EP3 มันเริ่มขึ้นแล้ว

พอถึงบ้านฉันก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และทำอาหาารอพ่อกับแม่ และคุณตา บ้านฉันก็ไม่หรูหรา หรือถึงขั้นรวย แต่พออยู่ พอกิน พอใช้ บางคนก็หาว่าฉันสวย น่ารัก นิสัยดี เพอร์เฟคทุกอย่างแต่จน แต่ฉันก็ไม่ได้ต่อว่าพวกเขาเลย เพราะฉันคิดว่าก็ดีกว่าไม่มีสมองที่จะคิดอะไรไม่เป็นถึงพูดแต่เรื่องของคนอื่น เม้ามอยคนอื่นไม่เว้นวัน พอพ่อกับแม่ของฉันเลิกงาน ฉันจึงรีบหยิบเอกสารที่อาจารย์ให้ฉันมาให้พ่อกับแม่ดู

“แม่คะ หนูมีอะไรให้แม่ดู นี่ค่ะ”ฉันพูดพร้อมยื่นกระดาษที่อาจารย์ให้มา ให้พ่อกับแม่ดู

“อะไรอ่ะลูก”พ่อฉันถาม ก่อนจะหยิบไปดู

“อยากไปไหมล่ะ”แม่ฉันถามพร้อมกับมองหน้าฉัน

“อืม...อยากไปอยู่นะคะ แต่พ่อกับแม่จะให้ไปไหม”ฉันตอบแม่กลับ

“คิดว่าจะดูแลตัวเองได้มั้ยล่ะ”แม่ฉันถามต่อ

“ไม่ลองก็ไม่รู้นะคะ หนูคิดว่าหนูดูแลตัวเองได้ค่ะ เพราะโตแล้ว แต่หนูกังวลอย่างนึงคือ พ่อกับแม่จะมีเงินส่งหนูไปไหม”ฉันคิดหนักมาก เพราะเรื่องฐานะของฉัน มันพอมีอยู่ก็จริง แต่ฉันก็อดห่วงพ่อกับแม่ไม่ได้ ถ้าเงินนี้มันจะทำให้ครอบครัวของฉันลำบากฉันจะไม่ไป

“ใครบอกว่าไม่มี มีอยู่แล้ว ลูกไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่หรอกนะ ลูกต้องคิดว่าอนาคตลูกสำคัญที่สุด”แม่ฉันตอบ ก่อนจะเข้ามากอดฉัน และให้พ่อเซ็นต์อนุญาตให้ในใบ

“ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”ฉันกอดแม่ตอบ และร้องไห้ทั้งดีใจทั้งเสียใจ เพราะไม่เคยห่างพ่อกับแม่ ไม่เคยไปไหนไกล

1อาทิตย์ต่อมา

ณ สนามบิน เพื่อนๆในให้ทุกคนมาส่งฉันที่สนามบินทั้งหมด พ่อกับแม่ฉันก็มากับฉันด้วย ทุกคนฝากความหวังไว้ที่ฉัน เพราะฉันเป็นคนที่สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมาตลอด หลังจากที่ฉันกอดพ่อและแม่เสร็จ อาจารย์ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ฉัน มันคือที่พัก พร้อมสมุดแผนที่การเดินทางต่างๆในประเทศจีน

“ขอบคุณค่ะ อาจารย์”ฉันรับกระดาษแผ่นนั้นมา พร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ

“เดินทางปลอดภัยนะ ครู เพื่อนๆ และทุกคนในโรงเรียนฝากความหวังไว้ที่เธอนะปลายฝน”อาจารย์พูดกับฉัน ก่อนจะตบไหล่ฉันเบาๆ

หลังจากที่ร่ำลากันเสร็จฉันก็ขึ้นเครื่องบิน จากนั้นแอร์โฮสเตสก็คอยบริการฉันตลอดฉันเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง เพราะอยากจะเห็นวิวท้องฟ้า ว่ามันจะเป็นอย่าง และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ขึ้นเครื่องบิน ทั้งกลัว ทั้งดีใจ แต่ที่นั่งข้างๆฉันมันว่าง น่าจะมีคนนั่งข้างๆฉัน ขอให้เป็นผู้หญิงด้วยกันเถอะ จะได้สบายใจ ผ่านไปสักพักคนก็เริ่มทะยอยขึ้นเครื่องมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทางฉัน ซึ่งเขาเป็นคนที่ สูงน่าจะ180อัพได้ หุ่นดี หล่อมาก หน้าตาดูลูกครึ่งไทย-จีน เพราะตี๋ ขาว เพอร์เฟคมากๆ ขนาดคนบนเครื่องยังมอง ไม่ว่าจะเป็น เด็ก แอร์โฮสเตส แม้กระทั่งคนแก่ยังมองเลยอ่ะ ตอนนี้เขาเดินมานั่งใกล้ไปฉัน แต่กระเป๋าสะพายข้างรูปหมีฉันวางอยู่ข้างฉัน เขาจึงมองหน้าฉัน แล้วก็ถามฉันเป็นภาษาอังกฤษว่า

‘ขอโทษนะครับ คุณช่วยเอากระเป๋าออกหน่อยได้ไหมครับ’เขาถามฉันเป็นภาษาอังกฤษ อยู่นาน แต่ฉันก็ตะลึงในความหล่อเหลาของเขาอยู่นานเช่นเดียวกัน เพราะเขานั้นตรงสเปกของฉันทุกส่วน ตั้งแต่หน้าตา โครงหน้า เลือกกระเดือก หุ่น สีผิว ตรงสเปกฉันทุกส่วนจริงๆ และเขาก็ถามฉันอีกครั้งว่า

‘ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ’พอได้ยินอีกครั้ง ฉันก็สะดุ้ง และเรียกสติคืนมา จากนั้นฉันก็ดึงกระเป๋าสะพายข้างอันแสนน่ารักของฉันคืน

“เปล่าค่ะ ขอโทษ เชิญค่ะ”จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆฉัน ส่วนฉันนั้นก็เขินหน้าแดงจนลืมกลัวเครื่องบินไปหมดเลย

จากที่นั่งเขินเขาอยู่นานฉันก็เริ่มง่วงเพราะฉันลุกขึ้นมาเก็บของเตรียมตัวตั้งแต่ตี3ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน ฉันจึงหลับตาลงเพราะความง่วงและคิดอีกนานกว่าจะถึง แต่ก็แอบกังวลว่าจะลงผิดที่ ฉันก็หันหน้าจะไปบอกกับผู้ชายที่เพอร์เฟคของฉันว่า ถ้าถึงปักกิ่งแล้วปลุกฉันด้วยนะ แต่ก็ไม่กล้า เพราะเขานั้นนั่งจิ้มแต่โทรศัพท์เขา ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันมีโพสต์อิทอยู่ในกระเป๋าสะพายข้างของฉัน ฉันจึงหยิบออกมาและเขียนข้อความบางอย่างให้เขา แล้วยื่นให้เขาแล้วก็หลับไป ฉันเขียนในกระดาษโพสต์อิทเป็นภาษาอังกฤษว่า ถ้าถึงปักกิ่งแล้วปลุกฉันด้วย เขาก็เหมือนจะอ่านแล้วก็เงียบไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***