ

"โอ้ย! หลงซานเจ้าจะอยู่ทำไมเจ้าไม่บอกข้าโอ๊ยเจ็บ"หลังจากสงสารได้ยินเสียงผู้เป็นนายของตนเอ็ดตนเลยรีบขอโทษขอโพยผู้เป็นนายทันที

"ถ้าขออภัยขอรับใต้เท้าข้าไม่ได้ตั้งใจ"แต่ข้าก็แอบเจตนาข้ามีเจตนาที่ทำให้ท่านเจ็บแต่ข้าไม่พูดดีกว่า

การที่หลงซานคิดเเต่ไม่กล่าวออกไปแบบนั้นเขาก็ได้ยินเสียงขึ้นจมูกของผู้ใดๆของตน

"หึ"

"เจ้าคิดอะไรอยู่อย่าว่าข้าไม่รู้นะเจ้าปิดบังข้าไม่ได้หรอกนะหลงซานเจ้าอย่าลืมนะว่าข้าเป็นนายของเจ้า"หลงซานที่ได้ยินแบบนั้นเขาถึงกับวิ่งงานไปแล้วกล่าวมาอย่างเลิ่กลั่กว่า

"คิดอะไรขอรับข้าคิดอะไรหรือขอรับข้าไม่ได้คิดอะไรนะขอรับถ้าคิดไปเองหรือเปล่าขอรับข้ายังไม่ได้คิดอะไรเลยขอรับ ข้าไม่ได้คิดใครคิดไม่มี๊"หลังจากที่หลงซานกล่าวมาแบบนั้น ทำให้ลู่เฟย หรี่ตามองคนข้างหน้าทันทีถึงเขาจะมองไม่เห็นแต่เขาดีไว้ก่อนไม่แน่อาจจะจับผิดคนทุกหน้าได้ก็ได้

"ช่างเถอะพวกเราไปกันเถอะโดนทิ้งแล้วมั้งป่านนี้รีบๆเดินได้แล้วข้ามองไม่เห็น"หลังจากที่เขากล่าวขึ้นหลงซานก็พาเขาเดินเข้าไปในส่วนลึกถ้ำ

"กินเลือดแรงมากเลย หลงซาน"ลู่เฟยกล่าวมาพร้อมกับย่นจมูกของตัวเอง หลงซานที่ได้ยินนายของตนบนก็เลยให้กำลังใจในของตน

"สู้ๆนะขอรับ ไม่เป็นไรนะขอรับเดี๋ยวอีกสักพักน่าจะหายไปแล้วหรือไม่ก็ท่านก็ต้องทนอีกสักพักเดี๋ยวทุกอย่างก็จะจบลง"ลู่เฟยที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมาไม่ได้ ถึงองครักษ์คนนี้จะปากสุนัขแต่ก็ดูแลเขาดีกว่าอะไร

ผมก็ได้ยินเสียงดังพรึบขึ้นครับและมันก็ช่างจ้าซะเหลือเกินโอ๊ยแสบตา งงมากอ่ะมีกลไกอะไรทำไมไฟถึงติด amazing หิ่งห้อยมากขนาดที่ที่ผมถามมายังไม่มีแบบนี้เลยว่ะ แต่ก็ต้องมาจึ้งหลังจากที่ผมเริ่มหัดมองและสำรวจโดยรอบนี้ล่ะครับ

มีกระดูกเอยมีหัวกระโหลกเอยมีเด็กที่โดนจับขังเอยมีสัตว์อสูรเอย ทำไมปีศาจยุคนี้ถึงมีรสนิยมแปลกๆอ่ะนะไม่เข้าใจ หลังจากที่เราสำนักเมฆาครามได้เห็นแบบนั้นก็หันมาบอกกับพวกเขาสองคนทันทีว่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***