ตอนที่ 1: ความตายที่ไม่มีใครเห็น

ฝนตก…อีกแล้ว

เสียงหยาดน้ำกระทบแผ่นโลหะดังติ๋ง ๆ อย่างต่อเนื่องยาวนาน เธอนั่งอยู่ในซอกมุมที่ใครหลายคนไม่เคยมอง เหม็น กลิ่นเน่า และเย็นจนกระดูกสั่น ร่างเล็กซูบผอมของเด็กหญิงวัย 13 ปีห่อตัวเข้าหากัน เสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกโชกและขาดวิ่น ร่างกายบางเฉียบไม่มีแม้แต่ชั้นไขมันคุ้มกันความหนาว

ท้องร้องมาแล้วหลายครั้ง แต่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับหาเศษอาหาร

ดวงตาสีเทาที่ไร้ประกายจ้องมองสายน้ำสกปรกที่ไหลผ่านพื้นถนนเบื้องหน้า ภายในอกเจ็บแปลบ ลมหายใจหอบถี่ แขนขาสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็ชินเสียแล้วกับความรู้สึกนี้

ไม่มีใคร...ไม่มีเลย

เธอเกิดมาในโลกที่ไม่เคยปรานี ไม่มีครอบครัว ไม่มีชื่อ ไม่มีใครถามว่าเธอชื่ออะไร ไม่มีใครถามว่าเธอหิวหรือหนาวมั้ย เธอใช้ชีวิตในบ้านเด็กกำพร้าอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนจะถูกปล่อยทิ้งอย่างไร้เยื่อใยเมื่อสถานที่นั้นปิดตัว

เธอเร่ร่อน ใช้ชีวิตลำพังตามลำพังโดยไม่มีเป้าหมาย จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอเริ่มชินกับการแอบขโมยอาหารตามร้านเล็ก ๆ การถูกขับไล่ ถูกผลักล้ม ถูกด่าทอ จนไม่รู้สึกอะไรอีก

แต่ไม่ใช่ทุกวันจะมีขนมปังให้ขโมย และไม่ใช่ทุกคืนจะมีที่ให้ซุกหัวนอน

หลายวันมาแล้วที่เธอไม่ได้กินอะไรเลย

ในวันสุดท้ายของชีวิต…เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับ

ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาที่มองท้องฟ้าอึมครึมถูกบดบังด้วยม่านน้ำตา ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะร่างกายของเธอมันเจ็บไปหมดแล้ว เธอไม่อยากอยู่ต่อ ไม่ใช่เพราะหมดหวัง แต่เพราะไม่เหลือแม้กระทั่ง “ความอยาก”

มือเล็ก ๆ ที่แปดเปื้อนโคลนยื่นขึ้นมาแตะละอองฝน สัมผัสสุดท้ายของโลกที่ไม่เคยยินดีจะรับเธอ

แล้ว…ทุกอย่างก็ดับลง

ไม่มีเสียง ไม่มีแสง ไม่มีความรู้สึก ไม่มีใครรู้ว่าเธอตาย

ไม่มีใครเห็น

...แต่เธอกลับ ‘ตื่น’

อากาศอบอุ่น สัมผัสของผ้านวมเนื้อนุ่ม หอมกลิ่นสะอาด แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีงาช้างที่ประดับลวดลายทองอ่อน เด็กหญิงลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีเทาเบิกกว้างทันทีเมื่อพบว่าภาพเบื้องหน้าไม่ใช่สิ่งที่เธอคุ้นเคย

นี่คือที่ไหน…?

เธอลุกพรวดขึ้น ก่อนจะรู้สึกมึนหัวทันที ร่างกายเธอเบาและเล็กกว่าเดิมอย่างน่าประหลาด แขนขาสั้น มือเล็ก นิ้วเรียวเล็กขาวซีด เธอก้มมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

"เจ้าฟื้นแล้ว…! องค์หญิง!"

เสียงนั้นทำให้เธอหันขวับไปมอง หญิงสาววัยกลางคนในชุดเดรสแม่บ้านสีเข้ม วิ่งเข้ามากอดเธอด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา

"องค์หญิงเอลิอา! ทรงฟื้นแล้วจริง ๆ! หม่อม…ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณจริง ๆ…"

เอลิอา…?

เธอไม่ใช่เอลิอา เธอไม่รู้จักชื่อนั้น แต่เธอกลับ…อยู่ในร่างนี้

หญิงรับใช้คนนั้นยังพูดไม่หยุด "หม่อมคือแม่นมรูนาเจ้าค่ะ หม่อมดูแลพระองค์มาตั้งแต่ประสูติ..."

หัวใจเธอเต้นแรง ไม่ใช่ด้วยความกลัว…แต่เป็นความไม่เข้าใจ

เธอ…ตายไปแล้ว

เธอไม่ควรจะตื่นขึ้นมาได้อีก

แต่ตอนนี้ เธอมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงอายุหกขวบ ผมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีเทา—เหมือนของเธอในชาติก่อนทุกอย่าง

แต่นี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอ…

ไม่ใช่ชื่อของเธอ…

"เอลิอา…องค์หญิงลำดับที่เจ็ดแห่งจักรวรรดิอัซทารอส…" เสียงของรูนานั้นสั่น "พระมารดาของพระองค์สิ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน ไม่มีใครสนใจพระองค์เลยนับแต่นั้น…"

องค์หญิงที่ถูกลืม...

เธอหลับตาลงช้า ๆ ความคิดในหัววิ่งพล่าน เธอไม่มีความทรงจำของร่างนี้ ไม่มีความรู้เกี่ยวกับโลกนี้ แต่ความทรงจำของชีวิตเดิม…ยังชัดเจนทุกอย่าง

เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่านี่คือโลกไหน แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียว

เธอได้รับชีวิตใหม่…และเธอจะไม่ยอม “ถูกลืม” อีก

เธอเปิดเปลือกตาและสบตารูนาตรง ๆ

"ข้า…ไม่ใช่เด็กคนเดิมอีกต่อไปแล้ว" เสียงของเธอเบาหวิว แต่แน่นิ่งและมั่นคง

รูนาไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่น้ำตาของนางยังคงไหลไม่หยุด

"หม่อมจะอยู่กับพระองค์เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หม่อมจะไม่มีวันปล่อยมือพระองค์…"

ในชาติก่อน เธอไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอเลย

ไม่มีใครเคย “อยู่” กับเธอ

ตอนนี้…มีแล้ว

เธอไม่รู้ว่าโลกใบนี้จะโหดร้ายเท่าเดิมหรือเปล่า แต่เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ความตายมาพรากเธอไปโดยไม่มีค่าอีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***