ผีไหนเล่าจะเท่าผีรักน้อง

ในตอนนี่ศพที่หายตัวไปหกเจ็ดเขายังไม่เห็นศพคนที่เจ็ดส่วนคนที่ 6 ที่จะหายตัวไปนั้นเขาเจออยู่ริมแม่น้ำที่หมู่บ้านฝูเถา แต่ละศพที่หายตัวไปนั้นจะไม่ได้เห็นที่เดียวกันตอนแรกชาวบ้านก็ต่างพูดว่าน่าจะเป็นอาถรรพ์หรือคำสาปแต่เขาคิดว่าไม่ใช่ ตัวของเขานั้นคิดว่ามันมีมากกว่านั้น และครั้งนี้ก็เช่นกันศพที่ 7 ได้ออกมาแล้ว

"ใต้เท้าขอรับ ทำไมท่านถึงยืนเงียบแบบนี้ขอรับ"หลงซานได้เอ่ยขึ้นตอนนี้เขาเขากลัวว่านายท่านของตนจะกลัวศพจนช็อคไปแล้ว ลู่เฟยที่ได้ยินเสียงของหลงซานเขาก็หลุดออกจากภวังค์ทันทีเเล้วกล่าวกับหลงซานว่า

"ป่าว ข้าเเค่สงสัย ทำไมศพถึงได้กระจายตัวออกเเบบนี้ ไม่ใช่สิ ทำไมครั้งนี้มัน...อ่าช่างเถอะข้าขอโทษเเล้วกัน" ตอนนี้ผมอยากจะบอกว่าศพทุกศพที่ผมเห็น จะแห้งเหมือนโดนดูดเลือดไปเราก็มีสัญลักษณ์ใบไม้อยู่ตรงต้นคอเอาตรงๆนะครับนี่เป็นเคสแรกที่ผมรู้สึกกลัวมากตอนนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่าใครเป็นคนทำ จากข้างต้นที่ผมกล่าวมาว่าศพทุกศพจะมาอยู่ที่เดียวกันคือมันกระจายตัวออกไปแต่ละจุดบางครั้งก็เป็นสระน้ำของหมู่บ้านและบางครั้งก็เป็นต้นไม้หลังหมู่บ้านบางครั้งก็อยู่แม่น้ำลำธารที่ไหลผ่านของตำบลนี้และครั้งนี้อยู่บนต้นไม้ เเละศพในตอนนี้ก็โดนอีเเร้งจิกกินไปสักพักแล้วครับ ไส้ที่ไหลลงมามันใจนึงก็กลัวนะครับแต่ทำยังไงได้เราเป็นใต้เท้านี่น่า พวกอวัยวะของร่างๆนี้มันไม่สมบูรณ์สักเท่าไหร่ อย่าให้เป็นดั่งที่ผมคิดเลยแล้วกันนะครับปกติในที่นิยายผมอ่านนะก็จะเป็นพวกปีศาจไม่ก็ภูติผีใช่ไหมที่ทำแบบนี้ได้แล้วผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแต่มันเกินไปแล้ว ยังไงตอนนี้ก็คงต้องคิดหาทางออกก่อน 

หลังจากที่ผมดูศพเสร็จผมก็ให้คนจัดการไปไว้ที่เรือนชันสูตรก่อน ตอนนี้ผมต้องพึ่งทางการแล้วนะครับไม่ใช่สิต้องพึ่งสำนักสำนักปราบมารที่ไหนสักที่แล้วแหละแต่ตอนนี้ไม่รู้อะไรเลยผมไม่รู้ว่าที่สำนักพวกนั้นอยู่ที่ไหนบ้าง ตอนนี้ผมกดดันไปหมดมันพูดไม่ออกเลยครับจะทำอะไรก็ไม่ได้ แล้วตอนนี้ผมก็เป็นที่พึ่งของชาวบ้านแล้วทุกคนเขาก็ไม่อยากตายหรอกครับแล้วเขาก็ไม่อยากศพต่อไปเรื่องนี้ผมรู้ดี ตอนเช้าแทบไม่มีชาวบ้านคนไหนออกมาเดินเล่นหรอครับปกติทำอะไรก็มีแต่ตอนเช้าใช่ไหมล่ะครับตอนนี้ในแต่ละหมู่บ้านเขาออกมาทำงานตอนกลางคืนไงครับแต่ไม่ใช่ว่าตอนกลางคืนมันยิ่งอันตรายหรอผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงแล้วครับจะปัดเป่าความชั่วร้าย ขับไล่ปีศาจยังไงตอนนี้ผมแทบจะมืดแปดด้านด้วยซ้ำ

