ครูที่ไม่ได้มาเพื่อสอน
เช้าวันใหม่ที่โรงเรียนอนุบาล กลิ่นหอมของดอกไม้จากสวนด้านนอกลอยเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ ก้องไปทั่วห้องเรียน บ้างกำลังต่อบล็อกไม้สีสันสดใส บ้างกำลังวาดรูปด้วยสีเทียนบนกระดาษ แต่ทันใดนั้น… ความวุ่นวายพลันหยุดลง เมื่อประตูห้องเรียนถูกเปิดออกอย่างเงียบงัน
หญิงสาวร่างบางก้าวเข้ามาในห้อง เธอสวมชุดกระโปรงสุภาพเรียบร้อย สีอ่อนที่ทำให้เธอดูอ่อนโยน แต่ใบหน้าที่งดงามและท่าทีมั่นใจกลับให้ความรู้สึกแตกต่างจากคุณครูทั่วไป ดวงตาคู่นั้นเยือกเย็น… เหมือนกำลังซ่อนความลับบางอย่างที่ไม่มีใครเข้าถึงได้
ครูประจำชั้นเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะด้วยความประหลาดใจ
“อ… ครูคนใหม่ของห้องอนุบาลหนึ่งเหรอคะ?”
หญิงสาวโค้งเล็กน้อยอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ หลินฉี จะมาสอนที่นี่สักระยะนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”
ทันทีที่เสียงหวานของเธอดังขึ้น เด็ก ๆ หลายคนก็วิ่งเข้ามามุง บ้างยิ้มกว้าง บ้างจ้องตาไม่กะพริบด้วยความตื่นเต้น แต่ในมุมหนึ่งของห้อง… เด็กสองคนกลับมองเธอด้วยสายตาต่างออกไป
เด็กชายตัวเล็ก รูปร่างสูงกว่าเพื่อนนิดหน่อย เขาคือ ลูกชายของพระเอก
และเด็กหญิงผมยาว หน้าตาคล้ายหลินฉีราวกับถอดแบบมา นั่นคือ ลูกสาวของเธอเอง
ทั้งคู่มองกันและกันด้วยแววตาไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ราวกับมีบางสิ่งกั้นกลางระหว่างพวกเขา
ทันใดนั้น เด็กหญิงอีกคนชื่อ ฟ่านฟ่าน วิ่งเข้ามาหาครูใหม่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ครูใหม่คะ ครูสอนดีหรือเปล่า? หรือว่าครูแค่มาเล่นกับพวกเรา?”
คำถามทำให้เด็ก ๆ หัวเราะคิกคักรอบห้อง หลินฉีเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ได้โกรธหรือรำคาญ เธอก้มลงสบตาเด็กหญิงอย่างใจเย็น
“ครูมาเพื่อสอนค่ะ ไม่ได้มาเล่น แต่ถ้าเด็ก ๆ ตั้งใจเรียน ครูก็จะเล่นด้วยได้เหมือนกันนะ”
คำตอบทำให้เด็ก ๆ ส่งเสียงว้าวด้วยความดีใจ แต่ในดวงตาของฟ่านฟ่านกลับแฝงความไม่พอใจ เพราะคำพูดนั้นเหมือนสะกดเธอให้อยู่ในกรอบ
ชั่วโมงเรียนผ่านไป
เด็ก ๆ เริ่มทำกิจกรรมกลุ่ม แต่ไม่นานก็เกิดปัญหา ลูกชายพระเอกถูกฟ่านฟ่านแย่งของเล่น แล้วโยนไปให้ลูกสาวหลินฉี เด็กชายโกรธจัด รีบวิ่งไปชี้หน้าเด็กหญิงทันที
“ทำไมเธอถึงเอาของฉันไป!”
เด็กหญิงตาโตขึ้นด้วยความตกใจ เธอส่ายหัวแรง ๆ “ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้เอา ของเธอเองต่างหากที่เขาโยนมาให้!”
เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเด็กคนอื่น ๆ หันมามุง หลินฉีรีบก้าวเข้ามาตรงกลางก่อนเหตุการณ์จะบานปลาย เธอใช้เสียงเรียบแต่แฝงความเด็ดขาด
“หยุดก่อนค่ะ ครูไม่อยากเห็นใครทะเลาะกันในห้องนี้”
สายตาที่เธอส่งออกไปทำให้เด็กสองคนเงียบลงทันที แม้จะยังคงไม่สบอารมณ์นักก็ตาม หลินฉีคุกเข่าลงระดับสายตาเด็ก พลางพูดเสียงอ่อนลง
“ของเล่นเป็นของส่วนกลาง ทุกคนมีสิทธิ์เล่น ครูอยากให้พวกหนูลองผลัดกันใช้ดีไหมคะ?”
เด็กทั้งสองสบตากันอีกครั้ง สีหน้าลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
ฟ่านฟ่านยืนมองอยู่มุมห้อง แววตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอกัดริมฝีปากพลางพึมพำ “ครูใหม่นี่เก่งเกินไป… ถ้าปล่อยไว้ ครูต้องเข้าข้างเด็กสองคนนั้นแน่ ๆ”
ช่วงพักกลางวัน
เสียงรถหรูแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าห้องเรียน ทำให้ครูและผู้ปกครองบางคนหันไปมองด้วยความสนใจ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเข้มก้าวลงจากรถ เขาคือ เฉินเหล่ย — พ่อของเด็ก
เช้าวันใหม่ที่โรงเรียนอนุบาล กลิ่นหอมของดอกไม้จากสวนด้านนอกลอยเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ ก้องไปทั่วห้องเรี
หญิงสาวโค้งเล็กน้อยอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ หลินฉี จะมาสอนที่นี่สักระยะนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”
ทันทีที่เสียงหวานของเธอดังขึ้น เด็ก ๆ หลายคนก็วิ่งเข้ามามุง บ้างยิ้มกว้าง บ้างจ้องตาไม่กะพริบด้วยความตื่นเต้น แต่ในมุมหนึ่งของห้อง… เด็กสองคนกลับมองเธอด้วยสายตาต่างออกไป
เด็กชายตัวเล็ก รูปร่างสูงกว่าเพื่อนนิดหน่อย เขาคือ ลูกชายของพระเอก
และเด็กหญิงผมยาว หน้าตาคล้ายหลินฉีราวกับถอดแบบมา นั่นคือ ลูกสาวของเธอเอง
ทั้งคู่มองกันและกันด้วยแววตาไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ราวกับมีบางสิ่งกั้นกลางระหว่างพวกเขา
ทันใดนั้น เด็กหญิงอีกคนชื่อ ฟ่านฟ่าน วิ่งเข้ามาหาครูใหม่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ครูใหม่คะ ครูสอนดีหรือเปล่า? หรือว่าครูแค่มาเล่นกับพวกเรา?”
คำถามทำให้เด็ก ๆ หัวเราะคิกคักรอบห้อง หลินฉีเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ได้โกรธหรือรำคาญ เธอก้มลงสบตาเด็กหญิงอย่างใจเย็น
“ครูมาเพื่อสอนค่ะ ไม่ได้มาเล่น แต่ถ้าเด็ก ๆ ตั้งใจเรียน ครูก็จะเล่นด้วยได้เหมือนกันนะ”
คำตอบทำให้เด็ก ๆ ส่งเสียงว้าวด้วยความดีใจ แต่ในดวงตาของฟ่านฟ่านกลับแฝงความไม่พอใจ เพราะคำพูดนั้นเหมือนสะกดเธอให้อยู่ในกรอบ
---
ชั่วโมงเรียนผ่านไป
เด็ก ๆ เริ่มทำกิจกรรมกลุ่ม แต่ไม่นานก็เกิดปัญหา ลูกชายพระเอกถูกฟ่านฟ่านแย่งของเล่น แล้วโยนไปให้ลูกสาวหลินฉี เด็กชายโกรธจัด รีบวิ่งไปชี้หน้าเด็กหญิงทันที
“ทำไมเธอถึงเอาของฉันไป!”
