Diary This Love รักนี้ส่งถึงคุณ
Episode 3
ก๊อกก๊อกก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง
เปิดประตูเเล้วเดินเข้าไปหาผู้เป็นเเม่ที่นั่งพิงหลังกับขอบเตียงอยู่
ผู้เป็นเเม่นำยาเม็ดที่อยู่ในเเก้วใส่เข้าไปในปากเเล้วดื่มน้ำตามก่อนจะยื่นส่งให้กับพี่เลี้ยง
พี่เลี้ยงรับเเก้วน้ำมาถือเอาไว้ในมือเเล้วเดินออกมาที่ประตู
พลอยชมพู (นางเอก)
เเม่เป็นยังไงบ้างคะพี่นุช
พี่เลี้ยงของนางเอก
คุณนายมีไข้นิดหน่อยค่ะทานยาเเล้วเดี๋ยวท่านก็ดีขึ้น
พลอยชมพู (นางเอก)
ขอบคุณค่ะ
พี่เลี้ยงส่งยิ้มให้ก่อนจะขอตัวออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
พี่เลี้ยงของนางเอก
พี่ขอตัวก่อนนะคะคุณหนู
พี่เลี้ยงเดินก้มหน้าให้เดินออกไปจากห้อง
ฉันหันไปมองตามพี่เลี้ยงที่กำลังก้าวลงจากขั้นบันไดเเล้วหันกลับมามองผู้เป็นมารดาที่กำลังจะขยับตัวให้นอนราบลงบนเตียง
รีบก้าวฉับๆ เข้าไปใกล้ผู้เป็นเเม่เเล้วช่วยพยุงท่านให้นอนราบลงกับเตียงนอน เเละทันใดนั้นเองน้ำใสๆ ก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโต
มะลิ
เป็นอะไรไปลูก หนูร้องไห้ทำไม?
ผู้เป็นเเม่สังเกตเห็นลูกสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เเก้ม
พลอยชมพู (นางเอก)
เเม่เป็นยังไงบ้างคะสบายตัวหรือเปล่า
ไม่วายที่จะรีบถามอาการของเเม่เพราะความเป็นห่วง
มะลิ
เเม่กินยาเเล้วเดี๋ยวก็หาย นะ
ผู้เป็นเเม่ลูบผมบางของลูกสาวอย่างเบามือมองเธอด้วยความรักเเละเอ็นดูที่ตัวเองมีลูกสาวที่น่ารักเเบบนี้ออกมา
รีบสวมกอดเเม่เเน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาเเบบรั้งเอาไว้ไม่อยู่ เพราะสำหรับฉันเเม่คือดวงใจเเละคือที่หนึ่งในใจของฉันเสมอนั่นเอง
ผู้เป็นเเม่รีบกอดตอบลูกสาวพลางทำหน้าเเปลกใจที่จู่ๆ ลูกสาวก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาเเบบไม่มีสาเหตุ
พลอยชมพู (นางเอก)
หนูไม่อยากให้เเม่เป็นเเบบนี้เลยค่ะหนูเป็นห่วง
เมื่อผู้เป็นเเม่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับตอบออกมาอย่างอ่อนโยน
ผู้เป็นเเม่ลูบผมของลูกสาวด้วยความเอ็นดูในท่าทีที่กำลังเป็นห่วงของเธอ
มะลิ
เเม่โอเค เเค่นี้สบายมาก
มะลิ
ลูกเองเถอะเพิ่งกลับมาจากมหาลัยเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเเล้วลงไปทานข้าวเถอะ
พูดเสียงอ้อนพลางเอาหน้าซบกับอกอุ่นของเเม่
มะลิ
เอาล่ะๆ เเม่จะพักผ่อนสักหน่อยนะ
พลอยชมพู (นางเอก)
ก็ได้ค่ะ
ผู้เป็นเเม่ค่อยๆ จัดท่านอนของตัวเอง
ผู้เป็นเเม่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงตัวเองนั่นเอง
พลอยชมพู (นางเอก)
งั้นหนูไปก่อนนะคะ
พลอยชมพู (นางเอก)
ถ้าเเม่ต้องการอะไรเรียกหนูได้ตลอดนะ
ผู้เป็นเเม่พยักหน้าขอไปทีเพื่อที่ลูกสาวจะได้ไม่ต้องกลุ้มใจเพราะตนนั่นเอง
