แดดอ่อนๆ ยามเย็นสาดส่องลงบนผิวน้ำโขง เคนกับปอนด์นั่งอยู่บนโขดหินริมฝั่ง เงียบๆ เสียงน้ำไหลกระทบหินเป็นทำนองเพลงแผ่วเบา พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก โตมาด้วยกันในหมู่บ้านเล็กๆ แถบไซยะบูลี่ ลาว เคนตัวสูงใหญ่ ผิวคล้ำ ส่วนปอนด์ผอมบาง ผิวขาว ต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่ก็สนิทกันมาก
ฤดูฝนปีนี้ยาวนานผิดปกติ ฝนตกพรำๆ แทบทุกวัน ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของทั้งคู่ มันเริ่มจากการแอบมอง การแอบยิ้ม เล็กๆ น้อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่นั่งดื่มเหล้าขาว ใต้ร่มไม้ใหญ่ เคนเอ่ยปากสารภาพความรู้สึกของตัวเอง ออกไปตรงๆ
ปอนด์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยอมรับว่า เขารู้สึกเช่นเดียวกัน ความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ มันหนักอึ้ง เหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ ที่กดทับอยู่บนอก ตอนนี้ มันหายไปแล้ว
พวกเขากอดกัน ฝนยังคงตก แต่ความหนาวเย็นหายไป แทนที่ด้วยความอบอุ่น และความเข้าใจ ความรักของพวกเขา อาจจะไม่ใช่เรื่องธรรมดา ในสายตาคนอื่น แต่สำหรับเคนและปอนด์ มันคือเรื่องธรรมชาติที่สุด เหมือนสายน้ำโขง ที่ไหลไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จบ
SihaPhutมอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
เพื่อนกัน...รักห่างไกล คอมเมนท์