[2]อะไรคือฮีทเหรอ?

[เจน]

วันทั้งวันแทบไม่ได้พักเลย ยังต้องมาทำงานในส่วนของยัยเลขานั้นอีก เมื่อยตัวไปทุกส่วนเลยพักเที่ยงก็ไม่มีคนนั้งด้วยอีก นี่สิน้า รสชาติของคนไม่มีเพื่อนคบ ตอนมัธยมมีเพื่อนเป็นแก็งเลย พอเข้าสู่วัยทำงานเพื่อนที่เคยมีตอนนี้ไปอยู่ซีกไหนของโลกก็ไม่รู้ แถมยังหาเพื่อนในที่ทำงานไม่ได้อีก พูดแล้วเศร้า

ทำงานมาทั้งวัน วันแรกก็โดนเล่นด้วยโอทีเลยเหรอ อยากกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่แล้วอ่า~~ 

ฉันก็ได้แต่นั้งทำโอที ในระหว่างที่คนในแผนกทยอยกลับบ้าน จนเหลือแค่ไม่กี่คนที่ยังนั้งทำงานอยู่ รีบทำดีกว่ายังเหลือไม่มากแล้ว รีบทำจะได้รีบกลับบ้านซักที สายตาจับจ้องไปที่จอนิ้วมือก็ยังคงรัวแป้นพิมพ์โดยไม่สนใจคนที่มานั้งด้านข้างพร้อมของหวานในมือ

"ตรงนี้ทำผิดนะ"

"เชี่ย!!"

ฉันสดุ้งตกใจสุดขีดนึกว่ามีผีสางมานั้งด้วย เกือบเอาแป้นพิมพ์ฝาดแล้วมั้ยล่ะ ดีที่อีกฝ่ายเอามือกันไว้ได้ทัน ดีไม่ดีเกือบตกงานอีก

"ใจเย็นๆสิคุณ นี้กะจะให้หัวแตกเลยรึไง"

"ก็บอสดันมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงหนิ ฉันก็นึกว่าผี"

"ก็คุณดันเอาแต่จ้องอยู่แต่กับจอจนไม่สนใจ ตอนที่ฉันเดินมาเลยหนิ แล้วก็นี้"

พูดจบก็ยื่นขนมในมือมาให้ฉัน แต่จะปฏิเสธไงดี ฉันยิ่งไม่ค่อยชอบของหวานซะด้วยสิ

"เอ่อ...บอสคะ ฉันไม่ชอบของหวาน"

"..."

เหมือนจะได้ยินเหมือนเสียงแก้วแตกเลย จะรับไว้ก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง ถึงจะบอกว่าไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียดอยู่ดี คงเก็บไว้กินตอนว่างๆก็ได้อยู่แหละ

"งั้นฉันจะรับไว้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่เอาก็ไม่เป็นไร ยังไงถ้าไม่อยากกินก็ไม่เป็นไรฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว เดี๋ยวเก็บไว้กินเองก็ได้"

คำพูดกับสีหน้าดันไปคนละทางอีก

"เอ่อ...ไม่ค่ะ อันนี้ฉันจะรับไว้ค่ะ"

จากสีหน้าที่เหมือนไม่ชอบใจเวลามีคนขัดแต่ก็เปลี่ยนมายกยิ้มให้แทนพร้อมยื่นขนมให้อีกครั้ง คนๆนี้เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวโครตเลย ชักไม่แน่ใจละว่าตอนนี้อารมณ์แบบไหนอยู่

"แล้วทำไมคุณไม่กลับบ้าน กินข้าวหรือยัง แล้วกลับบ้านยังไงอ่ะ?"

"ใจเย็นค่ะบอส ถามทีละคำถามค่ะ ฉันตอบไม่ทัน"

"แล้วทำไมไม่กลับบ้านหล่ะ?"

"ฉันมีทำโอทีค่ะ ส่วนเรื่องกินข้าว ฉันยังไม่ได้ทานค่ะ ถ้าถามว่ากลับบ้านยังไง ก็คงต้องนั้งแท็กซี่หรือมั้ยก็เรียกแกร็บค่ะ"

"งั้นให้ฉันพาคุณไปทานข้าวดีกว่า แล้วคุณจะกลับบ้านตอนไหนล่ะ?"