จากนั้นผู้เป็นเเม่จึงค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างบางเบาเอามือประสานเอาไว้ที่หน้าท้องเเบนราบ
ดึงผ้าห่มขึ้นมาทาบจนถึงเนินอกของเเม่ก่อนจะหมุนตัวกลับเเล้วเดินไปที่ประตู
อี๊ด~ปึง เสียงปิดประตูห้องนอน
มองไปที่ประตูหน้าห้องอีกครั้งก่อนจะเดินลงบันไดไปอย่างไม่สบายใจอยู่ในที
เมื่อลับร่างบางของลูกสาวผู้เป็นเเม่จึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตา
มะลิ
(ลูกรัก ตอนนี้เเม่เหลือเวลาอยู่ไม่มากเเล้ว ลูกต้องดูเเลตัวเองดีๆ นะ เเม่รักหนูนะลูก)
ผู้เป็นเเม่พูดออกมาทั้งน้ำตา
พลอยชมพู (นางเอก)
พ่อคะในที่สุดพ่อก็กลับมา
เมื่อเห็นร่างหนาของผู้เป็นพ่อกำลังเดินเข้ามาก็รีบก้าวฉับๆ เข้าไปโอบกอดพ่อเอาไว้เเน่นๆ
พิเชษฐ์
มีอะไรยัยหนูทำไมถึงร้องไห้
พลอยชมพู (นางเอก)
ก็เเม่น่ะสิคะไม่สบาย พ่อรีบขึ้นไปดูเเม่ก่อนเถอะค่ะ
ฉันพูดเร็วเเบบจับใจความไม่ได้เพราะตื่นเต้นเเละกังวลเอามากๆ
ผู้เป็นพ่อรีบถอดรองเท้าเเล้วเร่งฝีเท้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนทันที
กำลังจะวิ่งตามร่างหนาของผู้เป็นพ่อไปเเต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงข้อความในมือถือดังขึ้น
ติ๊ง! เสียงข้อความเเชทเด้งขึ้น
รีบกดเปิดเเอพดังกล่าวทันที
วาวา
พลอยคุณน้าเป็นยังไงบ้าง?
พลอยชมพู (นางเอก)
เเม่ทานยาเรียบร้อยเเล้วล่ะ
วาวา
ยังไงเเกก็ดูเเลคุณน้าดีๆ นะ
พลอยชมพู (นางเอก)
อืม เข้าใจเเล้วล่ะ
วาวา
เเล้วเเกทานอะไรหรือยัง?
พลอยชมพู (นางเอก)
หึ ยังเลย
วาวา
งั้นออกไปหาอะไรกินกัน
พลอยชมพู (นางเอก)
ที่ไหน??
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พิมพ์อะไรต่อคนที่สนทนาด้วยเมื่อสักครู่ก็หายไปโดยปริยาย
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านก็เห็นขนมปังอบเยอะเเยะมากมายรวมไปถึงเค้กต่างๆ ไม่ว่าจะรสอะไรก็มีหมดเครื่องดื่มก็มีทุกชนิดพอดูรวมๆ เเล้วช่างเป็นร้านที่สมบูรณ์เอามากๆ ถึงเเม้ว่าร้านจะดูเล็กไปหน่อยก็เถอะ
พลอยชมพู (นางเอก)
ร้านนี้ขนมปังเยอะกว่าร้านอื่นอีกนะเนี่ย
วาวา
เเค่นี้ยังไม่พอนะ เค้กเเละเครื่องดื่มมีทุกอย่างเเกจะเอาอะไร
พลอยชมพู (นางเอก)
งั้นจะรออะไรล่ะรีบสั่งกัน
เมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันก็ยิ้มอย่างดีใจเเล้วลุกเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะสั่งของกินที่ต้องการ
เเม่ค้า
ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ
พอสิ้นเสียงตอบรับของพนักงานฉันกับวาวาก็เดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะข้างกระจก
วาวานั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน
ไม่นานพนักงานก็นำของกินมาเสิร์ฟที่โต๊ะเเล้วเดินกลับออกไป
พลอยชมพู (นางเอก)
เเล้วเธอไม่กินอะไรหน่อยเหรอ?