"หลงซานเจ้าเอาจดหมายฉบับนี้ส่งไปให้สำนักไหนก็ได้ด่วนที่สุดเข้าใจไหมแล้วข้ากับอี้หยางจะเข้าไปในเมือง"หลังจากที่กล่าวจบหลงซานก็ทำหน้าที่ทันที เพราะในตอนนี้ความรู้สึกของลุงซานก็เหมือนจะกลัวเหมือนกันเพราะมันคงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้วแหละถ้าเขาจะไปสู้คงสู้ไม่ได้ถึงเขาจะมีวรยุทธฝึกปราณแต่ถ้ามันแข็งแกร่งเขาคงสู้ไม่ไหว ใจนึงคงหลงซานเขาก็ไม่อยากไปเขาอยากปกป้องนายของตนแต่นี่คือคำสั่งเขาเลยต้องไป

ด้านของลู่เฟยเเละอี้หยาง

ได้เข้ามายังเมืองอี้เพื่อขอความช่วยเหลือจากเจ้าเมืองอี้ แต่มันก็ไม่เป็นผลเจ้าเมืองอี้นั้นไม่ได้สนใจพวกเขาเลยครั้งนี้ก็คว้าน้ำเหลวมาตามเคยตอนนี้เขาคงต้องพึ่งพาหลงซานแล้วแหละ ก่อนจะกลับนะลู่เฟยได้เห็นกระดาษเปล่าที่มันคล้ายกับยันต์ เเต่มันเป็นกระดาษสีเหลืองที่มันดูศักดิ์สิทธิ์นะครับ เเต่มันเป็นเเค่กระดาษเปล่า เขาก็เลยซื้อกลับมาด้วย 20 เเผ่น ตอนแรกเขาว่าเขาจะไม่ซื้อนั่นแหละแต่มันอดไม่ได้เขาก็เลยซื้อมาไว้เพื่อประดับบ้านไว้เฉยๆในอนาคตครั้งหน้าเขาอาจจะได้เรียนพวกยงพวกยันต์อะไรพวกนี้เขาก็เลยซื้อมา ถึงบางครั้งเขาอาจจะฝันหวานแต่ซื้อมาก็ไม่มีอะไรเสียหาย 

หลังจากที่เขาได้ฟังพ่อบ้านของเขาก้าวขึ้นมาว่าเมืองอี้นั้น ไกลกว่าสำนักที่หลงซานไปแน่ๆเขาก็เลยคิดว่าถ้ากลับไปถึงอาจจะเจอเราสำนักเมฆาครามแน่นอน กว่าจะไปถึงตอนนี้มันก็ยามห้ายเเล้ว

"ใต้เท้ากลับมาแล้วหรือขอรับ"หลงซานได้เอ่ยทักเขา แล้วใช่จริงๆครับพวกเขากลับมาแล้วตอนนี้ก็เหมือนจะเป็นคนในสำนักของเมฆาครามนะครับ 

สำนักเมฆาครามนั้นเป็นสำนักกระบี่ที่ไม่ใหญ่มากและไม่เล็กมากครับเป็นสำนักที่คนส่วนมากก็ต้องเข้าครับเพราะว่าสิทธิพิเศษมันดีที่ผมรู้ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับอี้หยางเล่าให้ฟัง จากผมได้ยินแบบนั้นผมก็อยากเข้าอยู่นะครับแต่อี้หยางไม่ให้เข้า

