MERMAN #NOHEN 3(END)

บาปหนึ่งประการสำหรับบุตรชายแห่งท้องทะเล

เจสันรับรู้ถึงบทลงโทษที่ตนได้รับเป็นอย่างดี การสมสู่กับมนุษย์ถือเป็นบาปที่ไม่ควรให้อภัย การถูกล่วงรู้ถึงการมีอยู่เองก็เช่นกัน มันคือบาปมหันต์ที่แม้จะเป็นบุตรก็ไม่อาจยกเว้นได้ เวลาชีวิตของเจสันกำลังถูกนับถอยหลัง

ความจริงที่แสนเจ็บปวดยังคงทำให้เจสันรู้สึกเศร้าไปทั้งหัวใจ เจสันจดจำเจ้าของเรือนผมงามผู้นั้นได้ดี เจ้าของเสียงขับกล่อมพร้อมพินเก่าแก่ที่เขาเคยแอบเฉยชมเมื่อครั้งเคยขึ้นจากมหาสมุทรกับแม่ผู้เป็นที่รัก ใบหน้างามที่เคยมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะในยามนี้ถูกทำลายโดยฝีมือของสิ่งมีชีวิตที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ร่วมโลก ความเชื่อเรื่องแม่มดส่งผลกระทบให้เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสูญเสียเสียงไปตลอดกาล

"เธอไม่ร้องไห้ได้ไหม"

"…"

ใบหน้าขาวส่ายหนี เจสันขยับกายกอดปลอบอีกครั้งเพื่อให้เฮนรี่ปล่อยน้ำตาอย่างไม่ต้องอดกลั้น เมื่อครู่ก่อนเริ่มอาหารเช้าชายผู้อ้างตนว่าเป็นบุตรของหัวหน้าหมู่บ้านอันใกล้เคาะประตูไม้เพื่อเรียกเจ้าของบ้าน เจสันรู้ดีว่ามันแปลกประหลาดแต่ทันทีที่กายขาวปลดกลอนประตูชายผู้นั้นก็พุ่งเข้ามาหวังขืนใจเฮนรี่ต่อหน้าเขา กลิ่นของสุราข้าวคละคลุ้งจนฉุดจมูก เฮนรี่ไม่ขัดขืนเสียด้วยซ้ำแต่เลือกจะปล่อยน้ำตาเหมือนมันไม่ใช่ครั้งแรก เจสันที่ถูกห้ามไม่ให้ออกมาจากที่หลบซ่อนก็เป็นฝ่ายที่ทนซ่อนตัวไม่ได้เสียเอง มีการปะทะเกิดขึ้นกันเล็กน้อยแต่มีหรือที่บุตรชายแห่งท้องทะเลจะเป็นผู้พ่ายในครั้งนี้

เพราะเฮนรี่ไม่สามารถพูดคุยโต้ตอบเจสันได้ทันที สมุดเล่มเล็กที่ไม่เคยผ่านการใข้งานจึงถูกเขียนแทนคำพูดต่าง ๆ ของเฮนรี่ เจสันกลายเป็นชายพูดมากเพื่อทดแทนความเงียบจากเฮนรี่ ไม่มีใครพูดกล่าวถึงคืนวันฝนตกวันนั้นเพราะเป็นเฮนรี่ที่จดจำเจสันไม่ได้แม้เพียงเสี้ยวเดียว มีหลายครั้งที่เฮนรี่เลือกจะเงียบเมื่อเจสันเริ่มพูดถึงการออกไปจากที่นี่ เขาแค่ใกล้หมดเวลาที่จะได้อยู่ใกล้อีกคนแต่เพราะกลัวเจ้าของใบหน้าสวยนึกโทษตัวเองว่าเป็นเหตุของการหายไปของเขา แต่เพียงแค่มือสวยสัมผัสที่มือเจสันคล้ายต้องการขอโทษก็คลายความน้อยเนื้อต่ำใจให้มลายสิ้น

"ถ้าวันหนึ่งเราหายไป เธอจะอยู่ยังไงเฮนรี่"

"…"

ใกล้เวลาทิ้งแสงทองอำไพ เสียงทุ้มนุ่มที่ปลอบประโลมเฮนรี่มาตลอดสามฤดูที่ฝ่าฟันเอ่ยคำถามที่ไม่น่าฟังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีทะเลที่เริ่มหมองลงเหลือเพียงสีดำทมิฬไร้แววชีวิตที่เริ่มดับมองทอดยาวสุดสายไปที่ขอบฟ้าไร้สิ้นสุด ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่เคยหยอกเย้า นี้คือสัญญาณที่ไร้เสียงถึงการจากลาที่ไม่มีทางให้เฮนรี่ตั้งตัว

"อย่ามองหน้าเราอย่างนี้ เธอเขียนตอบเราสิ"

เจสันหันจ้องมองเฮนรี่ที่นั่งนิ่งและดวงตาฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา มือเล็กพยายามประคองให้มือที่สั่นเทาเขียนตัวอักษร

'อย่าไปไหน ขอร้อง'

"เป็นไปได้ยาก วันหนึ่งเราก็ต้องตายจากเธอ ไม่ช้าก็เร็ว"

ยิ่งเอ่ยออกมาร่างงามยิ่งสั่นเทากว่าครั้งเก่า

'ทำไม อยู่ด้วยกันไม่ได้'

