ประวัติศาสตร์  ซื้อด้วยเหรียญทอง 

ไทย





ช่อง รายการผลงาน ฉันอยากตีพิมพ์ ปกหนังสือ Games







ภาษา



ชื่อนักเขียน: แอร์

เซียนและมารเป็นปรปักษ์

5.0 |     

ชื่อนักเขียน: แอร์

...ข้าเป็นมารเจ้าเป็นเซียน...

แอร์มอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon

 

 394.0K  5.2K

 5.0

ชมตอนที่หนึ่ง

 ชื่นชอบ

เซียนและมารเป็นปรปักษ์

ประวัติย่อ | เลือกตอน

อัพเดทถึงตอนที่ 365

เป็นบวก

|

ย้อนกลับ

ทะเลเขียวคราม

เม็ดทรายขาวโพลน

เหมือนดั่งเป็นนิรันดร์

กระบี่แต้มแต่ง

สีประทับตรึง

ชะตาจึงผันเวียน

ฟ้าดินไพศาล

ร่วมดื่มเถิดหนา

ฟันฝ่าคลื่นลม

ทั้งทุกข์และสุข

แม้ภายหลังจะ

ผันแปรพันหมื่น

ไม่เสียใจ

ล้ำลึกรู้สึก

รักชังล้นเอ่อ

ฝังความลุ่มหลง...ลง

ฟ้าดินกว้างใหญ่

ทะเลรักกราด

คิดคำนึงถึง...ใคร

ผืนดินเพียงฝัน

กระบี่ดั่งรุ้ง

ไม่หวาดผวา

ไม่เห็นต้องหวั่น

จะดีจะร้าย

ข้ายินดีรับ...แบกไว้

ไม่ว่ามี

ขวากหนามแหลมคม

หมื่นพัน

อนาคตข้าวางไว้

ข้างท่านแล้ว

คิดจนผนึก

ด้วยจุมพิตจรด

เริ่มต้นแห่งไหน

สิ้นลงที่ใด

เพียงเท่านั้น

อุ่นหยดน้ำตา

หยาดริน

ต่อให้มีพายุโถมยากหยุดยั้ง

ท่านยังเป็นดั่ง

ลมวสันต์โอบล้อม

ถ้อยรักล้วนจบ

ด้วยริมฝีปาก

ท่านคือจุดหมาย

ที่ข้าฝันฝาก

อึดใจนั้นมีชั่วนิรันดร์

อยู่จริง

ยินยอมมีศัตรู

ทั่วทั้ง...แดนดิน

เพลงห้วงฝันสกาว

เซียนเล่อ

ยามรุ่งเรือง

บ้านเมือง

ประกายแวววาว

วิหคถลาบิน

ลงมาเป็นชายชุดขาว

ปลิวบุปผา

พริ้วลมใบหน้าหยก

เผยเรื่องราว

เป็นเหตุลาง

ท้าโบราณประเพณี

คืนสงัด

ซ่อนเร้น

เช่นมรกต

แววตา

ผีเสื้อเงินระบำ

แสงพราวดุจ

ดาวดารา

กลางป่าเขา

เขานำก้าวตาม

กระซิบเสียงแผ่วเบา

อาบแสงจันทรา

นวลสกาว

ไม่กริ่งเกรงอันตราย

กระบี่บุปผาร่ายรำ

ล้อมทั่วสะพานอี้เนี่ยน

ต้านกฎเกณฑ์

ค้านธรรมเนียม

พื้นดินสะเทือนถึงฟ้า

กาลล่วงสิ่งล้วน

ย่อมเปลี่ยนผัน

ดาวเคลื่อนคล้อยไป

หนึ่งบุปผาและหนึ่งกระบี่

หนึ่งใจเพื่อผองชน

วิบัติเขาไท่ชาง

ต้นเหตุการเสื่อมสลาย

กำแพงเมือง

นครบ้านเรือน

ต้องพังทลาย

โรคภัยไฟสงคราม

พรากใบหน้างาม

หายจากไป

ปริศนายากเกินแก้ไข

อู่หมิงปรากฏตัวมา

ปลิวหมอกพรมไม้

บนสะพานอี้เนี่ยน

กาลอันล้ำค่าแปรเปลี่ยน

เหนือแดนดินอัศจรรย์

เมฆาเปิด