เด็กหญิงตาโตขึ้นด้วยความตกใจ เธอส่ายหัวแรง ๆ “ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้เอา ของเธอเองต่างหากที่เขาโยนมาให้!”
เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเด็กคนอื่น ๆ หันมามุง หลินฉีรีบก้าวเข้ามาตรงกลางก่อนเหตุการณ์จะบานปลาย เธอใช้เสียงเรียบแต่แฝงความเด็ดขาด
“หยุดก่อนค่ะ ครูไม่อยากเห็นใครทะเลาะกันในห้องนี้”
สายตาที่เธอส่งออกไปทำให้เด็กสองคนเงียบลงทันที แม้จะยังคงไม่สบอารมณ์นักก็ตาม หลินฉีคุกเข่าลงระดับสายตาเด็ก พลางพูดเสียงอ่อนลง
“ของเล่นเป็นของส่วนกลาง ทุกคนมีสิทธิ์เล่น ครูอยากให้พวกหนูลองผลัดกันใช้ดีไหมคะ?”
เด็กทั้งสองสบตากันอีกครั้ง สีหน้าลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
ฟ่านฟ่านยืนมองอยู่มุมห้อง แววตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอกัดริมฝีปากพลางพึมพำ “ครูใหม่นี่เก่งเกินไป… ถ้าปล่อยไว้ ครูต้องเข้าข้างเด็กสองคนนั้นแน่ ๆ”
---
ช่วงพักกลางวัน
เสียงรถหรูแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าห้องเรียน ทำให้ครูและผู้ปกครองบางคนหันไปมองด้วยความสนใจ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเข้มก้าวลงจากรถ เขาคือ เฉินเหล่ย — พ่อของเด็กชายคนนั้น และยังเป็นชายที่ทุกคนให้ความเกรงใจ
เขาเดินตรงเข้ามาในห้องเรียน ดวงตาคมทันทีที่สบกับหลินฉี เสี้ยววินาทีนั้นเหมือนเวลาหยุดนิ่ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“นี่คือครูใหม่ของลูกผม?” น้ำเสียงทุ้มต่ำถามเรียบง่าย แต่กดดันจนบรรยากาศรอบตัวอึดอัด
ครูประจำชั้นรีบตอบ “ใช่ค่ะ คุณเฉิน เธอชื่อหลินฉี เพิ่งมาสอนวันนี้เอง”
เฉินเหล่ยหันกลับไปมองเธออีกครั้ง ช้า ๆ แต่แน่วแน่ สายตานั้นเหมือนกำลังสแกนทุกท่วงท่า “ครูใหม่งั้นเหรอ… ดูไม่เหมือนเลยนะ”
หลินฉียกยิ้มบาง ๆ ไม่สะทกสะท้าน “อาจจะเพราะดิฉันเพิ่งเริ่มต้นค่ะ เด็ก ๆ ต้องใช้เวลาในการคุ้นเคย”
ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน บรรยากาศเหมือนมีกระแสไฟบางอย่างไหลผ่าน แม้ไม่มีคำพูดใด ๆ แต่การเผชิญหน้านั้นกลับสร้างความตึงเครียดที่ทั้งห้องสัมผัสได้
ลูกชายเฉินเหล่ยวิ่งมากอดขา พ่อจึงละสายตาจากหลินฉี หันไปลูบหัวลูกชายแทน แต่ในใจเขายังเต็มไปด้วยคำถามว่า… ผู้หญิงคนนี้คือใครกันแน่
---
หลังเลิกเรียน
เด็ก ๆ ทยอยกลับบ้าน ลานกว้างหน้าห้องเรียนเงียบสงบ หลินฉีกำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนสุดท้ายแล้ว แต่เมื่อหันกลับมา… เฉินเหล่ยยืนพิงกรอบประตูอยู่ เงาร่างสูงใหญ่ทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึม
“คุณครูหลินฉี… ใช่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น
หลินฉีเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่สะทกสะท้าน “ใช่ค่ะ คุณพ่อของนักเรียน?”