"อีกสักพักก็กลับแล้วค่ะ งานก็ใกล้เสร็จแล้วด้วย"

เหมือนอีกคนจะสังเกตุเห็นอะไรสักอย่างก่อนจะเอ่ยขึ้น "งานนี้ฉันให้เลขาฉันทำไม่ใช้หรอ" 

"เอ๊ะ! เห็นเลขาคุณบอกว่าบอสสั่งให้ทำไม่ใช่หรอคะ"

"ตอนแรกนึกว่าทำงานในส่วนของที่ฉันสั่งซะอีก พอมองดีๆ มันไม่ใช้งานคุณหนิ แล้วไอกองเอกสารพวกนี้มันอะไรกัน มีแต่งานที่ฉันมอบหมายให้เลขาทำไม่ใช้หรอ ทำไมมันมาอยู่กับคุณได้ล่ะคะ?"

"ไม่ใช้งานที่บอสสั่งให้ฉันทำหรอคะ"

"ไม่นะ ฉันไม่เคยสั่งงานยากๆ ให้เธอทำหนิ"

"แต่เห็นเลขาคุณบอกว่าบอสสั่งให้ทำ?"

"เลิกทำ"

"คะ?"

"ฉันบอกให้เลิกทำ แล้วก็เก็บของด้วยเดี๋ยวเรามีกินข้าวอีก ส่วนเรื่องของเลขาฉันจัดการเอง"

"ค่ะ"

ไม่รู้ทำไม สีหน้าของมายด์ถึงเต็มไปด้วยความโกรธจนเห็นได้ชัด แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากให้มีปัญหากันด้วย แต่ทำไงได้ถึงพูดไปมายด์ก็ไม่ฟังอยู่ดี แถมยังทำหูทวนลมใส่อีก เป็นเด็กที่ไม่น่ารักเอาซะเลย ก่อนสีหน้าของคนอายุน้อยกว่าจะกลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่คนเป็นอัลฟ่าไม่น่าถามออกมา "ฮีทคืออะไรเหรอ" ชักไม่แน่ใจละ ว่าอีกฝ่ายเป็นอัลฟ่าจริงรึป่าว

"บอสเป็นอัลฟ่าจริงปะเนี้ย!"

"เอ้า! ก็คนมันไม่รู้อะ แล้วมันรู้สึกไงอะ ไม่เคยเป็น"

"บอสไม่เคยเป็นจริงดิ"

"คนที่ไม่เคยฮีทก็มีถมไป"

"ที่โรงเรียนเขาไม่ได้สอนหรอคะ"

"สอน แต่ไม่ได้ฟัง"

"เฮ้อ...อาการฮีทก็คือติดสัตว์ เป็นอาการที่ผู้เป็นจะควบคุมตัวเองได้ยาก ถ้าอัลฟ่าฮีทขึ้นมาก็อาจจะทำโอเมก้าท้องได้ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่ถ้าเป็นโอเมก้าเวลาฮีทก็จะปล่อยฟีโรโมนออกมา อาจจะเป็นการดึงดูดอัลฟ่าคนอื่นๆ จนเกิดการรุมโซมได้ เพราะงั้นถึงมีการผลิตยายับยั้งออกมา แต่ส่วนมากอัลฟ่าไม่ค่อยนิยมพกเท่าไหร่ นอกจากถุงยางอะนะ ที่จะพกกัน ส่วนมากโอเมก้าจะพกยามากกว่า"

"อ๋อ"

"เข้าใจใช่มั้ย?"

"ไม่อะ...หยอกๆใจเย็นๆ"

ฉันเกือบง้างมือตีอีกรอบละ ดีที่ควบคุมตัวเองได้ทัน เกือบได้ตำนานละ พนักงานสาวตบบอสคารถ เหตุเกิดเพราะบอสกวนตีนพนักงานใหม่ คงได้เป็นข่าวสนุกปากคนทั้งบริษัทแน่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าไม่มีใครเห็น

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดหมาย เดินเข้าไปไม่ทันไรก็มีพนักงานตอนรับมาทักทายก่อนจะถามว่าได้จองโต๊ะหรือไม่ แต่ฉันไม่ได้จองแต่อีกคนจองไว้แล้ว เตรียมพร้อมแหะ สงสัยวางแผนมาก่อนชวน

