002

เวลาตอนเช้าๆของโรงเรียนเฟ่โน่ก็อาจจะมีเรื่องราวน่าประหลาดใจกันบ้าง โดยเฉพาะวันอังคารแน่นอนมันจะเป็นกิจกรรมเลยก็ได้ กิจกรรม "ลอกการบ้าน" \(ลินทำทุกวันเลยตอนอยู่ ป.5\-\_\-\*\) เพราะว่าเมื่อ วันจันทร์ครูวิชาภาษาฝรั่งเศษได้สั่งการบ้านมหาโหดเจ็ดชั่วโคตร

นั้นจึงทำให้ตอนเช้าๆ ของห้องAคึกคักกันไปตามๆกัน และตัวเลือกที่น่าใช้มากที่สุดของห้องAก็คือ... ตัวของเธอ ทุกคนรู้ คุณครูรู้ เธอก็รู้ เพราะเธอคือ แวมไพร์ ลักษณะที่เด่นๆของแวมไพร์ก็ไม่มีอะไรมาก หน้าตาดี ฉลาด มีความสามารถมากมาย และที่ตัวของเธอเป็นตัวเลือกสุดท้ายเพราะว่าถ้าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องอย่างไรพวกเขาก็จะมาของความช่วยเหลือจากเธอ

'นี่ๆรู้ไหม วันนี้เหมือนจะมีนักเรียนมาใหม่ด้วย...'

'เอ๋...?ผู้หญิงหรือผู้ชายกันล่ะ???'

'เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...สิ่งที่ต้องรู้คือนักเรียนใหม่น่ะเป็นแวมไพร์หรือเปล่า ต่างหาก'

'แหม...ชีวิตนี้ฉันจะสามารถเป็นดอกไม้ของแวมไพร์ได้หรือเปล่าน้าาาาา'

'เธอเกิดใหม่แล้วตายเจ็ดชาติก็ไม่มีวาสนาล่ะม้างงงงง~~~'

'โธ่:('

ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแฮะเพราะว่าใน ม.2คนที่เป็นแวมไพร์มีแค่ฉันคนเดียว

ไม่นานเกินรอคุณครูก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมเด็กใหม่ เขา...เป็นผู้ชายรูปร่างที่ดูดีๆเหมือนคนขี้โรค ผิวซีดขาวจนเห็นเส้นเลือด ดวงตาสีขี้เถ้าที่เฉยชาต่อทุกสิ่ง เขาเลือนสายตาไปมาในห้องก่อนจะหยุดมามองที่เธอ

อีกหนึ่งดวงตาสีน้ำเงินที่มีแต่ความอ้างว้าง และดวงตาอีกคู่ที่มีแต่ความเย็นชา ดวงตาทั้งสองคู่ที่กำลังสะท้อนตัวตนของทั้งคู่ ความว่างเปล่ากับความเย็นชามักอยู่ด้วยกันเสมอ

เธอคือแวมไพร์ที่ในอกมีแต่ความว่างเปล่าแต่ทว่ากลับเข้าใจทุกคน กับเขาแวมไพร์ที่เย็นชาไม่สนใจใครแต่กลับมีเกือบทุกอย่าง สิ่งที่ไม่มีคือ 'ดอกไม้'

"สวัสดี" เสียงของทุกคนเอ่ยออกมา ก่อนที่จะเข้ามาทำความรู้จักเขา

"รีเวิร์ส ทรานเนีย" เสียงด้านชาเอ่ยออกมาก่อนที่พยางค์หลังจะเอ่ยออกมา "เป็นแวมไพร์"

ทุกคนเงียบ...แต่ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอัดอึด แต่เป็นความเงียบที่ทุกคนรู้อยู่เเล้ว

"ไม่เป็นไรน่า~~~ ในห้องก็มีแวมไพร์อีกคนนะ" ทุกคนหันมาหาเธอที่นั่งจ้องมองเขาอยู่ เธอรับรู้ว่าทุกคนนั้นกำลังจ้องมาทางเธอ ในตอนแรกนั้นเธอก็ไม่สนใจอะไรแต่ทว่าทุกคนจะจ้องเธอนานกว่าปกติ

"มีอะไรเหรอค่ะ" เสียงใสของเธอพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ

"เปล่าๆๆๆ ไม่มีหรอกซิลเวอร์ก็ รีเวิรส์น่ะก็เป็นแวมไพร์ด้วย!!!" เสียงของหัวหน้าห้องพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม "อ้อ...ค่ะ" เสียงของเธอหายไปก่อนจะหันไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่างอีกครั้ง

เวลากลางวัน บนดาดฟ้าที่มีเพียงรั่วสีขาวกั้นกันนักเรียนตกลงไป

เธอรับรู้ว่ามีคนยืนมองเธออยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร 'เด็กใหม่??? หัวหน้า??? ประธาน???' เมื่อเห็นว่ายื่นอยู่นิ่งๆไม่ได้ช่วยอะไรเธอจึงหันไปเผชิญหน้ากับคนที่อยู่หลังเธอ

รีเวิร์สยักคิ้วมองเธอ "ฉันยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร" เสียงของเขาเอ่ยออกมา "ฉันรู้แค่เธอชื่อ ซิลเวอร์" เขาหยุดพูดเพื่อรอคำตอบของเธอ

"ซิลเวอร์ มีร่า" เธอตอบออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***