ณ สนามรบ มีแม่ทัพคนหนึ่งได้ปลุกใจทหาร ที่อยู่ด้านหน้าเขา เราจะไปยึดเอา ปรากาลของพวกมันให้ได้ไม่ว่าจะตายหรืออยู่เราคือทหารขององค์จักพรรดิ์ เราสู้เพื่อบ้านเมืองลูกเมีย เราจะยอมตายที่นี้แต่จะไม่ยอมให้พวกมันเข้าไปได้แม้แต่คนเดียว สู้เพื่ออณาจักร์ เมฆานภาทองคำ!ทุกคนที่ได้ยินต่างร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน เฮ้! สู้ตาย!

...เหล่าทหารนับหมื่นได้บุกเข้าไปมีจุดมุ่งหมายเดียวคือพิชิต ปราการ ศัตรู แต่ถึงกระนั้น ทหารกองหน้า ได้ถูกลูกธนูนับแสน ยิงใส่ บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก และกองหลัง ก็ถูก ข้าศึกที่ซุ่มอยู่เข้าตี และปิดล้อมกองทัพไว้ไม่อาจทลวงออกไปได้เลย เมื่อนั้น แม่ทัพของข้าศึกได้หัวเราะออกมาดังลั่ ฮะฮ่ะฮา พวกแกนี้ชั่งโง่งมนักที่บุกเข้ามาเช่นนี้ พวกแกมันก็ไม่ต่างอะไรจากมดปลวกที่ข้าจะบดขยี้ตอนใหนก็ได้ อย่าได้คิดสู้เลยเพราะยังไงพวกแกก็ต้องตาย! ทหาร ฆ่าพวกมันให้หมด สิ้นเสียงนั้น ทหาร ฝั่งข้าศึกก็ได้เข้าไปปลิดชีพทหารที่ถูกล้อมเอาไว้ ตายไปทีละคนๆ แม่ทัพข้าศึกยิ้มอย่างพอใจ และก็ผ่านไป 3 ชั่วยามทหาร อณาจักร เมฆานภาทอง จนตายไปทั้งหมด กลิ่นคลาวเลือดได้ฟุ้งกระจายไปทั่วละเลือดก็ไหลไปเต็มพื้น ทหารข้าศึกได้ถอยเข้าปราการ และ สงคราม ครั้งนั้นมีคนตายถึง 17,000 คน ในยามวิกาลกลับมีดวงไฟปรากฎขึ้น และได้ลอยไปมา จนในท้ายที่สุดมันก็เข้าไปในร่างของเด็กชายคนหนึ่ง จนชายคนนั้นตื่นขึ้นมา และดวงตาของเขาก็ได้เปลี่ยนแววตาที่โหดเหี้ยมชั่วร้ายเขาได้พูดออกมาว่า ข้ายังไม่ตาย! และสะเเยะยิ้มอย่างดีใจ แต่แล้วเขาก็ต้องซุตลงเพราะบาดแผล และล้มลง ความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้ามาในหัวของเขา จนเขาแทบจะเป็นบ้า และเมื่ออาการนั้นหายไปเขาได้เข้าใจในทันทีว่าร่างนี้คือใครมาจากใหนและรุ้ว่าเบื่องหลังของเขาคือปราการสัตรูจึงรีบวิ่งหนีเข้าไปในป่าและได้ไปหาสมุนไพรเพื่อรักษาเขาได้พบเข้ากับสมุนไพร ระดับ 3 หญ้า สีคราม เขาได้กินมันลงไปและได้ดูดซับ พลัง ปรานจากหญ้าสีครามเข้าไปบาดแผลของเขาค่อยๆดีขึ้น และเขาได้เดินทางไปอีก เพื่อหาที่พักอาศัยและก็พบเข้ากับถํ้าแห่งหนึ่งที่เหมาะมากแก่การเข้าไปอาศัยเขาได้เขาไปและเข้าไปลึกขึ้นก็พบเข้ากับ ต้น หญ้าสีแดงสด และ ยังมีออร่าของพลังปรานที่เเข็งแกรางมาก เขาได้ดีใจและขอบคุณสวรรนที่ไม่ได้ทอดทิ้งเขา เพราสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ หญ้า ปราน ทมิฬ ซึ่งช่วยในการบ่มเพาะพลังให้แข็งแกร่งจนเกือบทะลุขั้นได้แต่นั้นเป็นเพียงหญ้าปรานทมิฬระดับ 2 แต่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหลับเขา เขาได้นำมันมาไว้ที่มือ และ ใช้เปลวไฟ ทิพ ในการหลอมมันให้กลายเป็นเม็ดโอสถ ซึ่งวิธีนี้นั้นมันเป็นวิธีที่ยากมาก แม้แต่นักปรุงยาระดับ 5 ยังทำได้ยากแต่สำหลับเขาแล้วนี้กลับดูง่ายมากยิ่งนัก เมื่อการกลั่นโอสถเสร็จสิ้นเขาก็ได้ใช้โอสถนั้นทันที ซับพลังปรานเข้าไป และนี้ทำให้เขาสามารถทะลุระดับขั้นได้ จากขั้น ก่อเกิดระดับกลางเป็น ก่อเกิดระดับสูงได้และเขาที่ทะลุมาได้ก้ได้กล่าวว่า "ร่างกายไอ้เด็กนี้มันอ่อนแอเกินไปอยู่แค่ระดับก่อเกิดเองงั้นหรอนี้มันตํ่ามากแต่....ข้าหนะมีวิชาในการฝึกที่แข็งแกร่งที่สุดและวิชาของข้าคือวิชา มาร!" ในขนะนั้น เขาก้ได้ยินเสียงพูดเจี้ยวจ้าวเข้ามาในถํ้า และก็ปรากฎร่างชายทั้ง 2 คนที่เข้ามาในถ้า เขาก้ตกใจที่มีคนอยู่ในถํ้านี้ด้วยและเขาก็ตกใจอีกที่คนตรงหน้าเขาคือเพื่อนของเขา "หยุนฟานนายยังไม่ตายหรอหยุนฟานนายรอดได้ไงฉันไม่อยากเชื้อสายตาเลยให้ตายสินายนี้ดวงแข็งดีนี้" ชายตรงหน้าของเขาคือเพื่อนร่วมรบ (หลัว หยุนฟาน) แล้วพี่ชายนายละ ชาย ทั้ง 2 ถาม แต่กลับมีแต่ความเงียบกลับมา ชายคนหนึ่งได้เข้าไปหาหยุนฟานใกล้ๆแล้วถามว่า จําฉันได้ใหม ฉัน หลัวไห่ เพื่อนร่วมรบของนายไง หยุนฟานได้แต่มองและกล่าวออกมาว่า สวัสดีสหาย เสียงนั้นกลับมีแต่ความเยือกเย็น ไม่มีความนุ้มนวนเลยแม้แต่น้อย หลัวไห่ได้ดึงตัวของหยุนฟานให้ไปกับเขาเพื่อไปที่ค่ายทหาร ที่ 7 ตงวาง เมื่อเดินออกมาได้สักพัก หยุนฟานได้ยิ้มอย่างชั่วร้าย และได้ใช้เคล็ดวิชา ฝ่ามือไร้เขาเข้าไปแทงเข้าที่ด้านหลังของหลัวไห่ จนทะลุเลือดที่พุ้งออกมาทำให้คนที่ตามหลัวไห่นั้นตกใจกับภาพที่เห็น เละได้วิ่งหนีด้วยความกลัว หยุนฟานได้หัวเราะและได้ยิ้มอย่างน่ากลัวในมือเต็นไปด้วยเลือดที่ไหล ย้อยลง หลัวไห่ที่ยังมีสติได้มองไปพร้อมพุดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า จะ...เจ้าไม่ใช่ หยุนฟาน เจ้าเป็นใครหนะ หยุนฟานได้สะแยะยิ้มอย่างน่ากลัวและได้บอกไปว่า ใช่ ข้าไม่ใช่หยุนฟาน ข้าคือจักพรรดิ์วิถีมา หยุนจีฟาน! เมื้อสิ้นเสียงนั้น เขาก็ได้ใช้วิชา มาร ดูดกลืนวิญญาณ กับ หลัวไห่ จนหลัวไห่ในตาเป็นสีขาวผิวแห้งซีด และก็ไร้ซึ่งพลังปราน หยุนฟานได้พูดออกมาว่า ข้าขอโทษด้วยนะเจ้าเพื่อนยากแต่ข้าต้อง การพลังวิญญาณและะเจ้า ก็มีประโยชน์มากเลยละ แววตาของหยุนฟานคือแววตาที่น่ากลัวและออร่าที่อปล่อยมานั้นเป็นออร่าที่ชั่วร้ายและรอยยิ้มที่น่ากลัวนั้น ทำให้เขาดุเป็นจอมมารที่น่ากลัวที่สุดหยุนฟานได้ไล่ล่าคนที่หนีไปเมื่อกี้ ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ เขาตามทันและก็ได้จับไปที่หลังหัวของชายคนนั้น และจับกดลงกับพื้นอย่างแรง จนหัวของชายคนนั้นเละไม่เป็นชิ้นดี รอยยิ้มที่ชั่วร้าย แววตาที่น่ากลัว พร้อมทั้งเลือดที่พุ่งกระจายไปทั่วเขาได้กลับมาแล้ว ในร่างของเด็กที่มีนามว่า หลัว หยุนฟาน!!...