ฟ้ากระจ่างใส

ฝุ่นดินร่วงโรย

หนึ่งคนใต้ฝนโปรย

คะนึงเพียงไม้อันงดงาม

เฝ้าคอยคนแสนไกล

วอนต่อโคมที่ลอยไป

แม้นใครประณามเยาะเย้ย

ละอดีตทิ้ง

ให้ดอกไม้ผลิบานเช่นเคย

หนึ่งบุปผาและหนึ่งกระบี่

เพียงเราไม่พรากเลย

จะสวรรค์หรือโลกา

ให้เงาเราสอง

ข้างเคียง

เพลงหนึ่งบุปผาหนึ่งกระบี่

ฉินสะดัง

กลางหมอกหนา

กาลเวลา

ผันเลยไป

เทียนจื่อเซียว

คลายโศกศัลย์

ดั่งเมามาย

ใต้จันทรา

เฝ้าดีดฉิน

ครวญใคร่ถาม

พลางรับรู้เรื่อง

เรื่องอันละมุน

แต่กาลนั้น

ช่างเร่งเร้า

ไม่รั้งรอ

ชั่วชีวิต

ยังเฝ้าคอย

ให้เจ้านั้น

กลับหันมองมา

พ้นนิทรา

จากนี้ไม่ยอมห่างกาย

เป็นดั่งฝัน

คะนึงหา

วันเก่านั้นที่กูซู

จะถนอม

จะถนอม

วันเหล่านั้น

แนบเอาไว้ข้างในไม่เลือน

ปราถนาเพียงกุมมือ

อีกสักครา

ขอบรรเลง

เพลงเพื่อเจ้าที่กลับมา

พ้นนิทรา

จากนี้ไม่ยอมห่างกาย

เพลงริษยาเมฆา

เสียงเพลงขลุ่ย

ร้าวอารมณ์

แผ่วผ่านลม

เนิ่นนาน

พัดพา

ความหวังวันวาน

ผิดถูกนั้น

ดั่งฝันในยามนิทรา

เกียรติยศ

ถ้อยคำติชม

ดุจดั่งสายลม

กลับเสียดเเทง

กรีดลึกสุดใจ

บรรเลงฉินผ่าน

ธาราผาชัน

ด้วยสายสัมพันธ์

ที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย

ทุกข์สุขครั้งเยาว์

เมามาย

ใต้จันทรา

แสนอาวรณ์

ก่อนจะฝืน

ก้าวข้ามไป

ด้วยจิตใจมั่นคง

ด้วยบทเพลง

เราสอง

ขับขาน

เพลงไร้พันธนาการ

ฝ่าเปลวเพลิง

สู้สงคราม

หาญและองอาจ

หมื่นศาสตราไสว

เหล่ากองพัน

กู่ก้องชัย

ดุจสายฟ้า

ฟาดไกล

หน้าไม้กลยิงสูง

เกียรติศักดิ์ศรี

อันเทิดทูน

ทิ้งและมุ่งสู่

สมรภูมิ

หนึ่งสตรี

ผู้อาจหาญ

เช่นธารภูผา

อดีตยินแว่วเสียง

ผ้าไหมทอถัก

บัดนี้รอนแรมไกลห่าง

ค่ำคืนใช่หลับไหล

เฝ้าระวังภัย

ไม่คิดอดสู

ใบหน้า

เหน็ดเหนื่อย

โฉมอาบธุลีฝุ่น

กฎเกณฑ์

แผ่นดินนี้

ไม่จำนน

ออกเพลงกระบี่

สวมเกราะ

และมุ่งไป

ด้วยใจอาจหาญ

เดินทาง

ก้าวข้ามหุบเขา

ย่ำเท้าลง

บนทรายขาว

ไร้เงา

ร่องรอยอาชา

มุ่งหน้าสู่สมรภูมิ

ประจันหน้า

ราตรีเผชิญศัตรู

จรดดาบขึ้นสูง

หาญและองอาจ

หนึ่งศาสตราไสว

ทันทีที่หวนคืน

พลันเข้าเฝ้า

พลันเข้าเฝ้า

องค์จักรพรรดิสูงส่ง

เชิดชูความอาจหาญ

เชิดชูความอาจหาญ

กระนั้นนางไม่อาจรับเอาไว้

กลับคืนยังถิ่นฐาน

ทรงหลังอาชา

คาดเรือนเกศา

แล้วมุ่งไป

หยิบจอกสุรา

