ตอนที่ 2 ความฝันหรือความจริง?

แสงสว่างจ้าบาดตาทำให้ธีภพรู้สึกตัว เขาพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือเพดานหินสกัดหยาบๆ มีหยดน้ำเกาะพราว ก่อนจะหยดลงมาเป็นจังหวะ "ติ๋ง... ติ๋ง..."

กลิ่นอับชื้นและกลิ่นดินโคลนคละคลุ้ง เขารู้สึกปวดหัวตุบๆ ราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบซ้ำๆ ธีภพพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่าข้อมือและข้อเท้าถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กเส้นใหญ่ที่ยึดติดกับผนังหินอย่างแน่นหนา

"โอ๊ย..." เขาครางออกมาเบาๆ

"ตื่นแล้วรึเจ้าคนแปลกหน้า!" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นจากมุมมืดของห้องขัง ธีภพหันไปมอง เห็นชายร่างใหญ่ในชุดองครักษ์กำลังนั่งกอดอกจ้องมองมาด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

"ที่นี่ที่ไหนครับ? แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" ธีภพถามเสียงแหบพร่า พยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้... ป่า... องค์หญิงอวิ๋นซี... วิ่งหนี... สะดุดล้ม...

"เจ้าลืมไปแล้วรึว่าบังอาจบุกรุกเขตป่ามังกรดำ และยังหนีการจับกุมขององค์หญิงอีก!" องครักษ์ตอบเสียงเข้ม "ที่นี่คือคุกใต้ดินของตำหนักหลวง!"

"ตำหนักหลวง? คุกใต้ดิน?" ธีภพขมวดคิ้วแน่น เขาลองหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง หวังว่าทั้งหมดจะเป็นเพียงความฝันร้าย แต่ภาพเดิมๆ ก็ยังคงปรากฏอยู่ตรงหน้า "ไม่จริงน่า! นี่มันไม่ใช่ความฝันจริงๆ เหรอเนี่ย?"

เขานึกถึงห้องแล็บที่กำลังพัฒนาระบบ AI ขั้นสูง นึกถึงบรรยากาศในมหาวิทยาลัย เพื่อนร่วมงาน เสียงเครื่องจักร แสงไฟนีออน... ทุกอย่างล้วนเป็นความจริงที่เขาคุ้นเคยมาตลอดสามสิบปี

"ตลกสิ้นดี! คิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆ อย่างนั้นรึ!" องครักษ์เย้ยหยัน

"คุณเชื่อผมนะ ผมมาจากอีกโลกหนึ่งจริงๆ!" ธีภพพยายามอธิบาย "ผมเป็นวิศวกร... ระบบAI... อินเทอร์เน็ต..."

องครักษ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาที่เคยแข็งกร้าวฉายแววพิศวงวูบหนึ่ง "ไร้สาระ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไร! AI? อินเทอร์เน็ต? พูดจาเพ้อเจ้อ!"

"คุณฟังผมนะ มันไม่เพ้อเจ้อเลยจริงๆ!" ธีภพพยายามจะทำให้ชายตรงหน้าเข้าใจ เขาแหงนหน้ามองเพดานหิน มองดูหยดน้ำที่ไหลลงมา เหมือนจะปลอบใจตัวเองว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นความจริงที่โหดร้าย "ผมแค่กำลังทำงานวิจัยอยู่ดีๆ ก็มีแสงประหลาดปรากฏขึ้น แล้วผมก็มาโผล่ที่นี่ทันที!"

"แสงประหลาด? ฮึ่ม!" องครักษ์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้กรงขัง "รู้หรือไม่ว่ามีคนเคยพยายามแสร้งบ้าเพื่อหนีการลงโทษ แต่ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ!"

ธีภพถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อเขาเลยสักคน เขามองไปรอบๆ กรงขังที่ทำจากเหล็กหนาแน่น ภายในคุกมืดมิด มีเพียงแสงสลัวๆ จากคบเพลิงที่แขวนอยู่ไกลออกไป อากาศหนาวเย็นยะเยือกจนขนลุกไปทั้งตัว

"แล้ว... องค์หญิงอวิ๋นซีอยู่ที่ไหนครับ?" ธีภพถามเสียงอ่อน เขาจำได้ว่าเธอเป็นคนสั่งจับเขา

"เจ้ากล้าเรียกพระนามองค์หญิงตรงๆ รึ! บังอาจนัก!" องครักษ์ตวาดเสียงดัง "องค์หญิงกำลังพักผ่อนอยู่ และเจ้าจะถูกสอบสวนโดยท่านราชครูในเช้าวันพรุ่งนี้! จงเตรียมตัวรับโทษทัณฑ์ได้เลย!"

คำว่า 'โทษทัณฑ์' ทำให้ธีภพใจแป้ว เขาไม่รู้เลยว่าโทษทัณฑ์ในโลกนี้มันร้ายแรงแค่ไหน จะโดนตัดหัว หรือโดนประหารชีวิตเลยรึเปล่า? เขาที่ปกติใช้ชีวิตอยู่แต่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่เคยเจอสถานการณ์เฉียดตายแบบนี้มาก่อน

ความวิตกกังวลถาโถมเข้ามาในใจ เขามองไปที่ข้อมือที่มีโซ่ล่ามอยู่ โซ่เหล็กที่เย็นเฉียบและหนักอึ้งช่างแตกต่างจากเมาส์และคีย์บอร์ดที่เขาเคยใช้ ชีวิตของธีภพพลิกผันจากวิศวกรผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี มาเป็นนักโทษในคุกใต้ดินของโลกที่เขาไม่รู้จักเพียงชั่วข้ามคืน... และเขาก็ไม่รู้เลยว่าอนาคตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***