อยู่ ๆ ก็มีผัวเป็นมาเฟียโหดสุดในย่าน
0 พบเจอ
โซ. (พ.อ)
หึ.. มึงมานี่เลย ไอ้สวะ.!
โรเวีย (น.อ)
ซ-โซ!.. อ-อย่านะครับ!..
โซ. (พ.อ)
มึงไม่มีอะไรเหลือเเล้วในชีวิตมึงเพราะฉนั้น..
โซ. (พ.อ)
กูมีข้อเสนอให้มึงเลือก..
โรเวีย (น.อ)
ข-ข้อ..เสนออะไร..
โซ. (พ.อ)
1. มึงต้องถูกฆ่า
โซ. (พ.อ)
2. มึงต้องมาเป็นทาสกู 2ปี
โซ. (พ.อ)
3. พ่อมึงกับน้องชายมึงตายเเน่
โซ. (พ.อ)
4. ทรัพย์สินทั้งหมดของมึงจะเป็นของกู เเต่ มึงก็จะต้องตายเหมือนเดิม
โซ. (พ.อ)
ติก ตอก ติด ตอก..
โซ. (พ.อ)
กูให้เวลามึง5วิ..
โรเวีย (น.อ)
(ไม่ไหวเลย..ไอ้หม่อนี่..)
โรเวีย (น.อ)
(เป็นไงเป็นกัน.. เอาก็เอา)
โซ. (พ.อ)
/จับคางของโรเวีย+เอายาบางอย่างให้กิน
โรเวีย (น.อ)
!!?- อื้อ!!?-
โรเวีย (น.อ)
อ-อ๊ะๆ!-อึก.. !!!? /กลืนยา
โรเวีย (น.อ)
น-นายจะทำอะไร!..
โซ. (พ.อ)
นายหน่ะก็เเค่ไอ้สวะหน้าสมเพชที่ไม่มีอะไรทั้งนั้น
โซ. (พ.อ)
/บีบคอ+อุ้มขึ้น+เดินไปที่รถ
โรเวีย (น.อ)
(ย-ยาสลบเหรอ..?)
ไดโซ (พ.พ.อ)
มึงไม่กลัวข้อมูลรั่วไหลหรอ
โซ. (พ.อ)
จะรั่วไหลได้ไงว่ะ!?
โซ. (พ.อ)
กูก็บอกเเล้วไง ถ้าตัวไหนมันอยากลองดีกูจะฆ่ามันให้หมดเลย
โซ. (พ.อ)
มึงว่าในชีวิตนี้กูเคยกลัวใครไหม??
โซ. (พ.อ)
กูอ่ะ.. ถ้าใครมันจะฆ่ากูก็รอกูมีคนมารับช่วงต่อก่อนดิ
โซ. (พ.อ)
กูถึงจะยอมตายง่ายๆ
โซ. (พ.อ)
เเต่มึงอย่างหวังจะได้เห็นกูตาย
โซ. (พ.อ)
เพราะกู จะไม่ตายด้วยมือของไอ้สัสหน้าโง่ๆ
โซ. (พ.อ)
กูขอเเค่กูไม่ตายเพราะมัน
โซ. (พ.อ)
เเละไม่ใช่เพราะมึงด้วย
ไดโซ (พ.พ.อ)
เอาซ่ะจริงจังเลยนะ
ไดโซ (พ.พ.อ)
เวลามึงด่านี่ด่ายาวเป็นห่างว่าวเลย
ไดโซ (พ.พ.อ)
อึ้ยยย พูดเเล้วคันหู
โซ. (พ.อ)
กูไม่มองมึงสกปรกหรอก
โซ. (พ.อ)
เข้ามาทำไมกูยังไม่ได้บอกให้เข้าเลยนะเว้ย..
บอดี้การ์ด 1
ไอ้เด็กนั้นหน่ะ มันหายไปไหนเเล้วก็ไม่รู้!
บอดี้การ์ด 1
ผมตามหาทั้งในกล้องวงจรปิดทั้งหมดเเล้วเเต่มัน—
ไดโซ (พ.พ.อ)
เขาก็เป็นคนเเบบนี้แหละเนอะ
ไดโซ (พ.พ.อ)
ไหนๆ.. พาไปดูดิไอ้นั้นที่ว่าคือใคร
บอดี้การ์ด 1
ลูกชายของเอสเวียครับ
ไดโซ (พ.พ.อ)
เขา.. ไม่เคยถูกรับอนุญาตให้เข้ามาในพื้นที่นี้เลยนะ
บอดี้การ์ด 1
เรื่องมันยาวครับ
บอดี้การ์ด 1
เเล้วนี่คุณรู้ได้ไง?