พร้อมเอ่ย

ทั้งอวยชัย

แด่เหล่าสหาย

แลไพร่ฟ้า

ต่างแร้นแค้น

ปักษีร่ำโศกา

พสุธาแห้งแล้ง

ตรวนดินแดน

ด้วยสงคราม

ผืนธงโรยรา

ดาบเจ้าถอนปิ่นลง

หยิบเกราะรบ

ขึ้นสวมองค์

หัวใจมั่นคง

โทสะมอดลง

ไม่หวั่นเกรง

แม้สิ้นลม

มุ่งหน้าไร้กลัว

เพลงวีรสตรี

หยาดฝนจากฟากฟ้า

ร่วงหล่นเหนือพสุธา

คลื่นน้ำแผ่เมื่อยาม

กระทบพื้นชลธี

นำถ้อยคำห่วงหา

จากใจผู้ปรารถนา

ผ่านพัดไป

ให้ถึงหทัยท่านนั้น

แว่วเสียงราตรีร่ายมนต์

แผ่วเบาเลื่อนลอย

ภาพฝันจองจำหัวใจวังเวง

ตราบค่ำคืนเพียงข้าเดียวดาย

มองจ้องม่านหมอกเลือนลาง

พร่างพราวแสงจากจันทร์

ปรารถนาแค่ท่านเพียงผู้เดียว

ดวงฤทัยไม่สามารถ

ปันรักไปให้ใครอื่น

มือเอื้อมคว้าคำนึงหา

ท่านเพียงเท่านั้น

ดุจสายธารความต้องการ

อันไพศาล

ยลแย้มกลีบบุปผา

ร่วงหล่น ณ ฝั่งธารา

เรียงลิขิตเรื่องราว

ให้เราโศกศัลย์

โลกนี้สรรค์ความลึกล้ำ

ยากเกินคาดการณ์

อ้างว้างปรวนแปร

มิมีแน่นอน

ตราบค่ำคืนเพียงข้าเดียวดาย

รวมผนวกภาพมายา

ภวังค์คิดดิ้นรน

แม้สิ้นแรงกายา

ชีพสลายมลายมอดไป

จะน้อมกายยอมรับ

ไม่ว่าสิ่งใด

เพลงคีตาแห่งเกาะไกลฝั่ง

ฝันถึงยาม

ลมพัดพา

บุปผาโปรยปราย

ภาพวันวาน

ภาพวันวาน

ที่ได้เคยหลงลืม

ลวงใจโทษชะตากรรม

จมดิ่งลึกล้ำลวงตน

ลืมเลือนคำ

จดจำสิ่ง

ที่สูญเปล่า

จารึกคำ

ละเมอเพ้อพร่ำ

คำสัญญา

ผูกพันเกินลบเลือน

กฎแห่งดินฟ้าแจ้งใจ

ยากฝืนใช่คล้อยตาม

บุพเพชักพา

แต่รักไร้วาสนา

ขอเฝ้าฝัน

ว่าเคยได้สัมผัสรัก

ซึ่งกันและกันสักครา

เร้นระทมเลือนลาง

ติดแต้มตรึง

ไม่จางหาย

โหยหาจน

รานร้าวใจ

แม้กล้าเก่ง

กลับกลายอ่อนล้า

ยั่งยืนตราบ

ธาราไหลริน

สิ้นกาลผ่านปี

ให้ได้พบรัก

แม้น้ำตาอุ่น

หยาดต้องธุลี

ขอเจ้าเคียงคืนวัน

ฤาท่องโลกาหาเปรียบ

รสระทมบ่มทุกดินฟ้า

เวียนหมุนไม่อาจหลีกหนี

รักคือผิดคือภัย

ชะตานี้มิอาจพ้น

เสียงละมุน

กรุ่นกำจายกล่อม

ม่านเมฆา

กลั่นจากหยดน้ำตา

ผ่านกาลรุ่งโรจน์โรยรา

อ้อนวอนต่อทั้งเทพมาร

เกิดดับละวาง

แต่รักยึดรั้งยากไข

ขอตะวันจันทรา

ไม่ลับดินฟ้า

รักไม่ด้อยค่าอีกครา

วาดห้วงฝัน

ไร้สีรอเจ้า

เข้ามาแต้มแต่ง

รักนิรันดร์

ไม่สัญญา

ว่าจะมอบ

เพียงสุขชั่วฟ้า

สลักหิน

ชะตาสองเรา

หวังรักไม่เลือน

ฟื้นห้วงฝันเหลือเพียง

จารึกเหนือเขนย

เพลงคนเคียงหมอน

