ตอนที่ 0 ปฐมบท

    สวัสดีทุกท่านที่กำลังอ่านบันทึกเรื่องราวนี้อยู่ ผมขอแนะนำตัวเองให้ทุกท่านรู้จัก ผมชื่อทาคุมะ อากิ เรียกผมอากิก็ได้ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวของการผจญภัยและการพยายามที่จะเอาชีวิตรอดในโลกที่เปลี่ยนไปของผม ผมไม่รู้ว่าจะพยามได้มากแค่ไหน... แต่ผมแค่อยากให้ทุกคนหรืออะไรก็ตามที่ฟังหรืออ่านเรื่องราวนี้อยู่ ได้รับรู้ถึงตัวตนของผม... ขอบคุณ

สัญลักษณ์ต่างๆที่ใช่บ่งบอกว่าตัวละครกำลังทำอะไร                  

        (" "พูด) (' 'คิดในหัวหรือคิดในใจ)                   

   (!" "!ตะโกน) (ลงท้ายด้วย ~ คือการลากเสียง) (ลงท้ายด้วย ... คือเงียบ) (ลงท้ายด้วย ! คือการขึ้นเสียง) (*" "*กระซิบ) (ไม่มีอะไรนำเลยคือการบรรยาย)

     "อากิ:อืมมม~~ เช้าแล้วหรอ"

    อากิที่ตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนของอากิ และปลุกอากิจนตื่น หลังจากที่ตื่นอากิก็ได้ลุกขึ้นมานั้ง พอลุกขึ้นมานั้งก็ได้นั้งสะลึมสะลือต่อไปอีกแปปหนึ่งก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา

    "อากิ:เห้ย! 7 โมงแล้วนิหว่าตายละ ไม่น่าเล่นเกมจนดึกเลยตื่นสายจนได้ ต้องรีบแต่งตัวแล้ว"

    หลังจากนั้นประมาณ 30 นาทีอากิก็ทำธรุะส่วนตัวและก็รีบแต่งตัวจนเสร็จ พออากิแต่งตัวเสร็จก็รีบลงลิฟท์และรีบเดินไปวิทยาลัยทันที อากิที่เดินมาได้นิดหน่อยก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากข้างหลัง

    !"???:เห้ยยย~~~ ลงมาช้ายังจะรีบอีกนะมึง"!

    อากิที่ได้ยินเสียงก็หันกลับไปดูคนที่เรียกจนเจอเข้ากับ

    "อากิ:โทษทีวะกัน พอดีเมื่อคืนฟามเกมดึกไปหน่อย"

    "กัน:อย่าบอกนะว่าหลังจาก 4 ทุ่มเมื่อคืนมึงยังเล่นต่ออะ"

    คนที่อากิหันกลับไปคุยด้วยคือกัน เขาเป็นเพื่อนสนิทของอากิที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ทั้งคู่นั้นสนิทกันมากถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่คุยทุกอย่างได้เลย

    "อากิ:ใช่~ พอดีเล่นเพลินไปหน่อย"

    "กัน:เฮ้อ~ มึงนี่จริงๆเลย รู้ทั้งรู้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่ก็ยังจะเล่นต่อ หมดคำจะพูดเลย"

    "อากิ:จะทำไงได้ ก็เกมมันสนุกอ่ะ"

    "กัน:เออๆ กูไม่เถียงกับมึงละ แต่มึงกินข้าวยังนิ

    "อากิ:เออ~ ก็~ ยังอ่ะ" 

    "กัน:เฮ้อ~ สายขนาดนี้จะไปหาอะไรกินละเนี่ย ป้าขายหมูปิ้งก็ไปละ"

    "อากิ:ไม่มีปัญหาเดี๋ยวแวะร้านสะดวกซื้อเอาก็ได้"

    "กัน:เออกูลืมไปได้ไงวะ ว่ามึงเป็นคนกินง่าย ขนาดกินข้าวกับน้ำปลากูก็เห็นมึงทำมาละ"

    "อากิ:เอ้าก็ตอนนั้นมันหิวอ่ะ ขี้เกียดทอดไข่ด้วย เลยเอาของที่ทำง่ายมากินไง"

    "กัน:ขี้เกียดทอดไข่ หัวจะปวดวะ"

    "อากิ:ชังเรื่องนั้นเถอะ ไปร้านสะดวกซื้อกันดีกว่า"

    "กัน:เออๆ จะทำไรก็ทำ"

    และแล้วอากิและกันก็พากันเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ เมื่อถึงที่หมายอากิก็รีบเข้าไปซื้อของกินทันที

    "อากิ:รอนี่ละ เดี๋ยวเข้าไปซื้อแป๊ปเดียว"

    อากิก็เดินเข้าไปคนเดี๋ยวและรีบเดินหาของกินจนเจอของที่ถูกใจ นั้นก็คือแซนวิสทูน่าและนม อากิที่เลือกเสร็จก็เดินไปที่เคาน์เตอร์และก็จ่ายเงิน ละก็เดินออกมาแต่ก็สังเกตุเห็นว่ากันนั้นกำลังมองบางสิ่งอยู่ อากิที่สงสัยก็เข้าไปถาม

    "อากิ:มึงมองอะไรวะ"

    "กัน:กูมองไอ้หอคอยนั้นอยู่ มึงคิดว่ามันโผล่มาได้ไงวะ"

    "อากิ:ไม่รู้ดิ พระเจ้าเอามาตั้งมั้ง"

    "กัน:พูดไปเรื่อยมึงอ่ะ ถ้าพระเจ้ามีจริงผู้คนคงไม่ต้องมาลำบากหรอก"

    "อากิ:เฮ้ แค่พูดเล่นน่าอย่าซีเรียสสิวะ"

    "กัน:เออกูรู้ว่ามึงพูดเล่น แต่มึงรู้ไว้อย่างหนึ่งเลยนะว่า กู ไม่ เชื่อ ใน พระ เจ้า!"

    "อากิ:เออๆ กูรู้ว่ามึงไม่เชื่อในพระเจ้า แต่ตอนนี้เราจะไปวิลัยได้ยัง"

    "กัน:ถ้างั้นมึงเดินนำ"

    "อากิ:ไม่ๆ กูจะกินมึงนำเลย"

    "กัน:ก็ได้ กูนำเอง"

    'อากิ:ถ้าถามผมว่าพวกผม 2 คนกำลังคุยกันถึงเรื่องอะไรกันอยู่ ผมก็คงต้องขอย้อนกลับไปเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อนหน้านี้ มันได้เกิดแผ่นดินไหวขึ้นทั่วโลกในวันเดียวกันทำให้มีผู้บาดเจ็บและตายไปจำนวนมาก แต่ภายในคืนที่เกิดแผ่นดินไหวก็ได้มีสิ่งก่อสร้างประหลาดโผล่ขึ้นตรงใจกลางจุดที่เกิดแผ่นดินไหวเกิดขึ้น มันโผล่ขึ้นมาทั่วโลกและไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ตอนนี้รัฐบาลของแต่ละประเทศกำลังศึกษาและวิจัยเจ้าหอคอยนี้อยู่ ผมก็แค่หวังว่าจะไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้นละกัน'

    ในขณะที่ทั้ง 2 กำลังเดินอยู่นั้น อยู่ดีๆก็ได้มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกรี้ดขึ้นมาจนทำให้ทั้ง 2 ต้องหยุดเดิน

    "หญิงสาวคนหนึ่ง:กรี๊ดดด~~~"

    "อากิ:เสียงใครกรี๊ดวะนะ"

    "กัน:ไม่รู้ดิ แต่กูไปดูก่อนนะ"

    หลังจากพูดจบกันก็รีบดิ่งตามเสียงไปทันที อากิที่อยู่ข้างหลังก็ทำได้แค่ตามไป

    "อากิ:เห้ย! เดี๋ยวรอกูก่อน"

    'อากิ:หลังจากตามเสียงมาผมก็เห็นไอ้กันกับคนจำนวนหนึ่งกำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ผมที่สงสัยก็เข้าไปดูด้วย และสิ่งที่เห็นคือตัวอะไรสักอย่างรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่ร่างกายเล็กและสูงเท่าเด็ก 7-8 ขวบ แต่ที่ทำให้มันดูประหลาดคือสีผิวหนังสีเขียวของมันและก็ตาสีฟ้าที่กำลังเรืองแสงอ่อนๆของมัน ด้วย และที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือมันกำลังใช้ไม้กระบองทุบทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งอยู่'

    "???:ตัวอะไรวะนั้น"

    "???:มันกำลังทำร้ายผู้หญิงคนนั้นอยู่เราควรไปเข้าไปช่วยไหม"

    ในตอนที่ผู้คนกำลังพูดกันหญิงคนนั้นก็ร้องขอความช่วยเหลือ

    "ผู้หญิงคนนั้น:ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที"

    หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นร้องขอความช่วยเหลือก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนนึงเดินเข้าไปช่วยโดยการเตะ เจ้าตัวประหลาดจนปลิวเข้าไปในซอยที่อยู่ด้านหลัง และเค้าก็เข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้น

    "ตุบ"

    "???:กี้!"

