พันธะดวงจิตสองภพ บทที่ 2 : การฝึกครั้งแรก

แสงตะวันสายสาดส่องเหนือยอดเขาเมฆาเขียว ลานฝึกอันกว้างใหญ่ในสำนักเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่าเด็กน้อยที่เพิ่งเข้ามาเป็นศิษย์ใหม่

บ้างก็ตื่นเต้น บ้างก็หวาดกลัวและไม่มั่นใจในตนเอง

ทันใดนั้นร่างหนึ่งในชุดอาภรณ์สีเขียวอ่อนก็ปรากฏขึ้นกลางลาน เส้นผมดำยาวถูกรวบไว้เรียบร้อย ใบหน้าอ่อนโยนแต่แฝงอำนาจ บุรุษนั้นคือ

ซูเม่ยหรง

อาจารย์รองผู้มีชื่อเสียงในด้านความเมตตาและความเข้มงวดในเวลาเดียวกัน

ซูเม่ยหรง

“วันนี้คือวันแรกที่พวกเจ้าจะได้เรียนรู้การฝึกพื้นฐานแห่งพลังวิญญาณ

ซูเม่ยหรง

จงจำไว้

ซูเม่ยหรง

รากฐานที่มั่นคงจะนำเจ้าสู่ยอดเขาที่สูงส่ง

ซูเม่ยหรง

หากรากฐานอ่อนแอ

ซูเม่ยหรง

ต่อให้เจ้ามีพรสวรรค์เพียงใดก็ไร้ค่า”

ศิษย์ทั้งหลาย : “ขอรับ!/เจ้าค่ะ!”

เสียงขานรับดังก้อง ลานฝึกเงียบสงบลงทันที

เด็ก ๆ เริ่มนั่งลงตามที่อาจารย์สั่ง

หลันอวิ๋น

//หลันอวิ๋นหลับตา หายใจเข้าออกช้า ๆ เขาสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดวนรอบกายคล้ายสายน้ำที่กำลังไหลเวียน

นั่งไม่ห่างนัก

เยว่ลู่ซี

//เยว่ลู่ซีก็หลับตาตาม แสงน้ำสีฟ้าอ่อนปรากฏรอบกายเธอเป็นประกายอ่อนโยน ราวกับสายน้ำแห่งชีวิต

เสียงซุบซิบดังขึ้นจากรอบด้าน

ศิษย์ชายคนหนึ่ง : “นั่น…นางทำได้ตั้งแต่ครั้งแรกเลยหรือ!”

ศิษย์หญิงอีกคน : “ช่างน่าประหลาดจริง…”

ขณะที่หลายคนยังควบคุมพลังตนเองไม่ได้ แต่อีกมุมหนึ่ง

เซินอี้หานไอร้อนพวยพุ่งออกจากกายทำให้เส้นผมลู่ไปตามกระแสอุ่น ๆ

ส่วน ไป๋เฉิงห้าว เผลอกดมือลงกับพื้นหินจนลานฝึกสั่นสะเทือนเบา ๆ เรียกเสียงหัวเราะประหลาดใจจากศิษย์ข้าง ๆ

ทว่าก็มีเสียงเย้ยหยันดังขึ้นจากด้านหลัง

หานเฟิง

“พลังน้ำงั้นหรือ?

หานเฟิง

ฮึ ใช้รดต้นไม้ยังจะดีกว่า อย่าได้ฝันว่าจะก้าวขึ้นเหนือข้าเลย”

หลันอวิ๋นลืมตาขึ้น

สบตาอีกฝ่ายด้วยความสงบ ไม่ตอบโต้แม้สักคำ ส่วนเยว่ลู่ซีเม้มปากแน่น แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยแววไม่ยอมแพ้

จู่ ๆ แสงเพลิงจากเด็กอีกคนที่เสียสมาธิพลันระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เปลวไฟพุ่งกระจายใส่ศิษย์รอบข้าง เสียงกรีดร้องดังระงม

แต่ในชั่วพริบตา เยว่ลู่ซียกมือขึ้น สายน้ำใสปรากฏเป็นม่านบางกั้นเปลวไฟไม่ให้เผาผลาญผู้คน

ขณะที่หลันอวิ๋นพุ่งไปคว้าตัวเด็กคนนั้นออกมาได้ทันเวลา

ซูเม่ยหรง

//เดินออกมาด้วยแววตาชื่นชม

ซูเม่ยหรง

“ดีมาก… เจ้าสองคน

ซูเม่ยหรง

แม้ยังไม่ชำนาญ แต่หัวใจแห่งการปกป้องผู้อื่น นั่นแหละคือแก่นแท้ของผู้ฝึกตน”

เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้เต็มไปด้วยความชื่นชมและทึ่งในความสามารถ หลายคนที่เคยหัวเราะเยาะสองเด็กน้อย กลับมองด้วยสายตาเปลี่ยนไป

เมื่อถึงยามเย็น

แสงอาทิตย์คล้อยต่ำ

เด็ก ๆ แยกย้ายกลับเรือนพักหลังการฝึกอันเหน็ดเหนื่อย แต่หลันอวิ๋นยังคงนั่งอยู่บนลานฝึก มองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสี

เยว่ลู่ซี

//เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยเช่นกัน

เยว่ลู่ซี

“เจ้าคิดหรือไม่ว่าสักวัน เราจะสามารถแข็งแกร่งเหมือนอาจารย์ใหญ่ได้จริง ๆ ?”

หลันอวิ๋น

//ยิ้มบางๆ

หลันอวิ๋น

“ตราบใดที่เรายังไม่หยุดก้าว… ไม่ว่ายอดเขาจะสูงเพียงใด วันหนึ่งเราย่อมไปถึง”

ลมยามเย็นพัดผ่าน สะท้อนเสียงหัวใจของเด็กน้อยทั้งสอง

เสียงแห่งความมุ่งมั่นและโชคชะตาที่เพิ่งเริ่มต้น…

ถ้าไม่อยากพลาดเรื่องดีๆ กดไลค์เเล้วกดติดตามผลงานด้วยนะคะ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