ยอมให้เธอคนเดียว (Don’T Underestimate My Glasses)
เธอใช้ ฉันยอม…แต่ไม่ฟรีนะ
เสียงเปิดประตูห้องเรียนกลางอากาศบ่ายคล้อยทำให้คนในห้องหันไปมอง หนุ่มแว่นในชุดนักศึกษาเรียบร้อยเดินเข้ามาอย่างไม่สะทกสะท้าน แว่นกรอบบางบังดวงตาคมที่ทอดมองเพื่อนร่วมชั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
?
นักศึกษาใหม่เหรอ? ไปนั่งตรงหลังพริ้มแล้วกัน//ไม่ได้เงยหน้า
ณภัทร ศิริไพศาล เดินไปยังที่นั่งหลังหญิงสาวเจ้าของชื่อ “พริ้ม” ที่กำลังเอนหลังเอกเขนก มือหนึ่งหมุนปากกาหมึกซึมเล่น อีกมือเลื่อนโทรศัพท์อย่างไร้แยแส เขาวางกระเป๋าลงอย่างเงียบเชียบ และทิ้งตัวนั่งโดยไม่เอ่ยคำ
?
พริ้ม งานนี้ให้ทำรายงานคู่ หัวข้อเดิมนะ ส่งอาทิตย์หน้า//พูดเสร็จก็เดินออกไป
พริ้มหมุนเก้าอี้กึ่งหันกลับมาทางเขา มุมปากยกยิ้มอย่างคนรู้งาน
พริ้ม 🐰
ดีเลย ภัทร พอดีฉันไม่ว่างอะ งานฉันฝากนะ~//เสียงหวานแต่สายตาคือคำสั่ง
ภัทรเงยหน้าขึ้นสบตาเธอผ่านเลนส์แว่น ก่อนจะยกยิ้มบางๆ ตอบกลับเสียงเรียบไร้อารมณ์
ภัทร 🐯
ครับ เดี๋ยวจัดให้…แต่รบกวนเธอเปิดคิวว่างสักสองชั่วโมงด้วยนะ ฉันจะให้เธอเป็นคนอ่านรายงานให้ฟังทีหลัง
พริ้ม 🐰
หา? ฉัน?//เลิกคิ้ว ริมฝีปากคลี่ยิ้มท้าทาย
พริ้ม 🐰
ฉันไม่ว่างนะ งานเยอะจะตาย
ภัทร 🐯
ก็เธอเลือกจะฝากฉันทำเองนี่ครับ
ภัทรตอบหน้าตาย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหยิบโน้ตบุ๊คออกมาเปิดไฟล์
ภัทร 🐯
อย่าห่วงครับ งานเสร็จแน่…แต่ว่า ฉันชอบคนตรวจงานให้ฉันละเอียดหน่อย
พริ้มชะงักไปเล็กน้อย สายตาหรี่ลงมองคนที่ดูเหมือนจะ ‘ยอม’ เธออย่างไม่มีข้อแม้ แต่กลับวางกับดักบางอย่างไว้ใต้ประโยคธรรมดานั่น
พริ้ม 🐰
หึ…ฉลาดใช้ได้นี่//พึมพัมก่อนยักไหล่
พริ้ม 🐰
โอเค๊~ จะตรวจให้ก็ได้
ภัทรไม่พูดอะไรอีก นอกจากแอบยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มหน้าพิมพ์งานต่อ
Comments