2 ปีครึ่งที่ผ่านมา...
เสียงฝีเท้าของสาวๆทั้งสี่คนกระทบลงเป็นจังหวะๆ หนึ่งในคนนั้นนักศึกษาสาวกระโปรงพลีสุดน่ารักมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ใครๆก็พูดกันว่า
"เธอเหมือนหลุดออกมาจากในนิยายเลยนะ"
ผมยาวมัดรวบมีหน้าม้าปล่อยปอยสวาท ริมฝีปากเล็ก ๆ จิ้มลิ้มนิด ๆ ผูกผมด้วยโบว์สีตามเเต่ละวัน
เสียงพึมพำดังขึ้นเบา ๆ ขณะสายตาของหนุ่ม ๆหลายคนเหลียวมอง จ้องไปที่เด็กสาวตัวเล็กอย่าง ติ๊บ
เด็กสาวในกระโปรงพลียืนเก้ ๆ กัง ๆ พลางกล้มหน้าหลบตา
ติ๊บ เด็กสาวตัวเล็กหน้าเเดงกล่ำ ด้วยความเคอะเขินหลังจากเข้าห้องเรียนเเละนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
จู่ ๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้าน ก็เอื้อมมือมาสะกิดไหล่เธอเบา ๆ
เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหังหลังกลับไปมองทันที
ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"เด็กทุนหรอ...หน้าไม่คุ้นนะ"
เขากวาดตาตั้งเเต่ปลายขาจนถึงใบหน้าของเธออย่างพินิจ ---
> ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในหัว
ดวงตาของเขายังไม่ละจากใบหน้าของติ๊บ ราวกับกำลังจดจำทุกรายละเอียด...อย่างตั้งใจเกินไป
“น่ารักดีนะ... เด็กใหม่”
น้ำเสียงนั้นแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ติ๊บขนลุกซู่ เธอขยับตัวเล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ
“ขอบคุณค่ะ...” เธอพยายามฝืนยิ้มแต่ก็รู้สึกเหมือนสายตาของเขายังไล่ตามมาไม่หยุด
และก่อนที่เธอจะหันกลับไปนั่ง ชายหนุ่มก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด
“เราอาจจะได้รู้จักกันมากกว่านี้...ก็ได้นะ :)”
> ติ๊บชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"ขอบคุณค่ะ..."
เสียงกล่าวขึ้นของติ๊บสั้น ๆ ฟังดูเหมือนจะสุภาพ แต่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจและหวั่นเกรงเล็ก ๆ
มือข้างหนึ่งกำชายกระโปรงไว้เเน่น เธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในแววตาของเขา — มันไม่ปกติเอาเสียเลย
แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่พยายามตั้งใจมองกระดานข้างหน้า แม้หัวใจจะเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
---
ชายหนุ่มกวาดสายตามองเธออีกครั้งอย่างไม่เกรงใจ
สายตาเขาเลื่อนช้า ๆ ไล่ตั้งแต่ปลายผมของเธอ…ลงมาถึงปลายเท้า เหมือนกำลัง “แกะกล่องของขวัญ” ที่เขาคิดว่าตัวเองได้สิทธิ์ครอบครอง
ติ๊บเบือนหน้าหนี หายใจไม่ทั่วท้อง ใจเต้นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ
เธอพยายามจะลุกหนีจากโต๊ะ แต่…
“รีบไปไหนเหรอ?”
เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นกระซิบข้างหู
มือข้างหนึ่งวางบนข้อมือของเธอเบา ๆ — แต่เย็นเยียบ ราวกับงูที่เลื้อยมาพันรอบแขนเธอโดยไม่ทันรู้ตัว
“ฉันยังพูดไม่จบเลยนะเด็กทุน…”
รอยยิ้มมุมปากที่ไม่ได้ซ่อนความลับ แต่คือคำขู่แบบไร้คำพูด
---
นางเอกเริ่มรู้สึกว่าโต๊ะตัวนั้นคือกับดัก
ไม่ใช่แค่โต๊ะเรียนธรรมดา แต่คือจุดเริ่มต้นของเกมบางอย่างที่เธอไม่ได้สมัครใจเข้าเล่น
บทนี้อาจโรคจิตหน่อยนะคะ ตัวร้ายเเต่ที่จริงรักจริงนะคะขอบอก 🤭😊
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments