ฝนตก…อีกแล้ว

เสียงหยาดน้ำกระทบแผ่นโลหะดังติ๋ง ๆ อย่างต่อเนื่องยาวนาน เธอนั่งอยู่ในซอกมุมที่ใครหลายคนไม่เคยมอง เหม็น กลิ่นเน่า และเย็นจนกระดูกสั่น ร่างเล็กซูบผอมของเด็กหญิงวัย 13 ปีห่อตัวเข้าหากัน เสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกโชกและขาดวิ่น ร่างกายบางเฉียบไม่มีแม้แต่ชั้นไขมันคุ้มกันความหนาว

ท้องร้องมาแล้วหลายครั้ง แต่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับหาเศษอาหาร

ดวงตาสีเทาที่ไร้ประกายจ้องมองสายน้ำสกปรกที่ไหลผ่านพื้นถนนเบื้องหน้า ภายในอกเจ็บแปลบ ลมหายใจหอบถี่ แขนขาสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็ชินเสียแล้วกับความรู้สึกนี้

ไม่มีใคร...ไม่มีเลย

เธอเกิดมาในโลกที่ไม่เคยปรานี ไม่มีครอบครัว ไม่มีชื่อ ไม่มีใครถามว่าเธอชื่ออะไร ไม่มีใครถามว่าเธอหิวหรือหนาวมั้ย เธอใช้ชีวิตในบ้านเด็กกำพร้าอยู่ระยะหนึ่ง ก่อนจะถูกปล่อยทิ้งอย่างไร้เยื่อใยเมื่อสถานที่นั้นปิดตัว

เธอเร่ร่อน ใช้ชีวิตลำพังตามลำพังโดยไม่มีเป้าหมาย จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอเริ่มชินกับการแอบขโมยอาหารตามร้านเล็ก ๆ การถูกขับไล่ ถูกผลักล้ม ถูกด่าทอ จนไม่รู้สึกอะไรอีก

แต่ไม่ใช่ทุกวันจะมีขนมปังให้ขโมย และไม่ใช่ทุกคืนจะมีที่ให้ซุกหัวนอน

หลายวันมาแล้วที่เธอไม่ได้กินอะไรเลย

ในวันสุดท้ายของชีวิต…เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับ

ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาที่มองท้องฟ้าอึมครึมถูกบดบังด้วยม่านน้ำตา ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะร่างกายของเธอมันเจ็บไปหมดแล้ว เธอไม่อยากอยู่ต่อ ไม่ใช่เพราะหมดหวัง แต่เพราะไม่เหลือแม้กระทั่ง “ความอยาก”

มือเล็ก ๆ ที่แปดเปื้อนโคลนยื่นขึ้นมาแตะละอองฝน สัมผัสสุดท้ายของโลกที่ไม่เคยยินดีจะรับเธอ

แล้ว…ทุกอย่างก็ดับลง

ไม่มีเสียง ไม่มีแสง ไม่มีความรู้สึก ไม่มีใครรู้ว่าเธอตาย

ไม่มีใครเห็น

...แต่เธอกลับ ‘ตื่น’

อากาศอบอุ่น สัมผัสของผ้านวมเนื้อนุ่ม หอมกลิ่นสะอาด แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีงาช้างที่ประดับลวดลายทองอ่อน เด็กหญิงลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีเทาเบิกกว้างทันทีเมื่อพบว่าภาพเบื้องหน้าไม่ใช่สิ่งที่เธอคุ้นเคย

นี่คือที่ไหน…?

เธอลุกพรวดขึ้น ก่อนจะรู้สึกมึนหัวทันที ร่างกายเธอเบาและเล็กกว่าเดิมอย่างน่าประหลาด แขนขาสั้น มือเล็ก นิ้วเรียวเล็กขาวซีด เธอก้มมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

"เจ้าฟื้นแล้ว…! องค์หญิง!"

เสียงนั้นทำให้เธอหันขวับไปมอง หญิงสาววัยกลางคนในชุดเดรสแม่บ้านสีเข้ม วิ่งเข้ามากอดเธอด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา

"องค์หญิงเอลิอา! ทรงฟื้นแล้วจริง ๆ! หม่อม…ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณจริง ๆ…"

เอลิอา…?