อดีตของหลานปั๋งอิง

อดีตของหลานปั๋วอิง2

อดีตของหลานปั๋วอิง3

รักษา

งานมงคล

พิเศษ1

พิเศษ2

พิเศษ3

พิเศษ4

พิเศษ5

อธิบาย

อธิบาย

พิเศษ5

พิเศษ4

พิเศษ3

พิเศษ2

พิเศษ1

งานมงคล

รักษา

อดีตของหลานปั๋วอิง3

อดีตของหลานปั๋วอิง2

อดีตของหลานปั๋งอิง

เพลงคนเคียงหมอน

จารึกเหนือเขนย

ฟื้นห้วงฝันเหลือเพียง

หวังรักไม่เลือน

ชะตาสองเรา

สลักหิน

เพียงสุขชั่วฟ้า

ว่าจะมอบ

ไม่สัญญา

รักนิรันดร์

เข้ามาแต้มแต่ง

ไร้สีรอเจ้า

วาดห้วงฝัน

รักไม่ด้อยค่าอีกครา

ไม่ลับดินฟ้า

ขอตะวันจันทรา

แต่รักยึดรั้งยากไข

เกิดดับละวาง

อ้อนวอนต่อทั้งเทพมาร

ผ่านกาลรุ่งโรจน์โรยรา

กลั่นจากหยดน้ำตา

ม่านเมฆา

กรุ่นกำจายกล่อม

เสียงละมุน

ชะตานี้มิอาจพ้น

รักคือผิดคือภัย

เวียนหมุนไม่อาจหลีกหนี

รสระทมบ่มทุกดินฟ้า

ฤาท่องโลกาหาเปรียบ

ขอเจ้าเคียงคืนวัน

หยาดต้องธุลี

แม้น้ำตาอุ่น

ให้ได้พบรัก

สิ้นกาลผ่านปี

ธาราไหลริน

ยั่งยืนตราบ

กลับกลายอ่อนล้า

แม้กล้าเก่ง

รานร้าวใจ

โหยหาจน

ไม่จางหาย

ติดแต้มตรึง

เร้นระทมเลือนลาง

ซึ่งกันและกันสักครา

ว่าเคยได้สัมผัสรัก

ขอเฝ้าฝัน

แต่รักไร้วาสนา

บุพเพชักพา

ยากฝืนใช่คล้อยตาม

กฎแห่งดินฟ้าแจ้งใจ

ผูกพันเกินลบเลือน

คำสัญญา

ละเมอเพ้อพร่ำ

จารึกคำ

ที่สูญเปล่า

จดจำสิ่ง

ลืมเลือนคำ

จมดิ่งลึกล้ำลวงตน

ลวงใจโทษชะตากรรม

ที่ได้เคยหลงลืม

ภาพวันวาน

ภาพวันวาน

บุปผาโปรยปราย

ลมพัดพา

ฝันถึงยาม

เพลงคีตาแห่งเกาะไกลฝั่ง

ไม่ว่าสิ่งใด

จะน้อมกายยอมรับ

ชีพสลายมลายมอดไป

แม้สิ้นแรงกายา

ภวังค์คิดดิ้นรน

รวมผนวกภาพมายา

ตราบค่ำคืนเพียงข้าเดียวดาย

มิมีแน่นอน

อ้างว้างปรวนแปร

ยากเกินคาดการณ์

โลกนี้สรรค์ความลึกล้ำ

ให้เราโศกศัลย์

เรียงลิขิตเรื่องราว

ร่วงหล่น ณ ฝั่งธารา

ยลแย้มกลีบบุปผา

อันไพศาล

ดุจสายธารความต้องการ

ท่านเพียงเท่านั้น

มือเอื้อมคว้าคำนึงหา

ปันรักไปให้ใครอื่น

ดวงฤทัยไม่สามารถ

ปรารถนาแค่ท่านเพียงผู้เดียว

พร่างพราวแสงจากจันทร์

มองจ้องม่านหมอกเลือนลาง

ตราบค่ำคืนเพียงข้าเดียวดาย

ภาพฝันจองจำหัวใจวังเวง

แผ่วเบาเลื่อนลอย

แว่วเสียงราตรีร่ายมนต์

ให้ถึงหทัยท่านนั้น

ผ่านพัดไป

จากใจผู้ปรารถนา

นำถ้อยคำห่วงหา

กระทบพื้นชลธี

คลื่นน้ำแผ่เมื่อยาม

ร่วงหล่นเหนือพสุธา

หยาดฝนจากฟากฟ้า

เพลงวีรสตรี

มุ่งหน้าไร้กลัว

แม้สิ้นลม

ไม่หวั่นเกรง

โทสะมอดลง

หัวใจมั่นคง

ขึ้นสวมองค์

หยิบเกราะรบ

ดาบเจ้าถอนปิ่นลง

ผืนธงโรยรา

ด้วยสงคราม

ตรวนดินแดน

พสุธาแห้งแล้ง

ปักษีร่ำโศกา

ต่างแร้นแค้น

แลไพร่ฟ้า

แด่เหล่าสหาย

ทั้งอวยชัย

พร้อมเอ่ย

หยิบจอกสุรา

แล้วมุ่งไป

คาดเรือนเกศา

ทรงหลังอาชา

กลับคืนยังถิ่นฐาน

กระนั้นนางไม่อาจรับเอาไว้

เชิดชูความอาจหาญ

เชิดชูความอาจหาญ

องค์จักรพรรดิสูงส่ง

พลันเข้าเฝ้า

พลันเข้าเฝ้า

ทันทีที่หวนคืน

หนึ่งศาสตราไสว

หาญและองอาจ

จรดดาบขึ้นสูง

ราตรีเผชิญศัตรู

ประจันหน้า

มุ่งหน้าสู่สมรภูมิ

ร่องรอยอาชา

ไร้เงา

บนทรายขาว

ย่ำเท้าลง

ก้าวข้ามหุบเขา

เดินทาง

ด้วยใจอาจหาญ

และมุ่งไป

สวมเกราะ

ออกเพลงกระบี่

ไม่จำนน

แผ่นดินนี้

กฎเกณฑ์

โฉมอาบธุลีฝุ่น

เหน็ดเหนื่อย

ใบหน้า

ไม่คิดอดสู

เฝ้าระวังภัย

ค่ำคืนใช่หลับไหล

บัดนี้รอนแรมไกลห่าง

ผ้าไหมทอถัก

อดีตยินแว่วเสียง

เช่นธารภูผา

ผู้อาจหาญ

หนึ่งสตรี

สมรภูมิ

ทิ้งและมุ่งสู่

อันเทิดทูน

เกียรติศักดิ์ศรี

หน้าไม้กลยิงสูง

ฟาดไกล

ดุจสายฟ้า

กู่ก้องชัย

เหล่ากองพัน

หมื่นศาสตราไสว

หาญและองอาจ

สู้สงคราม

ฝ่าเปลวเพลิง

เพลงไร้พันธนาการ

ขับขาน

เราสอง

ด้วยบทเพลง

ด้วยจิตใจมั่นคง

ก้าวข้ามไป

ก่อนจะฝืน

แสนอาวรณ์

ใต้จันทรา

เมามาย

ทุกข์สุขครั้งเยาว์

ที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย

ด้วยสายสัมพันธ์

ธาราผาชัน

บรรเลงฉินผ่าน

กรีดลึกสุดใจ

กลับเสียดเเทง

ดุจดั่งสายลม

ถ้อยคำติชม

เกียรติยศ

ดั่งฝันในยามนิทรา

ผิดถูกนั้น

ความหวังวันวาน

พัดพา

เนิ่นนาน

แผ่วผ่านลม

ร้าวอารมณ์

เสียงเพลงขลุ่ย

เพลงริษยาเมฆา

จากนี้ไม่ยอมห่างกาย

พ้นนิทรา

เพลงเพื่อเจ้าที่กลับมา

ขอบรรเลง

อีกสักครา

ปราถนาเพียงกุมมือ

แนบเอาไว้ข้างในไม่เลือน

วันเหล่านั้น

จะถนอม

จะถนอม

วันเก่านั้นที่กูซู

คะนึงหา

เป็นดั่งฝัน

จากนี้ไม่ยอมห่างกาย

พ้นนิทรา

กลับหันมองมา

ให้เจ้านั้น

ยังเฝ้าคอย

ชั่วชีวิต

ไม่รั้งรอ

ช่างเร่งเร้า

แต่กาลนั้น

เรื่องอันละมุน

พลางรับรู้เรื่อง

ครวญใคร่ถาม

เฝ้าดีดฉิน

ใต้จันทรา

ดั่งเมามาย

คลายโศกศัลย์

เทียนจื่อเซียว

ผันเลยไป

กาลเวลา

กลางหมอกหนา

ฉินสะดัง

เพลงหนึ่งบุปผาหนึ่งกระบี่

ข้างเคียง

