Diabolik Lovers When Going Back In Time (เมื่อย้อนเวลากลับมา)
When going back in time(4)
คาร์ลไฮนซ์(พ่อของพี่น้องทั้ง6)
//นั่งกุมขมับ
เขานั่งกุมขมับลงปวดหัวกับปัญหาที่เกิดขึ้น
นาฬิกาทรายของคาร์ลไฮนซ์
วืด
คาร์ลไฮนซ์(พ่อของพี่น้องทั้ง6)
เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น
คาร์ลไฮนซ์(พ่อของพี่น้องทั้ง6)
ไทม์
คาร์ลไฮนซ์(พ่อของพี่น้องทั้ง6)
อย่าหวังว่าข้าจะให้เจ้าได้ทำตามใจอีก//😠
แม้น้ำเสียงและหน้าตาเขาจะนิ่งๆ แต่แววตสื่อถึงความเครียด และพาลโมโห
ปริศนา
ชิ คิดว่าข้าอยากอยู่กับเจ้าเพื่อให้พูดล่ะ คาร์ลไฮนซ์
มีเสียงเด็กชายผมครีมบ่นขึ้นภายใต้ห้องความมืดมิด อันไร้แสง
ปริศนา
หึ เศษสวะอย่างเจ้าที่ให้เด็กผู้หญิงมนุษย์คนหนึ่งต้องมารับทุกข์ทรมาน เพราะการทดลองโง่ๆ
และเห็นแก่ตัวอย่างเจ้านะเหรอ!
ผ่าง//นึกถึงรอยยิ้ม.ของใครสักคนแต่แสงอันเจิดจ้านั้นบดบังใบหน้าไว้
สายตาสีฟ้าครามมีประกายแสงขึ้นสื่อถึงความเกรี้ยวกราด
ดวงตายุยค่อยลืมตาตื่นขึ้น
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
หนูตื่นแล้วหรอคะ?//😄
ยุย(ทารก)
(อืม ตื่นแล้ว)//😑
ยุย(ทารก)
(เห็นหน้าแกแล้วหายเป็นปลิดทิ้งเลย)//🙄
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
ทำไมทำหน้าบูดบึ้งแบบนั่นล่ะ?
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
หือ?//😊
เซย์จิพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกับลูกน้อยอย่างยุย
ยุย(ทารก)
(เห็นหน้าแกหมดก็อารมณ์แล้วไง)//😒
แต่ยุยก็ตอบโดยไร้ถนอมน้ำใจคน มินำซ้ำยังอบะปากมองบนอีก
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
งั้นเราไปห้องที่จัดไว้ดีไหม?
เซย์จิชวนยุยที่เป็นทารกให้ดูห้องด้วยรอยยิ้ม
ยุย(ทารก)
(ยังไงๆ ฉันก็ยังเดินไม่อยู่แล้ว)//😒
ยุย(ทารก)
(เพราะงั้นไม่ต้องถามหรอก)
แต่ยุยทำหน้าไม่พอใจเถียงกวนประสาท
ทางยุยและเซย์จิมุ่งหน้าไปที่ห้องของยุย
ณ ในระหว่างนั้นยุยทำหน้าบูดบึ้งตลอดการเดินทาง
คัดมาที่ประตู หน้าห้องว่าที่ห้องของยุย
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
จากนี้ไปห้องนี้คือห้องของหนูน่ะ ตลอดจนอายุ5-6 ขวบนะ//😊
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
แกร๊ก//เปิดออกมา
แสงจากห้องได้สอดส่องมายังทั่วหน้าของยุย
ยุย(ทารก)
(แสงส่องมาถึงนี่เลย)
ยุย(ทารก)
(ห้องบ้าอะไรเนี่ย!!)
ยุย(ทารก)
(ของเยอะจนรกอย่างกับรังหนู!!!)
ยุย(ทารก)
(แล้วนี้มันอะไร!)
ยุย(ทารก)
(เอามาทำไม! ตัวอย่างดังยักษ์เด็กมันจะถือได้ยังไง!!!)
ยุย(ทารก)
(แถมมาพิงก็รับนำหนักก็ไม่ได้!)
ยุย(ทารก)
(แกเคยดูตัวน้ำหนักฉันบ้างไหม!!)
