คุณเลขา2

    หลินอี(Lin yi)

อี้หลง: มรึ๊งงงงงง

อี้หลง:มุง

อี้หลง:อยู่ไหม ว่างเปล่าเตง

อี้หลง:มีเรื่องสำคัญจะบอกด้วยแหละ♪⁠～⁠ (⁠´⁠ε⁠｀⁠ ⁠)

read

ไอ้สลัดมึงจะรัวแชทหาอาม๊าหรอห๊ะ!:หลินอี

มึงรู้ไหมการรบกวนการนอนมันบาป:หลินอี แค่ไหนมึงรู้ไหมไอ้สลัดนี้

ไหนมีเรื่องเชี้ยไร ถ้าไม่สำคัญน:หลินอี มึงโดนกูแน่

read

อี้หลง:เอ่อ..แบบว่า

อี้หลง:แบว่า...

มึงจะแบบว่าแบบว่าอีกนานไหมไอ้นี้นิ:หลินอี ถ้ามึงยังไม่เล่ากูจะตามตีหน้ามึงถึงบริษัทแน่

อี้หลง:เล่าจ๊ะ กำลังจะบอกนี้ไง

อี้หลง:แบบว่านะเราเจอยัยตัวเล็กคนนั้นแย้ว

ยัยตัวเล็ก? คนนั้น? คนไหนว่ะ:หลินอีเหมือนกูรู้จักมั่งไอ้สลัด

อี้หลง:คนนั้นอ่าา ที่เคยช่วยกูไว้เมื่อ7ปีก่อน

                    โถ่ไอ้สลัดนี้!ตั้ง7ปีที่แล้ว!:หลินอี     ใครจะไปจำได้ห๊ะ! แล้วมึงยังเสือกจำเขาได้อีกดีเริศประเสริฐศรีมากไอ้สลัดด!!

อี้หลง:อ้าว! มึงไม่ตื่นเต้นกับกูหน่อยเหรอ กูตามหาเขามาตั้งนาน ไม่ดีใจกับกูหน่อยเหรอ

        เออ  เรื่องของมึงกูไปนอนต่อแล้ว:หลินอี

อี้หลง: เอ้าอย่าพึ่งสิ อยู่กับกูก่อนดิ ไอ้หลิน

เมื่อเห็นว่าฝฝ่ายคู่สนทนาไม่ตอบตนแล้วจึงวางโทรศัพท์ลงและเริ่มทำงานด้วยความอารมณ์ดี

11:45น.

"ท่านประธาน จะลงไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ"งุ๊ยยย ยัยเล็กๆชวนไปกินข้าว

"อะแฮ่ม! ไม่ครับ คุณเองก็ควรสั่งขึ้นมากินบนนี้กับผมนะครับ"ผมเอ่ยชวนยัยเล็กๆกินข้าวด้วยกันด้านนนี้แหละเดี๋ยวเดินไปเดินมาจะปวดขาเอา

กิจวัตรประจำวันก็ดำเนินมาเลื่อยๆจวบจนตอนนี้ผมทำงานเป็นเลขาครบ1ปีแล้ว และวันนี้ประธานก็มีนัดทานข้าวกับลูกค้า

"เมื่อไหร่" เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว "เมื่อไหร่อะไรหืม?"

"เมื่อไหร่ลูกค้าจะมาห๊ะ!? เรารอเขามานานแล้วนะท่านประธานเมื่อไหร่เขาจะมา เรารอเขามา35นาทีแล้วนะ"คนตัวเล็กบ่นงึมงำๆใส่เขา      ปากงุ้ยๆ  นั้นทำไมน่าจับบีบจังแฮะ

"เอาน่าๆ เรารออีกนิดนะ"ให้ตายสินี้ใครเป็นประธานกันนะ เห้ออน่ารักจริงๆ อ้อ! ลืมบอกไปตอนนี้ผมตามจีบคนที่กำลังนั่งข้างผมแหละ นี้ก็จะเข้าเดือนที่4แล้วมั่งเนี้ย ลูกอมใจแข็งมากเลยอ่ะ ไม่รู้ต้องตามจีบอีกนานแค่ไหนแต่ช่างเถอะผมรอได้รอเก่งงมากเลยด้วย

"อ่ะ! รอนานไหมคะ? ขอโทษนะคะ พอดีรถติด"เขาเงยหน้ามองบุคคลที่รอมาหลายนาที โอ๊ะยัยผู้หญิงคนนี้นิ จะมาก็มาขัดจังหวะสะเหลือเกินಠ⁠_⁠ಠ

