แน่ใจแค่ไหนว่าไม่มีผี

เฮ้ย~...

ok! ขอโทษด้วยที่ผมทิ้งตอนที่2...ไม่สินี้น่าจะตอนที่3 เอาไว้สะนานเลย พอดีว่าที่มหาวิทยาลัยมันมีงานเยอะ เลยไม่ว่างมาเขียน ขอโทษจริงๆนะครับ เอาละ...มาต่อจากตอนที่แล้วกันเลย

ห้องของผมวันนี้เขาเรียนถึง14.40น. เป็นคาบสุดท้ายที่เหลือก่อนกลับหอพัก(จะกลับหอพักเลยก็ได้) ให้ไปอ่านหนังสือ เล่นกีฬาหรือทำกิจกรรมอะไรก็ได้ในชมรม

วันพุธ ที่21 ของเดือนสิงหาคม พ.ศ.2541 เป็นวันที่2 ที่ผมได้เจอหน้าพี่แก้วอีกครั้ง ในห้องชมรมที่เต็มไปด้วยหยักใย้และฝุ่น ทั้งของที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง ผมห้องไปที่หน้าพี่แก้วแล้วพูดขึ้นว่า

"พี่แก้วอยู่ที่นี้มาตลอด...เคยทำความสะอาดมั้ยครับ?"

"แต่ก่อนก็มีคนมาอยู่ในชมรมนี้อยู่นะ แต่คนพวกนั้นคงจะจบไปแล้วละ ก็เลยไม่มีคนมาทำความสะอาด หรือว่า...ต้นจะมาช่วยพี่ทำความสะอาดห้องนี้มั้ยละ ทำกันสองต่อสอง แล้วก็..."

"ครับ!ครับ!ครับ! เดี๋ยวผมทำความสะอาดช่วย" ต้นรีบพูดขึ้น

พี่แก้วหัวเราะเบาๆ "ต้นกำลังคิดอะไร ทะลึ้งๆอยู้หรือป่าว"

ต้นถอนหายใจ ก่อนที่จะตอบพี่แก้ว "ผมไปเอาถังน้ำกับไม้ทุพื้นก่อนนะครับ" เขาวางกระเป๋าไว้ตรงที่มันไม่มีฝุ่น แล้วเดินออกจากห้องชมรม

ตอนนั้นผมจำความรู้สึกของตัวเองได้อย่างชัดเจนเลยละ ไม่ใช่ว่าผมลำคายพี่แก้วนะ แต่พอตอนที่แกพูดหรือตอนที่แกมองมา ผมรู้สึกเขินอายทุกทีเลย ถ้าคุณอยู่ในสถานการณ์แบบผม คุณจะรู้ว่ามันเป็นความรู้สึกยังไง

ผมเดินไปทางด้านข้างของอาคารเก่า เพราะผมจำได้ว่ามันจะมีถังเหล็กหนึ่งใบวางไว้อยู่ ซึ้งผมก็คิดถูกจริงๆ ส่วนไม้ทุพื้นมันวางพิงไว้ข้างหน้าอาคารเก่าอยู่แล้ว ผมเดินไปหยิบถังใบนั้นขึ้นมาเช็คว่ามีที่รั๊วหรือป่าว พอยกขึ้นมามองสายตาของผมมันก็ต้องมองขึ้นไปข้างบนชั้นสองด้วยใช่มั้ย ปรากฎว่าผมเห็นเงาสีดำคล้ายๆผู้หญิงยืนอยู่บนชั้นสอง แต่พอผมลดถังลงเพื่อดูว่ามันใช่หรือป่าวเงานั้นก็หายไปแล้ว ผมมันใจ100%เลย ว่าเงานั้นมันไม่ใช่พี่แก้วแน่นอน เพราะพี่แก้วจะไม่ตัวเตี้ยขนาดนั้น ผมรู้สึกว่ามันเริ่มชักจะไม่ใช่แล้ว จึงรีบไปจากจุดนั้นทันที ไปเปิดนำใส่ถังจนเต็มไม่มีจุดที่รั๊วออก ก็ยกมาไว้ที่หน้าห้องชมรมพร้อมกับไม้ถุพื้น แล้วเดินเข้าห้อง

โอ้!!แม่เจ้าโว้ย!! ผมไม่นึกเลยว่าพี่แก้วจะทำความสะอาดห้องได้เร็วขนาดนี้ หยักใย้และฝุ่นที่ถูกปัดกวาดออก ของที่กระจัดกระจายอยู่ถูกเก็บเป็นระเบียบจนหมดมีเหลือแต่พวกโต๊ะที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ผมคงยืนอึ้งนานมากจนพี่แก้วถามผมว่า

"เป็นอะไรหรือป่าวต้น?"

