พิษรักรอยแค้น(รักครั้งแรก)

ดึกๆเอมอรออกมาอาบน้ำเพราะเลี่ยงไม่อยากเจอลุงของเธอเอมอรอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ

เดินชนเข้ากับแผง อกของเอกอย่างจังเอมอรเงยหน้าขึ้นมองชายตัวสูงโปร่งที่กำลังจ้องเธอเขม็งใบหน้าหล่อเหลาผิวเข้ม

คิ้วดกขมวดคิ้วเข้าหากันเขากำลังพิจารณาดูเอมอรเช่นกันนี่หรือหลานสาวแม่หน้าตาน่ารักผิวขาวอมชมพู

ปากชมพูระเรื่อตากลมโตขนตางอนใส่ชุดนอนขาสั้นตัวบางมองเห็นสัดส่วนชัดเจนหน้าอกดันชุดนอนออกมา

ผิวเนียนน่าสัมผัส

"อุ๊ย"เอมอรสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเอกด้วยความตกใจ

"ซุ่มซ่ามจัง"เอกพูดว่าเอมอรเบาๆแล้วยิ้มไห้

"เรียกพี่เอกก็ได้นะเธอน่าจะอ่อนกว่าพี่หลายปี เธอชื่ออะไรนะ"เอกแนะนำตัวเองก่อนจะถามเอมอร

เอกชวนเอมอรคุยทั้งที่ตัวเองใส่ผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว

เพราะเตรียมตัวจะอาบน้ำ

"เอมอร ค่ะ "เอมอรถอยห่างออกมาแนะนำตัวพลางหลบสายตาเอก

"โอเครเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน"เอกพูดพลางเดินเข้าห้องน้ำ

เอมอรหัวใจเต้นถี่รีบเดินเข้าห้องกินยาแล้วก็เล่นโยคะ,

เพื่อที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเอง

"ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆ"

เสียงเอกเคาะประตูห้องเอมอร

"เฮ้นอนยังอ่ะ พี่จะเข้าไปเอาผ้าห่มกับหมอนหน่อยแปปนึง"เอกตะโกนบอกเอมอร

เอมอรเปิดประตูออกมา เอกจ้องตาไม่กระพริบเอมอรกับชุดนอนซาตินขาสั้นตัวบาง

"นอนคนเดียวไม่กลัวเหรอ ไห้พี่อยู่เป็นเพื่อนไม๊"เอกพูดแล้วยิ้มหน้าทะเล้น

"กลัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย อย่ามาหลอก"เอมอรพูด

แล้วทำหน้ามุ่ยใส่

"แบร่ ๆๆๆ ระวังมันจะมาโดยไม่รู้ตัววววว"เอกทำสีหน้าท่าทางหลอกผีเอมอร

"เรียกพี่ได้ตลอดนะพี่อยู่ห้องพระ"เอกโบกมือบ๊ายบายแล้วยิ้มก่อนหอบผ้าห่มกับหมอนเดินออกไป

เอมอรได้แต่ยิ้มกับท่าทีที่ขี้เล่นที่เหมือนเด็กของเอก

เอกพยายามทำตัวไห้คุ้นเคยกับเอมอรชวนคุยชวนออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ่อยๆ

ทำไห้เอมอรเริ่มรู้สึกสนิทกับเอกอย่างรวดเร็วเพราะความขี้เล่นเป็นกันเองของเอกทำไห้เอมอรอยู่ด้วยแล้วสบายใจ

"วันนี้ไปช็อปปิ้งกัน แล้วไปดูหนังเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"เอกเอ่ยชวนเอมอร

"โอเครงั้นคุณเลี้ยงข้าวด้วยนะ"เอมอรพูดแล้วยิ้มไห้เอก

"มาคง มาคุณอะไรยัยนี่ เรียกพี่สิพูดห่างเหินเป็นคนอื่นไปได้แหม๋"เอกพูดพลางใช้มือจับหัวเอมอรอย่างเอ็นดู

"ไปเดินห้างก่อนแล้วกันเดี๋ยวพาไปดูเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวตามสบายเลยนะเดี๋ยวป๋าจ่ายไห้ อิหนู ฮ่าๆๆๆ"

เอกพูดพลางใช้มือตบกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วหัวเราะร่า เอมอรขำในท่าทีของเอก เอกเป็นคนอารมณ์ดีพูดเยอะขี้เล่น

ทำไห้เอมอรผ่อนคลาย และลืมอะไรๆหลายๆเรื่องไป

ที่ทำไห้เธอเครียดและกังวล

เอกพาเอมอรไปช้อปเสื้อผ้า รองเท้าของใช้ต่างๆ

"ไปเล่นเกมกัน"เอกดึงแขนเอมอรไปโซนร้านเกมในห้าง

เอมอรไม่เคยเล่นเกมพวกนี้ตัวเธอเองแทบจะไม่เคยใช้ชีวิตช่วงวัยเด็กเหมือนคนอื่นเลยด้วยซ้ำ

เอมอรเดินตามเอกมาอย่างว่าง่ายเอกพาเธอเล่นทั้งเกมขับรถ เกมยิงปืน เกมต่อยมวย เกมเต้น

เอมอรเล่นไปหัวเราะร่าเธอมีความสุขเหมือนย้อนไปวัยเด็กอีกครั้งเธอมองหน้าเอกไม่น่าเชื่อว่าเอกก็มีมุมเด็กๆแบบนี้มันทำไห้เอมอรรู้สึกสบายใจและมีความสุข

"ไปดูหนังกันเล่นเกมสนุกล่ะสิเดี๋ยวพี่พามาบ่อยๆเด็กน้อยเอ้ย"เอกกอดคอเอมอรแล้วยิ้ม

เอมอรรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งกับสายตากับสัมผัสของเอก

แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"ดูเรื่องอะไรดี พี่ไห้เธอเลือก ได้หมดยกเว้นหนังผีฮ่าๆ"

เอกพูดพลางยิ้มไห้เอมอร

เอมอรกวาดสายตาไปดูโปรแกรมหนังหลายเรื่องไม่รู้จะดูอะไรดีเธอเองก็ไม่เคยเข้าโรงหนัง

"เอางี้ดูหนังรักดีกว่าเพลินๆดีฟิลประมานว่าพี่พาเธอมาเดทอ่ะ"เอกพูดแล้วยิ้ม

เอมอรใจเต้นรัวกับคำพูดของเอกดึงแขนเอมอรเดินตามเข้าโรงหนัง

เอมอรใส่เสื้อยืดแขนสั้นกางเกงยีนขายาวนั่งในโรงหนังแอร์เย็นเฉียบ

เอกเห็นท่าทางเอมอรเเล้วยื่นมือไปจับมือเอมอร

"มือเย็นเจี๊ยบเลยอ่ะ"เอกจับมือเอมอรมา.ซุกใต้เสื้อฮู้ดแขนยาว เอกทั้งอบอุ่นทั้งใจดีกับเธอทุกอย่างขนาดนี้

เอมอรรู้สึกหวั่นไหวกับเอกตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าเธอไม่ได้คิดกับเอกแค่พี่น้องเอมอรมองหน้าเอกแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

หลังจากดูหนังจบเอกก็พาเอมอรออกมากินข้าวร้านที่เอกเคยกินประจำ ส่วนมากจะเป็นอาหารทะเลขึ้นชื่อ

เอกก็สั่งกับข้าวไปหลายอย่างหลังจากกินข้าวอิ่มจะเดินกลับเอมอรรู้สึกแปลกๆคันตามตัว ตาบวมเป่ง รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดจะเป็นลม