    "ผู้หญิง:ขอบคุณที่ช่วยนะค่ะ"

    "ผู้ชายตัวใหญ่:ไม่เป็นอะไรครับ แต่คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างครับ"

    "ผู้หญิง:น่าจะทั้งตัวเลยค่ะ"

    "ผู้ชายตัวใหญ่:ผมพอปฐมพยาบาลเป็นให้ผมดูให้ก่อนไหมครับ"

    "ผู้หญิง:ดะ ได้เลยค่ะ"

    "ผู้ชายตัวใหญ่:ขออนุญาตนะครับ"

    "อากิ:ยังดีนะมีคนไปช่วยเธอนึกว่าต้องออกไปเองละ"

    "กัน:อากิ"

    "อากิ:ว่า"

    "กัน:มึงคิดว่าไอตัวประหลาดนี้มันดูคุ้นๆป่าววะ"

    "อากิ:เหมือนจะคุ้นๆนะขอคิดก่อนนะ อา~~ ตัวเล็กๆมีผิวสีเขียว อ้อใช้เหมือนก็อบลินในเกมเลย..."

    "กัน:ใช้มันเหมือนก็อบลินในเกม"

    'อากิ:ก็อบลินสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในเกม แต่นี้ชีวิตจริงนะโว็ย!มันจะมีก็อบลินได้ไงวะ'

    ในตอนที่อากิกำลังคิด อยู่เขาก็นึกบ้างสิ่งขึ้นมาได้และพูดมันออกมา

    "อากิ:ถ้ามันเหมือนในเกมมันคงไม่ได้อยู่ตัวเดี่ยวสิ"

    หลังจากที่อากิพูดจบ อากิและกันก็หันมามองหน้ากันและมองกลับไปทางผู้หญิงที่โดนทำลายอีกครััง และก็สังเกตุเห็นว่าในซอยข้างหลังนั้นมีแสงสีฟ้า 1 คู่อยู่ในซอยนั้น อากิที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดหรือป่าวก็เลยจะถามกันเพื่อความแน่ใจ

   "อากิ:มึงเห็นแสงสีฟ้าในซอยนั้นป่ะ"

    "กัน:เห็น"

    'อากิ:แปลว่าผมไม่ได้ตาฝาดไป ผมแน่ใจแล้วว่าไอ้ก็อบลินที่โดนชายตัวใหญ่เตะเข้าไปในซอยมันกลับมาแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกังวลมากกว่าเดิมอีกนั้น ก็คือแสงสีฟ้านั้นมันเพิ่มขึ้น'

   ตอนนี้อากิได้สังเกตุแล้วว่ามันได้เพิ่มขึ้นจาก 1 คู่ไปเป็น 4 คู่แล้ว อากิที่เห็นแล้ว แต่ไม่แน่ใจและก็กำลังจะพูดถามกันเพื่อความแน่ใจ แต่กันนั้นได้พูดขึ้นมาก่อนว่า

    "กัน:กูเห็นแสงสีฟ้านั้นมันเพิ่มขึ้นวะ"

    'อากิ:เหมือนมันจะเห็นเหมือนผมนะ'

    "อากิ:ใช้ กูว่าท่าไม่ค่อยดีละเราถอยกันดีกว่า"

    "กัน:ได้เลย ถอยกันดีกว่า"

    'อากิ:ใครอยากจะเป็นฮีโร่ก็เป็นไปเถอะ กูถอยละ'

    อากิและกันกำลังจะพากันถอยออกมา แต่นั้นเหมือนว่าจะไม่ทันแล้วเพราะพวกก็อบลินที่มันซ่อนตัวอยู่มันพากันวิ่งออกมาจากซอยแล้วพวกมันก็ดูอันตรายกว่าก่อนหน้านี้ด้วย เพราะมันมีบ้างตัวที่ใช้ของมีคม และทันใดนั้นที่มันออกมามันก็พุ่งพากันเข้าไปทำร้ายชายร่างใหญ่ที่ช่วยผู้หญิงอยู่ก่อนเป็นคนแรก

    !"ผู้คน:เฮ้! นายระวัง"!

    "ชายตัวใหญ่:หะ?"

    มีคนตะโกนให้ชายตัวใหญ่ระวัง แต่เหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะเจ้าก็อบลินเข้าถึงตัวชายตัวใหญ่แล้ว เจ้าก็อบลินตัวแรกที่วิ่งมาก็พุ่งเข้าใส่ชายตัวใหญ่จากด้านหลังจนเค้าล้มและกอดเค้าไว้ ชายตัวใหญ่ก็พยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผลเขาเลยพยามยืนขึ้นอีกครั้ง

    "ชายตัวใหญ่:อึก แมงเอ้ยตัวแค่นี้ทำไมมีแรงเยอะจังวะ ออกไปจากตัวกู!"

