ตอนที่ 1 เปิดเทอมใหม่ กับบัดดี้ที่(ไม่)อยากได้

“กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!”

เสียงนาฬิกาปลุกแสบแก้วหูดังขึ้นจากมือถือที่ชาร์จแบตไว้ข้างเตียง แถมยังตั้งเสียงปลุกไว้เหมือนโดนใครแกล้งตั้งไว้ที่ระดับ ‘ปลุกผี’ อีกต่างหาก...

“ขออีกห้านาทีเถอะ...ห้านาทีของลูกคนเดียวในบ้านที่รักสงบและเชื่อในพลังการตื่นเองอย่างเป็นธรรมชาติ…”

“ยัยฟินนนนน!! ตื่นได้แล้ว!! จะ 7 โมงครึ่งแล้วนะ!! จะไปโรงเรียนสายวันแรกเลยรึไง!! โตจะเป็นควายอยู่แล้ว!!!”

เสียงของแม่...ใช่ค่ะ ผู้หญิงที่เสียงแหลมจนสามารถส่งคลื่นความถี่รบกวนชาวบ้านได้ไกลกว่าวิทยุชุมชน

ฉัน "ฟิน" หรือเต็ม ๆ ว่า พิณนภา เด็กสาววัย 16 ปี ที่รักสงบ รักหมอน และรักเตียงยิ่งกว่าชีวิต สะลึมสะลือลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเบา ๆ เหมือนพยายามระลึกชาติว่าโลกนี้มันเกิดอะไรขึ้น

“แม่อ่า~ หนูกำลังฝันถึงหนุ่มหล่อเลย...แหะ ๆ”

“หล่อบ้านป้าแกน่ะสิ ตื่นไปแต่งตัวไป๊!! !!”ใจร้ายมาก

และใช่ วันนี้คือวันแรกที่ฉันต้องเข้าเรียน ม.4 ที่โรงเรียนใหม่ไฮโซสุดหรู นามว่า…

✦ โรงเรียนเอกชนวิชญาธาร (Wichayatharn Private School) ✦

โรงเรียนเอกชนติดแอร์ทุกห้องเรียน (ข้อนี้แม่ย้ำทุกครั้งเวลาอวยโรงเรียนให้ญาติฟัง)

ค่าหน่วยกิจแพงกว่าเนื้อวากิว

มีชุดนักเรียนแบบพรีเมียมสั่งตัด ชายหญิงใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กระโปรง/กางเกงสีน้ำเงินกรมท่าเข้ม

ชายต้องผูกเนคไท

หญิงต้องติดโบ

รองเท้าหนังเงาวับ ถุงเท้าขาวสะอาดสะอ้านแบบพยาบาล

ซึ่ง...ทุกอย่างนี่ไม่ใช่สเปกของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว \=_\=;;

ฉันคือเด็กสายขี้เซา ที่ตอนประถมเคยเกือบโดนคุณครูจับโยนออกจากห้องเพราะเอาหมอนมาเอง แถมเรียนห้องเดียวกับโรงฝึกดนตรี...เสียงไวโอลินเหมือนเพลงกล่อมเลยค่ะ ง่วงตลอด

แต่เอาเถอะ...เพื่ออนาคต (และเพราะแม่เลือกมาแล้ว) ฉันจึงต้องมาลุย!

หน้าโรงเรียนเอกชนวิชญาธาร

อากาศเช้านี้สดใส....หรอกหรอ?

ฉันเหงื่อท่วมหลังทั้งที่ยังไม่ทันเดินเข้าโรงเรียนด้วยซ้ำ เพราะการนั่งรถเมล์แน่นยิ่งกว่าแนบเนื้อกับหม้อไฟ แล้วต้องเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมนักเรียนที่ดูเหมือนหลุดมาจากซีรีส์เกาหลี

“เอาวะ... จะกลัวอะไรกับเด็กเนิร์ดติดไฮไลต์กันฟระ”

ฉันจัดโบหน้าอกที่คดอย่างน่าเกลียดให้พออยู่ทรง พยายามกลืนความเหนื่อยเข้าท้องแล้วเดินก้าวขาเข้าไปในตึกเรียนอย่างห้าว ๆ ทั้งที่ใจเต้นตุ้บ ๆ แบบตอนลุ้นเลขท้ายสามตัว

