I Wish เมื่อฉันขอพรให้เจอรัก
3 : I Wish : ฉันบ้าไปแล้ว
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น เนื้อเรื่อง สถานที่ ชื่อตัวละคร ล้วนเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ^^
หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ ออกมาอุ่นข้าวกล่องแล้วก็ถือเข้าไปกินในห้องนอน
กินเสร็จก็นั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด ฉันว่าแบบนี้มันไม่แฟร์สำหรับฉันเลย
นี่มันห้องของฉัน แล้วทำไมฉันต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนฉันด้วย!
ปลายฝน
นายไม่กลับไปที่ต้นไม้หรือไง
ฉันถามเขาทันทีหลังจากเดินออกมาจากห้องนอน
12385
รอเธอขอพรอีก 2 ข้ออยู่
เขาพูดกับฉัน ในขณะที่ตาก็จ้องทีวีอย่างใจจดใจจ่อ
ปลายฝน
อยากดูก็กดเปิดเอาเองสิ
ฉันทำหน้ายียวนอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
เขาไม่ได้พูดอะไร ทำได้เพียงนั่งกอดอกหลังตรงแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเท่านั้น
พอฉันเห็นท่าทีของเขาแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้จริง ๆ
สุดท้ายฉันก็กลั้นไว้ไม่ไหว
ปลายฝน
ก็นายทำท่าทำทางเหมือนเด็กอะ
ปลายฝน
เด็กงอแงเอาแต่ใจด้วยนะ
12385
แต่ฉันไม่ใช่เด็กหรอกนะ
12385
แล้วฉันก็อายุเยอะกว่าเธอด้วย
ฉันลงไปนั่งที่โซฟาข้าง ๆ เขา
ส่วนเขาก็รีบเขยิบไปข้าง ๆ เพราะว่าฉันอาจจะทับร่างเขาได้
ปลายฝน
ทับไปนายก็ไม่เจ็บหรอกน่า
ปลายฝน
ว่าแต่นายนั่งได้ด้วยเหรอ ไม่ใช่ว่าทะลุได้ทุกอย่างหรอกเหรอ
12385
ฉันนั่งได้แล้วก็นอนพักผ่อนได้เหมือนมนุษย์นั่นแหละ
12385
ส่วนเรื่องทะลุก็ทะลุได้แค่บางอย่างเท่านั้น
ปลายฝน
แล้วนายหายตัวได้ไหม
12385
แค่เดินผ่านอะไรที่เป็นประตูแล้วก็นึกที่ที่อยากไปก็แค่นั้น
ปลายฝน
จริง ๆ เป็นผีก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดเนอะ
ปลายฝน
เป็นเทพนี่สุดยอดไปเลย
ทำหน้าดุเชียว เกือบไปแล้วไหมเรา
แบบนี้ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง
ปลายฝน
เอ่อ... แล้วที่นายบอกว่าอายุเยอะกว่าฉันนี่เรื่องจริงเหรอ
หน้าตาเขาก็ดูจะรุ่นราวคราวเดียกันกับฉันเสียอีก
12385
ฉันไม่ได้ขี้โกหกเหมือนมนุษย์นะ
12385
อายุฉันก็ราว ๆ 200 กว่าปีได้
ฉันอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ปลายฝน
แต่นายดูทันสมัยแล้วก็ไม่แก่เลยสักนิด มีใส่ต่างหูด้วย
12385
เป็นเทพไม่มีวันแก่หรอก ฉันก็หน้าตาแบบนี้มาตลอดแหละ
12385
แล้วก็นี่ไม่ใช่ต่างหูนะ มันเป็นป้ายสัญลักษณ์ของเทพ
12385
ถ้าเธอสังเกตดี ๆ จะเห็นรูปกล่องของขวัญสลักไว้
ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา โดยพยายามเพ่งมองหารูปกล่องของขวัญที่ป้ายสัญลักษณ์ตามที่เขาบอก
ฉันตอบเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างลืมตัวและเขาที่คงมองฉันอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว
ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนน่าใจหาย แถมเรายังสบสายตากันอย่างช่วยไม่ได้อีก
แล้วทำไมอยู่ ๆ ฉันถึงได้หายใจติดขัดขึ้นมาละเนี่ย
ฉันเอามือทาบอกตัวเองทันทีหลังจากผละออกจากตัวเขา ทำไมใจเต้นแปลก ๆ แบบนี้นะ แล้วอาการที่รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องนี่อีก
จู่ ๆ บรรยากาศในห้องก็เงียบจนน่าอึดอัด
ฉันเองก็ลืมตัวว่ายื่นหน้าไปใกล้เขาขนาดนั้น
ถึงเขาจะสัมผัสไม่ได้ แต่เขาก็มีรูปร่างเหมือนคนนะ แถมยังหล่อขนาดนั้นอีก...
