สไตล์ดาบหนึ่ง

ดินแดนแห่งน้ำมีทะเลอยู่ทั้งสี่ด้าน นอกจากเกาะหลักที่ใหญ่ที่สุด แล้ว ยังมีเกาะขนาดต่างๆ มากมายในน่านน้ำโดยรอบ เนื่องจากการ เดินทางที่ไม่สะดวก ชาวเกาะส่วนใหญ่จึงยึดถือประเพณีของตนเอง และดำเนินชีวิตตามนั้น

เกาะคาดาน ตั้งอยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของดินแดนแห่งน้ำ ติดกับดินแดนแห่งทะเล

เกาะแห่งนี้มีผู้อยู่อาศัยเกือบแสนคน โดยส่วนใหญ่ประกอบอาชีพ ประมง และแหล่งรายได้หลักของพวกเขาคือการค้าขายกับดินแดน แห่งท้องทะเล

ตระกูลโฮชิโนะ ซึ่งเป็นตระกูลนักรบที่มีชื่อเสียง ได้ปกครองเกาะ แห่งนี้มาเป็นเวลานาน

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเกาะแห่งนี้ก็กำลังจะเปลี่ยนมือ

เมื่อลมทะเลพัดแรง เรือสามเสาก็แล่นไปในท้องทะเล สัญลักษณ์ ของตระกูลมิซึก็โบกสะบัดไปตามสายลม

ในห้องโดยสารที่ตกแต่งอย่างประณีต ชิมิซึ อากิฮิโระนั่งที่ที่นั่งหลัก ขณะที่เวอร์โกยืนอยู่ข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ

ด้านล่าง ชิโนบิกบฏหญิง ซึ่งถูกมัดไว้และรักษาอาการบาดเจ็บ ได้ ตื่นขึ้นและคุกเข่าด้วยใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อย

ชิมิซึ อากิฮิโระกางพัดด้วยมือขวา พัดตัวเองเบาๆ ขณะมองลงมาที่ นินจากบฏหญิงและยิ้มเบาๆ "คุณชื่ออะไร"

นินจากบฎหญิงเงยหน้าขึ้นมองเวอร์โก้ที่ไร้อารมณ์แล้วถอนหายใจ "ซาคุ เรียวโกะ"

“ทำไมคุณถึงโจมตีพวกเรา" ชิมิซึ อากิฮิโระยังคงถามต่อไป

ซาคุ เรียวโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันได้รับภารกิจจากตลาดมืดใต้ดิน ภารกิจนั้นคือต้องฆ่านาย"

“ตลาดมืดใต้ดินเหรอ"

มือของชิมิซึ อากิฮิโระที่ถือพัดหยุดชะงัก จากนั้นเขาก็พัดอย่าง ครุ่นคิด ตลาดมืด หากเขาจำไม่ผิด เป็นองค์กรใต้ดินขนาดใหญ่ที่ กระจายอยู่ทั่วโลกนินจา

มีการภารกิจลอบสังหารต่างๆ มากมายที่มุ่งเป้าไปที่ผู้นำและแม้แต่พวกนินจาผู้แข็งแกร่งจากหมู่บ้านที่ซ่อนเร้นอยู่ บ่อยครั้ง อย่างไรก็ตาม สำหรับเขา ลูกชายที่ล้มเหลวของไดเมียว แม้จะสูญเสียสถานะครอบครัวหลักไปก็ตาม ไม่มีชื่อหรืออำนาจใดๆ แล้วทำไมใครบางคนถึงตั้งราคาค่าหัวให้เขาในตลาดมืด

มันไม่สมเหตุสมผลเลย

ความเข้าใจอันฉับพลันก็ผุดขึ้นมาในใจของชิมิซี อากิฮิโระ

เพราะเขาตระหนักทันทีว่าการดำรงอยู่ของเขาดูเหมือนจะส่งผลต่อคนบางคนจริงๆ

เช่นตระกูลผู้ปกครองเกาะคาดาน

“เกาะคาดันเหรอ ดูเหมือนต่อไปจะไม่น่าเบื่อแล้วล่ะ....

