[1]สายเพราะใคร

[เจน]

วันแรกของการทำงานหลังจากฉันสมัครงานมาตั้งหลายที่แต่ก็ไม่มีใครรับสักคน ชีวิตมันชั่งเศร้า อะแฮ่มๆ ขอแนะนำตัวสักหน่อยละกัน ฉันชื่อปิณภา ส่วนชื่อเล่นก็ 'เจน' ฉันอายุ23ปี เป็นโอเมก้าที่สวยสุดๆ หลังเรียนจบก็นอนแหมะอยู่กับบ้านประมาณปีกว่าๆ จนคนเป็นแม่ต้องไล่ให้ไปหางาน ตอนแรกนึกว่าจะหาง่าย ๆ เลยไม่ได้รีบร้อนอะไร

สมัครงานมาสิบกว่าที่ก็ไม่มีคนรับอีก ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ 'คนเต็ม' แล้วจะแปะป้ายหาคนทำเบื๊อกอะไร! สงสัยเก่งเกินไปจนคนไม่อยากรับเข้าทำงานมั้ง ได้แต่พูดปลอบใจตัวเองเพื่อไม่ให้ท้อเกินไป

แต่วันนี้ก็มาถึง!! วันที่ฉันได้งานสักที!!

ก่อนถึงเวลาเริ่มงาน ก็แวะซื้อกาแฟเติมพลังสักนิด เมื่อวานเอาแต่ตื่นเต้นดีใจ จากเวลานอนปกติสามทุ่มกลายเป็นเที่ยงคืนกว่าๆ ในขณะที่กำลังทำตัวเรื่อยเปื่อยพลางยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูตัวเลข 'เชี่ย!! จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว!!' 

ได้แต่เร่งรีบวันแรกจะไปสายไม่ได้ "ระวัง!!" เอ๊ะ

โครม!!

โอ๊ย!! ถึงจะเป็นแค่แผลถลอกแต่มันก็ทำให้เลือดซึมออกมามากเลยทีเดียว แต่ก็ยังดีที่อีกคนเอาแขนมารองได้ทัน แต่อีกฝ่ายอาการน่าจะหนักกว่าทั้งถลอกจนเลือดไหลไม่หยุด กับเลือดกำเดาไหลอีก เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจตัวเองเลย "คุณเป็นอะไรมั้ย ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสื้อผ้าคุณเปื้อนอีก"

"ไม่ได้เป็นไรมากค่ะ แค่ถลอกนิดหน่อยแต่เหมือนคุณจะต้องรีบห้ามเลือดก่อนนะคะ"

"อ่อไม่เป็นไรหรอก แต่คุณเดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลเอง เผื่อแผลอาจจะติดเชื้อไรงี้"

"แล้วคุณลุกไหวมั้ย?"

"สบาย"

อีกฝ่ายพยุงให้ฉันทรงตัวยืนได้ก่อนจะบอกว่าจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ทั้งที่ดูอายุน้อยอยู่แท้ๆแต่ดูมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ใหญ่บางคนซะอีก ถึงจะโมโหมากแค่ไหนก็คงเอาอะไรกับเด็กคนนี้ไม่ได้ ฉันพยายามบอกอีกคนว่าไม่เป็นไร แต่อีกฝ่ายก็เซ้าซี้เอาแต่บอกว่าจะพาไปโรงพยาบาลให้ ยิ่งปฏิเสธมากเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยังคงพูดแต่คำเดิมๆ ฉันเลยตัดปัญหาโดยการตามนางไปที่รถค่ะ ใช่ค่ะไอเด็กนี้มีรถแถมโครตหรู

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล แต่ไม่ใช้ของรัฐแต่เป็นเอกชน ฉันอึ้งอยู่สักพักเพราะมันโครตใหญ่! คนหลังพวกมาลัยก็เอ่ยถามถึงอาการของฉันว่าเป็นไงมั้ง ฉันก็ได้แต่ตอบว่าไม่เป็นอะไรมาก

แผลที่เคยมีเลือดซึมนิดๆก็แห้งไปแล้วแต่เหมือนอีกฝ่ายจะแค่เอาผ้ามาพันแผลไว้เพื่อไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้ นอกเรื่องนิด เด็กคนนี้ขับรถเก่งมากก ขนาดฉันยังขับไม่เป็นเลย ใช้เวลาไม่นาน ไม่นานจริงๆนะแค่สองชั่วโมงเอง หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ อยากจะร้องไห้จริงๆ หัวหน้าต้องด่าฉันแน่ๆเลยTT 

"ชื่ออะไรเหรอ?"

"ฉัน?"

"มีแค่สองคนจะให้ถามใคร"

"เจน"

"อ่อ แล้วเมื่อเช้าจะไปไหนหรอ เห็นเร่งรีบ"

"ทำงานไง ยิ่งเป็นวันแรกเลยไม่อยากจะไปสาย"

"เหมือนฉันจะลืมบอกชื่อตัวเองเลย"

"..."

"ชื่อมายด์ ยินดีที่ได้รู้จักนะเจน"

"ดูเธอจะอายุน้อยกว่าฉันเพราะงั้นต้องเรียกพี่สิ"

"โอเคๆ"

คนหลังพวงมาลัยกลิ่นช็อกโกแลตที่ออกไปทางหวานนิดๆขมหน่อยๆ แต่ก็ได้แค่กลิ่นจางๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเอ่ยถามที่อยู่ของฉัน

"งั้นมายด์จะไปส่งพี่เจนเองแล้วกัน"

"ไม่ต้องก็ได้มั้ง"

"ไม่เป็นไรๆ ถือซะว่าไถ่โทษละกัน"

วันนี้ก็คงจะไปทำงานไม่ได้ซะแล้วสิ คงต้องเตรียมหูไว้ฟังหัวหน้าบ่นพรุ่งนี้

พอถึงบ้านคนแรกที่เดินออกมาเปิดประตูรั้วพร้อมใบหน้าที่แสดงออกถึงความสงสัยและคำถามมากมายเลยทีเดียว เปิดประตูรถและออกมาด้วยสภาพที่มอมแมมและมีรอยแผลนิดหน่อย จนคนที่ได้ชื่อว่ามารดาจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง "ทำไมสภาพเป็นงี้ล่ะลูก"

"อ้อ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

"แล้วใครมาส่งล่ะ หืม"

"คนก่อเหตุค่ะ"

"พูดซะเสียหายเลยนะพี่เจน"

"หรือไม่จริง?"

"ขอโทษได้มั้ยล่ะ"

"สภาพเขาก็ไม่ต่างจากลูกหรอก ดูท่าน่าจะหนักกว่า"

ก็จริงที่อีกคนหนักกว่าเพราะเป็นคนเล่นสเกตบอร์ดมาชนฉันเองช่วยไม่ได้

"แล้วหนูชื่อไรจ๊ะ กินข้าวมาหรือยัง?"

"อ้อ ชื่-"

"น้องเขาชื่อมายด์ค่ะแม่"

"แกนี่! ไปขัดตอนที่คนอื่นเขาพูดได้ไง!"

"ช่วยตอบ"

"เดี๋ยวตีเลยหนิ!"

ก็อยากไปกินข้าวแล้วอ่าา เลยรีบตอบให้ทำไมต้องตีด้วยก็ไม่รู้

"ถ้ามายด์ยังไม่ได้กินข้าว มากินข้าวกับแม่ก็ได้นะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเกรงใจ แล้วอีกอย่างก็ไม่อยากรบกวนด้วย ปล่อยให้พี่เจนเขาพักค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

รถได้พุ่งตัวออกไปเหลือไว้แค่แม่กับฉันก่อนจะเข้าบ้านแม่ก็ได้ถามขึ้นมา "เด็กคนนั้นเป็นอัลฟ่าสินะแม่ดูออก" โอ๊ยแม่ฉัน จมูกดีเหลือเกินนะ กลิ่นไม่น่าจะชัดเจนขนาดนั้นแต่กับยังได้กลิ่นอีก

"ทำไม ชอบเขาหรอ?"

"นี่! ไอลูกคนนี้หนิชักเอาใหญ่แล้วนะ!"

เอ้า! โดนบ่นอีกละ ฉันเลยเดินสบัดก้นขึ้นห้องไปเพราะไม่อยากจะเสวนาไรแล้ว งอนค่ะ ไม่หายด้วยคอยดูเถอะ พรุ่งนี้จะไม่คุยด้วยแล้ว

เช้าของอีกวัน

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาที่ดันก่อกวนในเวลาที่ฉันกำลังสบายกับที่นอนแสนนุ่ม ฉันใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานก็เดินลงมากจากชั้นสองของบ้าน กลิ่นอาหารพาร่างฉันให้มานั้งแหมะอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ฉันพยายามคุมมาดไว้ ให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังงอนอยู่ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันเลยทำของโปรดไว้เพียบ

เพราะงี้ไงเลยหายโกรธแม่ตลอด คนคนนี้ชอบง้อด้วยของโปรดตลอดเลย แต่ฉันก็ดันหายงอนอีกสมเพชตัวเองชะมัด ไม่เคยงอนคนอื่นได้นานเลยแล้วก็ไม่มีใครง้อด้วยจนตนเองต้องไปง้อคนอื่นเอา พูดแล้วเศร้า เพราะงั้นกินต่อ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก่อนออกจากบ้านก็ต้องตรวจสัมภาระ เพื่อไม่ให้ลืมของสำคัญอีก เพราะเคยลืมกระเป๋าสตางค์ ทำให้ต้องแบกหน้าไปขอเพื่อนอีก ทั้งที่ไม่เคยจะปริปากขอพวกมันเลย มีแต่พวกมันมาขอฉันอย่างเดียว