“ใช่” เขาพยักหน้าช้า ๆ สายตาคมกริบจ้องเธอไม่วางตา “ผมไม่คิดว่าโรงเรียนจะหาครูได้เร็วขนาดนี้… และยิ่งไม่คิดว่าจะเป็นคุณ”
เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบเก็บอาการ ใบหน้ายังคงสงบ
“ดิฉันก็แค่ครูธรรมดาคนหนึ่งค่ะ”
เฉินเหล่ยหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ละสายตา “ครูธรรมดา… งั้นเหรอ? แต่คุณไม่ได้มองเด็ก ๆ แบบครูทั่วไป คุณมองพวกเขาเหมือนกำลังประเมิน… เหมือนกำลังปกป้องอะไรบางอย่าง”
คำพูดนั้นทำให้หลินฉีเงียบไปชั่วครู่ เธอรู้ว่าเขาเฉียบคมเกินกว่าจะหลอกง่าย ๆ แต่ก็ยังยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
“บางทีคุณอาจจะคิดมากไปเองค่ะ”
เธอเดินผ่านเขาออกไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างเธอทำให้เขาเผลอสูดหายใจเข้าลึกโดยไม่รู้ตัว แผ่นหลังบอบบางนั้นค่อย ๆ หายลับไป แต่ความสงสัยกลับยิ่งฝังแน่น
---
คืนนั้น – บ้านของฟ่านฟ่าน
เด็กหญิงนั่งกอดตุ๊กตา แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“ครูหลินฉี… ถ้าฉันทำให้ลูกสองคนนั้นทะเลาะกัน ครูก็ต้องเดือดร้อนแน่ ๆ”
เธอเขียนแผนการเล็ก ๆ ลงในสมุด ด้วยลายมือขยุกขยิก เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเด็กซนที่อยากเอาชนะ
---
บ้านของเฉินเหล่ย
เด็กชายตัวเล็กนั่งก้มหน้า ไม่ค่อยพูด พระเอกหันไปถาม
“วันนี้ทำไมเงียบจัง? ปกติเราชอบเล่าให้พ่อฟังนี่นา”
“ก็… เพื่อนคนนั้นครับ ลูกครูหลินฉี เขาชอบขัดใจผม” เด็กชายทำหน้าบูดบึ้ง
เฉินเหล่ยลูบหัวลูกชายเบา ๆ พลางพูดจริงจัง “ลูกต้องใจเย็น ถ้าเขาขัดใจ ก็อย่าไปทะเลาะ ให้เงียบแล้วเดินออกมา… เข้าใจไหม?”
เด็กชายพยักหน้า แต่แววตายังไม่พอใจนัก เฉินเหล่ยถอนหายใจ ก่อนหันไปมองท้องฟ้ายามค่ำผ่านหน้าต่าง แววตาเต็มไปด้วยความคิดคำนึงถึงครูใหม่ที่ชื่อหลินฉี
---
บ้านของหลินฉี
เธอนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็ก ๆ แสงไฟสีเหลืองส่องกระทบเอกสารที่วางกองไว้ ดวงตาของเธอฉายแววครุ่นคิด
“วันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี… แต่ยังไม่พอ” เธอกระซิบกับตัวเอง
ลูกสาววิ่งมากอดเอวเธอแน่น “แม่คะ วันนี้หนูโดนหาว่าแย่งของเล่นนะคะ หนูไม่ได้ทำเลยจริง ๆ”
หลินฉีลูบศีรษะลูกเบา ๆ ยิ้มอ่อนโยน “แม่เชื่อหนูจ้ะ ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แม่ก็อยู่ข้างหนูเสมอ”
แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้น หัวใจของเธอกลับหนักอึ้ง ความลับที่ไม่อาจเปิดเผยได้ยังคงกดทับอยู่ และการปรากฏตัวของเฉินเหล่ย… ทำให้ทุกอย่างซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ
---
✨
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments