คำสาปเลือดรัตติกาล เลือดต้องคำสาป

สายลมกลางคืนโบกสะบัดหอบกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นดินเปียกชื้นไปทั่วป่าเนตรจันทร์ ดวงจันทร์เต็มดวงลอยเด่นบนฟากฟ้า สาดแสงสีเงินส่องเงาหมาป่าหลายสิบตัวที่ล้อมรอบร่างสูงในชุดคลุมสีดำสนิท

ฝ่าบาทแห่งรัตติกาลยืนอยู่ใจกลางวงล้อม ดวงตาสีเลือดส่องประกายเย็นเยียบ ริมฝีปากหยักยกยิ้มราวกับเยาะหยัน

คชา🧛🏼‍♀️

(เสียงทุ้มต่ำ) “คืนนี้เจ้าจะหนีไปไหนได้อีก… เจ้าชายหมาป่า

เสียงคำรามต่ำตอบกลับจากเงามืด ชายหนุ่มร่างสูงในชุดหนังสีดำมีเส้นขนหมาป่าแต่งขอบ เสื้อคลุมสะบัดตามแรงลม สองดวงตาสีทองเรืองแสงจ้องเขม็ง — อคิรา เจ้าชายเผ่าหมาป่า

มังกร🐉

เสียงห้าวแหบ) “ข้าไม่หนี… ข้าจะฉีกอกเจ้าเสียต่างหาก แวมไพร์ชั้นต่ำ!”

พริบตานั้นเอง ฝูงหมาป่ากระโจนเข้าจู่โจมพร้อมกัน ขณะเดียวกัน แวมไพร์องครักษ์ทั้งห้า — ปฐพี วายุ นภา ธารา อัคคี — ก็พุ่งออกมาจากเงามืดเช่นกัน เสียงกู่คำรามของหมาป่า กับเสียงแสยะยิ้มของแวมไพร์ประสานกันจนบรรยากาศแทบแตกกระจาย

คชากวาดมือออกไปทางอัคคี — เปลวไฟสีดำลุกท่วมร่างหมาป่าที่เข้ามาใกล้จนควันคละคลุ้ง อคิราพุ่งเข้าข้างหลัง สองเล็บคมฟาดกลางแผ่นหลังคชา แต่ถูกมือของฝ่าบาทคว้าไว้ได้ทัน

เสียงปะทะของกรงเล็บกับอาคมเลือดกระแทกกันดังสนั่น ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ดวงตาสีทองกับสีเลือดส่องประกายสะท้อนกัน

คชา🧛🏼‍♀️

: (กระซิบชิดใบหู) “เจ้าหอมกลิ่นเลือดเกินไป… เจ้าชาย”

อคิราเบิกตากว้าง ก่อนง้างเขี้ยวหมาป่าจะกัดเข้าลำคอแวมไพร์ ทว่าโดนฝ่ามือบีบต้นคอจนร่างหมาป่าถูกยกขึ้นเหนือพื้น

เสียงกู่ของเพื่อนทั้งสองฝ่ายดังสะท้อนรอบป่า — ปฐพีปะทะดิน วายุปะทะลม อัคคีตะลุมบอนกับไฟ สงครามธาตุปะทุท่ามกลางสายลมที่เต็มไปด้วยละอองเลือด

คชา🧛🏼‍♀️

คชากระซิบอีกครั้งในเงามืด ดวงตาสีเลือดสะท้อนแสงจันทร์เต็มดวง

คชา🧛🏼‍♀️

ข้าไม่ปล่อยเจ้าไป… เพราะคำสาปของข้าอยู่ในตัวเจ้าแล้ว… มังกร อคิรา”

ทันใดนั้น! เสียงคำรามของจิตวิญญาณหมาป่าแผดกึกก้อง ฟ้าแลบแสงสีน้ำเงินฉีกความมืดกลางรัตติกาล อคิราผลักร่างออก พลังจันทร์เพ็ญปลุกอาคมในสายเลือดจนวงเวทปรากฏกลางอก เขากระโจนหนีด้วยเงาของหมาป่า ทิ้งคชาไว้กลางวงล้อมที่เหล่าแวมไพร์และหมาป่ากำลังตะลุมบอนกันจนดินป่าแทบไหม้

ฝ่าบาทแห่งรัตติกาลยกมือแตะคราบเลือดที่เปื้อนปลายคาง ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มชั่วร้าย — รสเลือดของหมาป่าครึ่งหนึ่งได้ไหลเข้าร่างเขาแล้ว…

2.2. รอยตราคำสาป🦊

เสียงฝีเท้าหมาป่าห้าตัววิ่งฝ่าแนวป่าเนตรจันทร์ กิ่งไม้ถูกแรงพลังของพวกเขาฉีกกระจายเป็นทางยาวใต้แสงจันทร์เพ็ญ ตรงกลางคือ มังกร อคิรา ที่ถูก ดิน ลม ฟ้า น้ำ ไฟ ประคองร่างกลับถ้ำศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหมาป่า

เลือดสีดำปนแดงซึมออกจากรอยกัดที่ลำคอ… เป็นพิษเลือดของแวมไพร์ — หรือจะเรียกว่ารอยตราคำสาปก็คงไม่ผิด

⛰️ ภายในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ ป่าเนตรจันทร์

ควันสมุนไพรลอยตลบอบอวล แสงไฟจากคบเพลิงสาดเงาหมาป่าทั้งหกตัวพาดพนังถ้ำ เสียงคำรามขู่ต่ำของเพื่อนทั้งห้าดังขึ้นเมื่อเห็นรอยตราเลือดสีดำปนเงินบนอกอคิรา

ไฟ🐉

(กัดฟันคำราม) “ทำไมถึงมีรอยตราเลือดรัตติกาลบนตัวท่าน!?”

ลม🐉

(กดบ่าอคิราไว้) “ฝ่าบาทคชา… เขาทำอะไรกับท่าน!?”

อคิราลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีทองสั่นระริกด้วยความเจ็บและโทสะปนกลัว เขายกมือขึ้นแตะรอยตราคำสาปที่กลางอก — มันเต้นเหมือนหัวใจอีกดวงที่ดูดกลืนพลังวิญญาณหมาป่าอย่างช้า ๆ

มังกร🐉

: (เสียงแหบ) “เขา… ใช้คำสาปเลือดรัตติกาลปิดผนึกข้า… พลังจันทร์เพ็ญของข้าถูกดูดไป…”

ไฟ🐉

ไฟต่อยผนังถ้ำจนหินแตก ลมคำราม ฟ้าและน้ำต่างสบตากันด้วยความกังวล เพราะหากเจ้าชายถูกผนึก พลังคุ้มกันเผ่าหมาป่าจะสลาย สมดุลทั้งสามโลกจะพังครืน

จังหวะนั้น ดินก้าวมาขวางเพื่อนทั้งสี่

ดิน🐉

เสียงเรียบแต่เย็น) “พวกเจ้าจะตะโกนไปทำไม? มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”

ไฟ🐉

(ตวาดกลับ) “แล้วเจ้าจะให้เรานิ่งดูดายรึไง ดิน!?”

ดิน🐉

ปรายตามองไฟ) “เราไม่มีทางเลือก นอกจากต้องหาทางถอนคำสาป… หรือไม่ก็ทำลายต้นตอของมัน”

อคิราเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีทองฉายประกายมืด

มังกร🐉

: “ต้นตอคือฝ่าบาทแห่งรัตติกาล… ข้าจะไปฉีกหัวเขาเอง

กลับไปยังโลกแวมไพร์🧛

กลางห้องบัลลังก์รัตติกาล คชาเอนกายพิงบัลลังก์หินสีดำ เลือดหมาป่าบนริมฝีปากยังไม่แห้งดี องครักษ์ทั้งห้าคุกเข่าเรียงหน้า แต่ในมือของ ปฐพี กลับถือเศษขนหมาป่าเส้นหนึ่งที่ยังอาบพลังจันทร์เพ็ญ

ปฐพี🧛

เสียงหนักแน่น) “ฝ่าบาท… รอยตราคำสาปบนร่างเจ้าชายหมาป่า มันจะไม่ย้อนกลับทำร้ายพระองค์ใช่หรือไม่?”

คชาแสยะยิ้ม ดวงตาสีเลือดพราวแสงราวอสูรรัตติกาล

คชา🧛🏼‍♀️

เสียงเย้ยหยัน) “ไม่หรอก… เพราะเมื่อถึงเวลา เจ้าชายหมาป่าจะมอบเลือดให้ข้าโดยสมัครใจเอง”

เสียงหัวเราะต่ำก้องสะท้อนทั้งปราสาท ในขณะที่ดวงจันทร์เพ็ญค่อย ๆ เลื่อนลับขอบฟ้า…

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