วิญญาณของหญิงสาว

ขอเริ่มตั้งแต่จุดเริ่มต้นที่ผมได้ไปเจอพี่แก้วก่อนเลยก็แล้วกัน มหาลัยที่ผมศึกษาอยู่มีอาคารทั้งหมด13อาคาร อาคารเรียนมีอยู่9 โรงอาหาร1 หอประชุม2 โรงยิม1และอาคารเก่าที่ใช้เก็บของ1อาคาร ที่ผมมาศึกษาที่มหาลัยแห่งนี้ไม่ใช่เพราะความชอบหรือเป็นมหาลัยชื่อดัง แต่ผมหนีจากอะไรบางอย่างที่พวกคนธรรมดาเขามองไม่เห็นกัน คุณก็คงน่าจะเดาออก ตั้งแต่ที่ยังเป็นเด็กผมแถบจะแยกไม่ออกเลยระหว่างคนกับผีเพราะดูยังไง...มันก็ไม่ต่างกันมาก แค่ผีเขาจะสีตัวดำๆเทาๆเท่านั้นเอง(ไม่รู้นะว่าใครเห็นแบบผมหรือป่าว)ถ้าใครเป็นคนที่มีซิกเซ้นก็น่าจะรู้

แต่แปลกนะ ผมมีพี่สาวคนหนึ่งแต่แกไม่ยักกะเคยเจอผีเลยสักครั้งไม่เหมือนกับผมที่มักจะ...วันละหนึ่งท่าน ไม่รู้สิความสามารถนี้คงไม่ได้มาจากพันธุกรรมหรอกมั้ง ผมเคยได้ยินมาว่าที่มหาลัยแห่งนี้มันมีเรื่องเล่าหรือตำนานจากรุ่นพี่น้อย ก็เลยสนใจที่จะมาเรียน สิ่งที่ดีอีกอย่างก็คือพี่สาวผมก็จบจากมหาลัยนี้เช่นเดียวกัน...เอิ่มจะพูดว่ามันเป็นเรื่องดีได้มั้ยน่า เพราะแกก็มีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้ผมได้มาเจอพี่แก้ว วันนั้นเป็นวันที่ไม่ร้อนมากผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ศาลาพักใจ มีคนโทรเข้ามาในมือถือและคนนั้นก็คือพี่สาวของผมใจความมีอยู่ว่า

"ฮะโลต้น เป็นไงบางชีวิตมหาลัยเจอเรื่องอะไรดีๆหรือยัง"

"นี้ผมพึ้งเรียนได้34วันเองนะ สำรวจอาคารยังไม่หมดเลย" ต้นตอบ

"ไม่นานเดียวก็ชินเอง...คือว่าพี่มีเรื่องอยากจะขอร้องต้นหน่อยได้มั้ย"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ให้ไปเจอผี" ต้นพูดด้วยน้ำเสียงหวาดละแวง "ก็ได้หมด"

"ตกลงแล้วนะ!" พี่สาวของต้นรีบพูดขึ้น"ตอนนี้ต้นยังไม่ได้เข้าชมรมสินะ" (พี่รู้ได้ยังไงว่าผมยังไม่ได้เข้าชมรมจริงๆ)

"จะให้ทำอะไรละ"

"พี่ได้ยินข่าวว่า ชมรมเรื่องเหนือธรรมชาติกำลังจะยกเลิกถ้าไม่มีใครเข้า เพราะฉนั้นก็เลยอยากให้ต้นเข้าชมรมนี้ ถือสะว่าเป็นรุ่นน้องของชมรมต่อจากพี่ก็แล้วกัน"

"พี่แน่ใจนะ ว่าไม่มีผี"

"100%เลยละจ๋ะ ไม่มีแน่นอน" พี่สาวต้นตอบด้วยความรวดเร็ว

"แล้วชมรมอยู่อาคารไหน?"

"ชมรมอยู่ทีอาคารเก่า กุญแจห้องอยู่ใต้กระถางต้นไม้ที่หน้าอาคาร ไปเอาสมัครแล้วกรอกข้อมูลลง ทำทั้งหมดนั้นก็ถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว แค่นี้นะ พี่ต้องไปทำงานต่อแล้ว โชคดีละน้องชายสุดที่รัก..." สิ้นสุดสายลงเท่านี้

