เรื่องเล่าสยองขวัญ

เพชรอาถรรพ์

"คามา! ดูนี่สิ ฉันเจออะไร"

หลังจากคามาเลิกงานกรรมกรเหมืองแร่ที่เหนื่อยหนักแล้วกลับมานอนในพัก จู่ๆ โมเลฟี่ เพื่อนร่วมห้องก็เข้ามาส่งเสียงเอะอะ ทำเอาเขาหงุดหงิด

"นี่โมเลฟี นายไม่เหนื่อยหรือไง"

"อย่าเพิ่งพูดอะไร ดูซะก่อนว่าฉันเจออะไร" ในมือขอโมเลฟีมีเพชรเม็ดโตที่เจียระไนอย่างงดงาม คามาซึ่งทำงานในเหมืองแร่มานานได้เห็นอัญมณีชิ้นนั้นเพียงแวบเดียวก็รู้ทันทีว่านั้นคือเพชรแท้

"โมเลฟี ไปเอาเพชรเม็ดโตขนาดนั้นมาจากไหน ขโมยมาหรือเปล่า!"

"ขโมยอะไร ฉันเจอในเหมืองต่างหาก"

"นั่นแหละขโมย! เหมืองนี้ไม่ใช่ของเรา แค่เอาหินออกมาก่อนหนึ่งก็เรียกว่าขโมยแล้ว เอ๊ะ เดี๋ยว! ว่าไงนะ นายว่าเพชรที่เจียระไนจนสมบูรณ์แล้วแบบนี้นายเจอในเหมืองเหรอ"

ไม่รู้โมเลฟีฟังที่คามาพูดหรือไม่ เขายังคงมองเพชรในมือด้วยตาเป็นประกาย

โมเลฟีกำเพชรในมืแน่น แล้วพูดว่า

"ใช่ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เพชรเจียระไนแล้วจะอยู่ในเหมืองแต่มันฝังอยู่ในหินที่เหมืองจริงๆ นี่คือโชคชะตา มันรอคอยฉันยังไงล่ะ"

ช่างดูราวกับเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ คามาจึงสังหรณ์ใจแปลกๆ

"เดี๋ยว โมเลฟี ถ้าไม่มีใครสกัดก็ต้องเป็นฝีมือของอะไรบางอย่างทำขึ้นแน่ๆ ฉันว่าเอาของที่มีเจ้าของนี่กลับไปคือที่เดิมดีกว่านะ"

แต่โมเลฟีไม่สนคำเตือนของคามา เขากำเพชรในมือไว้แน่นแล้วรีบปิดไฟนอน

กลางดึก คามารู้สึกเย็นอย่างประหลาดจึงตื่นขึ้นมา "ทำไมมันหนาวอย่างนี้"

เขาหันมองไปที่เตียงขอโมเลฟี เมื่อพยายามมองผ่านความมืดไปที่หัวเตียงก็เห็นเงาดำของคนหลายคน ยืนรายล้อมรอบตัวโมเลฟีอยู่

คามาอยากตะโกนออกมา แต่เขาขยับไม่ได้เหมือนโดนผีอำ

เงาคนเหล่านั้นลากตัดโมเลฟีเข้าไปในผนัง คามากลัวสุดขีดจนช๊อกหมดสติไป

กว่าคามาจะได้สติก็เช้าวันพรุงนี้ขึ้นแล้ว

"โมเลฟีๆ เป็นยังไงบ้าง!"