ยุย(ทารก)
(ไอ้ด้านซ้ายคือร่มเหรอ?)
ยุย(ทารก)
(เอามาเพื่ออะไร!!)
ยุย(ทารก)
(มันมีที่ๆสถานที่ต้องดารที่พักพิงฝน แดด แต่แกกางไว้ในบ้าน!!!!!)
ยุย(ทารก)
(แกใช้ส่วนไหนคิดเนี่ย!!!)
ยุย(ทารก)
(แกแยกแยะไม่ออกรึไง!!!)
ยุย(ทารก)
(มีร่มแต่มันไม่ได้ใช้อย่างเกะกะเลย!!!)
ยุย(ทารก)
(นี่ยังไม่รวมไอ้เตาบ้าๆ บ่อบอลตั้งตรงสง่าบนสายตาเนี่ยด้วยน่ะ!!)
ยุย(ทารก)
(มีแต่ไม่ได้ใช้)
ยุย(ทารก)
(โคตรรก โคตรเกะกะ)
ยุย(ทารก)
(ทั้งสายตา ทั้งการเดิน)
ยุยหลังเห็นสภาพห้องที่เต็มไปด้วยขแงฟุ่มเฟือยรถรุงรังก็บ่นหนัก
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
เป็นไงหนูชอบไหม?
เซย์จิหันมรถามลูกน้อยของตนที่บ่นด่าสับด้วยรอยยิ้ม
ยุย(ทารก)
(ไม่ชอบโว้ย!!!!!!!!)
ยุบตอบปฏิเสธในใจเสียงดังชัดเจน
ยุย(ทารก)
(เหนื่อยกับสมองมันเนี่ย มันคิดอะไรของมันอยู่)
ยุย(ทารก)
(ถึงได้จัดห้องห่วยเกะกะพื้นที่ได้ขนาดนี้)
ยุยบ่นด่าเหนื่อยกับการจัดห้องสุดแปลกๆของเซย์จิว่าที่พ่อของตน
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
ตึกตึก
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
ตึก
เซย์จิหลังจากยิ่งมานานก็ก้าวเท้าเดินพร้อมอุ้มยุยไปเปลเด็ก
เซย์จิค่อยๆวางย่างเบามือของมาก
ทางยุยก็จ้องหน้าแบะปากมองบน
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
จริงด้วยสิชื่อหนู
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
พ่อยังไม่ได้ตั้งชื่อเลย//😄
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
งั้นไว้วันหลังจากที่เจอคนนั้นละกันเน้อ
เขาพูดครั้งสุดท้ายพึมพัมกับยุยด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
ยุย(ทารก)
(ไว้วันหลังแกพูดได้ยังไง)
ยุย(ทารก)
(ฉันเป็นลูกของแก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เกิดโดยตรง)
ยุย(ทารก)
(แต่แกรับเลี้ยงฉันมาจากไอ้ริชเตอร์)
ยุย(ทารก)
(แกไม่ควรลืมอะไรพวกนี้อย่างชื่อลูกได้หน้าไม่อาย)
ยุย(ทารก)
(อ่ะ ลืมไปเลย แกไม่เคยเห็นฉันเป็นลูกนี่)
ยุย(ทารก)
(แกเห็นฉันแค่สินค้าที่ระดับแรไอเท็มแค่เลี้ยงดูมาจนถึงอายุ 17 ปี แล้วส่งไปกับทางซาคามากิ)
ยุย(ทารก)
(แกก็ได้เงินมหาศาลแล้ว)
จากนั้นเซย์จิไดวางทารกน้อยอย่างยุยวางบนเตียงเปรสำหรับทารก
เซย์จิ(พ่อเลี้ยงนางเอก)
//เดินออกไป
🐦แอดมิน🐦
หลังไฃจากบอกวาาจะมาอัปเดท
🐦แอดมิน🐦
ตอนนี้เป็นตอนที่แอดมินตั้งใจ ทำฉากให้มันขำๆ
🐦แอดมิน🐦
บ๊ายเจอกันตอนต่อไป
🐦แอดมิน🐦
อย่าลืมกดชอบ กดหัวใจ เพื่ออัปตอนต่อไปด้วย
Comments