ห๊าาา

คำเตือน

มีเลือดเเละศพ

ลู่เฟยนั้นได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผีสาวเล่าให้เขา ให้สำนักเมฆครามจนจบ ในตอนนี้นั้นห้องว่าความของลู่เฟยก็กลายเป็นห้องที่กดดันที่สุด เเละเป็นครั้งเเรกที่ลู่เฟยนั้นรู้สึกกดดันมาก

"พวกท่านคิดว่ายังไงขอรับ"เขาเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความกดดันในห้องเฉยๆเพราะเขารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก เลยกล่าวออกมา

"งั้นพวกข้าขอคุยกันสักครู่นะครับท่านใต้เท้าเดี๋ยวพวกข้าจะมาเล่าให้ท่านฟังใหม่อีกรอบ"หลังจากที่เหล่าสำนักเมฆาครามพูดจบเขาก็ได้นั่งรอรอแล้วรออีก แต่พวกเราศิษย์ สำนักเมฆานั้น ก็ยังไม่เข้ามาสักทีจนเวลาผ่านไป 1 เค่อ พวกเขาก็เดินเข้ามาด้วยสีน้ำไม่สู้ดีนัก แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

"เรียนใต้เท้า ตอนนี้พวกข้านั้นคิดว่าพวกเราอย่าเพิ่งทำอะไรวู่วามเลยขอรับคนเราก็มีเท่านี้แต่ฝั่งนั้นเราไม่รู้ว่ามีเท่าไหร่พวกเราค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่าขอรับ"ใจนึงของเขาก็เห็นด้วยอีกใจนึงก็ไม่เห็นด้วยเพราะว่าจะรอให้คนตายเรื่อยๆงั้นหรอชาวบ้านที่เขาดูแลต้องมาตายเรื่อยๆอย่างนั้นหรอ เขาก็ไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่หรอกแต่ในเมื่อไม่มีพลังหยุดในเมื่อทำอะไรไม่ได้ในเมื่อเป็นตัวไร้ประโยชน์ต้องทำตามพวกเขา อย่างปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

เขาตัดสินใจไม่เหลืออะไรออกไปเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้แล้วตอนนี้เขาต้องใช้ความคิดเป็นอย่างมากคิดว่าจะช่วยคนพวกนั้นยังไงดี ถ้าเขามีพลังถ้าเขาแข็งแกร่งมากกว่านี้ก็คงช่วยชาวบ้านได้ทำไม ทำไมกันทำไมต้องเกิดเป็นคนอ่อนแอ

ลู่เฟยนั้นจมดิ่งลงไปในความคิดเเย่ๆไปเสียเเล้ว อี้หยางเเละหลงซานที่เห็นลู่เฟยนั่งเงียบโดยไม่กล่าวอะไรออกมา พวกเขาเลยตัดสินใจเรียกผู้เป็นนายของตนให้ออกจากภวังค์ความคิดทันที

"ใต้เท้าขอรับ"การเรียกของหลงซานนั้น ไม่ได้ทำให้ลู่เฟย นั้นออกจากห้วงความคิดแย่ๆของตนเองและสักนิดและเป็นครั้งที่ 2 ที่หลงซานเรียก

"ใต้เท้า ใต้เท้าขอรับ" ลู่เฟยก็ได้ออกจากห้องความคิดแย่ๆของตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่ขอนั้นรู้สึกว่าไม่พร้อมไม่ไหวอ่อนแอเกินไปนั่นแหละใช่เลย ลู่เฟยทีได้ยินเสียงเรียกของหลงซานเขาก็หลุดออกจากภวังค์ทันทีแล้วตอบรับคำเรียกของหลงซาน

"เจ้ามีอะไร?"ลู่เฟย

"มิมีอะไรหรอกขอรับก็เห็นว่าใต้เท้านะเงียบอยู่ตั้งนานข้าก็เลยเรียกเฉยๆขอรับ" หลังจากที่เขาได้ยินหลงซานพูดแบบนั้นเขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อและนั่งมองเราศิษย์สำนักเมฆาครามวางแผนอยู่ และการไปครั้งนี้เป็นครั้งที่เด็ดเดี่ยวที่สุดและอันตรายที่สุดถ้าก้าวพลาดแม้แต่ครั้งเดียวทุกอย่างก็จะจบ

ในตอนนี้ก็ใกล้เวลาของเที่ยงวันอีกแล้วยิ่งทำให้ทุกอย่างเริ่มกดดันเข้าไปใหญ่ยิ่งกดดันมากขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆจนทั้งหมดนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้อยู่ในสายตาของใครบางคนที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ 

"หึหึ พวกท่านคงกดดันมากเลยสินะยิ่งคิดก็ยิ่งสนุกแล้วสิ" เสียงบุคคลที่ต้องมองกลุ่มของลู่เฟย ได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสนุกสนานแต่ทางนั้นไม่ได้สนุกด้วย 

เรากำลังเสริมของศิษย์สำนักเมฆาครามก็ได้มาถึงและพวกเขาก็ได้พูดรายละเอียดทุกอย่างและรายละเอียดการวางแผนการบุกไปครั้งนี้แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าเหล่าชาวบ้านในครั้งนี้จะหายไปถึง 10 คนยิ่งทำให้ ลู่เฟยกดดันมากขึ้นเรื่อยๆเขาไม่รู้หรอกนะว่าการจับตัวไปในครั้งนี้ ถึงได้จับไปเยอะขนาดนี้ทั้งๆที่ปกติไม่ได้เอาไปเยอะขนาดนี้แค่วันละคนเท่านั้นมันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ และร่างสังหรณ์ของลู่เฟยนั้นก็ถูกต้องซะด้วย 