ต้นส่ายหน้าไปมาแล้วตอบว่า "มะ...ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่รู้เลยว่าพี่แก้วจะทำความสะอาดเร็วขนาดนี้"

พี่แก้วหัวเราะเบาๆ "ตอนว่างๆ ไม่มีอะไรทำพี่ก็ชอบทำความสะอาดห้องนี้ละ"

ว้าว! สวยไม่พอแถมยังเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้อีกด้วย ต้นพูดในใจ "เอิ่ม...ถ้างั้นผมจะช่วยจัดเรียงหนังสือให้เป็นหมวดหมู่ก็แล้วกันนะครับ"

ต้นเดินไปหยิบหนังสือที่ว่างบนโต๊ะเป็นชั้นๆ เอาไปเก็บเรียงไว้ที่ช่องใส่หนังสือ ส่วนมากหนังสือที่อยู่ในห้องชมรมก็มีแต่หนังสือการ์ตูนและนิยายที่เกี่ยวกับเรื่องสยองขวัญ มีทั้งรูปอัลบั้มของรุ่นพี่ที่เคยอยู่ชมรม มีข้อความเขียนไว้ข้างล่างด้วยนะ ว่าถ่ายในสถานที่ผีดุ ผมไม่รู้หรอกว่าคนที่ถ่ายเขาเจอผีในรูปหรือป่าว เพราะผมเห็นเงาคนสีดำเต็มรูปเลย โอ๋ะ! ใช่มีพี่สาวผมในรูปนั้นด้วย แต่เสียดายที่ไม่มีพี่แก้วอยู่ ในรูปเลยสักใบ(เสียใจไม่ได้เห็นคนสวย) ผมจัดเรียงหนังสือไปเลื้อยๆบางเล่มก็เปิดอ่านบางเล่มก็ปัดฝุ่นออก จนมาถึงเล่มสุดท้าย มันเป็นหนังสือเล่มไม่ใหญ่มาก ดูเหมือนจะเป็นหนังสือที่ทำขึ้นเอง สิ่งที่มันทำให้ผมแปลกใจมากก็คือ ปกของหนังสือมันเขียนว่า รวมตำนานและเรื่องเล่าของมหาลัย... ผมรู้สึกเหนือนหนังสือเล่มนี้มันจะดึงดุดให้อ่านให้ได้ แต่โชคดีที่พี่แก้วกวาดห้องเส็รจแล้ว แกเรียกให้ผมไปทุห้องเเละจัดโต๊ะให้หน่อย เอาเถอะทำทุกอย่างให้มันเสร็จก่อนแล้วค่อยมานั่งอ่านก็แล้วกัน ต้นพูดในใจ เขาเดินไปหยิบไม้ทุพื้นขึ้นมาชุบน้ำในถัง หบิบให้พอดี แล้วค่อยทุพื้น ในระหว่างที่ผมทุพื้นไป พี่แก้วก็ยืนเช็ดหน้าต่างทีละบาน ทีละบาน...ผมนึกถึงเรื่องเงาสีดำที่อยู่บนชั้นสองขึ้นมาเฉยเลย ถ้าไม่ลองถามพี่แก้วก็คงไม่หายสงสัยแน่นอน เอาวะ! ถึงแม้มันอาจจะเสียมารยาท แต่เราก็อยากรู้จริงๆ "พี่แก้ว คือว่าตอน..." ต้นพูดยังไม่จบ "รู้มั้ยตอนที่ต้นไม่อยู่ มีเสียงคนเดินอยู่บนชั้นสองด้วยนะ" พี่แก้วก็พูดสวนขึ้นมา

"เอิ่ม...หรอครับ" ผมทำเป็นไม่เห็นก่อนดีกว่า เพื่อพี่แก้วจะรู้ว่านั้นเป็นผีหรือคน

"พี่ไม่รู้นะ ว่าสิ่งที่อยู่ข้างบนเป็นผีหรือคน...ต้นช่วยขึ้นไปดูให้หน่อยได้หรือป่าว"

"เอ่อ..." เอาจริงดิ พี่แก้ว! จะให้ผมขึ้นไปคนเดียวเนี้ยนะ ต้นพูดในใจ

เสียงหัวเราะเบาๆจากพี่แก้วดังขึ้น " ขอโทษนะ พี่ล้อเล่น ต้นคงไม่อยากไปในที่แบบนั้นคนเดียวใช่มั้ยละ"