ก็นั้นละคือเหตุที่ผมต้องมาเข้าชมรมเรื่องเหนือธรรมชาติ เป็นชมรมที่ผมมักจะหลีกเลี่ยงอยู่ตลอด แต่พี่ผมบอกว่าไม่ผีก็รู้สึกอุ่นใจบางอยู่ไม่ใช่ว่าผมกลัวนะ แค่ตอนไหนที่ได้เจอ พวกเขามักจะมาขอส่วนบุญจากผมอยู่บ่อยๆถึงแม้ผมจะไม่รู้จักบทสวดมนต์อะไรมากมาย แต่บทสำคัญๆที่พ่อผมเคยสอนเอาไว้ไม่เคยลืมหายไปแน่นอน เอาเป็นว่าของตัดไปช่วงที่กรอกทุกอย่างเสร็จและไปยืนอยู่ที่หน้าอาคารเลยก็แล้วกัน

ผมเจอกุญแจที่พี่บอกไว้แล้ว แต่สิ่งที่พี่ไม่ได้บอกคือชมรมมันอยู่ห้องไหนห้อง

นี้ต้องไล่เปิดไปทีละห้องใช่มั้ยเนี้ย ต้นพูดในใจ เอาวะถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

ผมเริ่มต้นเปิดจากชั้นสองห้องที่หนึ่ง ขอข้ามตอนนี้ไปเลยก็แล้วกันเพราะชั้นสองมีแต่ห้องที่เปิดไม่ได้ ผมเลยเดินลงมาอยู่ชั้นแรก ลืมบอกไปอาคารเก่ามีรูปร่างเป็นตัวทีใหญ่Tมีสองชั้น ข้างล่างตัวTจะเป็นทางเข้าส่วนข้างบนจะเป็นบันไดขึ้นไปยังชั้นสอง

เอาไงดีเนี้ย ใกล้จะได้เวลากลับแล้วละสิ ดวงอาทิตย์ก็เริ่มจะลับขอบฟ้าแล้ว ต้องรีบหาห้องให้เจอ ต้นพูดในใจ แกล๊กๆ(เสียงเปิดประตู)ไม่ใช่ ห้องต่อไป แกล๊กๆนี้ก็ไม่ใช่ ต้นเปิดประตูแล้วประตูเล้าก็ไม่มีห้องไหนเปิดได้ จนเหลืออยู่สามห้องสุดท้าย

"สามห้องสุดท้ายแล้วสินะ" ถอนหายใจเบาๆ "รู้งี้น่าจะเติมเงินโทรศัพท์มาด้วยนะเรา...ช่างมันเถอะ" ต้นหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูห้องที่สาม แกล๊กๆลูกบิดประตูทุกปลดล็อกออก "ไขได้แล้ว!!!" เขาเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเป็นห้องที่เท่าไร "013" เลข0คือเลขอาคาร

เลข1คือเลขของชั้นในอาคาร ส่วนเลข3คือเลขของห้อง "โฮ๋...เลขห้องดีจริงๆ" ต้นค่อยๆเลื่อนประตูออก แล้วเดินเข้าไปข้างในห้อง "มีใครอยู่มั้ยครับ...จะมีได้ยังไง?" เขาเดินสำรวจของที่อยูข้างในห้อง ดูรวมๆแล้วคงจะผ่านมาหลายสิบปี ทั้งฝุ่นทั้งหยักใย่มีเติมทั่วห้องไปหมดคงจะต้องทำความสะอาดวันพรุ้งนี้แล้วละ ต้นสำรวจไปเลื่อยๆจนมาเจอกับกระจกบานหนึ่งที่สามารถส่องเห็นทั้งตัวเขา

"ว่าว...บานใหญ่ใช้ได้เลย" เขายืนมองตัวเองผ่านกระจก แต่ในระหว่างที่มองอยู่ ก็มีเงาสีดำรูปร่างเหมือนคนค่อยๆเดินเข้ามาหา ก่อนที่จะได้ยินเสียงพูดขึ้นว่า "สมาชิกใหม่หรอ?" ต้นหันหลังควับทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น สิ่งที่เห็นก็คือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆเขา

"เฮ้ย!!!!!!" ต้นตะโกนสุดเสียง ก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้น

"อุฟ นี้ฉันทำหน้าตาหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" ผู้หญิงคนนั้นถามต้น

"ปะ...ป่าวครับ ผมแค่ตกใจเฉยๆ" ต้นตอบ

ผู้หญิงคนนั้นหัวเหราะออกมาเบาๆ "ไม่มีคนเข้ามาที่นี้บ่อยนักหรอก" หญิงสาวยื่นมือมาหาต้นเพื่อที่จะให้เขาจับพยุงตัวขึ้น ต้นยื่นมือไปจับกับมือของเธอความรู้สึกแรกที่เข้ามาในหัวของต้นคือมือของหญิงสาวเย็นยเยือกมากไม่มีความอบอุ่นเลย "เธอคงเป็นเด็กใหม่สินะ?" หญิงสาวพูดขึ้น