🏫 ห้องเรียน 4/2

ห้องเรียนใหม่ของฉันอยู่ชั้น 3 ห้อง 4/2

ห้องสีฟ้าสะอาด ติดม่านลูกไม้สีขาวแอบหรู โต๊ะไม้เคลือบวาว ทุกโต๊ะมีชื่อแปะเรียงไว้อย่างเรียบร้อย

“พิณนภา ธนภัทรานนท์...โอ้โห นี่ฉันชื่อยาวขนาดนี้เลยเหรอวะ”

ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวริมหน้าต่าง พร้อมกลั้นหายใจ

 “แอร์เย็นเว่อร์ แค่ได้นั่งก็ชนะแล้วชีวิต!”

“นักเรียนทุกคนคะ สวัสดีวันเปิดเทอมใหม่~ ปีนี้พวกเธออยู่ชั้น ม.4 กันแล้วนะคะ มีทั้งเพื่อนคนใหม่และคนเก่า อยากให้ทุกคนทำความรู้จักกันไว้นะคะ"ครูประจำชั้นพูดจบพลางหยิบสมุดขึ้นมา" และแน่นอน...เราจะมีกิจกรรมสนุก ๆ กันตั้งแต่วันนี้เลย”ฮะๆ โรงเรียนนี้มันเป็นแบบนี้เราะ

ครูประจำชั้นชื่อว่า ครูเมย์ สาวสวยหน้าหวานแต่ดูสายโหดในคราบนางฟ้า

“เราจะเล่นกิจกรรม ‘บัดดี้ลับ’ กันค่ะ! ทุกคนจะต้องจับสลากชื่อเพื่อนในห้อง แล้วคอยดูแลเขาโดยไม่ให้เขารู้ตัวว่าคุณคือบัดดี้ จนกว่าจะถึงวันเฉลย!”

ห้องทั้งห้องกรี๊ดแตก… อะไรเนี่ยยย แต่ฉันแค่จะมาเรียนสงบ ๆ แล้วกลับบ้านนอน ฉันต้องมาเล่นอะไรแบบนี้ด้วยเรอะ

ฉันค่อย ๆ เดินไปจับสลากจากกล่องใส

กระดาษที่ได้เขียนไว้ว่า...

“เรย์”

...ใครก่อน?

“ได้ใครฟิน ๆ~” ยัยทราย เพื่อนใหม่ที่สนิทกันง่ายเพราะบังเอิญนั่งข้างกัน โผล่มาทำเสียงล้อ

“ชื่อ ‘เรย์’ อะ” ฉันตอบไปแล้วขมวดคิ้วมุ่นกับชื่อ

ยัยทรายทำตาโตแบบการ์ตูนโชโจ “เรย์!? หมอนั่นหล่อสุดในห้องเลยนะ!!! เด็กใหม่ ๆ ที่สาวมองตั้งแต่เดินเข้าประตูอะ!”บร้ะ ว่าละทำไมเสียงห้องนี้มันดังกว่าห้องอื่นนัก

 “เดี๋ยวนะ...หล่อไม่หล่อไม่เกี่ยวมั้ย? แค่หน้าตาดีฉันก็ต้องดูแลเลยเหรอ?”

“ฟิน...ชะตาเธอกำลังเปลี่ยนแล้ว” ยัยทรายแซวพลางหยิบมือถือมาจะแอบถ่ายฉัน 

“แล้วแกได้ใครอะ!”

“เอ๋…” ทรายทำท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างลึกล้ำ ทั้งที่สีหน้าเต็มไปด้วยแววกรุ้มกริ่มแบบรู้ทัน “แต่ครูไม่ให้บอกนี่นา ฮ่าๆๆ แกไม่ได้ฟังกฎเลยหรา~”

ฉันเบิกตากว้าง

“เออว่ะ!?" ไอนี่มันหลอกถามนี่หว่า!

“บอกมาเลยนะ!” ฉันย่นคิ้ว รู้สึกเหมือนโดนหลอกใช้สกิลซื่อบื้อใส่ จังหวะนั้นเอง มือฉันก็พุ่งเข้าไปแย่งกระดาษในมือทรายแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง

พรึ่บ!

แต่มันดันไม่ใช่กระดาษที่มือฉันสัมผัส...

มันคืออะไรน่ะเหรอ?