"โธ่ อย่าล้อเล่นกันแบบนี้สิครับ" ผมยิ่งไม่ใช้คนที่กล้าอะไรขนาดนั้น ถึงแม้ตอนแรกที่ขึ้นไปจะไม่รู้สึกอะไรก็เถอะ แต่ถ้าจะให้ขึ้นไปคนเดียวตอนนี้คงไมาไหวจริงๆ ระหว่างที่ผมคุยกับพี่แก้วไปเลื้อยๆ มีเสียงวิ่ง(เหนือนจะเป็นของคนนะ) ผ่านหน้าห้องชมรมไป ต้นรีบวิ่งออกไปดูที่หน้าประตูว่านั้นเป็นใคร สิ่งที่ต้นเห็นคือ ผู้หญิงที่สวมเสื้อนักศึกษา ผมยาว ดูยังไงก็ไม่ใช่ผีแน่นอน "คงไม่ต้องขึ้นไปข้างบนแล้วละครับ" ต้นพูดขึ้น

"เป็นคนหรอ?" พี่แก้วถาม

"ครับ เห็นว่าเป็นผู้หญิง" ต้นตอบ

"ค่อยยังชั่ว นึกว่าแต่จะมีวิญญาณอีกหนึ่ง อยู่ที่นี้แล้วสะอีก" พี่แก้วพูดด้วยความโล่งใจ

ผมกับพี่แก้วทำความสะอาด จัดโต๊ะให้เข้าที่ เสร็จทั้งหมดก็ถึง 15.23น. ผมเดินไปหยิบหนังสือเล่มที่ตั้งใจว่าจะเปิดอ่าน แล้วมานั่งพักที่เก้า พี่แก้วเห็นผมหยิบหนังสือเล่มนั้นมา จึงถามด้วยความสงสัย

"อ่านอะไรอยู่หรอ?"

"หนังสือที่รุ่นพี่เขาเขียนไว้ก่อนจบจากมหาลัยนะครับ เกี่ยวกับเรื่องเล่าและตำนานของมหาลัยเรา" ต้นตอบ

"พี่เเก้ว เคยอ่านมั้ยครับ" พร้อมกับถาม

"เอิ่ม...พี่ก็ไม่รู้สิ ส่วนมากถ้าเป็นหนังสือในห้องพี่จะไม่ไปยุ้ง ก็เลยไม่น่าจะได้อ่านนะ" พี่แก้วตอบ แล้ว

เดินมานั่งข้างๆต้น

"ไม่เป็นไรครับ จะว่าไป..." ต้นเงียบไปสักพัก

"มีอะไรสงสัย กับพี่หรอ" พี่แก้วถาม พร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาหาต้น

"ถ้าผมถามไป มันอาจจะเสียมารยาท แต่ผมก็อยากรู้จริงๆ...คือว่าพี่แก้วจำได้มั้ยว่าตัวเองตายเพราะอะไรทำไมถึงมีห่วงกับห้องนี้"

"อ่อ! เรื่องนี้หรอ" พี่แก้วหัวเราะเบาๆ "อืม...พี่ก็จำไม่ได้ว่าตัวเองตายยังไง รู้สึกตัวอีกทีก็ได้มาเป็นวิญญาณที่ห้องนี้แล้ว"

"ถ้าเป็นแบบนี้มันไม่ดีนะครับ พี่แก้วไม่รู้ว่าห่วงที่ทำให้ตัวเองยังอยู่บนโลกใบนี้ มันคืออะไร พี่แก้วจะไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้นะครับ" ต้นพูดด้วยความเป็นห่วง

พี่แก้วหัวเราะเบาๆก่อนที่จะเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้น "ต้น คงไม่อยากจะคุยกับผีสินะ" พี่แก้วพูดด้วยเสียงเศร้าๆ

"เอ่ม คือว่า...ขอโทษครับ ผมแค่ไม่อยากให้พี่แก้วมีห่วง"

"ไม่เป็นไร แค่ต้นมาคุยกับพี่ พี่ก็รู้สึกดีใจแล้ว" พี่แก้วตอบ

ดูจากสีหน้าและการพูดแล้ว พี่แก้วคงไม่โกรธ เราจริงๆไม่น่าเปิดประเด่นเรื่องนี้เลย ต้นพูดในใจ

"ถ้าต้นไม่อยาก ให้พี่มีห่วงก็ลองอ่านเรื่องในหนังเล่มนั้นดู อาจจะมีเรื่องของพี่ก็ได้นะ" พี่แก้วยื่มมือของเธอมาลูบหัวต้น(แบบเบาๆ) ผมคงทำสีหน้ารู้สึกผิดมากจนทำให้พี่แก้วเห็นได้ชัดเจนเลย นี้ก็น่าจะเป็นการปลอบใจครั้งแรกที่ได้จากผีละนะ เอาเป็นว่าหลังจากที่พี่แก้วลูบหัวผม จนรู้สึกดีขึ้นหน่อย ผมก็เริ่มเปิดหนังสือเล่มนั้นอ่าน สมาชิกผู้บันทึกเรื่อง ว้าว! ไม่มีชื่อคนที่ผมกับพี่แก้วรู้จักเลยแม้แต่คนเดียว หนังสือเล่มนี้คงอยู่มานานจริงๆ

