ดอกไม้​ของ​เจ้าพายุ ฟินกันต่อออ

เชลย

(เสียงเบา พึมพำ) "ฉันควรหนีไป... หรือควรอยู่ตรงนี้ต่อดีวะ..."

(เขากำลังจะลุกขึ้นจากเตียง แต่แขนของพายุรัดแน่นขึ้น)

พายุ

(ยังหลับตา แต่เสียงแน่น) "อย่าคิด... ทิ้งฉันไว้คนเดียว"

เชลย

(ตกใจเล็กน้อย หันกลับมาสบตา) "ฉันแค่... กลัวว่ามันจะผิด"

พายุ

(ลืมตาช้าๆ) "ต่อให้ทั้งโลกบอกว่ามันผิด… แต่หัวใจฉันมันจำแค่ว่า นายคือคนที่ฉันต้องปกป้อง"

พายุยันตัวขึ้นเล็กน้อย ก้มลงจูบหน้าผากของเฉลยอย่างอ่อนโยน เขาไม่พูดคำว่ารัก แต่การกระทำของเขาทำให้เชลยรู้ว่า… ความรู้สึกนั้นมัน “ชัดเจน” แค่ไหน

ทั้งคู่ไม่ต้องการคำอธิบายจากใคร ไม่ต้องมีคำสัญญาใด ๆ แค่ช่วงเวลาสั้นๆ นี้ก็พอจะทำให้ความรักของพวกเขามีน้ำหนักเกินกว่าคำว่า “ผิด”

พายุ

(กระซิบข้างหู) "คืนนี้…อาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นของสงคราม"

เชลย

(พึมพำตอบเบาๆ) "แล้วฉันจะยืนข้างนาย… ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใครก็ตาม"

🕰️ เวลา: 6:17 น. เสียงระเบิดดังสนั่นกลางคฤหาสน์ — ฝุ่น เศษไม้ และเสียงปืนดังตามมาแทบจะทันที พายุคว้าปืนจากใต้หมอนทันที ดึงเฉลยเข้ามากอดไว้กลางอก

เชลย

(เสียงหอบ ตื่นตระหนก) "เขามาแล้ว... เราช้าไป!"

พายุ

(กรามแน่น ดวงตาแข็งกร้าว) "ไอ้พวกสุนัขนั่นกล้าบุกถิ่นฉันตอนที่ฉันไม่ใส่เสื้อเหรอ?"

เชลย

(ขมวดคิ้ว พยายามดึงมือออก) "ปล่อย ผมจะออกไปสู้ด้วย!"

พายุ

(จ้องตาแน่น) "ไม่ต้องพูดมาก… นายยังเจ็บอยู่เมื่อคืน"

เชลย

(ใบหน้าแดงวูบ ก่อนสะบัดปืนขึ้นใส่ซอง) "แล้วเมื่อคืนใครกันแน่ที่… โอ๊ย ช่างมันเหอะ ไปฆ่ามันดีกว่า!"

ทั้งสองพุ่งตัวออกจากห้องนอน ฝ่ากระสุนที่พุ่งมาเป็นสายฝน พายุกระโดดข้ามโต๊ะ หยิบปืนลูกซองจากตู้เหล็ก ซัดใส่ศัตรูที่บุกมาไม่ยั้ง เชลยล้มตัวลงบนพื้นแล้วกลิ้งตัวไปยิงสวนแบบไม่เหลือฟอร์มสายลับ เสียงระเบิด, กระจกแตก, กลิ่นควันปืน และกลิ่นเลือด — ทุกอย่างเข้าปะทะกันจนห้องทั้งหลังสั่นไหว

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