ภายในร้านตกแต่งสไตล์ทันสมัยออกไปทางโทนสีดำซะมากกว่า แต่ก็ไม่ได้มืดเกินไปยังคงมีแสงไฟที่ทำให้บรรยากาศยังคงดูไม่วังเวงจนเกินไป แต่ถ้าอยู่คนเดียวก็แอบน่ากลัวนิดๆ โซนของด้านซ้ายมือก็จะเป็นตู้กระจก ที่สามารถให้ลูกค้าผักผ่อนหย่อนใจกับวิวด้านนอกที่ตกแต่งไปด้วยดอกไม้นาๆชนิด ที่ผู้คนสามารถไปเดินเล่นได้เพราะถูกออกแบบมาให้เป็นสวนอยู่แล้ว

พลางสายตาสำรวจรอบๆของร้านจนลืมสนใจว่ามีคนกำลังยิ้มให้กับท่าทางที่ฉันแสดงออกว่าตื่นเต้นอยู่ ก่อนพนักงานจะได้เอาเมนูมาให้

ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรเพราะแต่ละเมนูมีราคาที่ค่อนข้างสูง

"แล้วคุณจะเอาอะไรล่ะ?"

"เอ่อ...ฉันว่าฉันไม่สั่งดีกว่าค่ะ เพราะแต่ละเมนูมันค่อนข้างสูง"

"ฉันพาคุณมาเลี้ยงข้าวนะ ไม่ได้ให้คุณมาจ่ายแทนถ้าคุณไม่สั่งเดี๋ยวฉันสั่งให้เอง คุณมีแพ้อะไรมั้ย"

"ม ไม่มีค่ะ"

"งั้นก็ดี"

ก่อนที่อีกฝ่ายกลิ่นช็อกโกแลตจะเอ่ยสั่งเมนูที่ฉันนั้งฟังแล้วยังอึ้ง ขนาดพนักงานยังอึ้งเลย แต่ละเมนูที่สั่งราคารวมนี่เกินหมื่นเลยมั้ง แล้วสั่งมาไม่ได้น้อยๆด้วย แต่คนอายุน้อยกว่าก็ยังไม่พ้นที่จะสั่งของหวานอยู่ดี ชอบของหวานขนาดนั้นเลยเหรอ เวลาเดินผ่านห้องบอสทีไรก็มีแต่กลิ่นของหวานที่ลอยออกมาจากห้อง

ใช้เวลาไม่นานเมนูที่สั่งก็ยกมาเสิร์ฟทันที มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้นจนเกือบคิดไปว่านี้ฉันกำลังฝันอยู่ใช้มั้ย เพื่อความแน่ใจฉันเลยหยิกที่ต้นขาตนเอง แต่มันดันไม่ใช้ความฝัน กลิ่นของอาหารลอยมีเตะจมูกฉันจนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ วันทั้งวันนี้ก็แทบกินข้าวไม่ลง งานแต่ละงานทำให้ฉันเหนื่อยเกินจนไม่อยากอาหารเลย ทำให้ตอนนี้แถมจะทนไม่ไหว

อีกฝ่ายที่เห็นท่าทีของฉันก็อดขำไม่ได้

"อุ๊ป ฮ่าๆๆๆ ถ้าหิวขนาดนั้นคุณไม่กินล่ะ มัวรออะไรอยู่"

"ค ค่ะ"

คนอายุน้อยกว่าดันจานอาหารให้ฉันสะส่วนมาก อาหารที่มีอยู่กับเจ้าตัวมีแค่จานเดียว พร้อมกับของหวานที่สั่ง

กินในส่วนของตัวเองเสร็จ เลยเอื้อมมือไปหยิบจานขนมของอีกฝ่ายมา อีกฝ่ายก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรแต่ก็แค่ยิ้มแล้วแซวเล่นๆ "ไหนบอกไม่ชอบของหวานไง"

"..."

"อุ๊ป ฮ่าๆๆ จะกินก็กินสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ดีซะอีกทานคาวเสร็จก็ต่อด้วยของหวาน ฮ่าๆๆ"

"บอสหัวเราะให้แบบนี้ทานไม่ลงเลยค่ะ..."

