[เจน]

วันแรกของการทำงานหลังจากฉันสมัครงานมาตั้งหลายที่แต่ก็ไม่มีใครรับสักคน ชีวิตมันชั่งเศร้า อะแฮ่มๆ ขอแนะนำตัวสักหน่อยละกัน ฉันชื่อปิณภา ส่วนชื่อเล่นก็ 'เจน' ฉันอายุ23ปี เป็นโอเมก้าที่สวยสุดๆ หลังเรียนจบก็นอนแหมะอยู่กับบ้านประมาณปีกว่าๆ จนคนเป็นแม่ต้องไล่ให้ไปหางาน ตอนแรกนึกว่าจะหาง่าย ๆ เลยไม่ได้รีบร้อนอะไร

สมัครงานมาสิบกว่าที่ก็ไม่มีคนรับอีก ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ 'คนเต็ม' แล้วจะแปะป้ายหาคนทำเบื๊อกอะไร! สงสัยเก่งเกินไปจนคนไม่อยากรับเข้าทำงานมั้ง ได้แต่พูดปลอบใจตัวเองเพื่อไม่ให้ท้อเกินไป

แต่วันนี้ก็มาถึง!! วันที่ฉันได้งานสักที!!

ก่อนถึงเวลาเริ่มงาน ก็แวะซื้อกาแฟเติมพลังสักนิด เมื่อวานเอาแต่ตื่นเต้นดีใจ จากเวลานอนปกติสามทุ่มกลายเป็นเที่ยงคืนกว่าๆ ในขณะที่กำลังทำตัวเรื่อยเปื่อยพลางยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูตัวเลข 'เชี่ย!! จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว!!' 

ได้แต่เร่งรีบวันแรกจะไปสายไม่ได้ "ระวัง!!" เอ๊ะ

โครม!!

โอ๊ย!! ถึงจะเป็นแค่แผลถลอกแต่มันก็ทำให้เลือดซึมออกมามากเลยทีเดียว แต่ก็ยังดีที่อีกคนเอาแขนมารองได้ทัน แต่อีกฝ่ายอาการน่าจะหนักกว่าทั้งถลอกจนเลือดไหลไม่หยุด กับเลือดกำเดาไหลอีก เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจตัวเองเลย "คุณเป็นอะไรมั้ย ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสื้อผ้าคุณเปื้อนอีก"

"ไม่ได้เป็นไรมากค่ะ แค่ถลอกนิดหน่อยแต่เหมือนคุณจะต้องรีบห้ามเลือดก่อนนะคะ"

"อ่อไม่เป็นไรหรอก แต่คุณเดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลเอง เผื่อแผลอาจจะติดเชื้อไรงี้"

"แล้วคุณลุกไหวมั้ย?"

"สบาย"

อีกฝ่ายพยุงให้ฉันทรงตัวยืนได้ก่อนจะบอกว่าจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ทั้งที่ดูอายุน้อยอยู่แท้ๆแต่ดูมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ใหญ่บางคนซะอีก ถึงจะโมโหมากแค่ไหนก็คงเอาอะไรกับเด็กคนนี้ไม่ได้ ฉันพยายามบอกอีกคนว่าไม่เป็นไร แต่อีกฝ่ายก็เซ้าซี้เอาแต่บอกว่าจะพาไปโรงพยาบาลให้ ยิ่งปฏิเสธมากเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยังคงพูดแต่คำเดิมๆ ฉันเลยตัดปัญหาโดยการตามนางไปที่รถค่ะ ใช่ค่ะไอเด็กนี้มีรถแถมโครตหรู

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล แต่ไม่ใช้ของรัฐแต่เป็นเอกชน ฉันอึ้งอยู่สักพักเพราะมันโครตใหญ่! คนหลังพวกมาลัยก็เอ่ยถามถึงอาการของฉันว่าเป็นไงมั้ง ฉันก็ได้แต่ตอบว่าไม่เป็นอะไรมาก

แผลที่เคยมีเลือดซึมนิดๆก็แห้งไปแล้วแต่เหมือนอีกฝ่ายจะแค่เอาผ้ามาพันแผลไว้เพื่อไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้ นอกเรื่องนิด เด็กคนนี้ขับรถเก่งมากก ขนาดฉันยังขับไม่เป็นเลย ใช้เวลาไม่นาน ไม่นานจริงๆนะแค่สองชั่วโมงเอง หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ อยากจะร้องไห้จริงๆ หัวหน้าต้องด่าฉันแน่ๆเลยTT 

"ชื่ออะไรเหรอ?"

