ALAS KWATRO DOS

When I am nowhere to go. I become selfish to end everything.

"Send me your resignation letter ASAP!"

"Ma'm, huwag namang ganito! Kailangan na kailangan ko talaga ng trabaho.."

"Sorry, Amethyst! Pero--kapag nanganak ka na pwede ka ulit mag-apply dito. Tatanggapin ka namin." pinal niyang sabi.

Bagsak ang balikat na umuwi ako dahil tinanggal ako sa trabaho. And to make my day worst. Pag-uwi ko nadatnan ko ang gamit ko labas ng nerentahan kong maliit na apartment.

"Manay, maawa po kayo sa akin. Buntis po ako at walang masisilungan.." nagkakandarapang sunod ko sa may-ari ng apartment na nirentahan ko.

"Amy, tatlong buwan kong tiniis at inintindi ang sitwasyon mo. Okay lang sa akin noong nakaraan pero--pero ngayon, kailangan na kailangan ko talaga ng pera at  hindi naman lingid sa kaalaman mo na nagpapadialysis ako buwan-buwan."

"Pero Manay naman, kahit hanggang ngayong gabi lang Manay, bukas na bukas ay aalis ako." subok na pagmamakaawa ko.

"Umuwi ka sa inyo, Amethyst! Paniguradong malaking bukas ang pinto ng pamilya mo para tanggapin ka.." sabay sara ng pintuan ng bahay nito sa pagmumukha ko.

Tahimik ang paligid, malamig ang simoy ng hangin na dumadampi sa aking balat at kulay itim din  ang langit. And this is the longest bridge of the City. Matatanaw sa baba ang kasing kulay ng langit na dagat. Everything is so perfect. This moment is perfect.

"Im sorry! Pero--saglit lang naman 'to. Prraaamissss." nawawala sa saktong katinuang saad ko. Ngumingiti, humihikbi, naiiling, bubulong, ngingiti ulit, hihikbi at paulit-ulit habang nanginginig ang mga kamay na nakahawak sa anim na buwang tiyan. "Pagod na pagod na ako." humikbing reklamo ko. "Gusto ko nang magpahingaaaa.." sabay tingin sa maaliwas na langit. Kasalungat sa nararamdaman ko. "Ahhhhhhh.." impit kong hikbi saka sandaling ipinikit ang lumuluhang mga mata.

"Im sorry." for hundredth times na bulong ko nang biglang may sumipa sa loob ng aking tiyan. Namilog ang aking dalawang mata the second time the baby kick. Lalo akong naging emosyonal. My baby kick. Saka ko ito hinaplos pababa, pataas at paulit-ulit. "Oh.." daing ko sabay gumuhit 'O', ang aking labi nang makaramdam ako ng sakit sa aking tiyan. Oh babyyy! Lalong namilog ang mata ko dahil sa sakit. Napa-inhale-exhale ako na parang manganganak.

"Baby, sorry--sorry...hindi na uulit si Nanay!" bahagyang natataranta at naiiyak na kausap ko sa batang nasa aking sinapupunan. Baka naririndi si Baby sa panay kong iyak or galit ito sa hindi magandang plano ko sa aming dalawa. "Sorry.. sorryy.." pa anas kong sabi, sinusubukan ko rin ang sariling kumalma. Ilang minuto ding ganun. Ilang minuto kong kinalma ang sarili hanggang sa unti-unting nawala ang kirot. Unti-unti naring natuyo ang luha sa aking mukha. "My baby." sabay marahang haplos sa umbok kong tiyan. "I love you, Baby. Sorry sa pagiging marupok ni nanay. Sorry sa pagiging bad ni nanay.. Di na uulit. Aalis na tayo agad-agad dito  kapag wala ka ng tampo kay nanay ha. Sorryy.. Sorry." paulit-ulit na pabulong at may lambing kong sabi.

I find that life was so hard for me after that day. Galit na galit siguro yung baby ko kaya tuluyan niya akong iniwan. Well, it's my fault. Kahit sinong anak basta sinasaktan o nasasaktan ng magulang ay paniguradong maglalayas. Pero hindi naman ako ganito kung pinapaboran ako ng pagkakataon. If the tricky witch destiny not being playful for my life, hindi siguro ganito yung ending.

That day, I blamed my parents for dying early and for being poor. I blamed my EX for making me fell in loved and felt loved and the next day he's cheating on me. I blamed God for taking everything from me. And I blamed myself for being weak. I blamed everything and question everything that surrounds me.

Of all people, bakit ako nakaranas ng ganito? Bakit parang ako lang ang nakaranas ng ganito? BAKIT? Bakit ang daya-daya nila? Bakit sila masaya, samantalang ako heto at nagdurusa? Bakit ganun? Bakit ang daya ni tadhana? Bakit ang daya ni God?

"If you're hurt, cry it out. Everything will be okay." someone just said that.

And I cried my heart out while hugging a stranger. A stranger  who lend some hand, shoulder and a hanky. Wala na akong enerhiya. Kailangan na kailangan kong manghiram kahit saglit ng enerhiya ng iba.

"Go--good morning mom." sabay halik sa pisngi nito. Brennan's mom is beyond beautiful at the age fifty five.

"Hi dear, sorry for interrupting from your hectic schedules. You know, I just missed the old days chitchatting with you."

"No-Its fine mom!" sabay ngiti ko dito. She is so kind that's why I give her the prettiest smile I could. "I also miss your original recipe of egg pie and some cakes."

"OW! Ipadadala ko rin yung favorite ng apo ko at ni Brennan."

"Chocolate cake!" magkasabay naming wika saka sabay din kaming natawa.

"Brennan at Brittany love everything with chocolates, manang mana sa yumao kong asawa." nakangiting sabi nito na ikinangiti ko din.

"Kung naging lalaki lang si Brittany paniguradong parang pinagbiyak sila na bunga."

"Sang-ayon ako diyan, the two really look alike. From toe to head pati ugali at hilig. Ang pinagkaiba lang eh babae yung Brittany natin."

"Opo mommy!" natatawang tugon ko. Pero mabilis ding humupa yun.

"Carmie is back!" nakangiting sabi nito pero hindi umabot sa mga mata nito. Ewan. But I know they are in good terms. They never cut their connection after his son and Carmie split.

"A-alam ko ho.." parang may bikig sa lalamunang sagot ko. Pero mabilis ding tumalikod para maghanap ng mga gagawin. "Alam ko naman po ang lugar ko sa buhay ni Brennan. Hindi ko po nakakalimutan ang nilagdaan ko nung araw na yun. And I believe, Carmie will love Brittany like it was her own child. Lalo na at kamukhang-kamukha nito ang ama." sabay baling dito na may ngiti sa labi.

Binigyan naman ako nito pabalik ng isang malawak at matamis na ngiti.

"I know, Carmie is amazing just like you."

Tinanguan ko ito bilang pagsang-ayon sabay ngiti.

Surely soon Brennan will have back his everything, his happy ending. And I'll be happy for watching him to who and where he is meant to be.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***