    ชายตัวใหญ่พยามเอาก็อบลินที่กอดเค้าออกจนไม่ได้สนใจก็อบลินตัวอื่นๆเลย จนมีก็อบลินตัวอื่นก็มาตีที่ขาพับจนเค้าล้มหงายลงไปอีกครั้งพร้อมกับทับเจ้าก็อบลินที่กอดเขาอยู่ หลังจากที่ชายตัวใหญ่ล้มเจ้าก็อบลินที่ถือของมีคมก็ได้ขึ้นไปบนตัวของชายตัวใหญ่และ เอาของมีคมที่มันถืออยู่แทงไปที่หน้าอกของชายตัวใหญ่จนเค้ากระอักเลือดออกมา

    "ชึก!"

    "ชายตัวใหญ่:อึก! ชะ ช่วยด้ว"

    ในตอนที่ชายตัวใหญ่จะพูดขอความข่วยเหลือ เจ้าก็อบลินที่แทงเค้า ก็ดึงของมีคมออกมาและแทงซ้ำๆไปที่ชายตัวใหญ่จนเค้านิ่งไป

    "ชึก ชึก ชึก ชึก" 

    อากิและคนอื่นๆที่พึ่งเคยเห็นเลือดและคนตายต่อหน้าต่อตาครั้งแรกก็ทำได้แค่ยืนตัวแข็งทำไรไม่ถูก จนเจ้าก็อบลินมันก็ลงมาจากชายตัวใหญ่และมองมาทางฝูงชนที่รอมลอบอยู่และอยู่ๆนั้นเองมันก็ส่งเสียงออกมา

    "ก็อบลิน:คิคิคิ"

    เจ้าก็อบลินยิ้มและส่งเสียงออกมามันส่งเสียงอยู่อย่างนั้นและเริ่มที่จะยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนที่ยืนดูก็เริ่มที่จะกลัวและถอยออกมา แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะเจ้าพวกก็อบลินก็พุ่งใส่ผู้คนและทำลายคนอื่นๆ อากิที่เห็นเหตุการก็ยืนตัวแข็งวิ่งไม่ออก แต่ในตอนนั้นเองกันที่ยืนอยู่ข้างๆก็เรียกพร้อมกับเขย่าตัวอากิเพื่อดึงสติของอากิ

    "กัน:อากิ! อากิ!! ได้สติยัง ไอ้เหียอากิ!!!"

    อากิที่ได้สติคืนมาก็มองหน้าไอ้กันและพยักหน้าให้มัน

    "กัน:เอาละ ถ้าได้สติมาละมึงวิ่งตามกูมานะ"

    อากิไม่ได้พูดออกไปแต่ก็พยักหน้าตอบกลับไป

    "กัน:ดี งั้นกูจะวิ่งละนะ"

    กันออกวิ่งไปก่อน อากิที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มวิ่งตามกัน และตอนอากิกำลังวิ่งตามกันก็ได้ยินเสียงคนข้างหลังโดนทำลายและร้องขอความช่วย อากิที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวก็ไม่ได้หันกลับไปดู และก้มหน้าก้มตาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ จนอากิเริ่มเหนื่อยและหยุดวิ่งและในตอนนั้นเองอากิก็เริ่มรู้สึกตัวว่าเขานัันหลงทางกับกันแล้ว อากิที่กำลังตกใจที่กันหายไปก็เริ่มสังเกตุรอบๆตัวจนเห็นว่าทั้งเมืองตอนนี้ มันเกิดความวุ่นวายแค่ไหน

    "อากิ:..."

    อากิเริ่มสังเกตรอบตัวๆอีกครั้ง เขาก็ได้เห็นและได้ยิน มันมีทั้งควันลอยขึ้นมาเต็มไปหมด มีเสียงกรีดร้องและเสียงร้องขอความช่วยเหลือรอบทิศ ซึ่งทำให้อากิสติจะแตก แต่ตอนนั้นเขาก็ฮึดขึ้นมาและตั้งสติมาได้และพูดตั้งคำถามขึ้นมาว่า

    "อากิ:วันนี้มันเกิดเหียอะไรขึ้นวะเนี่ย"

    'อากิ:ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ตอนนี้ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน'

    ในตอนที่อากิกำลังคิดอยู่ก็ได้มีก็อบลินไล่มาจากข้างหลัง อากิที่เห็นอย่างนั้นก็มองรอบๆเพื่อหาทางเอาตัวรอด

    "อากิ:มันตามมาแล้วต้องหาที่หลบก่อน... นั้นไง!ซอยนั้น"

   อากิที่เห็นอย่างนั้นก็วิ่งเข้าไปในซอยทันที อากิเข้าไปลึกนิดหน่อยและยืนรอดูสถานะการจนเห็นว่าเจ้าก็อบลินมันวิ่งเลยไปและไปไล่คนอื่นแทน อากิที่เห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆออกไปดูก็เห็นว่าเจ้าก็อบลินมันจับคนนั้นๆได้และกำลังทุบเขาอยู่

    'อากิ:แมงเอ้ย! เสือกอยู่ใกล้ทางออกด้วยทำไงดีวะ'

    ในตอนที่อากิกำลังคิดก็ได้ยินเสียงเดินที่ดูหนักกำลังเดินมาทางนี้

    "???:ตึก! ตึก! ตึก!"