บอดี้การ์ด 1
เอ๊อะ- /พยุงตัวเองลุกขึ้น
โรเวีย (น.อ)
เราอยู่ที่ไหนเนี้ย..?
โรเวีย (น.อ)
(ห้องอะไรอ่ะ…)
โรเวีย (น.อ)
(ว้าว.. ห้องสวยจัง..)
โรเวีย (น.อ)
(จะว่าไป.. ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย?? เดินมาในโถงทางเดินมืดๆ.. น่ากลัวว…)
โรเวีย (น.อ)
/เดินเข้าไปในห้อง
โรเวีย (น.อ)
ขออนุญาตนะครับ..?
โรเวีย (น.อ)
(เอ๊ะ.. เเต่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ..?)
โรเวีย (น.อ)
(เข้ามาเเบบนี้.. ไร้มารยาทจริงๆ..)
โรเวีย (น.อ)
(เเต่เอายังไงก็ได้ ขอเเค่รอดจากไอ้บ้านั้น.. น่ากลัวชะมัด…)
ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!!
โรเวีย (น.อ)
/สะดุ้ง+หันไปมองที่ประตู
โซ. (พ.อ)
ไอ้.. ไอ้สวะน่าสมเพชนี่..?? มึงเข้ามาในห้องกูได้ยังไง!!!?
โซ. (พ.อ)
/ปิดประตู+เดินไปจับเเขนโรเวีย
โรเวีย (น.อ)
อ-อ๊า!— มันเจ็บ!-!
โซ. (พ.อ)
มึงคิดว่ามึงเป็นใครมาจากไหนกูถึงอนุญาตให้มึงมาในห้องกู!!?!!
โซ. (พ.อ)
มึงเป็นบ้าไปเเล้วรึไง??!!
โซ. (พ.อ)
เดี๋ยวมึงจะได้เจอดี..
โซ. (พ.อ)
กูไม่ได้อยากให้ใครมาเข้าห้องกู มึงก็เป็นสวะตัวเเรกนี่เเหละที่ เสร่อมาเข้าห้องกู!!
โซ. (พ.อ)
กูจะเอาให้มึงร้องขอชีวิตเลย
โรเวีย (น.อ)
อ-อื้อ..- ป-ปล่อยนะเว้ย..! ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ!..
โซ. (พ.อ)
หึ มึงเป็นคนทำตัวมึงเองนะเว้ย สงสัย มึงคงลนหาที่ตาย
โซ. (พ.อ)
มึงจะได้ตายตราบเท่าที่มึงต้องการ
โรเวีย (น.อ)
อ-อึก!!—?! อ-อ๊ะ.. ป-ป..ปล่อย!!
โซ. (พ.อ)
งั้นมึงก็ขอจนกว่ากูจะพอใจล่ะกัน! /บีบเเน่นขึ้น+ต่อยท้อง
โรเวีย (น.อ)
อ๊-อ๊าก!- /กุมท้อง
โซ. (พ.อ)
ขนาดใกล้จะตายก็ยังจะมายั่วกู
โซ. (พ.อ)
เหอะ น่าเกลียดชิบหายเลย
โรเวีย (น.อ)
อ-อ๊ะ.. เเฮ่กๆ.. เเค่ก.. /กุมท้อง+นํ้าตาคลอ
โซ. (พ.อ)
มึงร้องไห้ทำไม??? มึงอยากตายดีนักนิ
โซ. (พ.อ)
/กระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นมา
โซ. (พ.อ)
ถ้ามึงอยากอยู่ในนี้มึงก็ต้องอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน
โซ. (พ.อ)
ไหนๆมึงก็จะตายเเล้วให้กูทรมานมึงเล่นๆหน่อยสิว่ะ
โซ. (พ.อ)
หึ ไอ้ร่าน /โยนลงบนเตียงเเบบไม่ปราณี
โรเวีย (น.อ)
อ-อ๊าก! อึก- อ๊า- ฉันไม่ได้ร่าน…
โรเวีย (น.อ)
ไอ้บ้านี่! อย่านะ
โซ. (พ.อ)
อย่าอะไร??? กูก็เเค่จะขังมึงไว้
