ห้วงรักอลวน LGBT หัวใจรักสามเรา
ตอนที่ 4 ทางหนีของหัวใจ
🌞แสงแดดยามเช้าสาดผ่านม่านผ้าสีขาวบางในห้องพักนักเรียนหญิง
อากาศยามเช้าไม่เย็นไม่ร้อน แต่เต็มไปด้วยความสงบ—หรืออย่างน้อย...ดูเหมือนจะสงบ
🛏️ บนเตียงแคบ ๆ ด้านในสุดของห้อง
จื่อรุ่ย นอนตะแคง กอดลี่หานเอาไว้แน่นจากด้านหลัง
ลมหายใจของทั้งสองยังคงสม่ำเสมอ แผ่วเบา และอุ่นอย่างแปลกประหลาด
ลี่หาน ขยับตัวเล็กน้อย ฝ่ามือของเธอไล้ไปตามแขนของจื่อรุ่ยเบา ๆ
เธอรู้สึกถึงแรงกอดที่ยังแน่นอยู่ และนั่นก็ทำให้เธอยิ้มจาง ๆ ทั้งที่ยังหลับตา
ซู ลี่หาน
"เช้านี้...ยังมีเธออยู่ข้างกัน ก็คงพอแล้ว"
🏫ในอีกฝากหนึ่งของโรงเรียน
ไป๋ห่าว นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในหอพักชายชั้นบนสุด
เอกสารชุดหนึ่งถูกคลี่ออกตรงหน้า — พร้อมตราประทับจากต่างประเทศ
"MIT Robotic Innovation Exchange Program"
ชื่อศูนย์วิจัยนั้นปรากฏอย่างชัดเจน
ตั้งอยู่ในเมือง Portland, รัฐ Oregon, ประเทศสหรัฐอเมริกา
เขาเคยได้รับข้อเสนอทุนนี้มาตั้งแต่เทอมก่อน
และเคยปฏิเสธไปแล้วสองครั้ง โดยไม่ให้เหตุผล
"ฉันจะไม่ทิ้งทีม ฉันจะไม่หนี"
...เขาเคยคิดแบบนั้น
แต่หลังจากการแข่งขันหุ่นยนต์ครั้งล่าสุด
หลังจากที่เขาพูดจาทำร้ายลี่หาน และจื่อรุ่ยผลักเขาออกไป
เขาเริ่มไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดมัน...เพื่ออะไร
มือของไป๋ห่าวกำแน่นอยู่บนจดหมายตอบรับทุน
เขามองเอกสารนั้นอยู่นาน ราวกับคำตอบจะเปลี่ยนถ้าเขามองมันพอ
เฉิน ไป๋ห่าว
“บางที...การจากไปน่ะ อาจจะดีกว่าการอยู่ต่อก็ได้”
เขาพึมพำ
เหมือนพูดกับตัวเอง แต่ในใจเขากลับนึกถึง สายตาของ
จื่อรุ่ยตอนที่ผลักเขาออกจากล็อกเกอร์
และน้ำตาของลี่หาน ที่เขาเป็นคนทำให้มันไหล
เขาหยิบปากกาขึ้นมา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
แต่แล้ว...ก็ลงชื่อในช่อง “ตอบรับทุนอย่างเป็นทางการ”
เสียงปลายปากกากระทบกระดาษเหมือนเสียงประตูบางบานในหัวใจที่ปิดลง
เสียงประตูหน้าบ้านปิดเบา ๆ
เฉิน เหม่ยฮวา ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน
เธอหันมาเมื่อได้ยินเสียงลูกชายลงบันได
เฉิน เหม่ยฮวา
“จะไปแล้วเหรอ?”
ไป๋ห่าวพยักหน้า แล้วพูดเสียงเรียบ
เฉิน ไป๋ห่าว
“ครับ...ทุกอย่างพร้อมแล้ว”
เฉิน ไป๋ห่าว
“แม่ ถ้าจื่อรุ่ยมาหาผม ช่วยบอกเธอทีนะครับ”
“ใต้เตียงผม...มีกล่องไม้เล็ก ๆ อยู่อันหนึ่ง ผมตั้งใจจะให้เธอมานานแล้ว...แต่ไม่เคยกล้าให้”
แม่ฟังเงียบ ๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นนิด
เฉิน เหม่ยฮวา
“งั้นแกจะไม่บอกลาอะไรเธอเลยเหรอ?”
ไป๋ห่าวชะงักไปเล็กน้อย
มือที่จับหูหิ้วกระเป๋าแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เฉิน ไป๋ห่าว
ไม่ดีกว่าครับ.แม่
แม่มองลูกชายด้วยแววตานุ่มลึก
เฉิน เหม่ยฮวา
“แต่การไม่พูดอะไรเลย บางทีก็สร้างบาดแผลลึกกว่าอีกนะห่าว”
เฉิน ไป๋ห่าว
ไม่เป็นไรครับแม่. ผม OK
แม่ยิ้มบาง ๆ
ไม่ได้รั้ง ไม่ได้ต่อว่า แค่เอื้อมมือไปแตะแขนเขาเบา ๆ
เฉิน เหม่ยฮวา
“ถ้างั้น…แม่จะรอจื่อรุ่ยมา แล้วจะยื่นกล่องนั้นให้เธอด้วยมือของแม่เอง”
“แต่แม่หวังว่า สักวัน...ลูกจะกล้าพอที่จะกลับมา แล้วพูดทุกอย่างกับเธอด้วยตัวเอง”
ไป๋ห่าวพยักหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น
ก่อนจะหันหลัง เปิดประตูออกสู่ถนน
เสียงล้อกระเป๋าลากบดบนทางปูนอีกครั้ง
เบากว่าเดิม...แต่หนักแน่นกว่าครั้งไหน
Comments
Bridget
รอบนี้แอดต้องอัพเร็วขึ้นนะ ไม่งั้นผมจะเบื่ออยู่ตลอดแน่ๆ
2025-07-28
1