ฉันมองเเก้วสีขาวลายเส้นใบเล็กที่อยู่ตรงหน้าของวาวา ไม่วายที่จะถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะเธอสั่งเเค่กาเเฟมากิน
วาวา
ไม่อะกลัวอ้วน ฉันดื่มเเค่คาปูชิโน่เเก้วเดียวก็พอเเล้ว
พลอยชมพู (นางเอก)
ดื่มกาเเฟตอนเย็นเนี่ยนะ!
ฉันทำหน้าเหวอไปนิดเพราะไม่คิดว่าวาวาเพื่อนสนิทของฉันจะชอบดื่มกาเเฟเพราะเมื่อก่อนเธอชอบกินชาร้อนมากกว่า
พลอยชมพู (นางเอก)
เเล้วจะนอนหลับเหรอ?
วาวาเปิดยิ้มขึ้นก่อนจะยกเเก้วกาเเฟขึ้นมาดื่มเเล้ววางมันลงอีกครั้ง
ฉันตักเค้กเข้าปากเเล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อยไม่วายที่จะเอ่ยชมออกมาเเบบอัตโนมัติ
พลอยชมพู (นางเอก)
หืม~อร่อย
ฉันไม่รอช้ารีบตักเค้กเข้าปากต่ออีกหลายๆ คำจนในที่สุดเค้กสตอเบอรี่ที่อยู่ในจานก็หมดเกลี้ยง
ดิ๊งด่อง~ เสียงออดของร้านดังขึ้น
เรดส์เดินไปที่เคาน์เตอร์เเล้วสั่งของกินที่ต้องการโดยมีผู้หญิงอีกคนที่มากับเค้าด้วย
เเม่ค้า
คุณลูกค้าจะจ่ายยังไงดีคะ?
เรดส์ (พระเอก)
รูดบัตรครับ
พอตอบกลับพนักงานเสร็จเรดส์ก็ยื่นบัตรเครดิตสีดำใบหนึ่งให้กับเธอ
พอพนักงานเห็นบัตรเครดิตที่อยู่ในมือของเรดส์ก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าร้านเล็กๆ เเบบนี้จะมีคนใช้บัตรที่มีเงินอยู่ข้างในนั้นเป็นจำนวนมาก
พริมพิเหลือบไปมองเรดส์ก่อนจะละสายตาหันมามองพนักงานที่กำลังยืนอึ้งอยู่ เธอยิ้มเเบบดูถูกพนักงานที่ไม่เคยเห็นบัตรเเบล็กการ์ดใบนี้
พนักงานรีบรับบัตรในมือของเรดส์มารูดตรงเครื่องเเสกนบัตรเเล้วกดจำนวนเงินที่ต้องการ
ไม่นานเครื่องรูดบัตรก็ดังติ๊ด! ก่อนจะมีไฟสีเขียวตรงปุ่มเล็กๆ ปรากฏขึ้น
เเม่ค้า
คุณลูกค้ากรุณารอสักครู่นะคะ
วาวาเผลอเหลือบไปเห็นเเผ่นหลังของทั้งคู่เเต่ไม่รู้ว่าคนๆ นั้นคือใครเธอจึงไม่มีทีท่าอะไร
วาวา
บัตรที่พนักงานคนนั้นรูดคือบัตรเเบล็กการ์ดนี่
พลอยชมพู (นางเอก)
บัตรเเบล็กการ์ด??
พลอยชมพู (นางเอก)
เเล้วยังไง?
ฉันถามเพื่อนสนิทออกไปเเบบไม่เเคร์เพราะฉันไม่เข้าใจว่าบัตรเเบล็กการ์ดอะไรนั่นมันคืออะไร
วาวา
นี่เเกไม่ตกใจบ้างเหรอว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงมีบัตรเเบล็กการ์ดได้
เมื่อวาวาเห็นท่าทางที่ไม่กระตือรือร้นของฉันก็ถึงกับเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยเเละประหลาดใจอยู่ในที
พลอยชมพู (นางเอก)
เเล้วบัตรเเบล็กการ์ดสำหรับเเกคืออะไร?
วาวา
เอ้า! นี่ฉันมีเพื่อนสมองไหลเหรอเนี่ย!!
เมื่อได้ยินคำนั้นของเพื่อนฉันก็ถึงกับทำปากเเบนมองบนเเบบเบื่อๆ
วาวา
บัตรเเบล็กการ์ดก็คือ บัตรที่ไม่จำกัดวงเงินยังไงล่ะ
พลอยชมพู (นางเอก)
เเค่กเเค้ก!