แสงเย็นค่อย ๆ แผ่กระจายเข้าในดวงตาของอากิฮิโระ และรอยยิ้ม เย็นชาปรากฏที่มุมปากของเขา

จากนั้น ชิมิซึ อากิฮิโระก็หันสายตากลับไปที่ซาคุ เรียวโกะอีกครั้ง หยิบดาบชั้นเยี่ยมชูซุยที่อยู่ข้างๆ เขา ดึงมันออกจากฝึกอย่างช้าๆ และไม่หันหลังกลับมองแล้วพูดว่า "เวอร์โก้ คุณรู้จักวิถีแห่งดาบ ไหม"

“ไม่” เวอร์โกส่ายหัว “ฉันชอบใช้ไม้ไผ่หรือกิ่งไม้เก่าๆ เป็นอาวุธ มากกว่า"

“เป็นอย่างนั้นจริงหรือ น่าเสียดายจริงๆ"

อากิฮิโระถอนหายใจ

ในขณะเดียวกัน ชูซุยก็ถูกดึงออกจากฝึกอย่างสมบูรณ์แล้ว

ชิมิซึ อากิฮิโระวางฝึกลงแล้วยืนขึ้นโดยงอแขนขวาที่ถือดาบไว้ด้าน บน และใช้มือซ้ายจากด้านในจับแขนขวาส่วนล่างไว้ โดยตั้งท่าที่ แปลกประหลาด

"สไตล์ดาบหนึ่งเดียว"

ชิมิซึ อากิฮิโระหลับตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาเตรียมจะขยับ

แล้ว.

การเปลี่ยนแปลงสีหน้าอย่างกะทันหันของซาคุ เรียวโกะข้างล่างนั้น ดวงตาของเธอเปิดขึ้นทันที และเขาก็แกว่งแขนขวาอย่างรวดเร็ว ซึ่งขับเคลื่อนด้วยมือซ้ายของเขา

เสียงแหลมคมของการทำลายล้างในอากาศก็ดังขึ้นทันใดนั้น พร้อม กับกระแสลมสีขาวที่ตัดกันเป็นเกลียวออกมา

“เดี๋ยวก่อน อย่าฆ่า-"

บูม

เสียงที่หวาดกลัวของซาคุ เรียวโกะถูกกลบด้วยเสียงคำรามอันดัง ทันที

"เกิดอะไรขึ้น"

เสียงคำรามอันดังกึกก้องทำให้เหล่านักรบที่อยู่นอกกระท่อมตกใจ นักรบสามคนที่นำโดยคิตาโนะ อิจิโร รีบวิ่งเข้าไปในกระท่อม

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นฉากในห้องโดยสาร แต่ละคนก็รู้สึก ตกตะลึง

ด้านหน้าที่นั่งหลัก ชิมิซึ อากิฮิโระ ถือดาบยาวสีดำม่วงในท่าแกว่งไป มา

บนผนังไม้ของกระท่อมตรงข้ามพวกเขา มีรูขนาดใหญ่ราวกับว่าถูก ระเบิดอย่างหนัก ด้านนอกรูเป็นทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด และลมทะเลที่มี กลิ่นคาวปลาพัดเข้ามาในกระท่อมอยู่ตลอดเวลา

และนินจากบฏหญิงที่พวกเขาส่งเข้าไปในกระท่อมก่อนหน้านี้ก็หาย ไปไหนไม่รู้

คิตาโนะ อิจิโระมองไปที่ชิมิสุ อากิฮิโระที่ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกด้วย ความตกใจ

พระองค์ทรงเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ใช่ไหม?

"อิจิโระ"

ในขณะนี้ ชิมิซึ อากิฮิโระได้นำชูซุยกลับเข้าฝักแล้ว เขาหันศีรษะไป มองคิตาโนะ อิจิโระ แล้วพูดว่า “เตรียมห้องใหม่"

“ครับ...นายน้อย"

ภายใต้การจ้องมองของชิมิซึ อากิฮิโระ คิตาโนะ อิจิโระสั่นสะท้าน ทันที กลับมามีสติอีกครั้ง และหันตัวอย่างรวดเร็ว พานักรบสามคน ที่ยังมึนงงอยู่ออกจากห้องโดยสาร

ห้องโดยสารเงียบสงบลงทันที เหลือเพียงเสียงลมทะเลที่พัดผ่าน ช่องเปิด

ซิมิซึ อากิฮิโระถอนหายใจเล็กน้อยและวางซูซุยไว้ข้างๆ

ทันใดนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าและปวดเมื่อยแขนอย่างมาก

“แม้ว่าตอนนี้ฉันจะปล่อยสไตล์ดาบหนึ่งเล่มได้แค่ครั้งเดียว แต่ฉันก็แทบจะถึงขีดจำกัดของร่างกายแล้ว..." ชิมิซึ อากิฮิโระขยับ แขน รู้สึกเจ็บจากกล้ามเนื้อตึง และยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ดูเหมือนว่า ฉันจะต้องเริ่มออกกำลังกายเพื่อปรับปรุงรูปร่างตั้งแต่วันนี้”

แล้วซาคุเรียวโกะล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***