MERMAN #NOHEN 2

เฮนรี่ - เฮนเดอรี่

เจสัน - เจโน่

*[มีฉากลักหลับและฉวยโอกาสกับคนไร้สติ]*

แสงอำไพของอาทิตย์ยามรุ่งเช้าปลุกเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงให้ลืมขึ้น ดวงตาสีฟ้าคล้ายพื้นทะเลทอดมองสถานที่ไม่คุ้นตา บนกายหยาบมีผ้าห่มผืนหนาคลุมปกป้องอากาศหนาวเย็น ข้างตัวสมบูรณ์ของเขามีร่างปริศนาฟุบหน้าลงกับพื้นที่นอนที่เขานอนอยู่ มือที่เล็กกว่ายังกุมมือเขาไว้ยังคงไม่ปล่อยแม้เขาจะขยับหนี 

"เธอ" เสียงทุ้มเพราะเอ่ยเรียกร่างปริศนา ดวงตาที่หลับพริ้มขยับเล็กน้อย ก่อนดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะลืมขึ้นจากนิทรา

"ตื่นแล้วรึ เธอช่วยฉันหรอ" เจสันกล่าวอย่างอ่อนโยนกับคนพึ่งตื่น ใบหน้าคมคายโน้มใกล้อีกคน เจ้าของบ้านเรือนหน้าสวยที่พึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงพยายามขยี้ตาเพื่อให้เห็นเจ้าของเสียงได้ชัด แต่มือที่ดูใหญ่กว่ากับจับรั้งเอาไว้

"ขยี้ตาแบบนั้นก็เจ็บตากับพอดีสิ เธอเป็นมนุษย์จริงมั้ยเนี่ย" เสียงทุ้มนุ่มที่เฮนรี่คิดว่าเป็นเสียงกล่อมนอนของคนที่แสวงหามานาน ทำชายหนุ่มน้ำตารื่นอย่าห้ามไม่ได้ เพราะแรงคิดถึงบางอย่างทำใจที่อ่อนไหวให้นึกคิดถึงอดีตอันเจ็บช้ำ เจสันที่เฝ้ามองใบหน้าเนียนปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม เขาโอบกอดอีกคนไว้เพื่อปลอบประโลนน้ำตาที่ไหลริน

นานนับชัวโมงกว่าที่เฮนรี่จะสลบน้ำตาลง เขาอ่อนเพลียเจอกว่าจะตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันในยามเช้า เจสันที่ไม่ได้รับรู้อะไรมากเกี่ยวกับเจ้าของบ้าน เขาทำได้เพียงโอบอุ้มอีกคนนอนลงบนเตียงและกกกอดไว้เพื่อป้องกันฝันร้าย

'น้ำตาไม่เหมาะกับเจ้าของเรือนหน้าสวยนี้เลย' เจสันได้เพียงแต่นึกคิดและเผลอหลับตาลงตามอีกคน

น้ำฝนจากความโกรธของเทพพระเจ้าบางองค์ยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย เจสันยังคงท่องเที่ยวเล่นนิทราแม้จะกอดอีกคนอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แรงสั่นสะท้านเพราะความกลัวของคนในอ้อมกอดปลุกให้เจสันตื่นจากนิทราแสนหวาน ดวงตาสวยของเฮนรี่ยังคงหลับพริ้มเช่นเดิมมีแต่แรงสั่นของร่างกาย เหงื่อที่ไหลตามโครงหน้าคม และคิ้วที่ขมวดเหมือนฝันร้าย เจสันเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว เขาไม่เคยต้องมาปลอบคนฝันร้ายที่ดูหวาดกลัวเช่นนี้ มือที่วางไว้บริเวณหลังของเฮนรี่เริ่มลูบเบาๆ จุมพิตที่หน้าผากเพื่อปลอบเหมือนที่เขาเคยได้รับจากมารดาในเยาว์วัยคือสิ่งที่เขาทำกับอีกฝ่าย

ฝนที่ห่าลงมามันแสนสั้นเพียงเสี้ยวนาทีที่เขาตื่น แต่กลับยาวนานเมื่อเขาเริ่มปลอบอีกคนจากฝันร้าย 

กลิ่นกายหอมของเฮนรี่เหมือนกลิ่นของดอกไม้ในวันตฤดูที่เจสันโปรดปรานเป็นพิเศษ ใบหน้าสวยที่หลับในอ้อมกอดเริ่มถูกริมฝีปากบางของเจสันไล่จุมพิตอย่างปรารถนา จากหน้าผาก ไล่มาสันจมูกโด่ง พวงแก้มที่ขึ้นสีเพราะอากาศเปลี่ยน เปลือกตาที่หลับสนิท วนซ้ำอย่างคนไม่รู้จักพอ จนเมื่อเขารู้สึกถึงแรงบีบที่ต้นแขน เจสันเลื่อนเปลี่ยนเป้าหมายเป็นริมฝีปากสีชมพู มันเนินนานแต่ไม่ลุกล้ำ 

เจสันเหมือนคนโลภมาก มัวเมาในรสจูบแสนหวานและฉาบฉวยที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเฮนรี่ถูกจ้องมองโดยดวงตาสีน้ำทะเลของเจสันอย่างปรารถนาที่รุนแรงซึ่งปิดไม่มิด มือที่ใหญ่กว่าของเจสันยังคงลูบใบหน้าคมสวยอย่างทะนุถนอมเปรียบเสมือนเป็นตุ๊กตากระเบื้องราคาแพงที่พร้อมแตกสลายหากเผลอจับแรงเกินไป เรือนผมยาวที่เขาพึ่งสังเกตถูกเขาจูบอย่างรักใคร่ต่อหน้าเจ้าของมัน 

เหมือนแรงกิเลสบางอย่างฉุดรั้งให้ทั้งสองยังคงนอนจ้องหน้าและลูบไล้กันอย่างหลงใหลบนเตียงแคบ ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างทั้งคู่แม้แต่น้อย แต่ความคุ้นเคยที่ประหลาดทำให้เหตุการณ์เริ่มเลยเถิดกว่าที่ควร มือเจสันเริ่มลุกล้ำเข้าเสื้อนอนสีขาวของเฮนรี่อย่างเอาแต่ใจ แผ่นหลังกว้างสัมผัสถึงอุณหภูมิร้อนที่แผ่ออกมาจากมือที่ลูบไล้ ใบหน้าสวยซบลงที่ซอกคอขาวของเจสันอย่างเขินอาย แรงจิกที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเจสันเจ็บแปลบขึ้นมา กายของเฮนรี่เริ่มบดเบียดหาเจ้าของสัมผัส สติของเฮนรี่หายไปไกลเกินกว่าจะเรียกกลับมาคืนในเวลานี้แล้ว มีแต่เจสันที่รู้ถึงสติตนเองและการกระที่ฉาบฉวยและดูเอาแต่ใจที่กำลังเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ 

'วันนี้ลูกทำเรื่องผิดบาปอีกประการแล้วท่านแม่' เจสันนึกคิดและเริ่มมัวเมาในสัมผัสที่ได้รับจากคนในอ้อมกอด

'อภัยให้ลูกด้วย'

TBC

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***