ให้เงาเราสอง

จะสวรรค์หรือโลกา

เพียงเราไม่พรากเลย

หนึ่งบุปผาและหนึ่งกระบี่

ให้ดอกไม้ผลิบานเช่นเคย

ละอดีตทิ้ง

แม้นใครประณามเยาะเย้ย

วอนต่อโคมที่ลอยไป

เฝ้าคอยคนแสนไกล

คะนึงเพียงไม้อันงดงาม

หนึ่งคนใต้ฝนโปรย

ฝุ่นดินร่วงโรย

ฟ้ากระจ่างใส

เมฆาเปิด

เหนือแดนดินอัศจรรย์

กาลอันล้ำค่าแปรเปลี่ยน

บนสะพานอี้เนี่ยน

ปลิวหมอกพรมไม้

อู่หมิงปรากฏตัวมา

ปริศนายากเกินแก้ไข

หายจากไป

พรากใบหน้างาม

โรคภัยไฟสงคราม

ต้องพังทลาย

นครบ้านเรือน

กำแพงเมือง

ต้นเหตุการเสื่อมสลาย

วิบัติเขาไท่ชาง

หนึ่งใจเพื่อผองชน

หนึ่งบุปผาและหนึ่งกระบี่

ดาวเคลื่อนคล้อยไป

ย่อมเปลี่ยนผัน

กาลล่วงสิ่งล้วน

พื้นดินสะเทือนถึงฟ้า

ค้านธรรมเนียม

ต้านกฎเกณฑ์

ล้อมทั่วสะพานอี้เนี่ยน

กระบี่บุปผาร่ายรำ

ไม่กริ่งเกรงอันตราย

นวลสกาว

อาบแสงจันทรา

กระซิบเสียงแผ่วเบา

เขานำก้าวตาม

กลางป่าเขา

ดาวดารา

แสงพราวดุจ

ผีเสื้อเงินระบำ

แววตา

เช่นมรกต

ซ่อนเร้น

คืนสงัด

ท้าโบราณประเพณี

เป็นเหตุลาง

เผยเรื่องราว

พริ้วลมใบหน้าหยก

ปลิวบุปผา

ลงมาเป็นชายชุดขาว

วิหคถลาบิน

ประกายแวววาว

บ้านเมือง

ยามรุ่งเรือง

เซียนเล่อ

เพลงห้วงฝันสกาว

ทั่วทั้ง...แดนดิน

ยินยอมมีศัตรู

อยู่จริง

อึดใจนั้นมีชั่วนิรันดร์

ที่ข้าฝันฝาก

ท่านคือจุดหมาย

ด้วยริมฝีปาก

ถ้อยรักล้วนจบ

ลมวสันต์โอบล้อม

ท่านยังเป็นดั่ง

ต่อให้มีพายุโถมยากหยุดยั้ง

หยาดริน

อุ่นหยดน้ำตา

เพียงเท่านั้น

สิ้นลงที่ใด

เริ่มต้นแห่งไหน

ด้วยจุมพิตจรด

คิดจนผนึก

ข้างท่านแล้ว

อนาคตข้าวางไว้

หมื่นพัน

ขวากหนามแหลมคม

ไม่ว่ามี

ข้ายินดีรับ...แบกไว้

จะดีจะร้าย

ไม่เห็นต้องหวั่น

ไม่หวาดผวา

กระบี่ดั่งรุ้ง

ผืนดินเพียงฝัน

คิดคำนึงถึง...ใคร

ทะเลรักกราด

ฟ้าดินกว้างใหญ่

ฝังความลุ่มหลง...ลง

รักชังล้นเอ่อ

ล้ำลึกรู้สึก

ไม่เสียใจ

ผันแปรพันหมื่น

แม้ภายหลังจะ

ทั้งทุกข์และสุข

ฟันฝ่าคลื่นลม

ร่วมดื่มเถิดหนา

ฟ้าดินไพศาล

ชะตาจึงผันเวียน

สีประทับตรึง

กระบี่แต้มแต่ง

เหมือนดั่งเป็นนิรันดร์

เม็ดทรายขาวโพลน

ทะเลเขียวคราม

ทั้งหมด



 ดาวน์โหลด เซียนและมารเป็นปรปักษ์ PDF

 รายงานผลงานเรื่องนี้

 ชื่นชอบ

Read

เปิดประตูต่างภพ

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

NovelToon

NovelToon