Rara, gadis 20 tahun yang polos, kerja di PT. Nganjuk Sejahtera Group. Bosnya, Pak Samingan, super disiplin tapi eksentrik. Suatu hari, Rara terpaksa tinggal di rumah bos untuk mengurus anak tunggalnya - Arifbol - cowok tampan tapi bertingkah seperti anak kecil karena kondisi epilepsi yang dideritanya. Meski begitu, Arifbol ternyata punya sisi religius, perhatian, dan secara tak terduga... bikin Rara jatuh cinta.
Karya ini diterbitkan atas izin NovelToon Tri 2001, isi konten hanyalah pandangan pribadi pembuatnya, tidak mewakili NovelToon sendiri
Keajaiban Itu Datang Subuh-Subuh
Subuh itu, rumah Pak Samingan terasa adem banget. Angin pagi nyelusup lewat jendela, membawa aroma embun dan tanah basah.
Rara baru aja selesai sholat, mukenanya masih melekat di badan, rambutnya agak berantakan karena belum sempat disisir.
Dari ranjang, Arifbol duduk sambil ngusap wajah. Biasanya habis bangun, dia masih agak lemas, kadang pusing, kadang malah gemetar. Tapi pagi ini, entah kenapa, tangannya tenang. Nggak ada getar sama sekali.
Rara nengok. “Mas, sampeyan gak Popo ta? Kok duduknya tegak ngono?”
Arifbol nyengir, “Yo biasa wae, Ra. Kok aneh to?”
Rara mendekat, matanya menyipit. “Biasane nek Tangi turu, tanganmu gemeter, Mas. Iki kok gak...”
Dia langsung pegang tangan suaminya — hangat, tapi tenang. Bukan kayak biasanya.
“Lho… masya Allah,” bisik Rara. “Mas… iki tanganmu kok adem tenan, gak gemeter blas.”
Arifbol senyum samar. “Aku tadi mimpi, Ra. Ketemu wong berjubah putih. Wong iku ngomong, ‘Sak iki wes wayahe sembuh Rif, jogo sholatmu lan tresnamu.’ Terus aku tangi, kabeh rasane enteng.”
Rara langsung melongo. “Lho, Mas! Opo tenan ta?”
Arifbol ketawa kecil. “Yo aku iki gak ngerti, Ra. Tapi rasane tenanan sehat. Ndasku ora mumet, awak ora abot.”
Rara berdiri spontan, tangannya nutup mulut, matanya berkaca-kaca.
“Ya Allah… opo iki tenanan?”
Dia langsung nyium tangan suaminya, lalu peluk erat-erat. “Mas, aku kangen kowe sing sehat. Sing iso ngguyu, sing iso nggodain aku maneh.”
Arifbol ikut meluk, tapi pelan-pelan aja, takut Rara mewek kebanyakan.
“Ra, ojo nangis. Aku wes janji nek ilang kejangku, aku pengin ndampingi Bapak neng kantor. Aku pengin buktekne yen aku iso.”
Rara ketawa sambil ngusap air matanya. “Lho, lagek mari kok langsung ngomong kerjo. Engko kumat maneh, piye?”
Arifbol nyengir, “Ora bakal. Wong dokter ae kalah karo doa istriku sing nangis ben bengi.”
Rara manyun, tapi senyum. “Heh, Mas iki iso wae muji.”
Suara langkah Bu Wiji dari dapur terdengar mendekat.
“Rara! Mas Arif wes tangi? Tadi Ibu nyiapin wedang jahe.”
Begitu masuk kamar, Bu Wiji langsung kaget. Arifbol lagi jalan pelan ke arah jendela, buka tirai.
“Lho, Bol! Kowe mlaku? Gak gemeter ta?”
“Gak, Bu. Aku sehat, alhamdulillah.”
Bu Wiji langsung nutup mulut, matanya berlinang. “Ya Allah… Gusti, matursuwun. Ibu wes sujud syukur yen iki tenan.”
Rara ikut manggut-manggut, matanya merah. “Bener, Bu. Mas Arif saiki gak gemeter blas. Tangane malah anget.”
Bu Wiji nggak bisa nahan, langsung meluk anaknya. “Nak, iki mu'jizat. Allah ngedokne sehatmu pas Subuh, pas kowe lan Rara lagi rajin sholat. Ibu bangga.”
Sampai jam tujuh pagi, kabar kesembuhan Arifbol udah sampai ke telinga Pak Samingan.