หลังจากที่หยุนฟานออกมาจากป่าก็พบเข้ากับกองทหาร ที่ได้เดินทางไปที่อณาจักร วารีสีครามและในกองทหารเหล่านั้น ก็มีเชลยศึกมากมายที่ถูกจับมัดไว้และลากไปด้วย ในกองทหารเหล่านั้น มี ราวๆ ร้อยกว่าคน และนายกองของพวกเขานำหน้าเดินกลับที่อณาจักร และในขนะเดียวกันมีเชลยที่เป็นหญิงสาวที่อ่อนแอล้มลงและมีทหารเข้ามาทุบตีหญิงสาวผู็นั้นหญิงสาวผู็นั้นได้แต่ร้องขอด้วยความเจ็บปวดแต่ทหารผู้นั้น กําลังจะใช้ดาปแทงหญิงสาวผู้นั้น ในขนะเดียวกัน ก็มีหินพุ่งมาด้วยความเร็วและพุ่งเข้าไ/ปใส่หัวทหารผู้นั้น จนทะลุออกไป ทำให้เลือดพุ่งกระเด็นไปทั่วละทหารผู้นั้นก็ได้ตายลงทุกคนที่นั้นได้แต่อึ้งและพยายามมองหาว่าใครเป็นคนลงมือ และใรตอนนั้นก็ปรากฎร่างของชายคนหนึ่งในป่ายืนพิงต้นไม้อยู่ ใช่แล้วเขาก็คือ หลัว หยุนฟาน ในขนะนั้นนายกองก้ได้ถามขึ้นมาว่า เจ้าคือผู้ไดกัน หยุนฟานได้ตอบกลับไปว่า คนที่กำลังจะตายหนะ...ไม่จําเป็นต้องรู้หรอก เมื่อนายกองได้ยินเช่นนั้น ก็ได้โมโหเป็นอย่าง มาก โอหังยิ่งนักทหารเข้าไปนำหัวมันมาให้ข้า นายกองกล่าว เมื่อทหารได้ยินคำสั่งนั้นก้พากันวิ่งเข้าไปหมายจะฆ่าหยุนฟาน ทหารกว่า สามสิบนายได้วิ้งไปแต่กลับล้มตายลงโดยไม่มีสาเหตุ ทัให้ทุกคนอึ้งรวมถึงนายกองเองก็เช่นกันและนายกองเองก็ได้พูดด้วยความตกใจว่า (สังหารด้วยจิต) ทำให้ทหารทุกคนยิ่งตกใจมากเพราะนอกจาผู้ที่อยู่ขั้น กายยาอมตะเท่านั้นที่ใช้มันได้แต่หยุนฟานกลับอยู่เพียงแค่ขั้นก่อเกิด นายกองได้พูดขึ้นว่าถ้าไม่ใช่ระดับกายยาอมตะแล้ว คนที่จะใช้ได้จะต้องผ่านการฆ่าคนมาแล้วนัก หมื่นและที่สำคัญจิตใจจะต้องเเข็งแกร่งมากไอ้เด็กนี้เป็นใครกัน ชั้งน่ากลัว ในขนะนั้นหยุนฟานได้เดินผ่านถ้ามกลางศพเหล่านั้นอย่างราชา และได้เ กล่าวท้าทายให้นายกลองผู้น้นลงมาจากหลังม้าและเข้ามาสู้กับเขาและนายกองผู้นั้นเมื่อถุกท้าทายก้ได้โกรธจัด และลงจากหลังม้า ถือดาบมาและได้กล่าวว่า เจ้า แน่มากที่ท้าทายข้าที่อยู่ระดับปรานวิญญาณ ขั้นตํ่าเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นช่านน่ากลัว หลัว หยุนฟานได้ยิ้มและกล่าวขึ้นว่า ขอบใจท่านนายกอง แต่ข้าว่าท่านรีบเข้ามาเถอะ อย่ามัวเสียเวลาเสวนากันเลย นายกองที่ได้ยินเช่นนี้ก็พุ่งเข้าไมโจมตี กระบี่ฟ้าทลาย นายกองกลาว และหยุนฟานก็ได้ใช้วิชา หัดเทวะเข้าต่อสู้ หนึ่งหมัดหับอีกหนึ่งคมดาปเข้าปะทะกัน เกิดแรงระเบิดขึ้นรุนแรง และเกิดควันขึ้นและเมื่อควันจางหายก้ปรากฎร่างของหยุนฟานขึ้น และก็มีนายกองที่นั้งโอดอวนร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะ มือด้านที่เขาจับดาบนั้นเละไม่เป็นชิ้น แขนของเขาได้หักดดยสมบูร