'คุณกับผม สองคน'

เพียงประโยคที่ออกมาจากความรู้สึก ความเงียบก็ปกคลุมคนทั้งสองที่จ้องใบหน้ากันและกัน มันเงียบมากพอให้ได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดไปกับพื้นทรายสีทองในยามอาทิตย์อัสดง เสียงลมหนาวของกลิ่นฝนพัดกระทบกิ่งไม้ในป่าใหญ่ เสียงพายุของฤดูฟ้าลงโทษที่คืบคลานใกล้เข้ามา แม้แต่เสียงร่ำไห้ในจิตใจทั้งสองดวงที่กำลังพยายามกลั้นความเสียใจตะโกนกู่ร้องออกมา

"เจ้านกน้อย มันใกล้หมดเวลาของเราแล้ว แต่เราอยากให้เธอเชื่อมั่นในรักของเรา ว่าเรารักเธอสุดหัวใจ"

เสียงทุ้มยังคงพูดปลอบแม้เสียงจะเริ่มแผ่วเบาลงคลายเสียงกระซิบ มือหนาสัมผัสน้ำตาที่เริ่มไหลเลอะแก้มขาวทั้งสองข้างของร่างสวยที่ยังคงสะอื้นไร้เสียง ดวงตาที่เคยเป็นสีฟ้าจองท้องทะเลค่อย ๆ หายไปทีละนิดเมื่อแสงใกล้ดับลง

"อย่าเสียน้ำตาให้การจากลาของเราเลย แม้กายของเราจะไม่อยู่ให้ไออุ่นกับเธอแต่จิตวิญญาณของเราจะโอบกอดเธอเอาไว้เสมอเฮนรี่"

แหวนสีมุกขาวนวลถูกสวมใส่ลงนิ้วเพื่อหมายหมั้นเป็นเจ้าของ จุมพิตสุดท้ายยังคงหอมหวานและติดตรึงใจทั้งสอง หยดน้ำตาของบุตรแห่งท้องทะเลหยดลงบนฝ่ามือทิ้งไว้เป็นไข่มุกเม็ดน้อยก่อนดวงตาจะหลับลง ร่างที่เคยทิ้งตัวให้เฮนรี่กอดเป็นครั้งสุดท้ายสลายหายไปกับลมหนาวของฟ้าฝน ทิ้งหัวใจดวงน้อยให้โอบกอดอากาศที่เคยมีร่างของคนรัก

เราขอโทษที่ไม่สามารถบอกเธอได้ว่าเคยเจอเธอเมื่อครั้งยังเยาว์ เสียงพิณที่ขับกล่อมพร้อมเสียงของเธอไพเราะยิ่งกว่าเสียงของนางสวรรค์ที่เคยฟัง เป็นไปได้ครั้งสุดท้ายเราอยากได้ยินเสียงของเธออีกครั้งเฮนรี่ แต่ชะตากำหนดให้เราได้อยู่กับเธอเพียงเท่านี้ ของขวัญชิ้นสุดท้ายของเราไม่ใช่แหวนที่มอบให้ หรือจุมพิตที่ไม่เคยหมดรสหวานของเธอ แต่คือเสียงที่สวรรค์พรากมันไป เราหวังว่าเธอจะไม่เสียน้ำตาให้เราอีกครั้งเมื่อเธออ่านถึงตรงนี้

เฮนรี่ที่รัก เธอคือรักแรกของเราและเป็นผู้ช่วยชีวิตเราแต่เธอไม่ใช่สาเหตุที่เราต้องจาก เรายังคงอยู่ในใจของเธอเสมอ และเราไม่เคยตายจากกัน หวังว่าเธอจะเข้มแข็งและอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเรา

ด้วยรัก

เจสัน

"คุณจะรู้บ้างไหม ว่าผมจำคุณได้เจสัน"

END

talk : (1)

มาแล้วนะคะสำหรับตอนสั้นของเราಥ_ಥ เพราะมันจบแบดแบบนี้เราเลยไม่กล้าเขียนมันออกมาค่ะ เราลดทอนรายละเอียดลงไปงเยอะมาก เพราะกลัวตัวเองร้องไห้ออกมาก่อน นี้ถือว่าเป็นตอนสั้นเรื่องแรกของโน่เฮนที่เขียนและเป็นตอนสั้นเรื่องแรก ๆ ที่เป็นแบดเอนดิ้งของเราที่เราเองก็ไม่กล้าเขียนด้วย ༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽

ยังไงก็ฝากทุกคนช่วยรักคุณเฮนรี่ต่อจากเจสันด้วยนะคะ  กฎก็ต้องเป็นกฎ แม้เจสันจะเป็นบุตรของเจ้าแห่งทะเลก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกันค่ะ เฮนรี่ไม่ร้องนะลูก(╥﹏╥)

talk : (2)

อันยองอีกครั้งค่าาาาา อาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่มี 2 talkน้าาา เราเคยลงไปในแอปอื่นแล้วค้าาแต่แค่พาน้องเฮนรี่และพี่ๆคนอื่นมาลงที่นี่ค้าบบบ ฝากไรท์เตอร์ตัวเล็กๆคนนี้หน่อยน้าาา💖🤟😔

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***