"ฉัน?"

"มีแค่สองคนจะให้ถามใคร"

"เจน"

"อ่อ แล้วเมื่อเช้าจะไปไหนหรอ เห็นเร่งรีบ"

"ทำงานไง ยิ่งเป็นวันแรกเลยไม่อยากจะไปสาย"

"เหมือนฉันจะลืมบอกชื่อตัวเองเลย"

"..."

"ชื่อมายด์ ยินดีที่ได้รู้จักนะเจน"

"ดูเธอจะอายุน้อยกว่าฉันเพราะงั้นต้องเรียกพี่สิ"

"โอเคๆ"

คนหลังพวงมาลัยกลิ่นช็อกโกแลตที่ออกไปทางหวานนิดๆขมหน่อยๆ แต่ก็ได้แค่กลิ่นจางๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเอ่ยถามที่อยู่ของฉัน

"งั้นมายด์จะไปส่งพี่เจนเองแล้วกัน"

"ไม่ต้องก็ได้มั้ง"

"ไม่เป็นไรๆ ถือซะว่าไถ่โทษละกัน"

วันนี้ก็คงจะไปทำงานไม่ได้ซะแล้วสิ คงต้องเตรียมหูไว้ฟังหัวหน้าบ่นพรุ่งนี้

พอถึงบ้านคนแรกที่เดินออกมาเปิดประตูรั้วพร้อมใบหน้าที่แสดงออกถึงความสงสัยและคำถามมากมายเลยทีเดียว เปิดประตูรถและออกมาด้วยสภาพที่มอมแมมและมีรอยแผลนิดหน่อย จนคนที่ได้ชื่อว่ามารดาจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง "ทำไมสภาพเป็นงี้ล่ะลูก"

"อ้อ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

"แล้วใครมาส่งล่ะ หืม"

"คนก่อเหตุค่ะ"

"พูดซะเสียหายเลยนะพี่เจน"

"หรือไม่จริง?"

"ขอโทษได้มั้ยล่ะ"

"สภาพเขาก็ไม่ต่างจากลูกหรอก ดูท่าน่าจะหนักกว่า"

ก็จริงที่อีกคนหนักกว่าเพราะเป็นคนเล่นสเกตบอร์ดมาชนฉันเองช่วยไม่ได้

"แล้วหนูชื่อไรจ๊ะ กินข้าวมาหรือยัง?"

"อ้อ ชื่-"

"น้องเขาชื่อมายด์ค่ะแม่"

"แกนี่! ไปขัดตอนที่คนอื่นเขาพูดได้ไง!"

"ช่วยตอบ"

"เดี๋ยวตีเลยหนิ!"

ก็อยากไปกินข้าวแล้วอ่าา เลยรีบตอบให้ทำไมต้องตีด้วยก็ไม่รู้

"ถ้ามายด์ยังไม่ได้กินข้าว มากินข้าวกับแม่ก็ได้นะจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเกรงใจ แล้วอีกอย่างก็ไม่อยากรบกวนด้วย ปล่อยให้พี่เจนเขาพักค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

รถได้พุ่งตัวออกไปเหลือไว้แค่แม่กับฉันก่อนจะเข้าบ้านแม่ก็ได้ถามขึ้นมา "เด็กคนนั้นเป็นอัลฟ่าสินะแม่ดูออก" โอ๊ยแม่ฉัน จมูกดีเหลือเกินนะ กลิ่นไม่น่าจะชัดเจนขนาดนั้นแต่กับยังได้กลิ่นอีก

"ทำไม ชอบเขาหรอ?"

"นี่! ไอลูกคนนี้หนิชักเอาใหญ่แล้วนะ!"

เอ้า! โดนบ่นอีกละ ฉันเลยเดินสบัดก้นขึ้นห้องไปเพราะไม่อยากจะเสวนาไรแล้ว งอนค่ะ ไม่หายด้วยคอยดูเถอะ พรุ่งนี้จะไม่คุยด้วยแล้ว

เช้าของอีกวัน

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาที่ดันก่อกวนในเวลาที่ฉันกำลังสบายกับที่นอนแสนนุ่ม ฉันใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานก็เดินลงมากจากชั้นสองของบ้าน กลิ่นอาหารพาร่างฉันให้มานั้งแหมะอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ฉันพยายามคุมมาดไว้ ให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังงอนอยู่ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันเลยทำของโปรดไว้เพียบ

เพราะงี้ไงเลยหายโกรธแม่ตลอด คนคนนี้ชอบง้อด้วยของโปรดตลอดเลย แต่ฉันก็ดันหายงอนอีกสมเพชตัวเองชะมัด ไม่เคยงอนคนอื่นได้นานเลยแล้วก็ไม่มีใครง้อด้วยจนตนเองต้องไปง้อคนอื่นเอา พูดแล้วเศร้า เพราะงั้นกินต่อ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก่อนออกจากบ้านก็ต้องตรวจสัมภาระ เพื่อไม่ให้ลืมของสำคัญอีก เพราะเคยลืมกระเป๋าสตางค์ ทำให้ต้องแบกหน้าไปขอเพื่อนอีก ทั้งที่ไม่เคยจะปริปากขอพวกมันเลย มีแต่พวกมันมาขอฉันอย่างเดียว

พอแน่ใจว่าของครบหมดแล้ว จึงได้เดินออกจากบ้าน ก่อนออกก็ไม่ลืมที่จะสวัสดีมารดาก่อนยืนโบกมือเรียกแท็กซี่อยู่นานก็มีมาจอดให้สักที กว่าจะไปถึงที่ทำงานก็ปาไปจะแปดโมงครึ่งแล้ว ทำให้เข้าทันแบบฉิวเฉียด ก้าวเดินไปได้ไม่ทันไรสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องอยู่ ทำให้ฉันขนลุกขึ้นทันที หัวหน้าแผนก เป็นคนเจ้าระเบียบมากก แค่มาสายหนึ่งนาทีเก็บตังไปร้อยนึงแล้ว แต่ดีที่มาทันเลยไม่โดนเก็บ แต่โดนอย่างอื่นแทน 

สมองก็ดันสั่งให้ลืมลางานหัวหน้าก่อนอีก ชีวิตแม่งเศร้า

"ทำไมถึงเมื่อวานไม่มาครับ"

"เอ่อ คือ..."

"แล้วแผลพวกนี้ไปโดนไรมาเนี้ยครับ"

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ เลยมาทำงานไม่ได้"

"แค่แผลถลอกนิดเดียวแค่นี้ถึงขั้นมาทำงานไม่ได้เลยหรอครับ"

"เอ่อ...คือ..."

"มีปัญหาอะไรรึป่าวคะคุณบาส"

เสียงคุ้นหูจนทำให้ฉันหันหน้าขวับคอแทบหักเลยทีเดียว คนที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอที่นี้ ฉันหันกลับมาหาหัวหน้าแผนก เห็นเขาทำหน้าเหว๋ออ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก จนเห็นได้ชัดว่าตัวแข็งทื่อไปแล้ว คนคนนี้เป็นใครเนี้ย ทั้งที่ยังอายุน้อยอยู่แท้ๆ

"บ บอสครับมาได้ไงครับเนี่ย!"

"บอส?"

"ก็เห็นว่าวันนี้จะมีพนักงานมาใหม่ เลยอยากมาดูด้วยตาตัวเอง"

คนที่ตัวแข็งทื่อไปตั้งแต่ตอนแรก เอามือกดหัวฉันให้ก้มหัวลง

"สวัสดีครับบอส!"

แล้วเขาจะกดหัวฉันทำไมเนี้ย แล้วที่บอกว่าบอสเนี่ย ไอเด็กนั้นคือบอสหรอ!? ทั้งที่ยังอายุไม่ถึง20ด้วยซ้ำ แถมเมื่อวานยังบอกให้เจ้าตัวเรียกพี่ไปอีก ชีวิตในบริษัทของฉันคงต้องจบเพียงเท่านี้แน่

"ส่วนแผลนั้น ฉันก็เป็นคนก่อ เพราะงั้นมีปัญหาอะไรรึป่าวคะ?"

"ม ไม่มีครับ" โห ต้องเหงื่อออกขนาดนั้นเลยหรอ

"แล้วก็เอามือออกจากหัวผู้หญิงคนนั้นด้วยนะคะ

หนุ่มเบต้าด้านข้างที่ตอนแรกดูมีอำนาจใหญ่โตหดเล็กลงได้เท่านี้เลยหรอ

"ส่วนคุณก็ตามฉันมาด้วยนะคะ"

"ฉ ฉันหรอคะ?"