"อ อ่าว ขอโทษๆ ไม่หัวเราะแล้วก็ได้"

พอได้ยินดังนั้นจากดันจานคืนให้อีกฝ่ายก็ดึงเข้าหาตัวเองใหม่ พร้อมทั้งตักขนมเข้าปาก ทั้งที่ปกติไม่ชอบของหวานแท้ๆแต่ทำไมพออยู่กับมายด์ จากขนมที่หวานอยู่แล้วถึงหวานมากกว่าเดิมอีก

พอทานหมดอีกคนก็เรียกเช็กบิลพร้อมทั้งยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน

ในรถ...

มายด์ในโหมดจดจ่อกับการขับรถดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าฉันที่ยังทำตัวเป็นเด็กในบางครั้ง ตอนนี้มายด์ดูสุขุมอย่างบอกไม่ถูก ถึงบางครั้งจะยังคงทำตัวเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจในบางครั้ง เจ้าตัวจะรู้รึเปล่านะ ว่ามันทำให้มุมนั้นของบอสน่ารักมากเลย พลางคิดไปความรู้สึกร้อนที่ใบหน้า จนฉันต้องหันหน้าหนีอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย

แต่ก็ไม่พ้นสายตาของคนหลังพวกมาลัยที่เริ่มสังเกตุเห็นสีหน้าขึ้นสีเรื่อ ใบหูขึ้นสีอ่อนๆ ชักสงสัยแล้วสิว่าอีกฝ่ายไม่สบายรึเปล่า ขณะขับรถก็เอื้อมมือไปกอบกุมมือของคนนั่งข้างๆ ว่ามีอาการตัวร้อนหรือไม่

โอเมก้าที่ตอนนี้กำลังอ่อนไหวกับความคิดของตัวเอง ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คนหลังพวกมาลัยก็มากุมมือเธอโดยไม่ได้ตั้งตัว จนเผลอปล่อยฟีโรโมนออกมา

"เดี๋ยวสิคุณ เดี๋ยวก็ขิตกันทั้งคู่หรอก ปล่อยฟีโรโมนออกมาแบบนี้จะฆ่ากันรึไง"

"ก็ฉันตกใจจนเผลอหนิ แล้วบอสจับมือฉันทำไม?"

"ก็นึกว่าไม่สบาย"

"ฉ ฉันยังปกติดี เอามือของบอสออกไปได้แล้ว"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะปล่อยมือ ฉันเลยหันหน้าหนี เพื่อกลบเกลื่อนหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงมากขึ้น ถึงในรถจะเปิดแอร์เอาไว้ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

"ร้อนเหรอ ทำไมเหงื่อออก?"

"คงงั้นมั้ง"

"แล้วเมื่อไหร่คุณพี่เจนจะเลิกปล่อยฟีโรโมนสักที?"

"..."

ฉันจึงเอื้อมมือล้วงกระเป๋าเพื่อค้นหายายับยั้งโอเมก้า ไม่มี!? เดี๋ยวแล้วมันไปไหนอะ หรือลืมไว้ที่ไหนสักที่ ในระหว่างที่กำลังกระวนกระวายก็นึกออกว่าลืมไว้ไหน ' บนโต๊ะทำงาน ' ชิบแล้วไง ทำไงดี

"คุณหาอะไร?"

"ย ยายับยั้ง"

"หมายถึงอันนี้หรอ?"

พูดจบคนหลังพวงมาลัยก็เอื้อมมือเปิดเก๊ะรถ ก่อนจะหยิบยาออกมา "เห็นคุณลืมไว้ที่โต๊ะเลยหยิบมาให้"

"ข ขอบคุณ แล้วคุณ...มีน้ำมั้ย?"

คนหลังพวกมาลัยจึงแวะจอดข้างทางพร้อมควานหาขวดน้ำอยู่ด้านหลัง ภาวนาให้อีกฝ่ายรีบๆหา ฉันชักจะไม่ไหวแล้ว " อะ เจอแล้ว" นั้นเป็นเสียงของอีกฝ่ายก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดไป

_____

ไรท์อธิบายฉากไม่ค่อยเป็นก็อาจจะดูแปลกๆหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ🥲 ถ้ามีส่วนไหนที่ไรท์เขียนผิดเม้นบอกได้นะคะ เดี๋ยวไรท์กลับมาแก้

ให้ถามQ&Aค่ะ เราจะทำการเปิดถามในช่วงต้นเรื่องและตอนจบค่ะ หวังว่าไรท์จะเขียนจบได้นะคะ

#(omegaverse) just chocolate flavor แค่รสช็อกโกแลต

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***