    อากิหันไปดูก็เห็นมอนสเตอร์ตัวใหญ่ที่รูปร่างเหมือนก็อบลินทุกอย่าง แต่ตัวใหญ่กว่ามากมันทั้งสูงและตัวใหญ่ มันน่าจะสูงประมาณ 2 เมตรได้ แต่ที่สำคัญคือมันกำลังเดินมาทางอากิ

    'อากิ:ก็อบลินเหียอะไรวะนะตัวใหญ่ขนาดนั้น 2 เมตรมั้งนั้น แต่ชังขนาดตัวมันก่อนเถอะ เพราะประเด่นสำคัญคือมันกำลังเดินมาทางนี้ทำไงดีวะ'

    อากิที่คิดอยู่แปปหนึ่งก็คิดได้ว่า

    'อากิ:ออกข้างนอกไม่ได้แน่ๆ เข้าไปในซอยละ ไปตายเอาดาบหน้าเอาดีกว่า'

    อากิที่คิดได้อย่างนั้นก็ค่อยๆถอยเข้าไปตามซอยเรื่อยๆแบบช้าๆ เพื่อไม่ให้เจ้าก็อบลินตัวใหญ่รู้ตัว อากิถอยจนเข้ามาลึกมาก แต่อากิก็ไม่ได้หยุดเดิน อากิได้เดินต่อไปเรื่อยๆจนมาถึง 4 แยก อากิที่เจอ 4 แยกก็ค่อยๆส่องทางทั้ง 3 ทางเพื่อให่แน่ใจว่าจะไม่มีตัวอะไร อากิมองไปมองมาอยู่สักพักจนแน่ใจ อากิที่แน่ใจแล้วก็ถอยกลับมาและเลือกทางไปต่อ

    'อากิ:ไม่น่าจะมีอะไรแล้วละ แต่จะไปทางไหนดีเนี่ยไม่เคยมาแถวนี้ด้วยเอาไงดีวะ...'

    อากิคิดอย่างหนักว่าจะไปทางไหนหรืออยู่ตรงนี้ดี อากิที่หมดความคิดก็ตัดสินใจว่า

    'อากิ:ทางขวาก็มืดสนิด หน้าก็มืด ซ้ายก็มืดจะไปทางไหนดีวะเนี่ย... หรือจะอยู่ตรงนี้ดีวะ แต่ถ้าไอตัวใหญ่เดินเข้ามาละ โอ็ย~~~ ปวดหัวโว็ยทำไงดีวะ... งั้นขวาร้าย ซ้ายดี ส่วนทางข้างหน้าชังแมงไปซ้ายดีกว่า'

    อากิได้ตัดสินใจเดินไปทางซ้าย อากินั้นได้เดินไปตามทางนั้นได้สักพักก็เหมือนจะเห็นแสงที่ปลายทางไกลๆ อากิที่เห็นแสงก็กำลังจะวิ่งออกไปแต่ทันใดนัันเองอากิก็ได้ยินเสียงบ้างอย่าง

    "???:ทุบ! ทุบ!! ทุบ!!!"

    "???:คิคิคิ"

    อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบหลบหลังถังขยะที่อยู่ใกล้ๆทันที

    "อากิ:เดี๋ยวเสียงมันอยู่ข้างหน้านิ อย่าบอกนะว่าเป็นก็อบลินทำไงดีวะเนี่ย... อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นก็อบลินสิวะต้องลองแอบส่องมันดูก่อน"

    อากิค่อยๆเอาหน้าออกไปแล้วแอบมอง สิ่งที่เห็นคือเจ้าก็อบลินที่กำลังทุบและเล่นกับศพคนอยู่และมันก็ดูเหมือนกำลังสนุกด้วย

    "ก็อบลิน:คิคิคิ"

    อากิที่เห็นก็เกิดอากิกลัวและกลับมาหลบเหมือนเดิม

    'อากิ:นั้นเป็นคนแน่ๆและมันกำลังเล่นกับศพด้วยจะทำไงดี ถ้ามันเจอฉัน ฉันคงกลายเป็นแบบนั้นแน่ๆ ทำไงดี'

    อากิเกิดอาการสับสนอย่างมากเขานั้นได้นั้งหลบอยู่ตรงนั้นไปสักพักจนเขาเริ่มกลับมาใจเย็น