"ข้ากลับมาเเล้ว"หลังจากที่ผมตอบกลับแบบนั้นไปพวกเราก็ได้แนะนำตัวแล้วก็ได้แยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนเพราะตอนนี้เขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ไหวก็นั่นแหละครับถ้าจะมาระดมสมองตอนนี้น่าจะร่วงกันไปข้างพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่แล้วกันนะ

"ใต้เท้า"หลงซานได้เอ่ยขึ้นตอนที่มาส่งเขาเข้านอน

"หือ"

"ท่าน กลัวหรือไม่ขอรับถ้าท่านกลัวท่านไม่ต้องออกไปก็ได้นะขอรับ"หลังจากที่ผมได้ยินคำถามของหลงซานผมก็ตอบกลับเขาไปทันทีว่า

"เเล้วใย ข้าต้องกลัว กลัวแล้วได้อะไรกลัวแล้วพวกนั้นมันจะหยุดหรอมันก็ไม่หยุดนี่ "หลังจากที่ผมกล่าวจบไปไม่นานผมกับหลงซานก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของใครบางคนทำเอาผมขนลุกซู่เลยครับ 

"ฮึก...ฮือ..."

"หลงซานเจ้าได้ยินเหมือนที่ข้าได้ยินใช่ไหม"หลังจากที่ผมกล่าวถามออกไปองครักษ์ของผมก็ตอบกลับมาว่า

"ข้าก็ได้ยินขอรับแล้วมันเหมือนจะมาจากห้องของท่านด้วยขอรับ"

"หลงซานทำไมเจ้าถึงพูดแบบนี้ข้าก็กลัวเป็นเหมือนกันนะแล้วใครจะกล้าเข้าไปล่ะเนี่ย"หลังจากที่ผมกล่าวไปลงซานก็ได้เพียงแค่คำแห้งๆส่งกลับมาแล้วบอกกับผมว่า

"อ่าข้าว่าพวกเราไปนอนรวมกันดีกว่านะขอรับ"หลังจากที่ผมได้ยินแบบนั้นผมก็เห็นดีเห็นงามด้วยแต่ใจนึงก็อยากรู้ว่าใครอยู่ในห้องของผมผมเลยพูดกับหลงซานว่า

"เจ้าถีบประตูเข้าไปดูสิว่าใครอยู่ในนั่น ข้าจะได้นอนดีๆข้าก็ไม่ได้นอนแล้วมันจะอะไรกันนักกันหนา"อยู่ๆของมันก็ขึ้นครับนั่นแหละครับของมันขึ้นแล้วมันไม่ลงง่ายซะด้วยสิ แล้วหลังจากที่ผมกล่าวไปหลงก็ทำตามทันที 

หลังจากที่ลงซานที่ประตูเข้าไปดูใช่ครับไม่มีคนนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วยแต่มันเป็นเงาสีดำผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นเงาอะไรแต่ถ้าในบ้านของเราหมายถึงประเทศไทยนะครับมันคือผีพวกผีปลงผีเปรตผีปอบอะไรพวกนี้นะครับ ไอ้ผมยาวๆตัวสีดำนั่งหันหลังให้พวกผมอยู่พบพวกผมถีบประตูเข้าไปก็หันมามองห้ามมองยังไงครับตาแดงสิครับดวงตาสีแดงทำเอาตกใจไม่น้อยเลยครับน่าเเปลกความใจกล้าและความโกรธของผมนั้นพวกคุณรู้ไหมผมทำอะไร ผมเดินเข้าไปถีบมันครับใช่ทุกคนได้ยินไม่ผิดผมลืมเข้าไปถีบมัน แล้วได้เอ่ยปากด่ามันว่า