ทันใดนั้นเองฉันก็ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองกันเลยทีเดียว
วาวาที่เห็นอย่างนั้นก็รีบคว้าเเก้วน้ำเปล่าส่งให้ฉัน เเละฉันเองก็รีบหยิบเเก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว
พลอยชมพู (นางเอก)
ที่เธอพูดเมื่อกี้นี้คือเรื่องจริงงั้นเหรอ?
พลอยชมพู (นางเอก)
(ใครกันที่มีเงินมากมายขนาดนี้)
เพราะความสงสัยฉันจึงรีบหันขวับไปมองทางเจ้าของบัตรนั้นทันทีก่อนจะชะงักเมื่อพบว่าคนๆ นั้นคือใคร
พลอยชมพู (นางเอก)
นะนั่นมัน!!
เป็นจังหวะเดียวกับที่เรดส์หมุนตัวกลับมาเเล้วบังเอิญสบตาเข้ากับฉันพอดิบพอดี
ทำไมกันนะทำไมฉันถึงไม่หลบตาเค้าเเต่กลับจ้องตาของเค้านิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด
พริมพิสั่งของกินเสร็จก็หมุนตัวกลับมาเเล้วควงเเขนเรดส์เหมือนกับคนรัก เธอหันมามองหน้าเรดส์เห็นเค้ากำลังจ้องมองใครบางคนเธอจึงหันมามองตามสายตาของเรดส์เเล้วก็พบกับฉันที่กำลังนั่งเหวอมองเค้าอยู่ที่โต๊ะ
ท่าทางของพริมพิเมื่อเจอฉันก็ทำท่าทีไม่พอใจใส่เเต่เธอเก็บอาการเอาไว้เพราะกลัวเรดส์จะสงสัย
พริมพิ
เราไปนั่งรอกันก่อนเถอะ
เเต่เรดส์กลับยืนนิ่งเเบบไม่สนใจในสิ่งที่เธอกำลังพูดเลยสักนิด
พริมพิมองเรดส์อีกครั้งก่อนจะชำเลืองมามองที่ฉันด้วยสายตาโกรธเคืองกำมือเเน่นจนเส้นเลือดเเขนปูดขึ้นเล็กน้อย
พริมพิเพิ่มเสียงเรียกให้ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่รู้สึกเเต่ครั้งนี้เรดส์กลับรู้สึกถึงคำเรียกของพริมพิ
เรดส์ (พระเอก)
ป่าวหรอกไปนั่งกันเถอะ
เรดส์ยิ้มหวานให้พริมพิเป็นเชิงเเก้เก้อ
พริมพิพยักหน้าตอบเเบบไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก
เรดส์เดินไปนั่งที่โต๊ะถัดไปข้างๆ กับฉันเราสองคนหันมามองกันโดยอัตโนมัติ
เเม่ค้า
ของที่สั่งได้เเล้วค่ะ
พนักงานยิ้มตอบเเล้วเดินกลับออกไป
ในระหว่างกินเรดส์ก็ชำเลืองมามองฉันเป็นระยะฉันรู้สึกได้เเต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เเต่เค้ากลับมองฉันอยู่เเบบนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนที่พริมพิจะเรียกชื่อของเรดส์ขึ้นอีกครั้ง
เมื่อสายตาของเรดส์หันไปมองที่พริมพิฉันก็ถึงกับถอนหายใจเเบบโล่งอกออกมาทันทีก่อนจะทำท่าทีเลิ่กลั่ก
พริมพิ
รีบทานกันเถอะค่ะเดี๋ยวเค้กก็ละลายหมดหรอก
ฉันนั่งกลอกลูกตาไปมาเพราะรอเพื่อนสนิทดื่มกาเเฟจนหมดถึงจะสามารถออกไปจากร้านนี้ได้
วาวามองฉันอย่างสงสัยในท่าทีของฉันเเต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาดังนั้นฉันจึงทำเป็นไม่สนใจเเล้ววาวาก็ดื่มกาเเฟต่อไปเรื่อยๆ
ติดตามอ่านเนื้อหาตอนต่อไป
Comments
นักเขียน บัตเตอร์ฟลาย🦋✍️
ชอบชาอึนอู พระเอก
2025-07-11
1