ยอมให้เธอคนเดียว (Don’T Underestimate My Glasses)
เธอบอกให้ฉันทำ แต่ฉันเลือกให้เธอช่วย
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กับเสียงเล็บเคาะโต๊ะดังขึ้นเบาๆ ในห้องเรียนว่างเปล่า พริ้มนั่งไขว่ห้างอย่างสวย ท้าวคางมองหน้าจอรายงานที่เพิ่งเขียนเสร็จด้วยสีหน้า ‘เหมือนจะใส่ใจ’ แต่ในหัวคิดเรื่องคิวลูกค้าสักพรุ่งนี้
พริ้ม 🐰
อืม…เขียนดีนะ//พึมพัม
พริ้ม 🐰
ไม่เสียแรงที่ใช้ให้ทำน่ะ
ภัทรเพียงยกยิ้มบาง ๆ ไม่พูดอะไร เขาปิดโน้ตบุ๊กอย่างสุภาพ แต่แววตาภายใต้กรอบแว่นนั่นกลับไม่เหมือนคนโดนใช้งานเลยแม้แต่นิด
ภัทร 🐯
แล้วตกลง เธอว่างเมื่อไหร่?
ภัทร 🐯
ก็ตอนตรวจงานให้ฉันไง
ภัทรตอบเรียบๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มกระดาษวางตรงหน้าเธอ
ภัทร 🐯
ฉันทำโครงร่างโปรเจคจบอยู่ พอดีต้องออกแบบโลโก้แนวสัก…แต่ฉันไม่มีเซนส์ด้านนี้เลย
พริ้มมองแฟ้มในมือตัวเองอย่างลังเล…เธอเป็นคนขี้เกียจจะตาย แต่เมื่อเป็นเรื่องงานสัก มันคือของถนัดที่เธอเบื่อจะอวดอยู่แล้ว
ภัทร 🐯
อืมมม…ช่วยทำแบบให้ฉันดูหน่อยได้ไหมครับ?//เอียงคอถาม น้ำเสียงสุภาพ
ท่อนแขนที่พิงโต๊ะเผยให้เห็นเส้นเลือดและกล้ามเนื้อแน่นๆ ที่โผล่จากชายแขนเสื้อเชิ้ต ราวกับตั้งใจโชว์ให้เห็นเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
พริ้ม 🐰
เธอนี่มันรู้จักเลือกใช้เหมือนกันนะ…//พึมพัม
พริ้มพึมพำ แต่มุมปากกลับยกยิ้มอย่างท้าทาย
พริ้ม 🐰
ก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ภัทร 🐯
ขอบคุณครับ//หยิบไอแพดส่งให้เธอ
ภัทร 🐯
ถ้าเป็นเธอ ออกแบบยังไงฉันก็มั่นใจ
คำชมตรงๆที่เหมือนจะธรรมดา แต่แฝงอะไรบางอย่างไว้ในน้ำเสียง ทำให้พริ้มถึงกับนิ่งไปนิดหนึ่งอย่างห้ามไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็เริ่มนั่งวาดแบบจริงจัง
ภัทรไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่มองเธอด้วยสายตาที่รู้ดีว่า…ตอนนี้ ใครกันแน่ที่กำลัง ‘ถูกใช้’ โดยไม่รู้ตัว
Comments