"เรื่องเล่าบทที่1 ตำนานป่าหลังมหา..." ตึ้ง!!!! ต้นพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงพลักประตูห้องเข้ามาอย่างแรง ทำให้ทั้งผมและพี่แก้วต้องหันไปดู ปรากฏว่าเป็นเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับผม ที่ถีบประตูเข้ามา

"เฮ้ย!!! ไอ้เป้ง ถีบประตูเข้ามาทำไมวะ" ต้นพูดด้วยความอารมณ์เสีย

"โทษที เว้ยต้น กูได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่ามึง กำลังนั่งพูดคนเดียว ในอาคารเก่าก็เลยเป็นห่วง" เป้นตอบ "อีกอย่างนะ มึงจำไม่ได้หรือไงวันนี้เป็นที่รุ่นพี่นัด มารับน้องใหม่ตอน19.00น. ที่ป่าหลังมหาลัย"

"จำได้ๆ" ต้นตอบ

"เค แล้วไป" เป้งถอนหายใจ "กูคงโดนผู้หญิงลอก แล้วละว่ามึงคุยคนเดียว ที่แท้มึงก็อ่านหนังสืออยู่ ไปละ" พอพูดเสร็จเป้ง ก็ปิดประตู แล้วเดินออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว

ต้นถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะหันไปหาพี่แก้ว

"เพื่อนต้นหรอ?" พี่แก้วถาม

"ครับ...เป็นเพื่อนที่รู้จักกันได้เพราะมันทักชื่อผมผิด มันคงไม่ทำให้พี่แก้วรู้สึกไม่ดีใช่มั้ยครับ"

"ไม่หรอก...แต่ว่า ที่พี่ได้ยินเมื่อกี้คือต้นจะป่าหลังมหาลัยเพื่อรับห้องใช่มั้ย" พี่แก้วถามด้วยความอยากรู้

"ก็ ประมาณนั้นละครับ" ต้นตอบ

"ถ้างั้น พี่ขอไปด้วยได้มั้ย" พี่แก้วพูด พร้อมกับขยับตัวเข้ามาหาต้น แบบระยะประชิดตัว

"เอ่อ...เอิ่ม คือว่า..."

"ได้มั้ย?" เสียงออดอ้อน ของพี่แก้วมันทำให้ผมใจอ่อนจนได้ สดท้ายผมก็ตกลงให้พี่แก้วไปด้วย พอผมตอบตกลงไป ดูท่าทางพี่เเก้วจะดีใจมาก ตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้วสิ หอพักก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆสะด้วย งั้นเดินกลับหอพักตอนนี้เลย ก็แล้วกัน "พี่แก้วจะอยู่ที่นี้หรือจะไปหอพักกับผมมั้ย" ต้นพูดในใจ พร้อมกับถามพี่แก้ว

"ต้นคิดอะไร ถึงชวนพี่ไปหอพักกันสองต่อสองเนี้ย" พี่แก้วตอบ

"เอิ่ม...ถ้างั้นผมไปคนเดียวนะครับ"

พี่แก้วหัวเราะเบาๆ"ล้อเล่น งั้นพี่ไปกับต้นด้วยก็ได้"

"ถ้างั้นผมจะไปตอนนี้เลยนะครับ"

"นำเลยจ้า!"

ต้นถอนหายใจเบาๆ ไม่นึกเลย ว่าพี่แก้วจะเป็นคนร่าเริงมาก...ผมก็พูดไปงั้นละ ต่อจากนั้นผมก็เดินเอาหนังสือไปเก็บไว้ที่เดิม ไปหยับกระเป๋า ล็อกห้องชมรมไว้แล้วเดินไปหอพักกับพี่แก้วกันสองต่อสอง(โดยที่พี่แก้วควงแขนผมไปด้วย)

เอาละ ขอจบตอนนี้ไว้แค่นี้ก็แล้วกัน มันถึงเวลาที่ผมต้องไปรับพี่บ่าวไปกินชายสี่บะหมี่เกี๊ยวแล้ว ซื้อไปฝากหอมด้วยก็น่าจะดีนะ ส่วนเรื่องตัวละครใหม่ที่ออกมา มีไอ้เป้งเพื่อนผม กับหญิงปริศนาอีกคนที่น่าจะมองเห็นพี่แก้ว Ok! พูดแค่นี้พอไปละ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***