เอกคว้าตัวเอมอรไว้ทันอาการแบบนี้น่าจะแพ้อาหาร

เพราะพึ่งกินข้าวอิ่มเอกรีบอุ้มเอมอรเดินไปที่รถอย่าง

รวดเร็วเพื่อพาไปส่งโรงบาล เอกรีบขับรถอย่างรีบร้อนเพราะเป็นห่วงเอมอรมาก

หมอบอกว่าแพ้อาหารทะเล เอมอรกินผัดกระเพรากั้งไปน่าจะแพ้กั้งเพราะพวกกุ้งหมึกเธอก็กินได้ปกติ

หมอฉีดยาไห้แล้วไห้กลับไปพัก ที่บ้านได้

ขับรถมาถึงบ้านเอกอุ้มเอมอรลงจากรถ"หายแล้วเดี๋ยวเอมเดินเองนะ"

เอมอรบอกเอก"อย่าดื้อสิ"เอกทำหน้าจิงจังดุเอมอร

วันนี้ลุงกับป้าไปเยี่ยมญาติต่างจังหวัดเอกไม่ไปด้วยเพราะขออยู่ดูแลเอมอรเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน

เอมอรโดนหมอฉีดยาไห้ก็อาการดีขึ้นเพราะแพ้ไม่รุนแรงมากนัก เอกหอบผ้าห่มกับหมอนเข้าห้องเอมอร

"เดี๋ยววันนี้พี่นอนเป็นเพื่อน"เอกพูดพลางเอาผ้าห่มปูด้านล่างเตียงนอน

"ไม่เป็นไรพี่ไปพักเถอะเอมดีขึ้นมากแล้ว"เอมอรพูดพลางยิ้มไห้เอก

"เธอนอนไปเถอะ เดี่ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนคืนนี้เผื่อดึกๆมีอะไรจะได้เรียกพี่ได้"เอกพูดสีหน้าแววตาห่วงใย

เอมอรกินยาแก้แพ้รู้สึกง่วงเธอเลยเผลองีบไป

ด้วยฤทธิ์ยาเอมอรนอนหลับสนิทแล้วฝันร้ายฝันถึงเรื่องราวในอดีต

"อย่าๆๆๆๆ อย่าทำ แม่ แม่จ๋า แม่ทำไมไม่เชื่อหนูฮือๆๆๆ"เอมอรนอนละเมอพูดจาเพ้อไปเรื่อยนอนน้ำตาไหล

เอกลุกขึ้นมานั่งบนเตียงดูเอมอรด้วยความเป็นห่วง

"ฝันร้ายเหรอเอมอร"เอกเช็ดน้ำตาไห้แล้วใช้มือลูบหัวเอมอรเบาๆ

เอมอรละเมอคว้าแขนเอกลงมากอดไว้

"อย่าไปนะแม่ อย่าไป" เอมอรกอดแขนเอกแน่น

เอกล้มตัวลงนอนข้างๆเอมอรลูบเบาๆเอกกวาดสายตามองใบหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าใบหน้าสดใสจมูกโด่ง

ริมฝีปากกระจับชมพูระเรื่อ

เธอคงจะมีเรื่องราวในอดีตที่ไม่น่าจดจำเอกลูบหัวเธอเบาๆในใจเอกคิดกับเธอเกินพี่น้อง ทุกครั้งที่ไกล้กันใจเอกก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

เอกก้มลงจูบริมฝีปากเอมอรเบาๆริมฝีปากหนาปะกบริมฝีปากอันนุ่มนิ่มของเอมอร

พร้อมบดจูบดูดริมฝีปากเอมอร เอมอรรู้สึกตัวตื่นลืมตามองเอก ด้วยแรงปรารถนาของทั้งสองคน

หัวใจทั้งสองเต้นถี่เอมอรเผยอปากรับจูบเอกด้วยความเต็มใจไม่ใช่เพราะโรคที่เธอเป็นแต่เพราะใจเธอต้องการเขาจริงๆ

**โปรดติดตามตอนต่อไป**

#นักเขียนสีเทา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***