แค่ใกล้กันก็พอ

...----------------...

แดดยามบ่ายส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียน อากาศร้อนแต่ก็มีลมอ่อน ๆ พัดเข้ามา ช่วยให้ห้องไม่อบอ้าวจนเกินไป ทุกคนเพิ่งเลิกเรียนวิชาสุดท้าย ใบหน้าสะลึมสะลือแสดงออกมาชัดว่าเหนื่อยกันทั้งวัน

“เฮ้อ…เหนื่อยจริง ๆ เลย วันนี้งานเยอะชะมัด” ฮ่องเต้บ่นพลางยกแขนขึ้นพาดพนักเก้าอี้

“ก็ยังดีกว่าคาบเลขเมื่อเช้าแหละ ฉันยังปวดหัวไม่หายเลยนะ” กอหญ้ายกมือขึ้นกุมขมับ แต่ยังยิ้มตาเป็นประกาย

ลีโอหัวเราะเบา ๆ หันไปแหย่ทันที “ถ้างงจริง ๆ เดี๋ยวฉันติวให้เอง ติวดี ๆ ด้วยนะ ไม่คิดค่าตัวด้วย”

กอหญ้ามองเขาแล้วกลั้วหัวเราะ “พูดแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า?”

“ไม่หรอก เฉพาะเธอเท่านั้นแหละ” ลีโอกระพริบตาข้างหนึ่งกวน ๆ

เสียงหัวเราะแทรกขึ้นมาในกลุ่มอย่างออกรส

พลอยนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ เมฆ ก้มหน้าจัดสมุดกับดินสอเรียงเป็นระเบียบ เมฆที่นั่งเอนหลังอย่างสบาย ๆ เหลือบมองเธอ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบยางลบที่วางข้างมือพลอยไปหมุนเล่น

“เมฆ คืนมานะ เดี๋ยวก็หายหรอก” พลอยหันมาเอ่ยเสียงเบา

“ฉันก็ไม่ได้จะทำหายนี่นา แค่ยืมหมุนแก้เซ็งเฉย ๆ” เขาตอบพลางหัวเราะในคอ แล้วโยนยางลบกลับลงโต๊ะตรงหน้าเธออย่างแม่นยำ

พลอยถอนหายใจ “เด็กนักบอลนี่ซนกันทุกคนเลยหรือไงนะ”

“ก็ไม่ทุกคนหรอกมั้ง” เมฆตอบกวน ๆ พลางเอนตัวเข้ามาใกล้กระซิบ “แต่ฉันเป็นกรณีพิเศษ”

พลอยเผลอสะดุ้งนิดหน่อย หน้าเริ่มแดง รีบก้มลงกับหนังสือทันที

ลีน่าที่นั่งข้าง ๆ พลอยรีบชี้หน้าแล้วพูดขึ้น “โอ้ยย ทำไมต้องก้มมาพูดใกล้ขนาดนั้นด้วยเนี่ย?”

ฮ่องเต้โห่ตาม “ใช่ ๆ น่าสงสัยมากนะครับ!”

เมฆหัวเราะออกมา “ก็พลอยนั่งข้างฉัน จะให้พูดดัง ๆ รบกวนห้องทั้งห้องหรือไง”

คำตอบง่าย ๆ แต่กลับทำเอาทุกคนยิ่งแซวกันเสียงดัง บางคนทำท่าจับผิด บางคนหัวเราะคิกคัก พลอยได้แต่ปิดปากเงียบ ก้มหน้าจนผมปรกแก้มแดงระเรื่อ

เอ๋ยที่กำลังวาดรูปอยู่เงยหน้าขึ้นพอดีแล้วพูดเสียงเรียบ

“เวลาเมฆมองพลอย ฉันว่าตามันต่างออกไปนะ”

“ต่างยังไง?” เรนถามสั้น ๆ