"ไม่รู้จักมารยาทเสียเลย แล้วเข้ามาทำไม นี่ก็ห้องของข้าไร้ยางอาย เสียมารยาทชิบหายออกไปจากห้องข้าเดี๋ยวนี้นะ คิดว่าตัวเองเป็นใครเก่งมากนักหรือไงที่กล้าเข้ามาเนี่ยคนจะหลับจะนอนก็ไม่ได้หลับก็ไม่ได้นอนสักทีอุตส่าห์ว่าจะได้พักดันมาสร้างเรื่องอีก โว๊ะ!" หลังจากที่ผมกล่าวไปหลงก็ได้ตบมือให้เขาเเต่ปีศาจหรือผีตนนั้นก็ได้นิ่งอึ้งไปแล้ว พวกคุณไม่เข้าใจหรอกผมทำงานงกๆๆแต่ละวันกว่าจะได้นอนวันนี้ก็ดันกลับช้าอีกแล้ว ดันต้องมาเจออะไรแบบนี้ของมันขึ้นชาติที่แล้วอ่ะผมก็ไม่ทนเหมือนกันนะครับ แต่ชาติที่แล้วมีไอ้วายุไงไอ้วายุมีคนจัดการให้ แต่ชาตินี้ไม่มีเวลาอยู่ไงผมเลยจัดการเอง ตอนที่อยู่ที่นั่นน่ะพวกผีอะไรพวกนี้พวกจัดการมาหมดแล้วผีปอบผีเปรตผีกระหังผีกระสือผมจัดการมาหมดแล้วครับจัดการด้วยอะไรแล้วหรอพระน้ำมนต์บทสวด แต่ครั้งนี้มันต่างกันครับครั้งนี้มันคือปีศาจมันไม่ใช่ผี แต่มันอาจจะเป็นผีก็ได้นะครับเพราะว่าก่อนจะเป็นปีศาจก็ต้องเป็นผีมาก่อนผีก่อนจะเป็นปีศาจก็ต้องมีแรงแค้นมากพอสมควรก็น่าจะเป็นผีมาก่อนนะครับแต่ดูทรงมันไม่น่าจะกลัวบทสวดอะไรพวกนี้แต่ช่างมันด่าไปก่อนค่อยว่ากันควรจะหลับจะนอนไม่ได้นอนสักที

"เก่งมากเลยขอรับใต้เท้า"หลงซานอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมนายตัวเอง ความกล้าหาญแบบนี้ท่านได้มาแต่ใด

"หลงซานคืนนี้ต้องมานอนกับข้าเถอะ"แล้วผมก็เหมือนผีไปเลยครับผมไม่คุยแล้วมันดันมาเรียกร้องความสนใจครับ โดยการกล่าวขึ้นว่า

"ฮึก..เจ้า..เจ้ากล้าดียังไง"หลังจากที่มันเอ่ยขึ้นนะครับมันก็ไปกระตุ้นต่อมโมโหของผมอีกแล้วอุตสาห์ว่าลงได้แล้วนะ

"แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงไม่กล้าดี ข้ากล้าดีแบบนี้ก็เพราะเจ้านั่นแหละออกไปอย่าให้ข้าเห็นหน้านะถ้าข้าเห็นหน้าให้คนข้าจะฟาดเข้าให้ ข้าไม่กลัวหรอกนะอยู่เฉยๆไปเจ้าอ่ะ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครพูดหรอกนะว่าเจ้าเป็นใบ้ แล้วก็ไปของห้องข้าได้แล้ว" หลังจากที่ผมกล่าวไปแบบนั้นมันก็เหมือนจะโกรธแล้วกระโจนเข้ามาหาผม

"พูดไม่ฟัง"หลังจากที่ผมกล่าวไปแบบนั้นผมก็ได้ตบหน้ามันก็ให้จังหวะนี้ใครไม่ช็อคหลงซานกับผีตนนั้นช็อคครับ หลังจากที่ผมตบหน้ามันไม่พอผมก็เอาเก้าอี้มาฟาดหน้ามันต่อแล้วก็เอากับมันว่า

"ถ้ายังไม่ออกไปอีกไม่ใช่แค่เก้าอี้แล้วนะ"ผมขู่มันไปแบบนั้นตอนแรกมันก็โกรธผมอยู่ครับแต่มันก็ยังออกไปแต่ดูดีโดยที่ไม่กล้าหือกับผมอีกเป็นผีที่เชื่อฟังดีครับ เวลาตอนนี้ก็ล่วงเลยมายามอิ๋นแล้ว ผมกับหลงซานก็ได้นอนซักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***