EP2รู้ว่าแอบชอบ

...ณ โรงอาหาร...

“เราจะกินไรกันดีอ่ะ ปลายฝน”น้ำหวานพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาถามฉัน

“อืม....เค้าว่าเค้าจะกินผัดกะเพรารวมอ่ะ”ฉันหันหน้าไปตอบน้ำหวาน

“แล้วแกล่ะบอสตั้น”น้ำหวานหันหน้าไปถามบอสตั้น

“ก็คงเป็นก๋วยเตี๋ยวว่ะ”บอสตั้นหันหน้ามาตอบน้ำหวาน พร้อมชี้ไปทางร้านขายก๋วยเตี๋ยว

“งั้นเดี๋ยวเค้าไปจองโต๊ะนั้นรอนะ น้ำหวาน”ฉันบอกน้ำหวานพร้อมชี้ไปทางโต๊ะข้างๆรุ่นพี่ม.6

“โอเคๆ เดี๋ยวเค้าซื้อไปให้”น้ำหวานตอบฉันก่อนจะเดินไปซื้อข้าวกับบอสตั้น

“สวัสดีครับน้องปลายฝน”รุ่นพี่ม.6คนหนึ่งทักฉัน ฉันยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ

“น้องอยู่ม.ไหน ห้องไหนหรอครับ”รุ่นพี่ม.6 ถามฉันอีกครั้ง

“ม.5/4ค่ะ”ฉันหันหน้าไปตอบรุ่นพี่ม.6ก่อนน้ำหวาน และบอสตั้นจะเดินมาทางฉัน เพื่อมานั่งโต๊ะ

“อ๋อครับ คือว่า...พี่ขอเฟสน้องได้ป้ะ”รุ่นพี่ม.6 ยังถามฉันต่อ แต่ฉันไม่อยากจะตอบเพราะฉันไม่รู้จักพี่เขา น้ำหวานจึงทำตาขวางใส่รุ่นพี่ม.6คนนั้น แทนฉัน

“เอาไว้พี่จะไปหาเราที่ห้องเรียนนะครับ ไว้เจอกันครับ น้องปลายฝน”รุ่นพี่ม.6เดินออกจากโต๊ะกินข้าว ก่อนจะหันมาทำตาวิ้งๆใส่ฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้มองเพราะฉันหิวข้าว และไม่ได้คิดที่จะยุ่งกับใคร

“นี่แก คราวหลังนะฉันจะไม่ให้แกมานั่งคนเดียวละนะ”น้ำหวานบอกฉัน พร้อมหันหน้าไปมองรุ่นพี่ม.6คนนั้น

“ทำไมอ่ะ”ฉันทำหน้างง ทำไมน้ำหวานถึงบอกฉันแบบนี้

“ก็แกเนื้อหอมเกินไง พี่เขาจะจีบแก แกไม่รู้ตัวหรอ”

บอสตั้นพูดเสริม

“รู้ แล้วไงอ่ะ”ฉันตอบน้ำหวานและบอสตั้น พร้อมตักข้าวใส่ปาก

“แล้วไงหรอ ก็พี่เขาเป็นนักเลงประจำโรงเรียนนี้อะดิ แกไม่กลัวหน่อยหรอ”บอสตั้นพูดขึ้น

“ก็เฉยๆอ่ะ”ฉันตอบบอสตั้นทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก

“แต่กูเป็นห่วงเว้ย!”บอสตั้นตอบฉันพร้อมกับใส่อารมณ์ น้ำหวานถึงกับอึ้งและรับรู้ถึงคำว่าเป็นห่วง ที่ไม่ได้หมายถึงห่วงแบบเพื่อน แต่ห่วงมากกว่านั้น ฉันรู้อยู่แล้วว่าบอสตั้นแอบชอบฉัน แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพราะฉันเห็นเขาเป็นเพื่อนที่สนิท และเป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจที่สุด แล้วฉันก็พึ่งรู้มาไม่นานมานี้ว่าน้ำหวานแอบชอบบอสนั้นอยู่