"หรือต้องให้เอ่ยชื่อคะ พี่เจน"

คนตัวเล็กกว่าเดินนำฉันไปยังห้องของบอสพร้อมทั้งยังฮัมเพลงไปด้วย มาดเมื่อกี้หายไปไหนแล้วหล่ะ

ภายในห้องมีโต๊ะทำงานที่บนโต๊ะมีกองกระดาษเต็มไปหมด ด้านข้างยังมีโต๊ะทำงานของเลขาที่ระบุชื่อไว้ชัดเจน แถมยังมีเบต้าสาวอยู่ในนั้นหนึ่งคนคาดว่าน่าจะเป็นเลขา ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นโฮรโมนช็อกโกแลตอ่อนๆอยู่เต็มไปหมด

คนตัวเล็กกว่านั้งลงตรงเก้าอี้สีดำ ทั้งยังหยิบกระดาษที่เขียนชื่อของฉันไว้ พร้อมอ่านมันอย่างละเอียด ทั้งที่ฉันควรจะได้ทำงานแล้วทำไมถึงยังมาอยู่ในห้องบอสอีก

"คุณก็เรียนเก่งเหมือนกันนะ อืม...ไม่สิต้องเรียกว่า พี่เจน สินะ ใช้มั้ยคะ พี่เจน"

คนได้ชื่อว่าเป็นเลขาพร้อมกับสตั้นกับคำพูดของบอส ที่จงใจเน้นคำว่าพี่เจนอีก จงใจแกล้งกันรึไงแล้วทำไมเลขาต้องตกใจขนาดนั้นด้วย มันแปลกหรอหรือว่าไง?

"ร เรียกว่าคุณเถอะค่ะบอส"

"ไม่ให้เรียกพี่แล้วหรอคะพี่เจน"

"เรียกแบบปกติเถอะค่ะบอส"

"ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอคะ?"

ทำไมต้องพูด ค่ะ/คะ ด้วยเนี้ย มันเป็นคำที่กระตุกหัวใจของฉันให้เต้นแรกกว่าปกติอีก ชักจะรู้สึกหน้าของตนร้อนผ่าวขึ้นมาแล้วสิ

"ไม่สบายหรอ...ทำไมหน้าแดงจัง"

"..."ไม่ทันตั้งตัวอีกคนลุกออกจากเก้าอี้พร้อมทั้งยังเอาหลังมือมาทาบหน้าผากของฉัน "คุณตัวร้อนนิดหน่อยนะ ไม่สบายแน่เลยเพราะงั้นวันนี้คุณล-"

"ฉ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ จริงๆนะ"

"แต่คุณตั-"

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ!" เอ๊ะ! แล้วฉันจะทำเสียงดุทำไมเนี้ย

"อ...อื้ม..." 

"เอ่อ...เมื้อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดุนะคะ"

ฉันพยายามแก้ต่างเพื่อไม่ให้คนร่างเล็กเข้าใจผิด อันที่จริงฉันยังไม่พร้อมโดนไล่ออกทั้งที่ยังไม่ได้แตะงานอะไรเลย แต่หน้าหงอยเมื้อกี้น่ารักอ่าาา เหมือนลูกหมาเลย อยากอุ้มกลับบ้านจังแต่ติดตรงที่อีกคนเป็นถึงบอสของฉันนี่สิ

"งั้นคุณก็ไปทำงานได้แล้วล่ะ เดี๋ยวเลขาจะเป็นคนนำไปยังโต๊ะทำงานของคุณเอง"

ไม่ๆๆๆ ไม่ทำหน้าหงอยแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากเลยนะรู้มั้ย มาดที่ดูมีอำนาจหายไปไหนแล้วล่ะ

"อ...เอ่อ"

ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรเลขาก็ได้พูดตัดบทของฉันและพาฉันออกไปจากห้องของบอส มุ่งตรงไปยังชั้นที่โต๊ะทำงานของฉันอยู่ ซึ่งแผนกของฉันจะอยู่ชั้นสาม แต่ชั้นของบอสจะอยู่ชั้นห้า หันไปหาเลขาที่ตอนแรกหน้ายังปกติดี แค่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดแทบจะติดกันอยู่แล้ว รู้เลยว่าเขากำลังไม่พอใจฉันเป็นแน่

ภายในลิฟท์ ได้ถูกความเงียบปกคลุมทั่วทั้งลิฟท์ ฉันตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ทั้งอึดอัด จากแรงกดดันมหาศาลที่อีกคนแผ่ออกมา อยากหนีจากแรงกดดันนี้เร็วๆแล้ว เมื่อไหร่จะถึงชั้นของฉันสักทีเนี้ย

"ไม่เคยมีใครทำให้บอสทำหน้าแบบนั้นได้เลยนะคะ ทำไมคุณไม่โดนไล่ออกไป ทั้งที่ปกติถ้ามีคนมาว่าบอสก็จะโดนไล่ออกไปทันที"

"..."

"ถ้าบอสไม่ไล่คุณออกฉันก็จะเป็นคนทำให้คุณออกเองค่ะ"

ติ๊ง!