เธอไม่ใช่เอลิอา เธอไม่รู้จักชื่อนั้น แต่เธอกลับ…อยู่ในร่างนี้

หญิงรับใช้คนนั้นยังพูดไม่หยุด "หม่อมคือแม่นมรูนาเจ้าค่ะ หม่อมดูแลพระองค์มาตั้งแต่ประสูติ..."

หัวใจเธอเต้นแรง ไม่ใช่ด้วยความกลัว…แต่เป็นความไม่เข้าใจ

เธอ…ตายไปแล้ว

เธอไม่ควรจะตื่นขึ้นมาได้อีก

แต่ตอนนี้ เธอมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงอายุหกขวบ ผมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีเทา—เหมือนของเธอในชาติก่อนทุกอย่าง

แต่นี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอ…

ไม่ใช่ชื่อของเธอ…

"เอลิอา…องค์หญิงลำดับที่เจ็ดแห่งจักรวรรดิอัซทารอส…" เสียงของรูนานั้นสั่น "พระมารดาของพระองค์สิ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน ไม่มีใครสนใจพระองค์เลยนับแต่นั้น…"

องค์หญิงที่ถูกลืม...

เธอหลับตาลงช้า ๆ ความคิดในหัววิ่งพล่าน เธอไม่มีความทรงจำของร่างนี้ ไม่มีความรู้เกี่ยวกับโลกนี้ แต่ความทรงจำของชีวิตเดิม…ยังชัดเจนทุกอย่าง

เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่านี่คือโลกไหน แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียว

เธอได้รับชีวิตใหม่…และเธอจะไม่ยอม “ถูกลืม” อีก

เธอเปิดเปลือกตาและสบตารูนาตรง ๆ

"ข้า…ไม่ใช่เด็กคนเดิมอีกต่อไปแล้ว" เสียงของเธอเบาหวิว แต่แน่นิ่งและมั่นคง

รูนาไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่น้ำตาของนางยังคงไหลไม่หยุด

"หม่อมจะอยู่กับพระองค์เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หม่อมจะไม่มีวันปล่อยมือพระองค์…"

ในชาติก่อน เธอไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอเลย

ไม่มีใครเคย “อยู่” กับเธอ

ตอนนี้…มีแล้ว

เธอไม่รู้ว่าโลกใบนี้จะโหดร้ายเท่าเดิมหรือเปล่า แต่เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ความตายมาพรากเธอไปโดยไม่มีค่าอีกต่อไป

แสงอ่อนยามเช้าทอดผ่านม่านผ้าลูกไม้เข้ามาแตะต้องแก้มเนียนขาวของร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง เสียงนกร้องขับขานคลอเคล้าอยู่ภายนอกหน้าต่าง และกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยมาจากทิศทางที่ไม่อาจระบุได้

ห้องนอนหลังนี้ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม ผ้าม่านสีงาช้างประดับด้วยพู่ทอง ไม้แกะสลักตามเสาเตียงทุกต้น เตียงขนาดใหญ่กว่าตัวเธอถึงสองเท่า และผ้าห่มผืนหนานุ่มจนเธอแทบไม่อยากจะขยับตัวออกมา

เธอกำลังอยู่ในร่างของเด็กหญิงชื่อ "เอลิอา" องค์หญิงลำดับที่เจ็ดของจักรวรรดิอัซทารอส

และที่น่าขันกว่านั้น... ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ‘เธอ’ ไม่ใช่เด็กคนเดิม

ในร่างนี้ เธอมีผมยาวสีดำสนิทที่เงางามดั่งน้ำหมึก นัยน์ตาสีเทาเย็นชา และร่างกายผอมบางราวกับลมพัดก็ปลิว เด็กคนนี้ถูกลืม ถูกทอดทิ้งมาตลอด ไม่มีใครเหลียวแลแม้แต่คนในวัง ไม่ต้องพูดถึงพระราชา—บิดาโดยสายเลือดที่ไม่เคยมาเยี่ยมแม้แต่ครั้งเดียว

"เสื้อผ้าชุดใหม่เจ้าค่ะองค์หญิง หม่อมจะช่วยเปลี่ยนให้"

เสียงของแม่นมรูนาอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างยิ่ง เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ยังอยู่เคียงข้างเอลิอาในขณะที่ทุกคนละทิ้งไป แม้จะไม่ได้เข้าใจว่า ‘เอลิอา’ ในตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป แต่ก็ยังดูแลด้วยความรักและศรัทธา