Beliau pulang dari kantor dengan wajah bingung tapi bahagia.
“Bol! Aku krungu kowe mlaku tadi? Gak nganggo dituntun?”
Arifbol nyengir, “Iyo, Pak. Wes iso. Tak jajal mlaku tadi, gak oleng.”
Pak Samingan langsung ngakak sambil nyeluk: “Alhamdulillah! Iki anakku sing ndisek kerjo keras, sak iki malah menang lawan penyakit! Iki kudu syukuran!”
Rara nyeletuk pelan, “Syukuran oleh, Pak. Tapi ojo ngundang wong akeh, engko Mas capek.”
Pak Samingan ngangguk, “Yo, yo. Tapi paling gak, mangan-mangan bakso bareng karyawan sesok yo.”
Arifbol cuma nyengir, “Asal Ibu masak sayur asem karo sambel terasi barang, Pak.”
Rara geleng kepala, “Lha wong lagek mari, njaluk e pedes-pedes. Opo ora kumat?”
“Lha nek pedes, malah semangat!” jawab Arifbol sambil ketawa ngakak, bikin Rara ngambek setengah malu.
Sore itu, suasana rumah penuh tawa dan aroma wedang jahe.
Arifbol duduk di teras sambil baca koran, Rara duduk di sebelahnya nyulam.
“Mas, rasane piye saiki?”
“Rasane koyok wong lahir maneh, Ra. Koyok entuk nyowo anyar.”
Rara senyum kecil. “Yo wes, tapi janji yo, nek sehat terus, ojo kakean nggudo aku.”
Arifbol menatapnya lama, matanya lembut. “Aku bakal nggudo Kowe bendino, Ra, tapi dengan cinta.”
Rara langsung nyubit lengan suaminya pelan. “Mas iki, sehat malah tambah gombal!” 😂
Dan sore itu, di bawah cahaya matahari yang hangat, keluarga kecil itu ketawa bersama.
Nggak ada lagi bayangan kejang, nggak ada ketakutan.
Hanya ada rasa syukur, cinta, dan tawa yang tulus.
“Kadang, keajaiban kuwi teko pas awak e dhewe uwes hampir nyerah. Tapi Gusti Allah selalu nduwe waktu sing pas kanggo nyembuhin luka — baik di badan, maupun di hati.”
Sore hari, halaman rumah Pak Samingan mendadak ramai.
Ada meja panjang di teras, ditutup taplak warna hijau muda, penuh lauk sederhana: bakso, sayur asem, sambel terasi, sama tahu goreng yang aromanya udah menggoda sejak dari dapur.
Bu Wiji mondar-mandir sambil bawa piring.
“Rara, tolong panggil Pak Samingan, Mas Arif uwes siap potong tumpeng!”
Rara nyaut dari ruang tamu, “Iyo, Bu! Tapi bapak lagi ngatur kursi buat tetangga.”
Fitri yang dari tadi bantuin di dapur nyeletuk, “Wah, Pak Samingan semangat banget, koyok arep mantu maneh.”
Rara melotot halus. “Heh, Fit, ojo digodain. Bapak iku lak wes seneng, suka lebay.”
Fitri ketawa ngakak, “Iyo, Mbakyu. Tapi seneng aku ndelok Mas Arif sehat. Ndisek ae ben kumat, aku sampe gemeter melok nangis.”
Rara langsung menatap Fitri, matanya lembut tapi dalam.
“Iyo, Fit… tapi saiki alhamdulillah. Gusti Allah iso ngebalik keadaan cepet banget, yo?”
Fitri mengangguk pelan. “Iyo, Mbakyu. Mu'jizat iku nyata, asal awak e dhewe sabar.”
Nggak lama kemudian, Pak Samingan datang sambil bawa pengeras suara kecil.
“Wes, wes! Ayo kumpul kabeh! Iki syukuran kecil aja, ora usah mewah. Tapi kudu rame, kudu seneng!”
Arifbol duduk di kursi tengah, masih pakai baju koko putih dan senyum yang nggak bisa hilang dari wajahnya.
Rara duduk di sebelahnya, sesekali nyender pelan ke bahunya.
Fitri berdiri di belakang, bantu ngisi gelas tamu dengan air jeruk.
“Bapak pengin ngomong dikit,” kata Pak Samingan, suara serak tapi semangat.