    'อากิ:เอาละ เอาละ ตอนนี้เราต้องใจเย็นๆและค่อยๆคิดว่าจะเอาไงต่อ ตอนนี้มีก็อบลินอยู่ข้างหน้าเราและทางออกก็อยู่ใกล้ๆเราจะฝ่าออกไปเลยไหม หรือจะกลับทางเดิมดี แต่ถ้าเราลุกตอนนี้แล้วไอ้ก็อบลินมันรู้สึกตัว... หรือถ้าย้อนกลับไปจะเจอตัวกับใหญ่... โอ็ยเอาไงดีวะเนี่ย'

    อากิตอนที่อากิกำลังนั้งคิดอยู่นััน อยู่ๆก็สังเกตว่าเสียงทุบนั้นได้เงียบไปแล้ว

    'อากิ:เดี่ยวเสียงทุบเงียบไป มันเกิดอะไรขึ้น'

    หัวใจของอากิเริ่มเต้นแรงขึ้นเพราะความเครียดและวิตกกังวลเพราะเสียงที่เงียบไป อากิที่หลบอยู่เริ่มที่จะกลัวขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็มีเสียงดังขึ้นมา

    "???:กรุบ แจบ แจบ"

    'อากิ:เดี๋ยวเสียงอะไรนะ'

    อากิที่ได้ยินเสียงแบบนั้นก็อดความสงสัยของตัวเองไม่ได้และแอบออกไปดู สิ่งที่เห็นคือเจ้าก็อบลินมันกำลังกินคนที่มันทุบไปก่อนหน้าอย่างสุกนำสำราญ อากิที่เห็นภาพนั้นเข้าก็มาหลบที่เดิมพร้อมกับอาการพะอืดพะอมและจะอ้วก แต่อากิก็ฝืนและอดทนที่จะไม่อ้วกได้

     'อากิ:เมื่อกี้มันกินคนใช่ไหม มันกินใช่ไหม ฉันมั่นใจว่าเห็นมันกินแน่ๆ แปลที่มันทุบมาตั้งนานเพื่อจะกินนี้เอง ฉันควรจะทำยังไงกับสถานะการแบบนี้ดี'

    อากิเริ่มวิตกกังวลอีกครั้งเขาเริ่มที่จะสติหลุดเรื่อยๆ จนกระทั้งมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาให้หัวของเขา

    'อากิ:เดี่ยวนะมันกินอยู่ใช่ไหมแถมหันหลังให้เราด้วย ถ้าเราไปทุบมันจากด้านหลังและวิ่งไปเลยละ แต่ถ้าพลาดฉันตายแน่ๆ ควรทำดีไหมเนี่ย... เอาไงเอากันวะ'

    หลังจากที่อากินั้งคิดไปได้สักพัก จนในที่สุดอากิก็ตัดสินได้ว่าจะสู้ อากิที่คิดได้อย่างนั้นก็หยิบขวดแก้วใกล้ๆ กับถังขยะใกล้ๆขึ้นมาและค่อยๆย่องไปข้างหลังเจ้าก็อบลินและทุบมันจากด้านหลัง

    "อากิ:ตายยยยยย!"

    "เปงงงงงง!!!!!"

    "ก็อบลิน:เคียก!"

    อากิทำสำเร็จเขาทุบเจ้าก็อบลินจากด้านหลังได้ หลังจากโดนขวดทุบไปที่หัวจากด้านหลังเจ้าก็อบลินก็หน้าขมัมไปกองกับพื้น อากิที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปที่ทางออกทันที แต่เมื่อวิ่งไปแล้วเขาก็พบว่ามันก็อบลินอีกตัวอยู่อยู่ข้างหน้าและมันเห็นเขาแล้วด้วย

    !"ก็อบลิน:เคี๋ยกกกกกก"!

    'อากิ:มีข้างหน้าอีกตัวหน้าทำไงดีหยุดวิ่งดีไหมวะ แต่ถ้ามันมีอาวุทละ ต้องดูที่มือมันว่ามีรึป่าว'

    อากิได้ดูที่มือของเจ้าก็อบลินเขาก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอาวุท

    'อากิ:มันไม่มีอาวุธ งั้นวิ่งชนแม่งเลย'

    !"อากิ:ย็ากกกกกก"!

    อากิได้ตัดสินใจที่จะวิ่งชนมัน เขาได้ตะโกน และได้วิ่งพุ่งชนใส่เจ้าก็อบลินแบบเต็มแรง และในตอนที่ชนเข้ากับเจ้าก็อบลิน มันก็กระเด่นและล้มไป เพราะขนาดตัวที่ต่างกันเกินไป อากินั้นก็ล้มและกลิ้งไปเล็ก แต่อากิยังสามารถลุกขึ้นมาและวิ่งต่อจนสามารถออกไปจากซอยได้ หลังออกมาจากซอยเขาก็ไม่ได้หันกลับไปดูแม้แต่น้อย เพราะเขาเลือกที่จะวิ่งไปต่อ อากิได้วิ่งไปอีกสักพักจนเขาเหนื่อยและหยุดพัก

