(กำลังปรับปรุง)ปั่นป่วนหัวใจนายมาเฟีย#ภูผา&กลิ่นหอม
07
ว่าเขารู้ข้อมูลของชั้นได้ยังไง
นอกจากตามสืบประวัติข้อมูลส่วนตัวของชั้น
ชั้นจะว่าเขาไม่ได้อีกด้วยนะสิ
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ตายจริง!?//สีหน้ากังวล
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
น่าสงสารหนูหอมจริง//กอดกลิ่นหอม
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ต้องมาสูญเสียครอบครัวตัวเองไป
แผนศร(พ่อพอ.)
ว่าแต่อาศัยอยู่กับใครละ//มองกลิ่นหอม
กลิ่นหอม
หนูอาศัยอยู่กับคุณยายสองคนนะคะ
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
//ดันกอดออก
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ผาไม่ได้การละ!
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ต่อไปนี้ให้หนูหอมเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้กับเรา
ภูผา
ผมเกรงว่าแบบนั้นคงไม่ดีหรอกครับ
ภูผา
ผมว่าจะให้เธออาศัยอยู่กับผมอีกหลัง
ผาณิต(พี่พอ.)
ไม่ดีอะไรของแกไอ้ผา
ผาณิต(พี่พอ.)
อยู่ที่นี่ละดีแล้ว
ผาณิต(พี่พอ.)
น้องสะใภ้จะได้ปลอดภัย
ผังเมือง(น้องพอ.)
ผมเห็นด้วย
ผังเมือง(น้องพอ.)
เดี๋ยวนี้เกิดสงครามกันสาวๆจะได้ปลอดภัย
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
//หันมามองผาณิต
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ณิตลูกเอาหนูปรางมาอยู่ที่นี่ด้วย
ผาณิต(พี่พอ.)
ผมต้องถามปรางก่อนว่าเธอจะยอมตอบตกลงมั๊ยนะครับแม่
ไม่ใช่ว่าสงครามที่กำลังออกข่าวหรอกนะ
กลิ่นหอม
คือว่าหนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ//ยิ้ม
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ไม่เป็นอะไรล่ะจ้ะ
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
อันตรายอยู่ที่นี่ละลูก
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ผาพาน้องขึ้นห้อง
ดอกเข็ม(แม่พอ.)
ส่วนเย็นนี้แม่จะพาน้องกับหนูปรางไปซื้อเสื้อผ้า
ภูผา
ผมพาเธอไปเอาชุดก็ได้ครับ
แผนศร(พ่อพอ.)
ไม่ต้องซื้อใหม่เลย
แผนศร(พ่อพอ.)
แม่หนูหอมจะได้เห็นหน้าแม่หนูปรางด้วย
แผนศร(พ่อพอ.)
ส่วนแกสองคนตามป๊ามาที่ห้องทำงาน
แผนศร(พ่อพอ.)
เรามีเรื่องประชุมกัน
แผนศร(พ่อพอ.)
ส่งแม่หนูเสร็จลงมาคุยกับชั้น
ภูผา
หอมตามพี่มา//พูดแบบไม่เต็มใจ
นี่ชั้นต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับเขาจริงๆงั้นหรอ
ภูผา
//เหลือบตามองกลิ่นหอม
ภูผา
ถึงขั้นนี้//เสียงเรียบ
ภูผา
นับตั้งแต่นี้ต่อไปต่อหน้าครอบครัวชั้นแสดงให้แนบเนียนที่สุด//หน้านิ่งๆ
กลิ่นหอม
คือชั้นต้องอยู่งั้นหรอคะ
กลิ่นหอม
คุณยายของชั้น...//ก้มหน้า
ภูผา
ชั้นส่งลูกน้องไปดูความปลอดภัยให้แล้ว//นั่งลงบนเตียง
ภูผา
ชั้นไม่ได้บอกสินะว่าทำไมต้องเป็นเธอ
ภูผา
ขืนเธอเล่นไปบอกคนอื่นไปทั่วว่าชั้นเป็นคนฆ่าเจ้าพวกนั้น//เสียงเรียบ
ภูผา
คิดหรอว่าชั้นจะปล่อยพยานเห็นเหตุการณ์ให้ลอยนวล
ภูผา
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปกฏบ้านหลังนี้
ภูผา
ชั้นสั่งห้ามอะไรทำตามคำสั่งชั้น//เสียงเรียบ
ภูผา
ชั้นไม่ชอบให้ใครจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของชั้น//มองด้วยหางตา
ภูผา
หรือไม่อยากเก็บปากไว้กินข้าว
ภูผา
ชั้นจะได้อนุเคราะห์ให้เอามั๊ย//หยิบปืนจากบนโต๊ะ
ชั้นไม่ได้อยากตายสักหน่อย
ภูผา
ส่วนที่นอนสำหรับเธอ//ชี้พื้น
ภูผา
นอนตรงนี้ขืนชั้นให้เธอไปนอนแยกห้องกับชั้น
ภูผา
พ่อแม่ชั้นได้จับได้แน่
ภูผา
หยิบผ้าขนหนูมาให้ชั้นด้วย//เสียงเรียบ
กลิ่นหอม
อ่ะ..อ่อค่ะเดี๋ยวจะหยิบให้นะคะ//รีบวิ่งไปหยิบ
กลิ่นหอม
นี่ค่ะ//ยื่นผ้าขนหนู
นับตั้งแต่วินาทีนี้ไปชั้นยืนอยู่บนเส้นด้ายอยู่ตลอดเวลา
กลิ่นหอม
หัวใจจะตกถึงตาตุ่ม
หัวใจชั้นที่เต้นตุ้มๆต่อมๆ
หายใจที่ไม่จะทั่วท้องด้วยความกลัวที่จะถูกฆ่าทิ้ง
ตัวชั้นจะแสดงละครได้ไปอีกนานแค่ไหนกันเชียวนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Comments