"คะ...ครับ" ต้นพูดด้วยเสียงกล้าๆกลัวๆ เพราะถ้าคนไหนที่เขาสัมผัสตัวเย็นยเยือกก็มันใจได้เลยว่าเป็นผี

แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้(พี่บอกแล้วนิว่าไม่มี) เธอผิวขาว มีดวงตาราวกับกวาง ดูจากชุดที่ใส่แล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่ด้วย ตัวก็ข้อนข้างสูง แต่ผมสูงกว่า ภาพรวมคือเป็นคนที่ผมถูกใจมาก

เสียงหัวเหราะเบาๆของพี่แก้วดังขึ้นข้างๆหูผม "ไม่รู้

เลย ตอนต้นเจอพี่ครั้งแรกจะคิดแบบนี้"

ต้นหันหลังไปหาพี่แก้วแล้วพูดขึ้น "ใครจะไปรู้ละ ว่ามีคนสวยขนาดนี้อยู่ในห้องคนเดียว"

พี่แก้วหัวเราะอีกครั้ง "ลามก!"

"โธ่ พูดแบบนี้ผนน้อยใจนะ"

"ขอโทษ เขียนต่อเถอะนะพี่รออ่านอยู่"

"ครับๆ" ต้นตอบ

เอ่อ ถึงไหนนะ...อ๋อ

หลังจากที่ผม ตอบคะ...ครับ ด้วยเสียงกล้าๆกลัวๆไป หญิงสาวคนนั้นก็พูดขึ้นต่อ "เธอจะมาเข้าชมรมเรื่องเหนือธรรมชาติใช่มั้ย?"

"เอิ่ม...รู้ได้ไงครับ ว่าผมจะเข้าชมรม"

เธอหัวเราะเบาๆ "ก็ ใบสมัครมันตกอยู่ข้างๆขาเธอไง"

ต้นหันไปดูทีขาตัวเอง ปรากฏว่าเจอกระดาษสมัครเข้าชมรมจริงๆ เขารีบก้มหยิบกระดาษขึ้มมา แล้วตอบกลับหญิงสาวไปว่า "ครับ ผมจะมาเข้าชมรมนี้"

"ฉันเป็นประธานของชมรมนี้ ถ้าไม่เป็นไร ฉันของรับใบสมัครของเธอเลยนะ" หญิงสาวยื่นมือมารับกระดาษ

"เอิ่ม..." เป็นไปได้ไง ไหนพี่บอกว่าไม่มีคนอยู่ในชมรมไง แล้วนี้มันหมายความว่าอะไร...คงไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ ต้นพูดในใจ ก่อนนี้จะค่อยๆยื่นกระดาษให้กับหญิงสาว

หญิงสาวรับกระดาษของต้น "ขอบใจจ๊ะ ไหนดูสิชื่อ... อายุ... ชื่อเล่นต้น...อืมข้อมูลครบถ้วน เยื่ยมมาก!"

"เอ่อ คือว่าผมยังไม่รู้ชื่อประทานเลย" ต้นถาม

"อ๋อ โทษทีโทษที ลืมแนะนำตัวไปเลย พี่ชื่อนางสาวปรัตถมนคร จันวิเศษ ชื่อเล่นชื่อแก้ว อายุ...เอิ่มจำไม่ได้แล้ว แต่ไม่เป็นไรยินดีที่ได้รู้จักนะต้น"

"คะ...ครับยินดีที่ได้รู้จัก" ต้นตอบ

"แล้วก็...ต้นรู้มั้ย ว่าที่นี้คนเขามักไม่เข้ามากันหรอกนะ"

"เอิ่ม ไม่รู้สิครับ"

"ยังงั้นหรอ ดีแล้วละที่ยังไม่เคยรู้"

ทำไมถึงรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกขึ้นทุกทีทุกทีละเนี้ย "คือว่า ทำไมพี่เเก้วถึงพูดว่าที่นี้มักไม่มีคนเข้ามา พูดยังกะพี่แก้วอยู่ที่นี้คนเดียวตลอดเลยละครับ"

"ก็อยู่นะสิ อยู่ตลอดเลย" พี่แก้วตอบ

"เอ๋ะ?"

"ก็ตัวพี่นะ เป็นวิญญาณของอาคารนี้ยังไงละ"

เอาจริงดิ วิญญาณหรอเนี้ย ต้นพูดในใจ

"พี่เป็นผีจ๋า"

ต้นยืนตาค้างทันทีที่ได้ยินคำพูดจากพี่แก้ว "พะ...พูดจริงใช่มั้ยเนี้ย?"