โอ๊ย~~~ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของฉันแท้ ๆ เลย
12385
งั้นเดี๋ยวฉันปล่อยให้เธอเป็นส่วนตัวแล้วกัน
พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายไปตรงประตู
ตอนไล่แทบตายก็ไม่ไป แต่พอบทจะไปก็ไปง่าย ๆ เสียอย่างนั้น
สุดท้ายฉันก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าต้นไม้ใหญ่จนได้
เพราะหลังจากที่เขาไป เขาก็ไม่กลับมาที่ห้องฉันอีกเลย
อันที่จริงฉันมาหาอะไรกินต่างหาก พอดีว่าเป็นทางผ่านก็เลยเดินเข้ามาดูต้นไม้เฉย ๆ
อยู่ ๆ เขาก็ทะลุต้นไม้ออกมาประจันหน้ากับฉัน
ปลายฝน
ฉันมาซื้อขนมปังไส้กรอก
พร้อมกับชูถุงขนมปังไส้กรอกให้เขาดู
12385
อืม แล้วมาทำอะไรตรงต้นไม้ล่ะ
เอายังไงดี... ฉันไม่ได้จะมาหาเขาเลยนะ
ปลายฝน
อ่อ! ฉันกำลังจะเดินไปนั่งกินตรงนู้น~
ปลายฝน
แต่ว่ามันต้องเดินผ่านต้นไม้ก่อนไง
รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองไม่เป็นธรรมชาติสุด ๆ
หวังว่าเขาจะเชื่อกับสิ่งที่ฉันพูดออกไปนะ
12385
ม้านั่งใกล้ ๆ ทางเข้าก็มีนะ ต้องไปนั่งกินไกลขนาดนั้นเลยเหรอ
ปลายฝน
ตรงนั้นเป็นที่ประจำของฉันน่ะ
"แม่คะ พี่เขาคุยกับใครอยู่เหรอคะ"
"พี่เขาคุยกับต้นไม้เหรอคะแม่"
ลืมไปเลยว่าไม่มีใครเห็นเขา ฉันกลายเป็นคนบ้าไปแล้วสินะ
12385
ก็เธอดูเหมือนคุยกับต้นไม้จริง ๆ นี่
ฉันรีบเดินไปตรงม้านั่งของอีกฝั่งทันที น่าอายชะมัด!
พอฉันเดินมาถึงก็รีบหยิบขนมปังไส้กรอกออกมาแกะกินทันที
เขามีสิทธิอะไรมายิ้มยียวนกวนประสาทฉันแบบนั้น!
12385
ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดีนะ
ฉันมองเขาด้วยหางตา เพราะเขานั่นแหละ ทำให้ฉันดูเหมือนคนบ้า
12385
ไอ้ที่เธอกินมันอร่อยไหม
ฉันไม่ได้ตอบ แต่หยิบขนมปังอีกชิ้นในถุงออกมายื่นให้เขา
12385
ฉันเป็นเทพหิวไม่เป็นหรอกนะ
12385
ว่าแต่... คุยกับฉันได้แล้วเหรอ
ปลายฝน
นายก็อย่ามาชวนฉันคุยสิ
12385
จริง ๆ แล้วเธอมาหาฉันใช่ไหมล่ะ
ปลายฝน
ฉันไม่มีทางมาหานายแน่ ๆ
ฉันลุกจากม้านั่งแล้วรีบเดินกลับห้องทันที
แต่ก็นั่นแหละ... เขาเป็นเทพ ต่อให้ฉันเดินหนียังไงเขาก็ตามมาทันอยู่ดี
12385
สรุปแล้วเธอมาหาฉันจริง ๆ สินะ
12385
จริง ๆ บอกมาตรง ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องอ้างว่ามากินขนมปังเลย
12385
เธอคงหลงเสน่ห์ความหล่อของฉันสินะ
12385
ก็ไม่แปลกหรอก เล่นมองหน้าฉันใกล้ซะขนาดนั้น
12385
โอ๊ะ! ได้ยินฉันแล้วใช่ไหม
ปลายฝน
ฉันไม่มีทางหลงเสน่ห์นาย!!!
ปลายฝน
แล้วฉันก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้วด้วย!!!!
ปลายฝน
จะไปไหนก็ไปเลย ไป๊!!!!!
ป้าแจ๋ว
ป้าขอโทษลูก ป้าแค่มาส่งข้าว กำลังไปแล้วจ้า
อยู่ ๆ ป้าแจ๋วก็มายืนคั่นกลางระหว่างฉันกับอีตาเทพบ้านั่น
ตายแล้ว! ป้าแจ๋วต้องเข้าใจผิด คิดว่าฉันด่าป้าแน่ ๆ เลย
ไม่ทันแล้ว... ป้าแจ๋วขี่จักรยานออกไปแล้ว ㅠㅇㅠ
12385
โอ๊ย~ กลั้นไม่ไหวแล้ว ฮ่า ๆ ๆ
12385
จะไปไหนก็ไปเลย ไป๊!!!!!
12385
ป้าขอโทษลูก ป้าแค่มาส่งข้าว กำลังไปแล้วจ้า
12385
ฮ่า ๆ ๆ หยุดหัวเราะไม่ได้เลย ฮ่า ๆ ๆ
ปลายฝน
เดี๋ยวฉันช่วยให้หยุดหัวเราะเอง
ฉันจัดการตีไปที่แขนของเขาหนึ่งที แต่ก็เหมือนฉันตีลมอย่างไรอย่างนั้น
เขาเม้มปากพยายามจะกลั้นไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา แต่...
ต่อให้ตีไม่โดน ฉันก็จะตีไปอย่างนั้นนี่แหละ
ฉันตีรัว ๆ สุดแรง เปรียบเสมือนว่าเขาเป็นกลอง
"แม่คะ นั่นใช่พี่ที่คุยกับต้นไม้หรือเปล่าคะ"
"พี่คนนั้นเขาตีลมทำไมเหรอคะ"
"แม่ว่าเรานั่งรถไปหาคุณย่ากันดีกว่าเนอะ ไปกันเถอะลูก"
.........................
happylie (ผู้เขียน)
จบไปแล้วกับตอนที่สาม
happylie (ผู้เขียน)
หวังว่าผู้อ่านจะชอบเรื่องนี้นะคะ > <
happylie (ผู้เขียน)
ฝากติดตาม กดชื่นชอบ ให้กำลังใจกันเยอะ ๆ ด้วยน๊าาาา
happylie (ผู้เขียน)
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาาา
Comments