กุหลาบรอยแค้น ตอนที่ 3

"คนอ่อนแอไม่สมควรมีชีวิตอยู่"

โรส-รสริน

หึ!

โรส-รสริน

คงจริงสินะ...

รสรินนึกถึงจดหมายฉบับสุดท้ายของพราวฟ้าก่อนที่เธอจะตัดสินใจจบชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในท้อง

พี่ดาวฟ้าขอโษที่ทำให้พี่ผิดหวังฟ้ากลัวฟ้าขี้ขลาดเกินไปฟ้าไม่น่าเชื่อแม่วันนั้นฟ้าไม่น่าไปหาแม่ฟ้าขอโทษนะพี่ดาวฟ้าอ่อนแออย่างที่แม่บอกจริงๆด้วย ฟ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อของลูกในท้องของฟ้า ฟ้าไม่อยากเป็นคนอ่อนแออีกแล้ว ฟ้าเหนื่อย ฟ้าอยากให้พี่ปล่อยวางอย่าโกรธอย่าเกียดแม่เลยนะ ฟ้ารู้ว่าพี่ไม่เคยเถียงแม่แล้วฟ้าก็รู้อีกด้วยว่าเวลาที่พี่ดาวเสียใจหรือโกรธพี่ดาวจะบอกฟ้าเสมอว่าไม่เป็นไร พี่ดาวฟ้าหวังว่าฟ้าไม่อยู่แล้วพี่ดาวต้องดูแลตัวเองดีๆนะไม่มีฟ้าที่คอยเป็นภาระให้พี่ดาวในทุกเรื่องพี่ดาวจะได้ไม่เหนื่อยเปล่าที่ทำงานส่งเสียน้องสาวไม่รักดีอย่างฟ้า ฟ้าขอโทษที่ไม่รักษาสัญญาถ้าชาติหน้ามีจริงฟ้าอยากเกิดมาเป็นพี่น้องกับพี่ดาวอีก ฟ้ารักพี่ดาวนะ... พราวฟ้า

โรส-รสริน

วันนี้พี่เอากุหลาบขาวที่ฟ้าชอบมาให้ด้วย

โรส-รสริน

ฟ้า...

โรส-รสริน

เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ

โรส-รสริน

พี่คิดถึงฟ้ามากเลยรู้มั้ย?...

รสรินยื่นมือไปแตะที่รูปภาพของน้องสาววัยแรกรุ่นอย่างอาลัยพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างยากจะควบคุม

รสรินนั่งพูดคนเดียวอยู่หน้าที่เก็บอัฐิหินอ่อนสีขาวเธอไม่ได้เจอหน้าพราวฟ้าน้องสาวสุดที่รักมา12ปีแล้วต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคลายความคิดถึงพราวฟ้าได้เลยรสรินคิดเล่นๆว่าถ้าพราวฟ้ายังมีชีวิตอยู่ป่านนี้หลานของเธอตั้งโตอายุ11-12ปีได้แล้วยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลไม่หยุด

โรส-รสริน

ฟ้าไม่ต้องห่วงพี่สักวันพี่จะพาแม่มาหาฟ้าเอง...

ครู่เดียวดวงตาที่เคยเศร้าหม่นก็แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีไฟแค้นลุกโชนขึ้นมา เธอทำได้ทุกอย่างที่น้องสาวเธอขอก็จริง...แต่ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งมีชื่อเสียงมากขึ้นจะให้เธอทนดูคนที่ทิ้งลูกของตัวเองแล้วไปใช้ชีวิตสุขสบายกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง

ตอนนี้รสรินมีทุกอย่างทั้งบ้าน รถ ชื่อเสียง เงินทองเธอไม่ใช่คนไร้ค่าที่แม่แท้ๆของเธอทิ้งอีกแล้วตอนนี้เธอคือ 'รสริน สุวรรณกิตติ์' ไม่ใช่ ละอองดาว เวชวินิจ ที่เป็นแค่เพียงฝุ่นผงไร้ค่าในชีวิตของนภาผู้เป็นแม่แท้ๆ

รสรินนั่งอยู่กับที่เก็บอัฐิของพราวฟ้าครู่หนึ่งจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแบมเลขาส่วนตัวของเธอเอง

โรส-รสริน

: ฮัลโหล!