"ก็บอกแล้วไง ว่าพี่เป็นผีนะ"

"ยะ...อย่ามาล้อเล่นนะ!" ใช่แล้วเราสามารถจับตัวพี่เขาได้นี้น่า แสดงว่าเธอคงไม่ใช่ผี ถ้าลองจับอีกรอบละ ครั้งนี้ถ้าจับได้แสดงว่าไม่ใช่ผี ต้นพูดในใจ ก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปหาพี่แก้ว แต่ด้วยความที่ว่าห้องนั้นมันมึดและยังมีของเกะกะเต็มไปหมด ทำให้ก่อนที่จะไปถึงตัวของพี่แก้ว ต้นกลับสะดุดของเหล่านั้นจนทำให้เขาล้มไปทับตัวของพี่แก้ว ตึ้ง!!!(เสียงล้ม)

โอ้ ล้มได้ไงเนี้ย? เอ๋ะ...ทำไมถึงรู้สึกนุ้มๆที่มือ ต้นคิดในใจ แล้วค่อยๆมองไปที่มือของตัวเอง ปรากฏว่ามือของเขากำลังกำหน้าอกของพี่แก้วอยู่(เติมมือเลย)

ต้นรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที "ขะ...ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นนะ ผมก็แค่อยากพิศุดว่าพี่เเก้วเป็นพีจริงหรือป่าว"

พี่แก้วค่อยพยุงตัวลุกขึ้น "ไม่เป็นไรหรอจจ๊ะ ก็ไม่ได้จับด้วยจิตอกุศลนิ อีกอย่างนะ เราไม่สามารถพิศุดว่าใครเป็นผีได้ โดยการจับตัว"

"นี้...พี่แก้วเป็นผีจริงๆหรอครับ?"

"จะให้พี่พิศุดด้วยการถอดชุดเลยมั้ยละ" พี่แก้วพูดขึ้น พร้อมกับจะทำถ้าถอดเสื้อ

"มะ...ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ผมเชื่อแล้วก็ได้" ต้นรีบตอบกลับทันที

พี่แก้วหัวเราะเบาๆ "รู้สึกดีจัง พอเจอคนที่มองเห็นเราได้ ก็รู้สึกอยากจะคุยกับเขาคนนั้นไปนานๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็อยู่มหาลัยทุกวันแท้ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกดีขนานนี้นะ" พี่แก้วพูดขึ้น แล้วเหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าตอนนั้นพี่แก้วมีความสุขจนร้องไห้เลยหรือป่าว แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกดีใจไปกับเธอด้วย ตอนเด็กผมคงจะมีความรู้สึกเดียวกันกับพี่แก้วในตอนนี้ละมั้ง ในช่วงเวลานั้นผมไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำตัวยังไง แต่ก็นึกถึงคำของคุณพ่อออกแก่บอกผมว่า ใครก็ตามไม่ว่าจะเป็นผีหรือคนเมื่อใดที่เขาเหล่านั้นเสียใจ เราควรที่จะเข้าไปให้กำลังใจเข้าดีกว่าการซุบซิบนินทา ในตอนนั้นผมเดินเข้าไปหาพี่แก้ว แล้วค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดเธอไว้ก่อนที่จะพูดเบาๆว่า "อย่างน้อยคนที่มองเห็นและพูดกับพี่ได้ก็ยังมีผมอยู่นะ" ตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าทำเกินตัวหรือป่าว แต่ผมรู้สึกว่า ความอบอุ่นจากตัวผมคงทำให้พี่แก้วรู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อยละนะ

"ขอบคุณนะ...ที่ช่วยปลอบใจพี่" ต้นค่อยๆคลายกอดออกแล้วถอยหลังไปสองเก้า พี่แก้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา ก่อนพูดขึ้น "เอาละ แล้ว...เรื่องชมรมต้นจะยังอยู่มั้ย"

"มีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้อยู่ในชมรม ใครละจะไม่อยากเข้า (ก็รับปากพี่แล้วว่าจะเข้านิ)"

พี่แก้วยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินคำตอบ (มันเป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึกว่ามันมีความหมายกับผมมาก) "ถ้างั้น ขอต้อนรับเข้าชมรมและยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะต้น"

"เช่นกันครับ พี่แก้ว" ต้มตอบ พร้อมยิ้มให้เธอ

เอาละ ขอจบตอนแรก...ไม่สิ เอิ่มน่าจะตอนที่สองนะ ไว้ตรงนี้ก่อน บทต่อไปผมขอเกลินว่าจะมีตัวละครอีกหนึ่งคนออกมา หวังว่าคุณจะสนุกไปกับการอ่านนิยายเรื่องนี้นะ แต่ดูเหมือนพี่แก้วที่นั่งอยู่ข้างๆผม เธอจะถูกใจเป็นพิเศษนะ Ok จบแค่นี้ละกัน.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***