…เป้ากางเกงของใครสักคนที่บังเอิญเดินสวนมาตรงจังหวะเป๊ะพอดี!

ฉันชักมือกลับแทบไม่ทัน หัวใจแทบหยุดเต้น!

โอ้โห... ซวยแล้วไง โคตรซวยเลย!

ฉันค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นเหมือนฉากหนังสโลโมชั่น บรรยากาศรอบตัวดูจะเงียบชะงักไปชั่วขณะ และทันทีที่เห็นหน้าเขา... หัวใจกระตุกวูบ

ผู้ชายคนนั้น… คือเด็กใหม่หน้าตาหล่อบาดใจที่สาวทั้งโรงเรียนเพิ่งกรี๊ดกันไปเมื่อเช้านี้!

เขายืนมองฉันอยู่ด้วยสายตา... งงปนระแวง พร้อมกับคิ้วที่ขมวดจนแทบจะผูกกันเป็นปม

“ขะ... ขะ... ขอโทษค่ะ คือฉันไม่ไ...” 

“โรคจิต”

โอ้โห... คำเดียวสั้น ๆ แต่เจ็บจี๊ดเหมือนโดนมีดแทง

ฉันอ้าปากค้าง แล้วหันไปมองขอความช่วยเหลือจากทรายด้วยสายตา ‘ช่วยฉันด้วยเพื่อนรัก!’ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือภาพยัยนั่นกำลังนั่งหัวเราะจนตัวงอ มือปิดปากแต่เสียงขำทะลุออกมาแบบไม่พยายามปิดเลยสักนิด!

ฮือออออออออออ! เพื่อนร้าก

“ขะ... ขอโทษจริง ๆ ค่า! ฉันไม่ได้ตั้งจายย!” ฉันยกมือไหว้เก้ารอบในใจ หน้าเห่อร้อนจนเหมือนมีเตาแก๊สแนบแก้มสองข้าง

แต่เขากลับแค่ปรายตามองแล้วพูดเบา ๆ ด้วยเสียงนิ่ง ๆ ที่ทำเอาฉันกลืนน้ำลายไม่ลง

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือหรอกถ้ามีโรคจิตมาชอบฉัน^^ "

ว่าแล้วเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างเท่ พร้อมมุ่งหน้าไปทางอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องเรียน ทิ้งฉันไว้กับความอับอายระดับชาติ

ฉันอยากมุดดินหนีไปจริง ๆ ให้ตายเถอะ! บรรยากาศรอบตัวเหมือนเงียบกริบ แต่ในหัวฉันมีแต่เสียงกรี๊ดของตัวเองก้องอยู่ไม่หยุด!

“ดีป่ะ” เสียงกระซิบของทรายดังขึ้นข้างหู พร้อมกับรอยยิ้มล้อ ๆ

ฉันหันไปจ้องหน้ายัยเพื่อนตัวดี ตอบกลับแบบหน้าแดงแปร๊ดทั้งที่ไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิด (จริง ๆ นะ!)

“มานี่เลย ยัยตัวดี!” ฉันยื่นมือจะไปหยิกแขนเพื่อนเล่น ทรายหลบพลางหัวเราะคิก ๆ แล้ววิ่งหนีฉันไปรอบโต๊ะ

ฉันเองก็หัวเราะตามไปอย่างอดไม่ได้... ขำทั้งสถานการณ์ ขำทั้งตัวเอง   พลางคิดว่า เพื่อนใหม่และโรงเรียนใหม่ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด แถมได้จับเป้าหนุ่มหล่ออีก โฮ๊ะๆๆ

หลังเลิกเรียน ฉันเดินออกมาอย่างหมดแรง สมองยังมึนกับกิจกรรม ‘บัดดี้ลับ’ ที่เหมือนภารกิจลับ 007 ไปอีก

แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็น...

เรย์ เด็กใหม่หน้าหล่อผมสีน้ำตาลเข้ม ตาคม หุ่นดี ใส่เสื้อเชิ้ตพอดีตัวกับเนคไทหลุดหลวมอย่างมีสไตล์ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ...หอมดีแฮะ

สาว ๆ มะรุมมะตุ้มล้อมเขาเหมือนวงพิธีกรรมอะไรงี้

“จะดูแลยังไงไม่ให้เขารู้ตัว ถ้าเข้าใกล้ไม่ได้เลยเนี่ย!?”  

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***