เอลิอานั่งนิ่ง ให้รูนาแต่งตัวให้อย่างเงียบงัน เธอยังไม่ชินกับร่างกายใหม่นี้ รู้สึกไม่คุ้นเคยกับความเบาของแขนขา การเดินเหินที่ต้องระวังไม่ให้สะดุดล้มและน้ำเสียงที่เล็กแหลมเหมือนลูกนก

รูนาก้มลงมองตาเธอหลังจากจัดผ้าให้เรียบร้อย

"วันนี้...เราจะลองออกไปเดินเล่นที่สวนหลังวังดีไหมเจ้าคะ?"

เอลิอามองนางนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"อืม"

เธอพูดสั้น ๆ เพราะยังไม่รู้ว่าควรพูดยังไงกับคนในวังนี้ดี เธอไม่รู้จักวัฒนธรรม ไม่รู้จักใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกใบนี้ใช้ภาษาเดียวกับชาติเดิมของเธอหรือเปล่า แต่ประหลาดที่... เธอกลับเข้าใจทุกอย่างโดยสัญชาตญาณ

สวนหลังวังเป็นสถานที่ที่สวยงามจนเกินจริง มีต้นไม้ใหญ่อายุหลายร้อยปี ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่ง สายลมอ่อนพัดหญ้าไหวเบา ๆ กลิ่นดอกลาเวนเดอร์และกุหลาบผสมกันอย่างลงตัว และที่น่าประหลาดคือ...ไม่มีใครอยู่เลย

ไม่มีข้าราชบริพาร ไม่มีองครักษ์ ไม่มีแม้แต่คนสวน

มีเพียงเอลิอาและรูนา

เหมือนที่แม่นมเคยพูด "ไม่มีใครต้องการเธอ"

เพียงแค่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านระเบียง ข้ารับใช้จะรีบหลบเข้ามุม ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง พวกเขากลัวอะไร? หรือดูแคลนเด็กคนนี้ขนาดนั้น?

เธอไม่เข้าใจ

เอลิอายืนอยู่กลางลานหญ้า รู้สึกถึงแสงแดดที่อาบร่างเบา ๆ ลมเย็นผ่านใบหน้า และเสียงของนกที่ร้องอยู่บนต้นไม้

ในชีวิตก่อน เธอไม่มีโอกาสสัมผัสความรู้สึกแบบนี้เลย

แม้แต่สวนดอกไม้ เธอยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ

"องค์หญิง..."

รูนาเรียกเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเศร้าเมื่อเห็นดวงตาสีเทาเหล่านั้นแดงก่ำ น้ำตาไหลเงียบ ๆ อาบแก้ม

เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจ... แต่เพราะความอบอุ่นอันแปลกประหลาดนี้ทำให้ใจเธอสั่น

"นี่มัน... ความฝันรึเปล่า" เธอพึมพำเสียงเบา

"เปล่าค่ะ องค์หญิง..." รูนากระซิบตอบ "...นี่คือโอกาสครั้งที่สอง"

โอกาสครั้งที่สอง...

คำนี้สะกิดลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ

ชีวิตในอดีตไม่มีค่า ไม่มีเป้าหมาย และไม่มีใครจดจำ แต่นี่คือโอกาสที่เธอจะได้ ‘เป็น’ อะไรสักอย่าง

"รูนา..." เอลิอาเรียกชื่อแม่นมเบา ๆ "ถ้าข้าบอกว่าข้า...ไม่ใช่เอลิอาคนเดิม เจ้าจะยังอยู่ไหม"

รูนานิ่งไป ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ดวงตาสั่นระริก

"ไม่ว่าจะทรงเป็นใคร หม่อมก็จะอยู่ข้างพระองค์เสมอ เพราะหม่อมรักองค์หญิง ไม่ใช่เพราะชื่อ...แต่เพราะหัวใจ"

คำตอบนั้นเหมือนปลดล็อกบางอย่างในใจของเอลิอา

เธอเคยใช้ชีวิตอย่างไม่เคยมีใครอยู่ข้างกาย แต่ในตอนนี้...เธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

เธอคือเอลิอา

องค์หญิงที่ถูกลืม

แต่จะไม่มีวัน...ถูกมองข้ามอีก