เกิดใหม่แล้วขอใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดเลยนะ(ชินบิหอพักอลเวง)
ผีที่ซ่อนอยู่ในผม
โคชิ โยรัน
//ช่วยฮารีแบกกาอึน
ครู(ห้องพยาบาล)
เธอไม่ได้บาดเจ็บหรือไม่สบายอะไรเลย การหายใจก็ปกติ อย่างมากก็แค่อ่อนเพลียเท่านั้นเอง
ครู(ห้องพยาบาล)
งั้นครูจะให้พักสักหน่อยแล้วกันนะ
เด็ก(ญ)
2: นี่เธอ เห็นวิญญาณสิงกาอึนอยู่จริงๆนะเหรอ
เด็ก(ญ)
2: ไม่จริงหรอกมั่ง
เด็ก(ญ)
4:ฮืออ...//ร้องไห้
เด็ก(ญ)
1:จริงๆนะ มันร้องกรีดลั่นแถมยังไล่ตามพวกเราใาด้วย//พยายามพูดให้คนอื่นเชื่อ
เด็ก(ญ)
4:ฉันนะ นึกว่าจะตา/ยซะแล้ว
เด็ก(ญ)
5:ฮุ้ย..จริงเหรอเนี่ย
เด็ก(ญ)
1:ยัยนั้นค้องถูกไล่ออก มันตัวอันตรายชัดๆ
ทุกคนในห้อง://กลับมานั่งที่ทันที
ครู
เฮ้อ.. เอาล่ะทุกคนๆ เปิดหนังสือได้
ลี กาอึน
//เปิดประตูเข้ามา
เด็ก(ญ)
6:ว้าย นั้นมาแล้ว!
โคชิ โยรัน
(เฮ้อ.. ถ้าฉันมีเพื่อนร่วมห้องแบบนี้ไม่มีซะดีกว่า ชอบตัดสินแต่ภายนอก อย่างน้อยก็มีฮารี ฮยุยวู และกาอึน(ที่จะมาเป็นเพื่อนในอนาคต) ล่ะนะ)//มองกาอึน
เด็ก(ญ)
6:ชูวว เดี๋ยวเธอได้ยิน
ครู
เอ่อ..กาอึน ครูที่ห้องพยาบาลบอกว่าเธอไม่สบายนี่น่า ดีขึ้นแล้วเหรอ
เด็ก(ญ)
5:อะ... ครูค่ะ หนูขอย้ายที่นั่งนะคะ หนูไม่อยากอยู่ใกล้ผีอ่ะค่ะ
เด็ก(ญ)
1: ครูต้องข่วยพวกเรานะคะ
ครู
นะ... นี่ล้อกันเล่นรึไง
เด็ก(ญ)
1:หนูจริงจังน่า!! ยัยนั่นนะ โดนวิญญาณสิงอยู่ พวกหนูเห็นมากับตาคู่นี่เลยอ่า
ครู
พวกเธอเลิกแพร่ข่าวลือได้แล้วนะ
เด็ก(ญ)
4:ก็มันจริงนิคะ ยัยนั้นนะตั้งใจจะทำร้ายพวกหนูด้วย//ชี้กาอึน
ลี กาอึน
ฮึ .//เอามือปิดหูทั้งสองข้าง
โคชิ โยรัน
พอกันได้แล้วน่า//สายตาเย็นชา
ทุกคน: อึก..//กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
ลี กาอึน
อ้ากกก!!!//ทนไม่ไหว
ทุกคนในห้องต่างพากันมองไปที่กาอึน พร้อมกับสีหน้าไม่สู้ดี
เมื่อเห็นดังนั้น โต๊ะเก้าอี้รอบๆตัวของเธอก็ได้กระจัดกระจายหายไป พร้อมกับร่างที่ลอยขึ้นที่สูง
ไม่นานจู่ๆก็มีเส้นผมออกมาจากกาอึน เส้นผมนั้นทั้งยาวแล้วหนามาก
เมื่อเส้นผมปรากฏให้เห็นดังนั้น ก็ไม่วายไปปิดกันประตูห้องทั้งสองด้าน และปิดกั้นหน้าต่างทั้งหมดจนมืด
ผี
พวกแกจะไม่มีวันทำร้ายกาอึนได้อีก!!
คู ฮารี
อะ..อะ..(งี้นี่เองฉันถึงมองไม่เห็นมัน ที่ผ่านมาเจ้านี่มันซ่อนอยู่ในผมของเธอ)
ฮยุนวู
ผะ..ผีนี่น่า. จะทำยังไงดี//กลัว
ลี กาอึน
//นอนสลบอยู่ข้างใต้ร่างของผี
คู ฮารี
นี่แก อย่ายุ่งกับเธอนะ!!//วิ่งเข้าหาผี
โคชิ โยรัน
ฮารี มันอันตราย!!
ผี
!!..ว้าาา!!!//ใช่ผมโจอมตีไปที่ฮารี
โคชิ โยรัน
อึ...(เผลอแป๊ปเดียวก็โดนรัดแล้ว)
โคชิ โยรัน
ขยับไม่ได้เลย อึ..
โคชิ โยรัน
ไม่ต้องห่วงฉัน!!
ฮยุนวู
อะ..อึก..//ขยับไม่ได้
คู ฮารี
เอะ.. เดี๋ยวสิ ตั้งสติไว้นะ//พยามแกะเส้นผมที่รัดฮยุนวู
โคชิ โยรัน
หึ...คิว่าเส้นผมแค่นี้...จะหยุดฉันได้เหรอ//ฉีกยิ้ม
รีริส(ภูตของโยรัน)
รีริสมาแล้วค่า มีอะไนให้ข้าหรับใช่เจ้าค่ะ(｡•̀ᴗ-)✧
โคชิ โยรัน
รู้นะว่า ต้องทำยังไง
รีริส(ภูตของโยรัน)
ได้เจ้าค่ะ มองหน้าก็รู้ใจ ฮิๆ//ยิ้ม
รีริส(ภูตของโยรัน)
//เปลี่ยนร่างให้กลายเป็นดาบ
รีริส(ร่างดาบเทวะศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง)
//ตัดเส้นผมที่รัดตัวของโยรันออก
รีริส(ร่างดาบเทวะศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง)
//ลอยมาหา
โคชิ โยรัน
อืม ขนาดเป็นดาบก็ตอบสนองได้ดีเลยนะเนี่ย
รีริส(ร่างดาบเทวะศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง)
แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ
*อธิบาย
รีริสเป็นดาบทำไมถึงยังพูดได้
เพราะภูต เมื่อแปลงเปลี่ยนเป็นอาวุธ ก็ยังตอบสนองได้เหมือนอยู่ในร่างภูต ซึ่งสามารถสือสารกับเจ้าของหรือเจ้านายได้ เหมือนเดิม ก็จะกลายเป็นว่า อาวุธนั้นสือสารได้นั้นเอง และยังสามารถขยับไปมาตามที่เจ้านายสั่งได้อีกด้วย
ผี
ฮื่อ...แกกล้ามากนะ!!//ใช่เส้นผมโจมตีไม่หยุด
โคชิ โยรัน
//ใช้ดาบปัดป้องทุกการโจมตี
คู ฮารี
(..ตอนนี้อย่าพึ่งสนใจโยรัน ต้องช่วยฮยุนวูก่อน)
คู ฮารี
แต่ว่า..เจ้านี่มันเหนียวชะมัดเลยทำยังไงดี
Comments
ไอซ์/ice(ปิดนิยายทุกเรื่องแลว)
หามลูกกกกกกเขาเรียกหามม
2023-05-24
0