“Anakku iki, sing wes bertahun-tahun nglawan penyakit, akhire sehat! Alhamdulillah! Iki bukti nek Gusti Allah ora tau ninggal hambane sing sabar!”
Semua tamu tepuk tangan.
Arifbol nunduk haru, sementara Rara pelan-pelan nyeka air mata.
Pak Samingan lanjut, “Mulai minggu ngarep, Arif bakal ngiwangi aku neng kantor. Yo ben PT. Nganjuk Sejahtera semakin jaya!”
Rara langsung nengok spontan. “Lho, minggu ngarep, Pak? Cepet amat?”
Bu Wiji nyengir, “Yo ben, Ra. Wong sehat kok ditunda-tunda. Yo ben langsung produktif.”
Rara manggut-manggut, tapi dalam hati udah mulai deg-degan.
“Aduh, kalo Mas Arif mlebu kantor, kan akeh pegawai cewek neng kono. Sing manis-manis, sing gawe parfum wangi… duh, iso runyam iki.”
Selesai acara, tamu-tamu pulang.
Sisa malam tinggal keluarga inti dan Fitri yang beres-beres piring.
Arifbol duduk di teras sambil ngelihat bintang.
Rara nyusul sambil bawa segelas susu hangat. “Nih, Mas, ngombe disek. Yo ben tenagamu balik.”
“Wah, makasih, calon bos besar,” goda Arifbol.
Rara manyun, “Bos opo? Wong kowe ae lagek sembuh.”
Arifbol ketawa kecil. “Aku serius lo, Ra. Aku pengin bantu Bapak tenan. Aku uwes suwe dadi beban.”
Rara menatapnya, matanya lembut. “Mas, sampeyan ora tau dadi beban. Wong aku malah belajar sabar goro-goro sampeyan.”
Suasana jadi hening sesaat.
Lalu tiba-tiba, Fitri keluar dari dapur sambil bawa baki kue.
“Mas Arif, iki sisa kue kanggo sesok isuk, tak deleh neng mejo yo?”
“Iyo, Fit, matursuwun,” jawab Arifbol santai.
Tapi Rara langsung nyeletuk pelan, suaranya agak ngelus-ngelus tapi nyelekit:
“Fit, nek masakanku siso, mbok kongkon kucing sing jogo. Tapi nek kuemu, Mas Arif mbok kongkon nyimpen. Wah, istimewa tenan yo.”
Fitri bengong. “Lho, Mbakyu, aku cuma–”
Rara nyengir, “Hehe, becanda, Fit. Tapi ojo sering-sering yo, engko Mas Arif tambah gendut, aku tambah kuru ngelus dada.” 😂
Arifbol ngakak, “Ra, kowe iki lho… wong Fitri cuma bantu.”
Rara manyun. “Yo, aku ngerti. Tapi tetep wae, aku waspada. Wong neng kantor ae durung mulai, saingan uwes nongol neng omah.”
Arifbol masih ketawa. “Yo wes, mulai sesok, Fitri tak kongkon bantu Ibu ae, ora usah ngurus aku.”
Fitri tersenyum kecut, “Hehe, siap, Mas.”
Malam makin larut.
Rara duduk di teras, melamun sambil ngeteh.
Arifbol keluar lagi, duduk di sebelahnya.
“Ra, nangpo meneng?”
“Gak, Mas. Cuma mikir… mulai minggu ngarep hidup kita berubah lagi. Aku seneng, tapi wedhi juga.”
“Wedhi opo?”
“Wedhi kelangan kebiasaan kita, Mas. Selama iki aku ngurus sampeyan, ngelindungi sampean. Tapi engko pas sampeyan uwes sehat, kerjo, ketemu AKEH uwong… engko aku isek dibutuhne opo gak.”
Arifbol menatapnya lembut, tangannya menggenggam tangan Rara.
“Ra, sembuhku iki justru Mergo awakmu. Kowe ora bakal pernah ilang manfaate kanggo aku, justru saiki aku pengin njogo awakmu ganti.”
Rara terdiam, senyum pelan muncul di bibirnya.
“Janji, Mas?”
“Janji, Ra. Aku sehat kanggo kawe, bukan kanggo sopo ae.”
Dan malam itu, di bawah langit Nganjuk yang penuh bintang, Rara sadar:
kadang, rasa takut kehilangan itu bukan karena cinta berkurang —
tapi karena cinta itu sendiri terlalu besar buat disimpan sendirian.