    "อากิ:แฮก แฮก แฮก หนี ได้ แล้วใช่ไหมเนี่ย"

    อากิได้หันดูรอบๆก็ไม่พบก็อบลินสักตัว เขาที่เห็นอย่างนั้นก็สบายใจและยืนพักเหนื่อย

    "อากิ:เห้อ~~ ได้พักสักที ฮืด ฮือ ฮืด แล้วกูจะเอาไงต่อวะเนี่ย! วุ่นวายขนาดจะไปไหนดี"

    ในตอนที่อากิกำลังยืนบ่นอยู่นั้นเขาก็จะคิดบ้างอย่างได้

    'อากิ:เดี๋ยวนะ กูลืมกันเลย มันหายไปตอนไหน ลืมสังเกตุไปเลย'

    อากิพยามนึกจนจำได้

    "อากิ:ตอนที่วิ่งหนีตอนแรกเราก้มหน้าวิ่งและไม่ได้มองทางจนหลงกับกัน และหลังจากที่หลงก็เข้าไปในซอย... โอ็ยไอ้ฟายเอ๋ยไม่ได้มองทางจนหลงกับไอ้กัน จะไปหามันที่ไหนดีละเนี่ย ที่ไหนที่มันน่าจะไปที่ไหน ที่ไหน? (!)"

    อากิที่กำลังบ่นอยู่ก็เหมือนจะคิดอะไรออก

    "อากิ:เออใช่ลองกลับไปดูที่หอพักดีกว่า"

    อากิที่คิดได้อย่างนั้นเขาก็รีบเดินและสลับกับวิ่งเพื่อกลับไปที่หอพักทันที เดินทางมาได้สักพักอากิก็ได้ยินเสียงปืน

    "???:ปัง ปัง ปัง ปัง"

    'อากิ:เสียงนั้นมาจากทางหอพักนิแปลว่าทหารมาแล้วสินะ เราต้องรีบไปแล้ว'

    อากิเริ่มวิ่งไปทันที หลังจากวิ่งมาได้แปปเดี๋ยวเขาก็เห็นคนถือปืนยืนอยู่หน้าหอพักเขาก็ตะโกนให้เขาได้ยิน

    !"อากิ:ผมอยู่นี้~~~ ช่วยผมด้วย"!

    หลังจากที่ตะโกนไปทางนั้นก็ตะโกนกลับมาว่า

    "???:หยุดดดด อย่าขยับ"

    อากิที่ได้ยินก็หยุดและยืนนิ่งทันทีเพราะทางนั้นได้ตะโกนมาให้หยุด และอีกอย่างเขาเล็งปืนมาทางอากิด้วยเลยทำให้อากิต้องหยุด เมื่อทางนั้นเห็นว่าอิกิหยุดแล้วเขาก็เลยเดิมมาดู พอเขาดูเสร็จเขาตะโกนขึ้นมาว่า

    !"???:เป็นคนจริงๆครับจ่า"!

    ทางนั้นเหมือนจะได้ยินก็ได้ตะโกนกลับมาว่า

    !"จ่า:ถ้าเป็นคนก็พามาเลย"!

    !"???:ครับจ่า"!

    'อากิ:นึกว่าจะโดนยิงสะแล้ว'

    "???:นี้ตามมาสิ ตามฉันเข้ามาที่หลบภัยก่อน"

    "อากิ:ดะ ได้ครับ"

    อากิได้เดินตามทหารคนนี้ไปและระหว่างที่กำลังเดินไปก็ได้มีการพูดคุยกันเล็กน้อย

    "อากิ:ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ คุณทหาร"

    "ทหาร:ถ้าว่าตามตรงตอนนี้ก็มีสัตว์ประหลาดออกอาละวาดทุกที่เลยนะ"

    "อากิ:ทุกทีเลยหรอครับ"

    "ทหาร:ใช่ทุกทีเลย แต่ดีอยู่อย่างหนึ่งที่ปืนยังพอสามารถหยุดมันได้"

    'อากิ:ได้ยินอย่างนั้นก็ชื่นใจขึ้นมาหน่อย เพราะอย่างน้อยปืนก็พอฆ่าพวกตัวประหลาดนี้ได้'

    "อากิ:แล้วคุณทหารพอรู้ไหมครับว่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้มาจากไหน"

    "ทหาร:ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะตอนนี้ติดต่อใครไม่ค่อยได้เลย ฉันและหน่วยเลยมาปักหลักอยู่ที่นี้"

    "อากิ:งั้นหรอครับ"

   "ทหาร:แล้วนายหนีรอดมาถึงที่นี่ได้ไง"

    "อากิ:ผมวิ่งหลบในซอยและหลบพวกสัตว์ประหลาดเอาครับ"