“กูรู้ว่ามึงเป็นห่วง แต่มึงจะโมโหทำไม จะใส่อารมณ์ทำไม”ฉันหันหน้าไปถามบอสตั้นอย่างใจเย็น แต่สายตากลับดุบอสตั้นแทน เพราะฉันจะไม่ดุคนที่คำพูด แต่ฉันจะใช้สายตาที่คมกริบเหมือนกับมีดดุแทน

“เค้าอิ่มแล้วนะ”น้ำหวานพูดขึ้นและเดินออกจากโต๊ะไป

“กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจอ่ะ”บอสตั้นพูดกับฉัน ก่อนจะก้มหน้ารับผิด ซึ่งบอสตั้นทำแบบนี้ประจำเมื่อบอสตั้นมีความผิดเพราะตอนเด็กๆบอสตั้นเคยไปมีเรื่องกับเด็กบ้านข้างมาฉันเห็นว่ามีเรื่องกันฉันตึงเข้าไปช่วยบอสตั้นและใช้สายตามองไปที่บอสตั้น และวิ่งผ่านไปตีและใช้มือทุบเด็กข้างบ้านนั้นจนสลบ แต่ในขณะที่ฉันจะวิ่งไปตีและทุบเด็กข้างบ้านนั้นบอสตั้นคิดว่าฉันจะไปตีบอสตั้นเพราะเห็นสายตาที่คมและดูหน้ากลัวของฉันจึงหลับตาปรือไว้ จากนั้นบอสตั้นก็ไม่กล้าสบตากับฉัน เพราะเวลาที่ฉันมองบอสตั้น บอสตั้นบอกกลัวสายตาที่ฉันมอง

“อือ กูไม่เป็นไรหรอก มึงรีบไปดูน้ำหวานเถอะกูว่าน้ำหวานเสียใจไม่น้อย”ฉันบอกบอสตั้น ก่อนจะหันไปมองน้ำหวานที่เดินเอาจานไปคืนร้านค้าอยู่ และฉันก็เดินออกมาจากบอสตั้น ที่ยืนงงคำพูดของฉันอยู่

หลังจากที่เราทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมาเรียนตามปกติตาตารางภาคบ่าย

“น้ำหวาน แกไปไหนมาอ่ะ”ฉันหันหน้าไปถามน้ำหวานที่พึ่งไปไหนมาก็ไม่รู้พร้อมกับเป็นห่วง

“เค้าไปห้องสมุดมาน่ะ”น้ำหวานตอบฉันและไม่มองหน้าฉัน

“อ๋อ ไปไหนบอกเค้าด้วยนะ เค้าเป็นห่วงอ่ะ”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้

...แชท:น้ำหวานเพื่อนรัก...

^^^ปลายฝน:เค้าไม่ได้บอกบอสตั้นนะ ว่าแกเป็นอะไรอ่ะ^^^

น้ำหวาน:โอเค ขอบใจนะเพื่อน❤️

ปลายฝน:เรียนกันเถอะ

น้ำหวาน:โอเคๆ

หลังจากที่เรียนเสร็จคาบบ่ายทุกวิชา ก็ได้เวลาที่จะต้องกลับบ้าน บอสตั้นก็ไม่กล้ามองหน้าฉันเลย จะถามก็ไม่กล้าถาม เพราคิดว่าฉันยังโกรธอยู่

“นี่บอสตั้น แกเป็นไร”ฉันเริ่มเปิดประเด็นถามก่อน

“เปล่านี่”บอสตั้นตอบ แต่ก็ยังไม่มองหน้า

“นี่ กูไม่ได้โกรธแล้ว แต่มึงจำไว้นะเพื่อนยังมีอีกคนที่คิดกับมึงมากกว่าเพื่อน ที่ไม่ใช่กู”ฉันบอกบอสตั้นก่อนจะขึ้นรถโดยสารกลับบ้าน ซึ่งระยะทางก็ไกลมาก และบอสตั้นก็ยังยืนงงอยู่เหมือน

...แชท:น้ำหวานเพื่อนรัก...

ปลายฝน:น้ำหวานเค้ากลับบ้านแล้วนะ ขอโทษที่ไม่ได้รอนะ เค้ารีบอ่ะเดี๋ยวมันจะค่ำก่อน

น้ำหวาน:โอเค เค้ารู้แล้ว กลับบ้านดีๆนะ

ปลายฝน:โอเคค้าบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***