พอแน่ใจว่าของครบหมดแล้ว จึงได้เดินออกจากบ้าน ก่อนออกก็ไม่ลืมที่จะสวัสดีมารดาก่อนยืนโบกมือเรียกแท็กซี่อยู่นานก็มีมาจอดให้สักที กว่าจะไปถึงที่ทำงานก็ปาไปจะแปดโมงครึ่งแล้ว ทำให้เข้าทันแบบฉิวเฉียด ก้าวเดินไปได้ไม่ทันไรสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องอยู่ ทำให้ฉันขนลุกขึ้นทันที หัวหน้าแผนก เป็นคนเจ้าระเบียบมากก แค่มาสายหนึ่งนาทีเก็บตังไปร้อยนึงแล้ว แต่ดีที่มาทันเลยไม่โดนเก็บ แต่โดนอย่างอื่นแทน 

สมองก็ดันสั่งให้ลืมลางานหัวหน้าก่อนอีก ชีวิตแม่งเศร้า

"ทำไมถึงเมื่อวานไม่มาครับ"

"เอ่อ คือ..."

"แล้วแผลพวกนี้ไปโดนไรมาเนี้ยครับ"

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ เลยมาทำงานไม่ได้"

"แค่แผลถลอกนิดเดียวแค่นี้ถึงขั้นมาทำงานไม่ได้เลยหรอครับ"

"เอ่อ...คือ..."

"มีปัญหาอะไรรึป่าวคะคุณบาส"

เสียงคุ้นหูจนทำให้ฉันหันหน้าขวับคอแทบหักเลยทีเดียว คนที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอที่นี้ ฉันหันกลับมาหาหัวหน้าแผนก เห็นเขาทำหน้าเหว๋ออ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก จนเห็นได้ชัดว่าตัวแข็งทื่อไปแล้ว คนคนนี้เป็นใครเนี้ย ทั้งที่ยังอายุน้อยอยู่แท้ๆ

"บ บอสครับมาได้ไงครับเนี่ย!"

"บอส?"

"ก็เห็นว่าวันนี้จะมีพนักงานมาใหม่ เลยอยากมาดูด้วยตาตัวเอง"

คนที่ตัวแข็งทื่อไปตั้งแต่ตอนแรก เอามือกดหัวฉันให้ก้มหัวลง

"สวัสดีครับบอส!"

แล้วเขาจะกดหัวฉันทำไมเนี้ย แล้วที่บอกว่าบอสเนี่ย ไอเด็กนั้นคือบอสหรอ!? ทั้งที่ยังอายุไม่ถึง20ด้วยซ้ำ แถมเมื่อวานยังบอกให้เจ้าตัวเรียกพี่ไปอีก ชีวิตในบริษัทของฉันคงต้องจบเพียงเท่านี้แน่

"ส่วนแผลนั้น ฉันก็เป็นคนก่อ เพราะงั้นมีปัญหาอะไรรึป่าวคะ?"

"ม ไม่มีครับ" โห ต้องเหงื่อออกขนาดนั้นเลยหรอ

"แล้วก็เอามือออกจากหัวผู้หญิงคนนั้นด้วยนะคะ

หนุ่มเบต้าด้านข้างที่ตอนแรกดูมีอำนาจใหญ่โตหดเล็กลงได้เท่านี้เลยหรอ

"ส่วนคุณก็ตามฉันมาด้วยนะคะ"

"ฉ ฉันหรอคะ?"

"หรือต้องให้เอ่ยชื่อคะ พี่เจน"

คนตัวเล็กกว่าเดินนำฉันไปยังห้องของบอสพร้อมทั้งยังฮัมเพลงไปด้วย มาดเมื่อกี้หายไปไหนแล้วหล่ะ

ภายในห้องมีโต๊ะทำงานที่บนโต๊ะมีกองกระดาษเต็มไปหมด ด้านข้างยังมีโต๊ะทำงานของเลขาที่ระบุชื่อไว้ชัดเจน แถมยังมีเบต้าสาวอยู่ในนั้นหนึ่งคนคาดว่าน่าจะเป็นเลขา ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นโฮรโมนช็อกโกแลตอ่อนๆอยู่เต็มไปหมด

คนตัวเล็กกว่านั้งลงตรงเก้าอี้สีดำ ทั้งยังหยิบกระดาษที่เขียนชื่อของฉันไว้ พร้อมอ่านมันอย่างละเอียด ทั้งที่ฉันควรจะได้ทำงานแล้วทำไมถึงยังมาอยู่ในห้องบอสอีก

"คุณก็เรียนเก่งเหมือนกันนะ อืม...ไม่สิต้องเรียกว่า พี่เจน สินะ ใช้มั้ยคะ พี่เจน"

คนได้ชื่อว่าเป็นเลขาพร้อมกับสตั้นกับคำพูดของบอส ที่จงใจเน้นคำว่าพี่เจนอีก จงใจแกล้งกันรึไงแล้วทำไมเลขาต้องตกใจขนาดนั้นด้วย มันแปลกหรอหรือว่าไง?

