EP.4

“โอ้ย!!! เจ็บ” หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันจึงกลับมานอนที่เตียงเหมือนเดิม เพราะไม่มีแรงจะเดิน รู้สึกหนักที่หัว ร่างกายเหมือนจะแตกออกเป็นเฉี่ยงๆ

“โอ้ย!!!! ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย!!”

ก๊อก!! ก๊อก!!

“ผมเอาข้าวมาให้คุณน่ะครับ คุณต้นหนสั่งไว้”

“เอาออกไปเถอะฉันไม่กิน”

“คุณต้องกินครับ คุณต้นหนสั่งเอาไว้”

“จะอะไรนักหนาเนี่ย ออกไปคนจะนอน”

“งั้นผมคงต้องบอกคุณต้นหนนะครับ ว่าคุณไม่ยอมทางข้าว”

“จะไปบอกใครก็บอกใครแคร์ใครสน” ทันทีที่ลูกน้องต้นหนออกไป ฉันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เปลือกตาถูปิดลงเพราะพิษไข้

“ว่าไงนะ อิงฟ้าไม่ยอมทานข้าวหรอเออเดี๋ยวฉันจัดการเอง” ดื้อชะมัด

แกร็ก!!

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยฝีมือของต้นหน พร้อมก้าวขาเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงทันที

“อิงฟ้า ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”

“…”

“อิงฟ้า เชี้ย!!ตัวร้อนจี๋เลย เอาไงดีว่ะ” ต้นหนเอามือจับแขนอิงฟ้า ตกใจที่อิงฟ้าตัวร้อนมาก

“อิงฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ กูจะทำไงดีว่ะ เห้ย! พวกมึงที่อยู่ข้างนอกตามหมอให้กูที เมียกูไม่สบาย”

"นะ...หนาวววว" ร่างบางเอามือกอดตัวเองไว้

"คุณหนาวหรอหนาวมากไหม"

"อื้อ" ต้นหนนอนลงข้างๆ อิงฟ้าแล้วดึงอิงฟ้าเข้ามากอดไว้แนบอก อิงฟ้าซุกตัวเข้ากับอกต้นหน

"หายหนาวรึยัง"

"อือ"

"นอนซะนะเดี๋ยวอีกไม่นานหมอก็มาแล้ว" ทำไมผมต้องใจดีกับคุณด้วยว่ะอิงฟ้า ถ้าคุณไม่ดื้อกับผม ก็คงจะดีสินะ

"นายครับหมอมาแล้วครับ"

"ให้เข้ามา" ค่อยผละออกจากอิงฟ้าที่นอนอยู่บนเตียง

"สวัสดีครับคุณต้นหน"

"รีบๆ ตรวจเลยหมอ"

" งั้นเชิญคุณต้นหนรอด้านนอกก่อนนะครับ"

"ผมจะอยู่ด้วย ผมจะได้รู้ว่าเมียผมเป็นอะไร"

"งั้นก็ตามสบายครับ" เมื่อต้นหนยืนยันว่าจะอยู่หมอก็ไม่ห้ามเริ่มลงมือตรวจอิงฟ้าที่นอนอยู่บนเตียง ทุกการกระทำของหมออยู่ในสายตาต้นหนทุกอย่างแม้จะแอบเคืองๆ ที่หมอจับนั้นจับนี่เมียเขา แต่ก็ต้องนิ่งไว้ไม่พูดอะไร

"คนไข้แค่เพลียแล้วก็มีไข้เลยหลับไป ยังไงก็ดูแลอย่างใกล้ชิดนะครับให้นอนพักผ่อนสักพักอาการก็จะดีขึ้น"

"หมดธุระแล้วใช่ไหม"

"เอ่อครับ"

"เห้ย! ส่งแขก"

"ครับนาย"

ต้นหนเดินมานั่งลงที่ข้างเตียงก่อนลูบหัวอิงฟ้าอย่างอ่อนโยน

"ผมไม่อยากใจร้ายกับคุณเลยนะ รีบๆหายล่ะเด็กดื้อ" ต้นหนจูบลงที่หน้าผากอิงฟ้าอย่างอ่อนโยน

เวลาผ่านไป

"อิงฟ้าลุกขึ้นมาทานข้าวก่อน"

"อิงฟ้า"

"เอาไงดีว่ะ ยิ่งไม่เคยดูแลคนป่วยอยู่ด้วย" ต้นหนยืนมองอิงฟ้าอยู่บนเตียง"

"งี้อออ แม่อิงปวดหัว" อิงฟ้าระเมอถึงแม่ด้วยความเคยชิน

"แม่หรอ อิงฟ้าตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนจะได้หายปวดหัว"

"อื้ออออ คุณ!!!" ฉันตกใจที่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าต้นหน

"กินข้าวซะจะได้กินยา" เขายื่นถาดข้าวต้มให้ฉัน

"ไม่กิน"

"ต้องกิน"

"ไม่!"

" อิง!! ถ้าไม่กินแล้วจะหายไหม!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดังกว่าเดิม

"อึก!" ฉันตกใจน้ำตาคลอ ซึ่งทำให้ต้นหนดูจะตกใจเป็นอย่างมาก

"เป็นอะไร!" แต่เขาก็ยังพูดเสียงแข็งใส่ฉัน

"ฮึก! ทำไมต้องเสียงดังด้วย"

"อ้าวก็คุณไม่ยอมกินข้าว คุณดื้อกับผมเองนะอิงฟ้า"

"พูดดีๆไม่เป็นรึไง! ฮึกฮือออ" ฉันตะคอกใส่ต้นหนแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา

"อ้าวเวรแล้วไงกู / เอ่อ...อย่าร้องสิ" ต้นหนยื่นมือไปหาฉัน

"อย่ามายุ่ง!" ฉันจึงปัดมือต้นหนออก เขาเริ่มใจไม่ดีจึงดึงฉันเข้ามากอดซบอกแล้วลูบหัวเบาๆ

"ขอโทษ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กดีหยุดร้องนะ"

"ทำไมต้องตะคอกด้วยฮืออออ" ฉันถามแล้วร้องไห้ดังกว่าเดิม

"โอ๋ๆ ไม่ตะคอกแล้วครับไม่ร้องนะ ไม่ร้องทานข้าวก่อนนะ" ผละออกจากอ้อมกอด

"ไม่หิว" ฉันยังคงงอแง

"ไม่หิวก็ต้องกิน" เขาลูบหัวฉันแผ่วเบา

"ป้อนด้วย"

"หี๊???"

"ป้อนหน่อยสิ" สะกิลการอ้อนมาเต็ม

"โอเคครับ มาๆอ้ามมม อร่อย" พนักหน้ากินข้าวไปสักพัก

"ทำไมใจดี" ฉันถามต้นหนออกไป

"ไม่รู้สิ แล้วอยากให้ใจร้ายหรือใจดีล่ะ" เขาพูดแต่มือยังคงตักข้าวต้มป้อนฉันอยู่

"ใจดีสิ ใครจะอยากให้คนอื่นใจร้ายใส่ตัวเองล่ะ"

"ถ้างั้นก็อย่าดื้อ"

"ถ้าอิงไม่ดื้อจะไม่ตะคอกใส่อิงใช่ไหม จะไม่ใจร้ายใส่อิงใช่ไหม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***