ลิฟท์หยุดลงชั้นที่เป็นแผนกที่ฉันอยู่ ก่อนอีกคนจะนำไปยังโต๊ะทำงานซึ้งใบหน้าก็ยังคงแสดงความไม่พอใจอยู่ดี น่ากลัวอ่ะTT แม่จ้าหนูอยากออกไปจากที่นี้แล้วอ่าาา

______

ฮายๆค่ะทุกคน

เรื่องใหม่ที่ไรท์จะแต่ง ไรท์ไม่ค่อยถนัดแต่งแนว omegaverse เท่าไหร่ ถ้ามีส่วนไหนทื่อๆ ต้องขออภัยด้วยนะคะ สามารถเม้นท์บอกกันได้ แล้วไรท์จะปรับปรุงแก้ไขค่ะ🥲🥲

ฝากติดตามด้วยนะคะ🎉

#just chocolate flavor แค่รสช็อกโกแลต

[เจน]

วันทั้งวันแทบไม่ได้พักเลย ยังต้องมาทำงานในส่วนของยัยเลขานั้นอีก เมื่อยตัวไปทุกส่วนเลยพักเที่ยงก็ไม่มีคนนั้งด้วยอีก นี่สิน้า รสชาติของคนไม่มีเพื่อนคบ ตอนมัธยมมีเพื่อนเป็นแก็งเลย พอเข้าสู่วัยทำงานเพื่อนที่เคยมีตอนนี้ไปอยู่ซีกไหนของโลกก็ไม่รู้ แถมยังหาเพื่อนในที่ทำงานไม่ได้อีก พูดแล้วเศร้า

ทำงานมาทั้งวัน วันแรกก็โดนเล่นด้วยโอทีเลยเหรอ อยากกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่แล้วอ่า~~ 

ฉันก็ได้แต่นั้งทำโอที ในระหว่างที่คนในแผนกทยอยกลับบ้าน จนเหลือแค่ไม่กี่คนที่ยังนั้งทำงานอยู่ รีบทำดีกว่ายังเหลือไม่มากแล้ว รีบทำจะได้รีบกลับบ้านซักที สายตาจับจ้องไปที่จอนิ้วมือก็ยังคงรัวแป้นพิมพ์โดยไม่สนใจคนที่มานั้งด้านข้างพร้อมของหวานในมือ

"ตรงนี้ทำผิดนะ"

"เชี่ย!!"

ฉันสดุ้งตกใจสุดขีดนึกว่ามีผีสางมานั้งด้วย เกือบเอาแป้นพิมพ์ฝาดแล้วมั้ยล่ะ ดีที่อีกฝ่ายเอามือกันไว้ได้ทัน ดีไม่ดีเกือบตกงานอีก

"ใจเย็นๆสิคุณ นี้กะจะให้หัวแตกเลยรึไง"

"ก็บอสดันมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงหนิ ฉันก็นึกว่าผี"

"ก็คุณดันเอาแต่จ้องอยู่แต่กับจอจนไม่สนใจ ตอนที่ฉันเดินมาเลยหนิ แล้วก็นี้"

พูดจบก็ยื่นขนมในมือมาให้ฉัน แต่จะปฏิเสธไงดี ฉันยิ่งไม่ค่อยชอบของหวานซะด้วยสิ

"เอ่อ...บอสคะ ฉันไม่ชอบของหวาน"

"..."

เหมือนจะได้ยินเหมือนเสียงแก้วแตกเลย จะรับไว้ก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง ถึงจะบอกว่าไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียดอยู่ดี คงเก็บไว้กินตอนว่างๆก็ได้อยู่แหละ

"งั้นฉันจะรับไว้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่เอาก็ไม่เป็นไร ยังไงถ้าไม่อยากกินก็ไม่เป็นไรฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว เดี๋ยวเก็บไว้กินเองก็ได้"

คำพูดกับสีหน้าดันไปคนละทางอีก

"เอ่อ...ไม่ค่ะ อันนี้ฉันจะรับไว้ค่ะ"

จากสีหน้าที่เหมือนไม่ชอบใจเวลามีคนขัดแต่ก็เปลี่ยนมายกยิ้มให้แทนพร้อมยื่นขนมให้อีกครั้ง คนๆนี้เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวโครตเลย ชักไม่แน่ใจละว่าตอนนี้อารมณ์แบบไหนอยู่

"แล้วทำไมคุณไม่กลับบ้าน กินข้าวหรือยัง แล้วกลับบ้านยังไงอ่ะ?"

"ใจเย็นค่ะบอส ถามทีละคำถามค่ะ ฉันตอบไม่ทัน"

"แล้วทำไมไม่กลับบ้านหล่ะ?"

"ฉันมีทำโอทีค่ะ ส่วนเรื่องกินข้าว ฉันยังไม่ได้ทานค่ะ ถ้าถามว่ากลับบ้านยังไง ก็คงต้องนั้งแท็กซี่หรือมั้ยก็เรียกแกร็บค่ะ"

"งั้นให้ฉันพาคุณไปทานข้าวดีกว่า แล้วคุณจะกลับบ้านตอนไหนล่ะ?"

"อีกสักพักก็กลับแล้วค่ะ งานก็ใกล้เสร็จแล้วด้วย"

เหมือนอีกคนจะสังเกตุเห็นอะไรสักอย่างก่อนจะเอ่ยขึ้น "งานนี้ฉันให้เลขาฉันทำไม่ใช้หรอ" 

"เอ๊ะ! เห็นเลขาคุณบอกว่าบอสสั่งให้ทำไม่ใช่หรอคะ"

"ตอนแรกนึกว่าทำงานในส่วนของที่ฉันสั่งซะอีก พอมองดีๆ มันไม่ใช้งานคุณหนิ แล้วไอกองเอกสารพวกนี้มันอะไรกัน มีแต่งานที่ฉันมอบหมายให้เลขาทำไม่ใช้หรอ ทำไมมันมาอยู่กับคุณได้ล่ะคะ?"

"ไม่ใช้งานที่บอสสั่งให้ฉันทำหรอคะ"

"ไม่นะ ฉันไม่เคยสั่งงานยากๆ ให้เธอทำหนิ"

"แต่เห็นเลขาคุณบอกว่าบอสสั่งให้ทำ?"

"เลิกทำ"

"คะ?"

"ฉันบอกให้เลิกทำ แล้วก็เก็บของด้วยเดี๋ยวเรามีกินข้าวอีก ส่วนเรื่องของเลขาฉันจัดการเอง"

"ค่ะ"

ไม่รู้ทำไม สีหน้าของมายด์ถึงเต็มไปด้วยความโกรธจนเห็นได้ชัด แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากให้มีปัญหากันด้วย แต่ทำไงได้ถึงพูดไปมายด์ก็ไม่ฟังอยู่ดี แถมยังทำหูทวนลมใส่อีก เป็นเด็กที่ไม่น่ารักเอาซะเลย ก่อนสีหน้าของคนอายุน้อยกว่าจะกลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่คนเป็นอัลฟ่าไม่น่าถามออกมา "ฮีทคืออะไรเหรอ" ชักไม่แน่ใจละ ว่าอีกฝ่ายเป็นอัลฟ่าจริงรึป่าว

"บอสเป็นอัลฟ่าจริงปะเนี้ย!"

"เอ้า! ก็คนมันไม่รู้อะ แล้วมันรู้สึกไงอะ ไม่เคยเป็น"

"บอสไม่เคยเป็นจริงดิ"

"คนที่ไม่เคยฮีทก็มีถมไป"

"ที่โรงเรียนเขาไม่ได้สอนหรอคะ"

"สอน แต่ไม่ได้ฟัง"

"เฮ้อ...อาการฮีทก็คือติดสัตว์ เป็นอาการที่ผู้เป็นจะควบคุมตัวเองได้ยาก ถ้าอัลฟ่าฮีทขึ้นมาก็อาจจะทำโอเมก้าท้องได้ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่ถ้าเป็นโอเมก้าเวลาฮีทก็จะปล่อยฟีโรโมนออกมา อาจจะเป็นการดึงดูดอัลฟ่าคนอื่นๆ จนเกิดการรุมโซมได้ เพราะงั้นถึงมีการผลิตยายับยั้งออกมา แต่ส่วนมากอัลฟ่าไม่ค่อยนิยมพกเท่าไหร่ นอกจากถุงยางอะนะ ที่จะพกกัน ส่วนมากโอเมก้าจะพกยามากกว่า"

"อ๋อ"

"เข้าใจใช่มั้ย?"

"ไม่อะ...หยอกๆใจเย็นๆ"

ฉันเกือบง้างมือตีอีกรอบละ ดีที่ควบคุมตัวเองได้ทัน เกือบได้ตำนานละ พนักงานสาวตบบอสคารถ เหตุเกิดเพราะบอสกวนตีนพนักงานใหม่ คงได้เป็นข่าวสนุกปากคนทั้งบริษัทแน่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งถ้าไม่มีใครเห็น

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดหมาย เดินเข้าไปไม่ทันไรก็มีพนักงานตอนรับมาทักทายก่อนจะถามว่าได้จองโต๊ะหรือไม่ แต่ฉันไม่ได้จองแต่อีกคนจองไว้แล้ว เตรียมพร้อมแหะ สงสัยวางแผนมาก่อนชวน

ภายในร้านตกแต่งสไตล์ทันสมัยออกไปทางโทนสีดำซะมากกว่า แต่ก็ไม่ได้มืดเกินไปยังคงมีแสงไฟที่ทำให้บรรยากาศยังคงดูไม่วังเวงจนเกินไป แต่ถ้าอยู่คนเดียวก็แอบน่ากลัวนิดๆ โซนของด้านซ้ายมือก็จะเป็นตู้กระจก ที่สามารถให้ลูกค้าผักผ่อนหย่อนใจกับวิวด้านนอกที่ตกแต่งไปด้วยดอกไม้นาๆชนิด ที่ผู้คนสามารถไปเดินเล่นได้เพราะถูกออกแบบมาให้เป็นสวนอยู่แล้ว

พลางสายตาสำรวจรอบๆของร้านจนลืมสนใจว่ามีคนกำลังยิ้มให้กับท่าทางที่ฉันแสดงออกว่าตื่นเต้นอยู่ ก่อนพนักงานจะได้เอาเมนูมาให้

ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรเพราะแต่ละเมนูมีราคาที่ค่อนข้างสูง

"แล้วคุณจะเอาอะไรล่ะ?"

"เอ่อ...ฉันว่าฉันไม่สั่งดีกว่าค่ะ เพราะแต่ละเมนูมันค่อนข้างสูง"

"ฉันพาคุณมาเลี้ยงข้าวนะ ไม่ได้ให้คุณมาจ่ายแทนถ้าคุณไม่สั่งเดี๋ยวฉันสั่งให้เอง คุณมีแพ้อะไรมั้ย"

"ม ไม่มีค่ะ"

"งั้นก็ดี"

ก่อนที่อีกฝ่ายกลิ่นช็อกโกแลตจะเอ่ยสั่งเมนูที่ฉันนั้งฟังแล้วยังอึ้ง ขนาดพนักงานยังอึ้งเลย แต่ละเมนูที่สั่งราคารวมนี่เกินหมื่นเลยมั้ง แล้วสั่งมาไม่ได้น้อยๆด้วย แต่คนอายุน้อยกว่าก็ยังไม่พ้นที่จะสั่งของหวานอยู่ดี ชอบของหวานขนาดนั้นเลยเหรอ เวลาเดินผ่านห้องบอสทีไรก็มีแต่กลิ่นของหวานที่ลอยออกมาจากห้อง

ใช้เวลาไม่นานเมนูที่สั่งก็ยกมาเสิร์ฟทันที มีแต่ของน่าอร่อยทั้งนั้นจนเกือบคิดไปว่านี้ฉันกำลังฝันอยู่ใช้มั้ย เพื่อความแน่ใจฉันเลยหยิกที่ต้นขาตนเอง แต่มันดันไม่ใช้ความฝัน กลิ่นของอาหารลอยมีเตะจมูกฉันจนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ วันทั้งวันนี้ก็แทบกินข้าวไม่ลง งานแต่ละงานทำให้ฉันเหนื่อยเกินจนไม่อยากอาหารเลย ทำให้ตอนนี้แถมจะทนไม่ไหว

อีกฝ่ายที่เห็นท่าทีของฉันก็อดขำไม่ได้

"อุ๊ป ฮ่าๆๆๆ ถ้าหิวขนาดนั้นคุณไม่กินล่ะ มัวรออะไรอยู่"

"ค ค่ะ"

คนอายุน้อยกว่าดันจานอาหารให้ฉันสะส่วนมาก อาหารที่มีอยู่กับเจ้าตัวมีแค่จานเดียว พร้อมกับของหวานที่สั่ง

กินในส่วนของตัวเองเสร็จ เลยเอื้อมมือไปหยิบจานขนมของอีกฝ่ายมา อีกฝ่ายก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรแต่ก็แค่ยิ้มแล้วแซวเล่นๆ "ไหนบอกไม่ชอบของหวานไง"

"..."

"อุ๊ป ฮ่าๆๆ จะกินก็กินสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ดีซะอีกทานคาวเสร็จก็ต่อด้วยของหวาน ฮ่าๆๆ"

"บอสหัวเราะให้แบบนี้ทานไม่ลงเลยค่ะ..."

"อ อ่าว ขอโทษๆ ไม่หัวเราะแล้วก็ได้"

พอได้ยินดังนั้นจากดันจานคืนให้อีกฝ่ายก็ดึงเข้าหาตัวเองใหม่ พร้อมทั้งตักขนมเข้าปาก ทั้งที่ปกติไม่ชอบของหวานแท้ๆแต่ทำไมพออยู่กับมายด์ จากขนมที่หวานอยู่แล้วถึงหวานมากกว่าเดิมอีก

พอทานหมดอีกคนก็เรียกเช็กบิลพร้อมทั้งยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน

ในรถ...

มายด์ในโหมดจดจ่อกับการขับรถดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าฉันที่ยังทำตัวเป็นเด็กในบางครั้ง ตอนนี้มายด์ดูสุขุมอย่างบอกไม่ถูก ถึงบางครั้งจะยังคงทำตัวเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจในบางครั้ง เจ้าตัวจะรู้รึเปล่านะ ว่ามันทำให้มุมนั้นของบอสน่ารักมากเลย พลางคิดไปความรู้สึกร้อนที่ใบหน้า จนฉันต้องหันหน้าหนีอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย

แต่ก็ไม่พ้นสายตาของคนหลังพวกมาลัยที่เริ่มสังเกตุเห็นสีหน้าขึ้นสีเรื่อ ใบหูขึ้นสีอ่อนๆ ชักสงสัยแล้วสิว่าอีกฝ่ายไม่สบายรึเปล่า ขณะขับรถก็เอื้อมมือไปกอบกุมมือของคนนั่งข้างๆ ว่ามีอาการตัวร้อนหรือไม่

โอเมก้าที่ตอนนี้กำลังอ่อนไหวกับความคิดของตัวเอง ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คนหลังพวกมาลัยก็มากุมมือเธอโดยไม่ได้ตั้งตัว จนเผลอปล่อยฟีโรโมนออกมา

"เดี๋ยวสิคุณ เดี๋ยวก็ขิตกันทั้งคู่หรอก ปล่อยฟีโรโมนออกมาแบบนี้จะฆ่ากันรึไง"

"ก็ฉันตกใจจนเผลอหนิ แล้วบอสจับมือฉันทำไม?"

"ก็นึกว่าไม่สบาย"

"ฉ ฉันยังปกติดี เอามือของบอสออกไปได้แล้ว"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะปล่อยมือ ฉันเลยหันหน้าหนี เพื่อกลบเกลื่อนหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงมากขึ้น ถึงในรถจะเปิดแอร์เอาไว้ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

"ร้อนเหรอ ทำไมเหงื่อออก?"

"คงงั้นมั้ง"

"แล้วเมื่อไหร่คุณพี่เจนจะเลิกปล่อยฟีโรโมนสักที?"

"..."

ฉันจึงเอื้อมมือล้วงกระเป๋าเพื่อค้นหายายับยั้งโอเมก้า ไม่มี!? เดี๋ยวแล้วมันไปไหนอะ หรือลืมไว้ที่ไหนสักที่ ในระหว่างที่กำลังกระวนกระวายก็นึกออกว่าลืมไว้ไหน ' บนโต๊ะทำงาน ' ชิบแล้วไง ทำไงดี

"คุณหาอะไร?"

"ย ยายับยั้ง"

"หมายถึงอันนี้หรอ?"

พูดจบคนหลังพวงมาลัยก็เอื้อมมือเปิดเก๊ะรถ ก่อนจะหยิบยาออกมา "เห็นคุณลืมไว้ที่โต๊ะเลยหยิบมาให้"

"ข ขอบคุณ แล้วคุณ...มีน้ำมั้ย?"

คนหลังพวกมาลัยจึงแวะจอดข้างทางพร้อมควานหาขวดน้ำอยู่ด้านหลัง ภาวนาให้อีกฝ่ายรีบๆหา ฉันชักจะไม่ไหวแล้ว " อะ เจอแล้ว" นั้นเป็นเสียงของอีกฝ่ายก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดไป

_____

ไรท์อธิบายฉากไม่ค่อยเป็นก็อาจจะดูแปลกๆหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ🥲 ถ้ามีส่วนไหนที่ไรท์เขียนผิดเม้นบอกได้นะคะ เดี๋ยวไรท์กลับมาแก้

ให้ถามQ&Aค่ะ เราจะทำการเปิดถามในช่วงต้นเรื่องและตอนจบค่ะ หวังว่าไรท์จะเขียนจบได้นะคะ

#(omegaverse) just chocolate flavor แค่รสช็อกโกแลต