นายกองได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เกิดเพรานี้ไม่เคยมีมาก่อนที่ระดับ ก่อเกิด สามารถโจมตีขั้นปรานวิญญาณได้ขนาดนี้ เขาได้เอ่ยถามขึ้นว่าเจ้าทำไมเจ้าถึงได้เเข็งแก่รงเช่นนี้ หยุนฟานยิ้มและได้ตอบไปว่า รู้ไปก็เอาชนะข้าไม่ได้! พร้อมทั้งจับไปที่หัวของนายกองผู้นั้น และใช้มือกดลงพื่นจนหัวของนายกองเละแตกละเอียดกะโหลกก็แตกสลายเลือดที่ไหลเต็มพื้นเป็นภาพที่น่ากลัว และทหารเหล่านั้นก็เกิดความกลัวขึ้นมาในใจบางส่วนได้ตระโกนออกมาว่า ปีศาจ!และวิ่งหนีเข้าป่าแต่บางส่วนนั้นยังสู้ และพวกเขาเองก็ได้วิ่งเข้าใส่เพื่อสังหาร หยุนฟานเพื่อล้างแค้นให้นายกอง หยุนฟานในขนะนั้นก็ได้ยิ้มขึ้นมาและได้ใช้วิชารวบรวมวิญญาณ เป็นการรวมเอาวิญญาณทุกวิญญาณมาใช่ในการโจมตี โดยวิชานี้มีความเเข็งแกร่งเป็นอย่างมากสามารถฆ่าทหารที่พุ่งเข้ามาได้ทั้งหมดแต่ก็มีขอเสียคือจะทำให้หยุนฟานนั้น กระอักเลือดเพราะเป็นวิชาระดับ 8 ย่อมไม่เหมาะกับผู้ฝึกที่อยู่ขั้น ก่อเกิดอยู่แล้ว ชาวบ้านที่เห็นต่างก็เข้ามาช่วยหยุนฟานและก็ขอบคุณหยุนฟานมาหากไม่มีเขาพวกเขาก้ตายไปนานแล้วหยุนฟานได้บอกกับทักคนว่า พวกเจ้าจงรีบกลับไปได้แล้ว เข้าจะอยู่ที่นี้ก่อน พวกเจ้ารีบหนีนี้คือคำสั่ง พอชาวบ้านได้ยินต่างก้ขอบคุณและรีบพากัน หนีกลับออกไป หยุนฟานที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา ไปหมดแล้วสินะ หยุนฟานกล่าว พร้อมกับใช้วิชา ดุดซับพลังปรานวิญญาณ พลังนี้จะดูดเอาพลังวิญญาณโดยรอบและพลังวิญญานก็เหมาะมากกับผู้ที่เดินสายมารนอกจาพลังปรานวิญญาณนี้จะแข็งแกร่งกว่าพลังปรานบริสุทธิ์แล้ว มันยังทำให้การบ่มเพาะนี้ก้าวหน้าได้เร็ว ใช้เวลาไม่นา ดูพลังวิญญาณ ของผู้ที่ตายไปมากกว่า ร้อยคน นี้ ทำให้เขาได้เลื่อนระดับพลังเป็นระดับปรานวิญญาน ขั้นตํ่า พพอได้เช่นนั้น หยุนฟานเองก็พอใจมาก และเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอะไรบางอย่างจากกล่องไม้นั้น เมื่อเขาเปิดออกก็พบกับวิชาการต่อสู้ กระบี่หมื่นวิถี เมื่อหยุนฟานเห็นก็ได้กล่าวออดกมาว่า.......ขยะ!ตัวข้าคือจักพรรดิ์มารทมิฬ วิชาที่แข็งแกร่งกว่านี้เป็น สิบๆ เท่าข้าก็เรียนมาแล้ว มากกว่า หมื่นตำรา ข้าคือราชาที่แท้จริง รอวันที่ข้า ก้าวขึ้นระดับ นภา ก่อนเถอะข้าจะไปแก้แค้พวกทรยศ มันผู้นั้นต้องตาย! ในขนะที่เขานั้งอยู่นั้นก็ได้มีคนมาเรียกเขา พลทหาร เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบหันไปทันทีและพบกับ นายพล คนหนึ่งเขาได้เดินทัพมาทางนี้พอดีเพื่อไปเข้าตีอณาจักรวารีสีคราม เเละพบเข้ากับพลทหารหยุนฟาน เขาจึงได้ให้หยุนฟานเข้าไปร่วมทัพได้และหยุนฟานก็ได้เข้าร่วมทัพกับนายพลผู้นั้น แต่ก่อนหน้านายพลได้กล่าวถามหยุนฟานว่า เจ้าชื่ออะไร หยุนฟานเองก็ได้ยิ้มและตอบกลับไปว่าข้าชื่อ หลัว หยุนฟานข่อรับ นายพลก็ได้ตอบไปว่าข้านายพล ตู่จี่ และกองทหารตู่จี่ก็เดินหน้าต่อไป