"อ่อครับไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งเถอะครับ"กลิ่นน้ำฉุ่นๆนี้มันมาจากไหนนะ เมื่อกี้ยังไม่มีกลิ่นฉุ่นๆนี้นิแต่เอ๊ะ!? พอผู้หญิงคนนี้มากลิ่นก็เริ่มมีงั้นสรุปง่ายๆว่าน้ำหอมของบุคคลที่มาใหม่สินะ

"งั้นเริ่มคุยงาานกันเลยไหม?"ผมถามอีกฝ่ายเพื่อที่จะรีบคุยรีบออกไปจากตรงนี้

"แหมม จะรีบไปไหนกันคะ เรากินก่อนค่อยคุยก็ได้นิคะ"

"อ่าา...ไม่ล่ะครับผมมีงานต้องไปต่อ"

"เอ่อ..คือท่านประธานผมไปเข้าห้องน้ำก่อนะ"คนตัวเล็กที่เริ่มอึดอัดและเหม็นกลิ่นน้ำหอมจึงได้ขอปรีกตัวไปเข้าห้องน้ำสินะ"อือ ไปเถอะรีบมานะ"

ในขนาดที่คนตัวเล็กกำลังล้างมือบังเอิญไปได้ยินเสียงพนักงานคุยกัน

"มึงผสมเสร็จยัง อิลูกคุณหนูนั้นแม่งเร่งเราแล้วนะเว่ย"

"เออๆ เสร็จแล้ว"เมื่อคนตัวเล็กได้ยินดังนั้นจึงรีบที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะก่อนจะเกิดเรื่องที่คาดคิดไว้ "อ้าว มาแล้วเหรอนั่งสิ"

คนตัวเล็กไม่ตอบแต่เลือกที่จะพยักหน้าแทนและนั่งลงในที่ของตนพร้อมเหลือบไปมองแก้วน้ำส้ม"งั้นเอาตามที่เราคุยไว้นะครับ ป่ะ!กลับกัน"

"อย่าพึ่งรีบกลับสิค่ะ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อนสิค่ะ"ให้ตายเถอะ ยัยผู้หญิงนี้ตั้งแต่นั่งมาชีก็เอาขามาเขี่ยขาผมอยู่นั้น คิดเหรอว่าจะมองไม่  ออกอ่ะ งี้แหล่ะครับเกิดมาหล่อรวยคว*__ ฮั่นแน่ไม่บอกหรอกว่าเท่าไหร่(⁠◡⁠ ⁠ω⁠ ⁠◡⁠) 

"อ่อไม่ล่ะ ผมรีบ"คนตัวเล็กที่ได้ยินปรธานพูดเช่นนั้นแล้วเขาจึงลุกขึ้นทันทีเลยถึงแม้จะนั่งได้ไม่นานก็ตามเขาอยากกลับไม่ไหวแล้ว

"งั้นก่อนกลับดื่มน้ำส้มแก้วนี้หน่อยสิค่ะ เสียดายของ"นั้นชีนี้จะเอาให้ได้เลยช่ะ แต่เอ๊ะ!!แสดงว่าในน้ำส้มมีอะไรสินะ ก่อนจะมีมือเล็กๆมาจับข้อมือเขา พร้อมส่งสายวิ้งวับมาอีกเห้อออ คนอะไรน่ารักสะจริง

"ไม่ล่ะครับ ถ้าคุณเสียดายก็เชิญดื่มเองเถอะ"ผมว่าจบพร้อมจับมือเล็กหันหลังแลกำลังก้าวขาจะเดินไป "เดี๋ยวก่อนสิค่ะแค่น้ำส้มแก้วเดียวเองค่ะ"

นั้นนี้ก็ตื้อไม่เลิกเห้อ"ถ้าผมดื่มคุณจะจบไหม?"ผมหมุนตัวหันไปถามอีกฝ่ายยยยยก็พยักหน้ารับ ผมเห็นดังนั้นแล้วจึงคว้าแก้วนั้นดื่มจนหมด ผมไม่ได้โง่นะรู้แหละว่ามียาอยู่ในแก้วแต่ว่านะ ยังไงผมก็ถือโอกาสนี้รวบหัวรวบหางยัยเด็กลูกอมนี้เลยล่ะกันคริๆ

ยัยเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆก็เขย่าแขนผมไม่หยุดเลยทีนี้ "หมดแล้วงั้นพวกผมไปแล้วนะ"และหลังจากดื่มแก้วนั้นเสร็จผมก็ลากเลขาตัวเล็กออกมาด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***