โซ. (พ.อ)
เดี๋ยวมึงก็หนีอีก
โซ. (พ.อ)
กูขี้เกียจตามสวะอย่างมึง
โซ. (พ.อ)
โสโครกชะมัด /หยิบโซ่มาล่ามไว้ที่ขาของโรเวีย
โซ. (พ.อ)
เอ๊อะ- ไอ้เหี้ยนี่ /จับขาโรเวีย
โซ. (พ.อ)
มึงจะเล่นอย่างงี้กับกูใช่ไหม??! /หยิบมีดที่อยู่ในเสื้อ+เเทงเข้าที่ขาของโรเวีย
โรเวีย (น.อ)
อ๊ากก!!-? อ๊า—!! มันเจ็บ!! อึก!- อื้อ.. เอาออกไป!- /ร้องไห้+จับเเขนโซเเน่น
โรเวีย (น.อ)
ข-ขอร้อง!!!- เอามันออกไป!! อึก!- ฮื้อ…- /จับที่ขา+กำเสื้อโซเเน่น
โซ. (พ.อ)
ก็ได้.. /เอามีดออก
โซ. (พ.อ)
เเหม่ๆ เลือดออกเยอะเชียว
โซ. (พ.อ)
/เลียเลือดของโรเวียที่ติดอยู่มีด
โซ. (พ.อ)
ก็.. (อร่อยว่ะ..) อืม.. งั้นๆ /หันหลัง+เเอบเลียเลือดที่ติดอยู่มีดอีก
โรเวีย (น.อ)
อ-อ๊า..อึก!- อื้อ..ฮื่อ… /พยายามหาผ้ามาห้ามเลือด
โซ. (พ.อ)
มึงเจ็บขนาดนั้นเลยหรอว่ะ?? เเค่เเทงนิดเดียวเองนะเว้ย..
โซ. (พ.อ)
มีดก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น อย่าสำออย
โซ. (พ.อ)
/เปิดลิ้นชัก+หยิบผ้าพันเเผล
โซ. (พ.อ)
งั้นเดี๋ยวกูกลับมา
โซ. (พ.อ)
ถ้ามึงคิดจะหนีล่ะก็.. ไม่พ้นสายตากูหรอก
โรเวีย (น.อ)
/รีบหยิบผ้าพันเเผล
โรเวีย (น.อ)
/พันเเผลที่ขาตัวเอง
โรเวีย (น.อ)
อ-อึก.. เเล้วเเกจะขังฉันอยู่นี่ตลอดไม่ได้นะ
โซ. (พ.อ)
เห้ย.. ไม่ได้เป็นอะไรกับกูก็หุบปากไปเเล้วไม่ต้องสั่งไม่ต้องพูด
โซ. (พ.อ)
เเล้วมึงก็เลือกครางทำเป็นอ่อยกู เเล้วหยุดสำออย
โรเวีย (น.อ)
ฉ-ฉันไม่ได้สำออย…
โรเวีย (น.อ)
(ไอ้บ้านี่ กล่าวหากันหรอว่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากร้องให้ได้ยินสักหน่อย เเต่มันเจ็บนี่ทำไงได้)
โซ. (พ.อ)
/เปิดที่ลิ้นชักอีกอัน+โยนขนมอัดเเท่งให้โรเวีย
โซ. (พ.อ)
เอาไปกิน กว่ากูจะกลับมามึงคงอาจจะหิวตายก็ได้
โซ. (พ.อ)
เเต่เเค่นี้มันคงไม่พอสำหรับคนอย่างมึงหรอก
โซ. (พ.อ)
กูรู้ว่ามึงอยากได้อาหารหรูๆใช่ไหมล่ะ?
โซ. (พ.อ)
มึงจะไม่มีทางได้กินมันอีก
โซ. (พ.อ)
/เดินออกไป+ล๊อคประตูจากข้างนอก
โรเวีย (น.อ)
อะไรของเขา??? อยู่ๆก็นิสัยดี.. /หยิบขนมอัดเเท่งมา
โรเวีย (น.อ)
ก็ยังโอเคอยู่?.. เห้อ.. ชีวิตฉัน
โรเวีย (น.อ)
ทำไมต้องเจออะไรเเบบนี้ด้วย..
โรเวีย (น.อ)
พ่อ.. ผมขอโทษ.. ผมผิดไปจริงๆ ผมจะเชื่อคำพูดของพ่อ.. รอผมก่อนนะ.. ฮึก เดี๋ยวผมจะรอดกลับไปหาพ่อ.. /ร้องไห้+นอนกอดตัวเอง
Comments