ตอนนี้พวกเขามาถึงสถานที่ที่ผีสาวคนนั้น เป็นที่เรียบร้อยและพวกเขาก็ได้เริ่มเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆเรื่อยๆและเจอกับสิ่งที่น่าหวาดกลัวและสะเทือนขวัญที่สุดสำหรับเวหา พวกมันยังไงน่ะหรอเดี๋ยวจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง

หลังจากที่ผมเดินก้าวขึ้นบันไดขั้นที่ 20 ก็ได้เห็นเลือดที่ไหลลงมาตามขั้นบันไดครับและได้ก้าวเป็นขั้นที่ 30 ครั้งนี้ก็เป็นความยาวของไส้ที่ไหลลงมาจากขั้นที่34ทำเอาผมอยากจะอ้วกเลยครับแต่ก็ต้องเดินต่อไปตอนนี้ขาของผมมันสั่นมันสั่นเเบบไม่สามารถที่จะก้าวออกไปได้แต่ก็ต้องฝืนที่เดินไปเพราะผมไม่อยากเป็นภาระใครและก้าวขึ้นมาขั้นที่ 45 ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นได้สภาพแบบนี้จนทำให้ผมอ้วกออกมาเลยทุกคนคงสงสัยล่ะสิท่าว่ามันคืออะไรผมจะบอกให้ครับมันคือ

หัวของชาวบ้านใช่ครับหัวเขาชาวบ้านที่ตั้ง อยู่ตรงกลางของขั้นที่ 45 ไม่รู้หรอกว่าไอ้ตัวเเบบไหนทำเรื่องน่ากลัวแบบนี้  และเราศิษย์สำนักเมฆาเขาก็ได้เริ่มจากอาวุธของตัวเองล่ะครับ หลังจากนั้นผมได้ทำใจสักพักและเดินขึ้นไปเรื่อยๆมันใกล้จะถึงปลายยอดแล้วนะครับแต่น่าแปลกที่มันไม่มีอะไรแต่พอมาถึงชั้นบนสุด ผมทรุดเลยครับ มันน่ากลัวถึงขั้นกับที่ผมทรุดลงไปกับพื้นไม่สามารถเดินต่อได้ การที่บุคคลนั้นฆ่าคนในตำบลถึงขนาดนี้ต้องเป็นปีศาจแน่ๆนะครับไม่น่าจะใช่คนปกติแล้วนะครับ

ร่างที่ถูกแขวนไว้เหนือหัว

ศีรษะที่ขาดตัวถูกเสียบไว้บนกิ่ง

ไส้ที่ไหลตกเสียงน้ำหยดติง

เเอ่งน้ำสีแดงเป็นทางยาว

ลูกตาที่กรอกกลิ้งอยู่บนพื้นดิน

หัวใจที่เต้นตามพื้นสีเเดง

กะโหลกที่เรียงรายเป็นทางยาว

เหมือนด้ายสีขาวที่ลากยาวไปถึงถ้ำ

การนำศพของชาวบ้านไปห้อยตามต้นไม้ เเละนำหัวของชาวบ้านไปเสียบไปตามกิ่งไม้ที่ตายไปเเล้ว  นำไส้เเละอวัยวะ ของชาวบ้านห้อยตามกิ่งไม้ต่างๆเหมือนกำลังตกแต่งบ้านตนเองอยู่เลือดที่ไหลออกมาเป็นทางยาวไปจนถึงหน้าถ้ำ พอลมพัดเลือดก็ตกเรื่องมาราวกับห่าฝน มันทำให้ผมอยากร้องไห้ออกมาเลยครับแล้วสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดทุกคนรู้อะไรไหมมันคือ...หัวใจของพวกชาวบ้านที่ถูกกระชากออกมาวางไว้ตามจุดต่างๆตรงพื้น และลูกตาของชาวบ้านมันก็กลิ้งอยู่ครับเหมือนแล้วพวกชาวบ้านนั้นตายได้ไม่นานมันพึ่งตกลงมาจากต้นไม้ให้ตายเถอะไม่ไหวแล้ว แล้วมันทำให้ผมกลัวมากขึ้นก็คือกระดูกและกระโหลกของคนที่อยู่ตามใต้ต้นไม้ต่างๆไปจนถึงหน้าถ้ำ เลือดที่ไหลเป็นแอ่งน้ำเล็กๆราดยาวไม่ถึงหน้าถ้ำทำให้ผมไม่กล้าเดินต่อไปแล้วนะครับแรงจะลุกก็ยังไม่มีเลยครัลในตอนนี้หน่ะ 

หลังจากที่ทุกคนเห็นสภาพผมเป็นแบบนี้พวกเขาเลยยืนอยู่สำรวจพักนึงพอให้ผมพร้อมที่จะเดินหน้าต่อ กลับมาครั้งนี้ผมรู้สึกว่าตนเองเป็นภาระมากครับไม่น่าเลือกที่จะมากับพวกเขาเลยต้องมาสู้กับปีศาจแล้วต้องยังมาคอยปกป้องผมอีกต้องขอโทษทุกคนจริงๆครั้งนี้ผมตัดสินใจพลาด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***