เพราะผมดันเป็นของมัน|Because I Belong To Him.
#5 มึงหนีกูไม่ได้หรอก โม
หลังจากที่โมวิ่งฝ่าฝนหายไป เสือไม่ได้ตามทันที แต่สายตาแม่งโคตรเงียบแบบอันตราย
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น นานพอจะเค้นอารมณ์ทุกอย่างให้กลายเป็นคำเดียว
เสือ[พระเอก]♕
มึงเลือกแบบนี้ใช่มั้ย?
เสือ[พระเอก]♕
งั้นกูจะเอาคืนทุกอย่างที่มึงทำให้กูเจ็บ
วันต่อมา ในหอพักโอเมก้า
โมล้มตัวลงบนเตียงในห้องตัวเอง แผลใจยังสด...แต่มันก็มีนนท์ที่คอยถามไถ่เป็นห่วงมาตลอดวัน
แต่ก่อนที่เขาจะได้ตอบแชทใคร…
เสียงเปิดประตูแรงจนบานสะเทือน โมเงยหน้าขึ้น...หัวใจแทบหยุดเต้น
เสือ[พระเอก]♕
ยามเขาให้กูเข้ามาได้...พูดดีๆ ไม่ฟังใช่มั้ย?
เสือ[พระเอก]♕
กูจะมาลากมึงกลับเอง
โม[นายเอก]♕
ออกไป! อย่ามาแตะ—
แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสือก็เดินเข้ามากระชากโมออกจากเตียง แขนของโอเมก้าตัวเล็กแทบหลุดติดมือไป เสือเหวี่ยงร่างโมไปที่กำแพง กักไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง
ใบหน้าเสือเข้ามาใกล้ ใกล้แบบที่โมรู้ว่าอันตรายกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
เสือ[พระเอก]♕
หนีไปหามันเหรอ?
เสือ[พระเอก]♕
คิดว่ากูจะปล่อยให้มึงไปยิ้มให้คนอื่นง่ายๆ งั้นเหรอ?
โม[นายเอก]♕
กูจะไปไหนก็เรื่องของกู!
เสือ[พระเอก]♕
แต่ตอนนี้มึงต้องเป็น"ของกู"
สายตาเสือในตอนนี้มันแม่ง...เหมือนไม่ใช่คนเดิมที่โมเคยรู้จัก
มันเต็มไปด้วย ความคลั่ง ความเจ็บ และความปรารถนาแบบไม่เผื่อให้ใครเลย
เสือโน้มตัวลงมากระซิบชิดหูโม เสียงแหบต่ำจนร่างกายโอเมก้าเผลอสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เสือ[พระเอก]♕
ถ้ามึงคิดว่าการหายไปจะทำให้กูเลิกสนใจ...มึงคิดผิด เพราะกูไม่ได้อยาก "ได้คืน"...
เสือ[พระเอก]♕
…แต่กูจะ "ลงโทษ" มึงให้จำไปทั้งชีวิต
โม[นายเอก]♕
ออกไปไม่งั้น...กูจะกรี้ด!
เสือ[พระเอก]♕
ก็ลองดูดิ...อย่าหาว่าไม่เตือน
Comments