"ร เรียกว่าคุณเถอะค่ะบอส"

"ไม่ให้เรียกพี่แล้วหรอคะพี่เจน"

"เรียกแบบปกติเถอะค่ะบอส"

"ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอคะ?"

ทำไมต้องพูด ค่ะ/คะ ด้วยเนี้ย มันเป็นคำที่กระตุกหัวใจของฉันให้เต้นแรกกว่าปกติอีก ชักจะรู้สึกหน้าของตนร้อนผ่าวขึ้นมาแล้วสิ

"ไม่สบายหรอ...ทำไมหน้าแดงจัง"

"..."ไม่ทันตั้งตัวอีกคนลุกออกจากเก้าอี้พร้อมทั้งยังเอาหลังมือมาทาบหน้าผากของฉัน "คุณตัวร้อนนิดหน่อยนะ ไม่สบายแน่เลยเพราะงั้นวันนี้คุณล-"

"ฉ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ จริงๆนะ"

"แต่คุณตั-"

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ!" เอ๊ะ! แล้วฉันจะทำเสียงดุทำไมเนี้ย

"อ...อื้ม..." 

"เอ่อ...เมื้อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดุนะคะ"

ฉันพยายามแก้ต่างเพื่อไม่ให้คนร่างเล็กเข้าใจผิด อันที่จริงฉันยังไม่พร้อมโดนไล่ออกทั้งที่ยังไม่ได้แตะงานอะไรเลย แต่หน้าหงอยเมื้อกี้น่ารักอ่าาา เหมือนลูกหมาเลย อยากอุ้มกลับบ้านจังแต่ติดตรงที่อีกคนเป็นถึงบอสของฉันนี่สิ

"งั้นคุณก็ไปทำงานได้แล้วล่ะ เดี๋ยวเลขาจะเป็นคนนำไปยังโต๊ะทำงานของคุณเอง"

ไม่ๆๆๆ ไม่ทำหน้าหงอยแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากเลยนะรู้มั้ย มาดที่ดูมีอำนาจหายไปไหนแล้วล่ะ

"อ...เอ่อ"

ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรเลขาก็ได้พูดตัดบทของฉันและพาฉันออกไปจากห้องของบอส มุ่งตรงไปยังชั้นที่โต๊ะทำงานของฉันอยู่ ซึ่งแผนกของฉันจะอยู่ชั้นสาม แต่ชั้นของบอสจะอยู่ชั้นห้า หันไปหาเลขาที่ตอนแรกหน้ายังปกติดี แค่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดแทบจะติดกันอยู่แล้ว รู้เลยว่าเขากำลังไม่พอใจฉันเป็นแน่

ภายในลิฟท์ ได้ถูกความเงียบปกคลุมทั่วทั้งลิฟท์ ฉันตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ทั้งอึดอัด จากแรงกดดันมหาศาลที่อีกคนแผ่ออกมา อยากหนีจากแรงกดดันนี้เร็วๆแล้ว เมื่อไหร่จะถึงชั้นของฉันสักทีเนี้ย

"ไม่เคยมีใครทำให้บอสทำหน้าแบบนั้นได้เลยนะคะ ทำไมคุณไม่โดนไล่ออกไป ทั้งที่ปกติถ้ามีคนมาว่าบอสก็จะโดนไล่ออกไปทันที"

"..."

"ถ้าบอสไม่ไล่คุณออกฉันก็จะเป็นคนทำให้คุณออกเองค่ะ"

ติ๊ง!

ลิฟท์หยุดลงชั้นที่เป็นแผนกที่ฉันอยู่ ก่อนอีกคนจะนำไปยังโต๊ะทำงานซึ้งใบหน้าก็ยังคงแสดงความไม่พอใจอยู่ดี น่ากลัวอ่ะTT แม่จ้าหนูอยากออกไปจากที่นี้แล้วอ่าาา

______

ฮายๆค่ะทุกคน

เรื่องใหม่ที่ไรท์จะแต่ง ไรท์ไม่ค่อยถนัดแต่งแนว omegaverse เท่าไหร่ ถ้ามีส่วนไหนทื่อๆ ต้องขออภัยด้วยนะคะ สามารถเม้นท์บอกกันได้ แล้วไรท์จะปรับปรุงแก้ไขค่ะ🥲🥲

ฝากติดตามด้วยนะคะ🎉

#just chocolate flavor แค่รสช็อกโกแลต

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***