ตอนที่ 1 การหวนคืน

ณ สนามรบ มีแม่ทัพคนหนึ่งได้ปลุกใจทหาร ที่อยู่ด้านหน้าเขา เราจะไปยึดเอา ปรากาลของพวกมันให้ได้ไม่ว่าจะตายหรืออยู่เราคือทหารขององค์จักพรรดิ์ เราสู้เพื่อบ้านเมืองลูกเมีย เราจะยอมตายที่นี้แต่จะไม่ยอมให้พวกมันเข้าไปได้แม้แต่คนเดียว สู้เพื่ออณาจักร์ เมฆานภาทองคำ!ทุกคนที่ได้ยินต่างร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน เฮ้! สู้ตาย!

...เหล่าทหารนับหมื่นได้บุกเข้าไปมีจุดมุ่งหมายเดียวคือพิชิต ปราการ ศัตรู แต่ถึงกระนั้น ทหารกองหน้า ได้ถูกลูกธนูนับแสน ยิงใส่ บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก และกองหลัง ก็ถูก ข้าศึกที่ซุ่มอยู่เข้าตี และปิดล้อมกองทัพไว้ไม่อาจทลวงออกไปได้เลย เมื่อนั้น แม่ทัพของข้าศึกได้หัวเราะออกมาดังลั่ ฮะฮ่ะฮา พวกแกนี้ชั่งโง่งมนักที่บุกเข้ามาเช่นนี้ พวกแกมันก็ไม่ต่างอะไรจากมดปลวกที่ข้าจะบดขยี้ตอนใหนก็ได้ อย่าได้คิดสู้เลยเพราะยังไงพวกแกก็ต้องตาย! ทหาร ฆ่าพวกมันให้หมด สิ้นเสียงนั้น ทหาร ฝั่งข้าศึกก็ได้เข้าไปปลิดชีพทหารที่ถูกล้อมเอาไว้ ตายไปทีละคนๆ แม่ทัพข้าศึกยิ้มอย่างพอใจ และก็ผ่านไป 3 ชั่วยามทหาร อณาจักร เมฆานภาทอง จนตายไปทั้งหมด กลิ่นคลาวเลือดได้ฟุ้งกระจายไปทั่วละเลือดก็ไหลไปเต็มพื้น ทหารข้าศึกได้ถอยเข้าปราการ และ สงคราม ครั้งนั้นมีคนตายถึง 17,000 คน ในยามวิกาลกลับมีดวงไฟปรากฎขึ้น และได้ลอยไปมา จนในท้ายที่สุดมันก็เข้าไปในร่างของเด็กชายคนหนึ่ง จนชายคนนั้นตื่นขึ้นมา และดวงตาของเขาก็ได้เปลี่ยนแววตาที่โหดเหี้ยมชั่วร้ายเขาได้พูดออกมาว่า ข้ายังไม่ตาย! และสะเเยะยิ้มอย่างดีใจ แต่แล้วเขาก็ต้องซุตลงเพราะบาดแผล และล้มลง ความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้ามาในหัวของเขา จนเขาแทบจะเป็นบ้า และเมื่ออาการนั้นหายไปเขาได้เข้าใจในทันทีว่าร่างนี้คือใครมาจากใหนและรุ้ว่าเบื่องหลังของเขาคือปราการสัตรูจึงรีบวิ่งหนีเข้าไปในป่าและได้ไปหาสมุนไพรเพื่อรักษาเขาได้พบเข้ากับสมุนไพร ระดับ 3 หญ้า สีคราม เขาได้กินมันลงไปและได้ดูดซับ พลัง ปรานจากหญ้าสีครามเข้าไปบาดแผลของเขาค่อยๆดีขึ้น และเขาได้เดินทางไปอีก เพื่อหาที่พักอาศัยและก็พบเข้ากับถํ้าแห่งหนึ่งที่เหมาะมากแก่การเข้าไปอาศัยเขาได้เขาไปและเข้าไปลึกขึ้นก็พบเข้ากับ ต้น หญ้าสีแดงสด และ ยังมีออร่าของพลังปรานที่เเข็งแกรางมาก เขาได้ดีใจและขอบคุณสวรรนที่ไม่ได้ทอดทิ้งเขา เพราสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ หญ้า ปราน ทมิฬ ซึ่งช่วยในการบ่มเพาะพลังให้แข็งแกร่งจนเกือบทะลุขั้นได้แต่นั้นเป็นเพียงหญ้าปรานทมิฬระดับ 2 แต่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหลับเขา เขาได้นำมันมาไว้ที่มือ และ ใช้เปลวไฟ ทิพ ในการหลอมมันให้กลายเป็นเม็ดโอสถ ซึ่งวิธีนี้นั้นมันเป็นวิธีที่ยากมาก แม้แต่นักปรุงยาระดับ 5 ยังทำได้ยากแต่สำหลับเขาแล้วนี้กลับดูง่ายมากยิ่งนัก เมื่อการกลั่นโอสถเสร็จสิ้นเขาก็ได้ใช้โอสถนั้นทันที ซับพลังปรานเข้าไป และนี้ทำให้เขาสามารถทะลุระดับขั้นได้ จากขั้น ก่อเกิดระดับกลางเป็น ก่อเกิดระดับสูงได้และเขาที่ทะลุมาได้ก้ได้กล่าวว่า "ร่างกายไอ้เด็กนี้มันอ่อนแอเกินไปอยู่แค่ระดับก่อเกิดเองงั้นหรอนี้มันตํ่ามากแต่....ข้าหนะมีวิชาในการฝึกที่แข็งแกร่งที่สุดและวิชาของข้าคือวิชา มาร!" ในขนะนั้น เขาก้ได้ยินเสียงพูดเจี้ยวจ้าวเข้ามาในถํ้า และก็ปรากฎร่างชายทั้ง 2 คนที่เข้ามาในถ้า เขาก้ตกใจที่มีคนอยู่ในถํ้านี้ด้วยและเขาก็ตกใจอีกที่คนตรงหน้าเขาคือเพื่อนของเขา "หยุนฟานนายยังไม่ตายหรอหยุนฟานนายรอดได้ไงฉันไม่อยากเชื้อสายตาเลยให้ตายสินายนี้ดวงแข็งดีนี้" ชายตรงหน้าของเขาคือเพื่อนร่วมรบ (หลัว หยุนฟาน) แล้วพี่ชายนายละ ชาย ทั้ง 2 ถาม แต่กลับมีแต่ความเงียบกลับมา ชายคนหนึ่งได้เข้าไปหาหยุนฟานใกล้ๆแล้วถามว่า จําฉันได้ใหม ฉัน หลัวไห่ เพื่อนร่วมรบของนายไง หยุนฟานได้แต่มองและกล่าวออกมาว่า สวัสดีสหาย เสียงนั้นกลับมีแต่ความเยือกเย็น ไม่มีความนุ้มนวนเลยแม้แต่น้อย หลัวไห่ได้ดึงตัวของหยุนฟานให้ไปกับเขาเพื่อไปที่ค่ายทหาร ที่ 7 ตงวาง เมื่อเดินออกมาได้สักพัก หยุนฟานได้ยิ้มอย่างชั่วร้าย และได้ใช้เคล็ดวิชา ฝ่ามือไร้เขาเข้าไปแทงเข้าที่ด้านหลังของหลัวไห่ จนทะลุเลือดที่พุ้งออกมาทำให้คนที่ตามหลัวไห่นั้นตกใจกับภาพที่เห็น เละได้วิ่งหนีด้วยความกลัว หยุนฟานได้หัวเราะและได้ยิ้มอย่างน่ากลัวในมือเต็นไปด้วยเลือดที่ไหล ย้อยลง หลัวไห่ที่ยังมีสติได้มองไปพร้อมพุดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า จะ...เจ้าไม่ใช่ หยุนฟาน เจ้าเป็นใครหนะ หยุนฟานได้สะแยะยิ้มอย่างน่ากลัวและได้บอกไปว่า ใช่ ข้าไม่ใช่หยุนฟาน ข้าคือจักพรรดิ์วิถีมา หยุนจีฟาน! เมื้อสิ้นเสียงนั้น เขาก็ได้ใช้วิชา มาร ดูดกลืนวิญญาณ กับ หลัวไห่ จนหลัวไห่ในตาเป็นสีขาวผิวแห้งซีด และก็ไร้ซึ่งพลังปราน หยุนฟานได้พูดออกมาว่า ข้าขอโทษด้วยนะเจ้าเพื่อนยากแต่ข้าต้อง การพลังวิญญาณและะเจ้า ก็มีประโยชน์มากเลยละ แววตาของหยุนฟานคือแววตาที่น่ากลัวและออร่าที่อปล่อยมานั้นเป็นออร่าที่ชั่วร้ายและรอยยิ้มที่น่ากลัวนั้น ทำให้เขาดุเป็นจอมมารที่น่ากลัวที่สุดหยุนฟานได้ไล่ล่าคนที่หนีไปเมื่อกี้ ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ เขาตามทันและก็ได้จับไปที่หลังหัวของชายคนนั้น และจับกดลงกับพื้นอย่างแรง จนหัวของชายคนนั้นเละไม่เป็นชิ้นดี รอยยิ้มที่ชั่วร้าย แววตาที่น่ากลัว พร้อมทั้งเลือดที่พุ่งกระจายไปทั่วเขาได้กลับมาแล้ว ในร่างของเด็กที่มีนามว่า หลัว หยุนฟาน!!...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***