    "ทหาร:นายดวงดีนะเนีย ถ้าเจอเจ้าตัวใหญ่ๆนายคงไม่นามาถึงที่นี่แน่ๆ"

    'อากิ:จะบอกดีไหมว่าเราเจอมันมาแล้ว5555... เฮ้อถ้ามันเจอตัวเราคงจบตามที่เขาพูดนัันละ'

    เดินแปปเดี่ยวทหารก็พาอากิเข้าในหอพักและพูดขึ้นมาว่า

    "ทหาร:เอาละฉันพานายเข้ามาแล้ว ไปหาที่พักเถอะที่นี้ปลอดภัยแน่นอน"

    "อากิ:ครับ"

    หลังจากพูดจบนายทหารก็ออกไปข้างหน้าหอพัก อากิที่อยู่ข้างในก็สังเกตุดูรอบๆเพื่อหากันแต่ก็ไม่เจอ

    'อากิ:มองดูรอบๆแล้วไม่เห็นกันแฮะ ลองมองหาอีกรอบละกัน'

    ในตอนที่อากิกำลังมองหากันอยู่เขาก็สังเกตุเห็นบ้างอย่างที่กำลังเกิดขึ้น อากิเห็นคนบ้างคนเริ่มที่จะตัวเรืองแสงสีฟ้าและสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนคนอื่นๆก็เริ่มสังเกตุเห็น

    "???:เฮ้ ทำไมนายถึงตัวเรืองแสงแบบนั้นละ"

    "???:ฉะ ฉันไม่รู้ ฉะ"

    ในตอนที่ชายคนนั้นกำลังจะพูดอยู่ๆเขาก็หายไปในอากาศแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โดยที่ไม่เหลืออะไรไว้เลยและด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เริ่มมีความวุ่นวายเกิดขึ้น

    "???:เขาหายไป"

    "???:ใช่เขาหายไป"

    "???:เราควรจะทำยังไงดี"

    "???:ฉันไม่รู้เหมือนกัน"

    ในตอนที่ทุกคนกำลังพูดก็มีคนเรื่องแสงขึ้นมาอีกครั้ง

    !"???:ดูนั้น มีคนเรืองแสงอีกแล้ว"!

    คนที่ตัวเรื่องแสงหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเรืองแสงเขาก็เริ่มขอให้คนอื่นช่วยทันที

    "???:ใครก็ได้ ช่วยฉันที ใครก็ได้"

    เขาพยามขอให้คนช่วยแต่น่าเสียดายไม่มีใครออกมาช่วยเขาเลย จนเขาหายไป และหลังจากเขาหายไปก็เริ่มมีคนที่เรืองแสงเพิ่มขึ้นเรือยๆจน ที่นี้เริ่มที่จะวุ่นวาย

    "???:ใครก็ได้ช่วยฉันที"

    "???:กรี้ดดดดด~~~~"

    !"???:ฉันไม่อยากหายไปใครก็ดายช่วยที!!!!!"!

    ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นอากิก็เห็นกันที่กำลังเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ อากิที่เห็นอย่างนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปหากันอย่างรวดเร็ว

    !"อากิ:กันนนน!!!"!

    กันที่ได้ยินเสียงอากินั้นก็หันมา แต่เขาตอนนี้เหมือนกำลังตกใจที่ตัวเขาเรืองแสงเพราะเขายืนนิ่งไม่ขยับ อากิที่วิ่งมาก็จับตัวกันไว้ได้แต่พอจับกันได้ แสงมันก็สว่างมากๆ จนภาพดับลงไป

        ข้อมูลตอนจบขอเสนอ 

    ก็อบลินสิ่งมีชีวิตระดับต่ำที่พบเจอได้ทั่วไป ตามเกมหรือเรื่องราวแฟนตาชี เป็นมอนสเตอร์ที่จัดการได้ง่าย แต่ก็สร้างความเสียได้มากมาย ตามที่มันจัดการได้ง่ายเหมือนกัน คำเตือนก็อบลิน ที่อยู่เป็นฝูงอันตรายมากให้พยามหลีกเลี่ยง

                จากผู้แต่ง

      อันนี้ขอลบออกหมดเลยนะคัฟ จะแต่งใหม่หมดเลย พอดีกลับไปอ่านตอนเก่าไปก็สังเกตว่าผมตกหล่นไปหลายอย่าง อย่างเช่นระบบช่องเก็บของ ระบบไอเทม(อันนี้ลืมสนิทเลย) และก็มีอีกหลายๆอย่าง ดังนั้นผมขอแก้ใหม่หมดเลยคัฟ สิ่งที่อยากบอกก็มีแค่นี้ละคัฟ  อ้อ!เกือบลืมไปเลยงั้นขอให้เทพแห่งปัญญาและความรู้ อวยพรให้กับทุกท่าน         

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***